Nachtkaars

 

Bijna een half jaar geleden meldde ik in mijn laatste blogpostje dat ik even ging bijtanken en daarna volgde de Grote Blogstilte. En die zal voorlopig nog verder voortduren, want na dik 10 jaar bloggen vind ik het eigenlijk wel welletjes geweest.

Aflopende zaak

Het gaat me net nog te ver om dit blog helemaal uit de lucht te halen. Zoals ik een jaar geleden al meldde zou ik het nog willen gebruiken “voor vakantieverslagen, belevenissen en commentaren die meer tekstruimte nodig hebben.”

Vraag me echter in alle ernst af of dat er nog van gaat komen. Het afgelopen jaar werd voor mij in toenemende mate bepaald door verergerende gezondheidsklachten. Daardoor zitten verre vakanties er sowieso niet meer in, en ik heb geen zin om dit blog om te vormen tot een soort elektronisch patiëntendossier.

Ik merk dat ik verder ook een sterk verminderde behoefte heb om mij digitaal te uiten of dingen te delen; twitteren doe ik nauwelijks meer en ook mijn Facebook-uitingen zijn danig teruggelopen.

Daarom voor het eerst sinds lange tijd geen eindejaarslijstjes e.d.
Wel natuurlijk de beste wensen voor 2013 aan iedereen die dit nog leest.

This is Q-blog officially entering sleeping mode.

Even bijtanken

Dik twee maanden geleden dat ik iets in mijn blog heb geplaatst. Dat had zo zijn redenen.

Allereerst dusdanig bezig geweest met diverse sociale media uitingen van mijn werk dat mijn digitale privé dingen daaronder leden. Ook mijn Facebook- en Twittermeldingen van de afgelopen paar weken zijn vrijwel tot het minimum gedaald; je kunt je tijd tenslotte maar één keer gebruiken, en er is meer in het leven dan lettertjes online zetten.

Pc-moeheid

Daarnaast ook al een tijdje druk met het bouwen van een nieuwe bibliotheekwebsite die na de zomer de lucht in moet, dus dat betekende veel vergaderen, brainstormen, nieuw systeem leren & uitproberen, en heel veel geklik op de pc. Het was zoveel van het goede dat ik thuis geen enkele behoefte meer had om ook daar nog doodmoe voor een computerscherm te kruipen.

Tussen de bedrijven door de afgelopen twee maanden bovendien bijna het gehele medische circuit doorlopen i.v.m. verergerende vermoeidheids- en gezondheidsklachten. Uit alle tests en onderzoeken bleek dat met name de al eerder geconstateerde COPD de grote boosdoener is.
Mijn longvermogen is inmiddels ver onder de 50% gedaald, dus eindelijk eens stoppen met roken leek niet zo’n gek idee. Per 1 mei shag & asbakken de deur uitgedaan en tandhakkend cold turkey gegaan.

Tukken & tuffen

Alles bij elkaar geteld dus niet zo vreemd dat ik nu een beetje opgebrand ben en uitzie naar twee weekjes zon & rust op de Peleponnesos. Hoewel daar het nodige op cultuurhistorisch gebied te bezichtigen valt, heb ik vooralsnog geen grotere plannen dan luieren, rondtuffen op een brommertje en lome tukjes doen in zomerse waarden.

Het feit dat Griekenland in economisch barre tijden verkeert en aan de vooravond staat van dramatische Eurokeuzes, geeft bij voorbaat een vreemd accent aan onze vakantie.

Morgen zijn er spannende verkiezingen, de dag erna arriveren wij. We nemen uit voorzorg maar een flink stapeltje Europapier mee...

Klassiek absurdisme

Verandert met het klimmen der jaren je gevoel voor humor, of is humor tijdgebonden? Of allebei?

Ik vraag het me regelmatig af wanneer ik op tv oude sketches terugzie. Cabaretiers om wie ik mij vroeger rollend van het lachen bevuilde, bewerkstelligen nu vaak ten hoogste een glimlach.

Duidelijke uitzondering blijken cabaretiers die destijds absurdisme al hoog in het vaandel hadden staan, zoals bijvoorbeeld het roemruchte duo Waardenberg & De Jong. Hun idiote humor (die toch ook 30-40 jaar terug in de tijd gaat) kan me nog steeds mateloos doen schateren.

Build your own custom video playlist at embedr.com web hosting reviews

Maar de onbetwiste grootmeesters van de absurdistische sketch waren (en zijn voor mij nog steeds) de mannen van Monty Python. Heb vrijwel alles van de heren, maar betrap me erop dat ik wanneer ik weer eens wil lachen achter de computer ik heel vaak even naar YouTube schakel voor een portie therapeutische onzin.

Omdat ik recent het aardige Web 2.0 toolje Embr ontdekte (waarmee je moeiteloos je favoriete YouTube filmpjes in een video-album plakt) hierboven als proef 10 van mijn favoriete, minder bekende MP-sketches verzameld in één handzaam playlistje.

Voor uw en mijn eigen kijkgenoegen: ca. 30 minuten humor zoals die tegenwoordig niet meer gemaakt wordt.

Literaire fragmentatiegranaat

Nog steeds buitengewoon gelukkig met & verslingerd aan mijn ereadertje, en zojuist mijn tweede digitale pil uitgelezen.

Direct na ‘Tonio’ las ik eerst nog ‘In Evenwicht’, het postuum uitgegeven laatste boek van Martin Bril, en toen had ik 't wel effe gehad met de dood.

Als luchtige tussendoortjes schakelde ik eventjes over op korte verhalen en columns van o.a. Midas Dekkers en Youp van ’t Hek, maar al snel werd het wel weer tijd voor iets substantiëlers. Dat werd dus ‘Bonita Avenue’, het veelbesproken debuut van Peter Buwalda, waarin ik de afgelopen paar weken totaal verdwaald ben geweest.

Flashbacks & wisselende perspectieven

Hoe minder je van te voren over het boek weet, hoe beter (voor de liefhebbers hier toch een beschrijving met spoiler alert!). Betekent wel dat je dan vanaf pagina 1 een verrassende doolhofpuzzle krijgt voorgeschoteld waarin je zelf je weg moet vinden.

‘Bonita Avenue’ heeft namelijk een buitengewone structuur. Buwalda is bepaald geen publiekspleaser en zigzagt dik 500 bladzijden lang door de tijd in flashbacks, tussen wisselende locaties en perspectieven.

Handig in dit verband bleek de (terug)zoekfunctie van mijn ereader, want soms dreig je in de veelheid van details, zijlijnen en associatieve terugblikken wel eens het spoor bijster te raken.

Judo, porno & wiskunde

Heel kort samengevat is deze roman een thriller-tragedie over noodlot en verval, die deels speelt tegen de achtergrond van de Enschedese vuurwerkramp in 2000.
Dan ontploft namelijk ook het gezin van Siem Sigerius (flamboyant wiskundige en rector magnificus van de Universiteit Twente) dat bezwijkt onder een veelheid aan geheimen uit het recente en verre verleden.

Daarbij worden verrassende ingrediënten als judo, porno en wiskunde gemixt met klassieke thema’s (jaloezie, schuld, wraak, moord) in een maalstroom van dramatische gebeurtenissen. Lezen is geloven.

Zwart gat
“Blij dat ik het eindelijk uit heb”, verzuchtte een collega. Voor mij had het boek best nog een paar honderd bladzijden dikker mogen zijn. Ik val nu namelijk onherroepelijk in een zwart gat en moet weer op zoek naar nog zo’n dikke pageturner waar het stilistisch vuurwerk vanaf spat. Vrees dat dat nog niet zo eenvoudig gaat worden. Wat een weergaloos verhaal, wat een schrijftalent!

Geheimtip voor liefhebbers

Ha, een nieuwe van de Great Lake Swimmers; na een aantal sfeervolle, melodische pracht-cd’s iets om naar uit te kijken. Want hun muziek is een regelmatige gast in Huize Q.

Lang hoefde ik er overigens niet naar uit te kijken. Ik checkte hun site weer eens en zag dat ze binnenkort op Europese tour gaan ter promotie van hun vijfde album ‘New Wild Everywhere’. Leuk nieuws! Nog leuker toen bleek dat de band tot mijn stomme verbazing op de dinsdag na Pasen ook De Spot in Middelburg aandoet - waar we by the way vorig weekend getuige waren van een kippenvelconcert van Blaudzun.

The Great Who?

De Canadese band rond singer/songwriter Tony Dekker bestaat inmiddels een jaartje of 10 en grossiert in melancholische harmonieën. Referentiekaders: Crosby, Stills & Nash, Gram Parsons, Neil Young, vroege Eagles en Jayhawks.

Hun aanvankelijke lofi folk kreeg de laatste jaren een steeds rijkere klankkleur en ook op ‘New Wild Everywhere’ is weer een lichte koersbijstelling hoorbaar. Iets poppier en meer countryrock, mede door de vioolbijdragen en harmoniestem van nieuw bandlid (?) Miranda Mulholland, maar gelukkig nog steeds onmiskenbaar die GLS-sound.

De cd verschijnt officieel op 3 april, maar draait hier dankzij internet al enkele dagen. Gaan we tenminste goed voorbereid naar Middelburg. Heb zo’n vermoeden dat dit het tweede kippenvelconcert binnen een paar weken gaat worden… 

Go grannies!

Build your own custom video playlist at embedr.com best web hosting

Goed, Nederland zendt dus een Indiaan naar het Eurovisie Songfestival. Maar er is altijd een overtreffende trap van waanzin: Rusland stuurt zes oma's in klederdracht, met een gemiddelde leeftijd van 75 jaar.

Dat laatste klinkt schamperder dan het bedoeld is; ik vind het namelijk onverwacht prachtig. Vooral dat ene kleine besje dat enthousiast maar compleet uit de maat beweegt vind ik aandoenlijk vrolijkmakend.

Het staat ook allemaal zo heerlijk haaks op de hedendaagse waan van kreukvrije lichamen & gladde perfectie dat het onbedoeld een bijna surrealistisch commentaar lijkt op het instituut songfestival zelf.

Om kort te gaan: die babooshkas hebben mijn onvoorwaardelijke sympathie. Misschien ga ik straks zelfs voor het eerst in jaren weer wel eens kijken...

Heropende deuren

Het was lange tijd een van de favoriete bands uit mijn jonge jaren, maar de afgelopen twee decennia had ik het een beetje gehad met The Doors. Te vaak gedraaid. Ik kende het repertoire nu wel; wat voegde het nog toe?

Gemelk

Er ontwikkelde zich bij mij in de loop der jaren bovendien een regelrechte aversie tegen de manier waarop de nalatenschap van tekstschrijver/zanger Jim Morrison werd uitgemolken. Door diens voormalige bandleden maar liefst, die na zijn dood niets meer van enige muzikale waarde uitbrachten, maar wel gretig bleven incashen op een glorieus verleden.

De 3cd boxset waar ooit met spanning naar werd uitgekeken bevatte welgeteld één cd met redelijk interessant materiaal. Daarna volgden nog de nodige greatest hits compilaties, geremasterde albums, overbodige DVD’s (die inmiddels overbekend beeldmateriaal recycleden) en concertopnames die uitsluitend via TheDoors.com besteld konden worden. De die hard fans kochten het toch wel, moeten de heren gedacht hebben.

Het was duidelijk: Jim’s ouwe buddies brachten Zappa’s ironische motto ‘We’re only in it for the money’ schaamteloos in praktijk.

Het enige album dat ik nog met regelmaat uit de kast bleef trekken was hun laatste, ‘L.A. Woman’, uitgebracht in april 1971. Nog geen drie maanden later was The Lizard King dood, en waren The Doors finito.

Poetry & booze

Het waren legendarisch moeizame opnamesessies daar in de intieme Doors Workshop in Los Angeles. Jim was regelmatig lazarus en verveeld; hij wilde niet langer een rock idool zijn, maar een aanvaarde dichter-blueszanger. Bovendien hing hem een gevangenisstraf van een half jaar boven het hoofd en was zijn 27-jarige lichaam de tol aan het betalen voor life in the fast lane.
Het liefst had Morrison de band en het land verlaten om zich verder te verdiepen in poëzie. En in booze. Wat ie uiteindelijk nog een paar maanden heeft gedaan.

Dat uit die sessies uiteindelijk zo’n klassiek album is voortgekomen, mag een godswonder heten.

Verschillende edities
In 1999 verscheen het album voor het eerst in geremasterde vorm. In 2007 –eigenlijk vier jaar te vroeg- dook er ineens een interessante, compleet nieuwe 40th Anniversary Mix op, gemaakt door de oorspronkelijke producer Bruce Botnick.

En nu –een jaar te laat dus- is er The Remastered 40th Anniversary 2cd Edition. Kijk, dat noem ik dus melken…

Fascinerend inkijkje
Het echt goede nieuws is de bonus-cd waarop zeven L.A. Woman songs in vroege takes en dus afwijkende versies voor het eerst het licht zien. Stuk voor stuk onbewerkte diamanten die een fascinerend inkijkje bieden in de totstandkoming van het album. De geluidskwaliteit is verbluffend: je hebt echt het gevoel dat je in een kleine studio zit waar de band jammend en groovend de songs in de juiste toon vorm proberen te gieten. Sommige nummers prefereer ik door hun ruwe live sound zelfs boven de officieel uitgegeven versies.

Heb die Anniversary Edition zelf niet gekocht, maar gewoon uit de lucht geplukt. Vind dat ik de Doors-restanten nu wel genoeg gespekt heb in hun pensioenvoorziening. Jim zou het met me eens geweest zijn…