Heldenroman als winterpil

The Beatles waren voor mij als prepuber het startpunt van de hedendaagse popmuziek. En zo denk ik er –nu 45 jaar later- nog steeds over.

Zeven jaar durende dollemansrit
Welke groep presteert het bijvoorbeeld heden ten dage om in amper zeven jaar tijd maar liefst dertien klassieke platen af te leveren en zichzelf in de tussentijd continu te vernieuwen? Hun officiële carrière liep van 1963 tot 1970 en kenmerkte zich als een dollemansrit vol massahysterie, schandalen, experimenteerdrift, drugs en gelukkig heel veel goeie muziek.

Iedereen had destijds een favoriete Beatle. De mijne was John Lennon. Ik bewonderde hem vooral vanwege zijn coolness en zijn soms rücksichtlose eerlijkheid om publiekelijk zijn ziel bloot te leggen.

Ongeleid projectiel
Vervulde zijn muzikale partner Paul McCartney de rol van slimme pr-functionaris, Lennon flapte er soms als sympathiek, maar ongeleid projectiel van alles uit. Zijn beruchte opmerking dat The Beatles populairder waren dan Jezus (iets waarvoor het Vaticaan hem deze week zoveel jaar na dato pas 'gratie' verleende) zorgde zelfs voor een eerste kentering in hun internationale populariteit. Desondanks werd Lennon tijdens en na zijn Beatles loopbaan de spreekbuis voor een generatie.

In 1998 -acht jaar na de moord op John- publiceerde Albert Goldman zijn vuistdikke biografie ‘The Lives of John Lennon’ waarin de schrijver zich vooral toespitste op de negatieve karaktertrekken van de ex-Beatle. De wereld reageerde furieus en deed het boek bijna in de ban; Goldman zou uit pure sensatiezucht het publieke imago van Lennon aan gruzelementen hebben geslagen.

Ontluisterd heldendom
Ik was niet echt geschokt dat mijn held ‘ontluisterd’ werd. Lennon was een kwetsbaar mens van vlees en bloed, inclusief egocentrische trekjes, onverwerkte jeugdtrauma’s en aanvallen van onzekerheid. Daar had ik Goldmans boek niet voor nodig, dat had ik al lang begrepen uit zijn songs en zijn media-optredens.

Vandaag kreeg ik van mijn lief als verjaardagscadeau de gloednieuwe definitieve biografie. Geschreven door Philip Norman, 25 jaar geleden ook al verantwoordelijk voor ‘Shout!’, dat algemeen beschouwd wordt als een standaardwerk over The Beatles. En zoiets schept natuurlijk verwachtingen.

Gimme some truth
Ik ben benieuwd wat Norman nog kan toevoegen aan mijn inmiddels behoorlijk uitgebreide kennis over het fenomeen Lennon. Ik hoop & reken op een eerlijk en compleet beeld waarbij het fileermes niet geschuwd wordt.
Tenslotte was na de split van The Beatles John zelf de eerste om op zijn solo-LP’s en in interviews de mythe van de groep door te prikken en te ontleden.

Met deze pil van 850 (!) pagina’s zit ik de komende winter in ieder geval voorlopig gebeiteld.