Jezus 2.0

Dit filmpje is een van de kersthits op YouTube en is inmiddels dan ook op de nodige blogs te vinden. Te leuk om ook hier niet op te nemen.

Stel dat men zo’n 2000 jaar geleden al beschikte over Web 2.0 toepassingen als smartphones, Google Maps, Facebook e.d. Hoe had Maria dan haar onbevlekte ontvangenis gecommuniceerd? Joseph we need to talk!

Leuker dan de zoveelste digitale kerstkaart.

Don’t…

Blijft natuurlijk het debielste tv-entertainment denkbaar: de verkiezing van De Gouden Loekie, de favoriete STER-spot van het afgelopen jaar verkozen door het Nederlandsche Volk.

Maar toch, het programma had dit keer een leuker format qua presentatie & inhoud. Een minilezing door Professor Blokhuis over popmuziek in de reclame en een sociologische analyse van reclamestereotypen in andere werelddelen bijvoorbeeld.

En gelukkig ook weer een aantal fraaie filmpjes. Want hoezeer ik die veelheid aan STER-blokken ook haat, voor mooie reclamespots mag je me altijd wakker maken.

Voorbeeldje: de reclame van de Engelse krant The Independent, hierboven.

Bye bye

Bovenstaand gedicht maakt onderdeel uit van het project De Speeldoos van Torre Florim (frontman van De Staat) en Roosbeef-bazin Roos Rebergen. In meerdere opzichten een bijzonder project: de twee maakten songs van enkele gedichten die geschreven werden door verstandelijk gehandicapten.

‘Iemand dood’ is de onbetwiste topper van het zes nummers tellende mini-album en werd afgelopen zondag live gespeeld tijdens de VPRO Nederpopshow (zie ook vorige postje) in een schitterende uitvoering. Later bleek dat het nummer genomineerd was voor de Song van het Jaar verkiezing, maar dat de poll net gesloten was. Jammer, want mijn stem hadden ze zeker gekregen.

Het nummer vormt een mooi bruggetje naar de Dodenlijst van 2010, het overzicht van min of meer bekende wereldburgers die dit jaar het tijdelijke met het eeuwige verwisselden. De lijst telt al pak ‘m beet zo’n 2200 namen, en het jaar is nog niet eens voorbij!
Nou tikt het natuurlijk lekker door als je het bijna voltallige Poolse parlement er tussen hebt zitten en je ook wielrenners, pokerspelers en houtsnijders (!) opneemt, maar toch een respectabele lijst, ook al is driekwart mij onbekend.

Mijn lijstje van favoriete doden: Dennis Hopper, Ton van Duinhoven, Corneille, Leslie Nielsen, Alex Chilton, Kate McGarrigle, Solomon Burke en Mark Linkous (Sparklehorse).

Zij hebben mij stuk voor stuk veel moois & leuks geleverd. Waarvoor bij deze alsnog dank.

Fijne herrie

Ten vervolge op & ter compensatie van het vorige berichtje: in plaats van vierenhalve minuut stilte even twee minuten lekkere pokkeherrie.

Het nummer ‘You’re the victor’ van Q65 was in mijn beleving het ruigste nederbietnummer uit mijn jonge jaren en beleeft een tweede jeugd in de uitvoering van jonge honden Spike & Miss Montreal.

Afkomstig uit VPRO’s Nederpopshow, een programma dat ik graag mag zien. De zomereditie vond ik al aardig, maar de wintereditie heeft met nieuwe presentator Frank Lammers zijn perfecte vorm gevonden. Leuk sfeertje, perfecte mix van oud & nieuw, en altijd een paar bijzondere live-optredens waarvan bovenstaand fillumpie het bewijs is.

Play loud!

Stihille nacht

Nieuwe kersttraditie in Engeland: verhinder dat de winnaar van talentshow X-factor, de top van de hitparade bereikt. Is vorig jaar gelukt. Dankzij een Facebook campagne behaalde een ouwetje van Rage Against The Machine (‘Killing In The Name’ uit 1992) alsnog de nummer 1 positie in de Britse charts en versloeg daarmee Joe McElderry, de toenmalige X-factor winnaar.

Cage Against The Machine
Dat trucje wil men dit jaar nog wel eens opnieuw uitproberen. De keuze voor de potentiële kersthit van 2010 is zo mogelijk nog merkwaardiger en extremer dan vorig jaar: de beroemde compositie 4’33″, voor piano van John Cage. Nou ja, compositie: de partituur schrijft vier en een halve minuut lang stilte voor. Avantgarde uit 1952, weetjewel…



Hoe dat in de praktijk uitpakt is te zien in bovenstaande ‘orkestrale’ uitvoering.

Time is money
De nieuw opgenomen versie (m.m.v. o.a. Pete Doherty, The Kooks, Enter Shikari, UNKLE, Orbital en Billy Bragg) zal vanaf volgende week online tegen betaling te dowloaden te zijn.
Grappige actie hoor, maar vraag me wel af of ie dit keer ook kans van slagen heeft. Wie is er tenslotte bereid geld te betalen voor stilte?

It was 30 years ago today

Herinnering is de troostende stuipstrek van een leven, een hogere soort van nageboorte. Pas wanneer de herinnering is opgedroogd treedt de dood helemaal in, de ontbinding begint wanneer met opgehouden heeft van ons te dromen.

(uit De Helaasheid der Dingen)

Forever young?

Vorige week vierde ik mijn 59e verjaardag. Hoef daar verder niet te lang bij stil te staan, want het moge duidelijk zijn: deze meneer zoeft richting rollator en bejaardenpas.

Op een dergelijke uncoole leeftijd ontvang je ook opeens praktische verjaardagscadeaus zoals extra warme handschoenen en bontgevoerde laarzen, die momenteel met de extreem vroeg ingevallen winter toch maar mooi van pas komen.

Maar goed, dit alles is niet meer dan een aanleiding om een leuk filmpje in mijn blog te plakken dat een overzicht geeft van de jeugdcultuur van de jaren ’60 tot nu. Een mooie mashup van feestende jongeren, cultfilms, kunst en concertfragmenten.

Mijn vervlogen jeugdjaren spelen zich vooral af in de eerste twee minuten, maar de overige zeven zijn ook leuk om te zien.

Ter afsluiting de woorden van een nóg oudere jongere:

May you always be courageous,
Stand upright and be strong,
May you stay forever young.

Herfsttradities

De eerste grote najaarsdepressie raast over Nederland.

Dat vraagt om Rachmaninov, hard liquor en het jaarlijkse najaarsgedicht:

De mist vindt z'n neerslag in regen.
Een man loopt met bijenkorven
De blauwe stallen tegen,
Waar 't leven in vocht ligt verstorven.

Geen sterveling langs de wegen,
Die ziet hoe de bomen amorph, en
Verwaterd tot slordige vegen
Met het bruine land zijn gestorven.

Hoe triest worden nu de dagen.
Wat blijft van het zomerse vuur?
En wat van de vreugdevlagen

In 't zonverschenen uur?
Het hart blijft naar warmte vragen,
En went zelfs niet op den duur.

Herfst II - Jan Wolkers

How retro can you get?

Naarmate men ouder wordt valt iedereen onvermijdelijk ten prooi aan het nostalgie virus. Ook ik. Om nou te stellen dat alles vroeger beter was, gaat mij veel te ver. Maar soms was het wel stukken leuker, zeker als je net als ik de culturele renaissance van de sixties hebt meegemaakt.

Voor iedereen geldt natuurlijk dat de muziek uit zijn/haar jeugd altijd de grootste impact zal veroorzaken. Desondanks ben ik beslist geen retro hippie die alleen maar muziek uit die tijd draait. Maar ik blijf wel altijd te porren voor bandjes van nu die het geluid van toen alsnog nastreven.

Back to the sixties?
Mooiste voorbeelden zijn wat mij betreft de mannen van XTC die ooit onder het pseudonym The Dukes of Stratosphear 20 jaar na dato twee waanzinnig leuke sixties pastiches afleverden.
Ook het Belgische gelegenheidsduo The Broken Glass Heroes waagt zich op ditzelfde muzikale pad. Het resultaat mag er zijn, hun recent verschenen cd ‘Grandchildren of the revolution’ is een liefde- en smaakvol eerbetoon aan het tijdperk van love, peace & dope waarop invloeden van Beatles en Beach Boys en nog vele anderen nadrukkelijk doorklinken. Leuke en sterke cd uit onverwachte hoek!

Nog verder terug in de tijd
Maar –zoals gezegd- er klinkt in Huize Q heel wat meer dan ouwe hippiemuziek. Ik ben en blijf tenslotte een muzikale omnivoor, en er valt altijd wat nieuws of ouds te ontdekken, zeker met een beetje hulp van het internet.
Zo maakte ik vlak vóór mijn Jamaica-vakantie bij toeval kennis met ‘mento’, de vroege Caraibische voorvader van reggae en ska.
Maar het kan nog gekker. Na het downloaden van een paar giga Torrents aan Amerikaanse pre rock & roll muziek draai ik de laatste tijd veelvuldig muziek uit de jaren ver vóór of net na mijn geboorte. In de praktijk komt dat neer op swing uit de veertiger en veel crooners en mierzoete pop uit de vijftiger jaren.

Wat steevast in het oor springt is hoe catchy, melodieus en onschuldig die muziek zo’n 60, 70 jaar later klinkt. Maar ook hoeveel nummers ik eigenlijk onbewust heb opgeslagen.

Tot voor kort dacht ik namelijk altijd dat mijn allereerste muzikale herinnering het nummer ‘Only you’ van The Platters was. Het was het eerste plaatje dat mijn zuster regelmatig draaide op haar pas gekregen pick-upje. Nog steeds spring ik bij het horen ervan ruim vijf decennia terug in de tijd.

Extra verrassend om nu te merken dat ik nog veel oudere songs blijk te (her)kennen. Het kan niet anders dan dat mijn moeder zaliger daaraan debet is. Tijdens haar huishoudelijke werkzaamheden liep zij vroeger vaak te zingen en als ik nu nummers van Nat King Cole of The Mills Brothers hoor, zie ik haar ineens weer stofzuigen of ramen zemen.

Dat is dus de wonderlijke kracht van tijdloze muziek.

De Dante van de architectuur

Eindelijk klaar met Barcelona. Nou ja, wat mijn fotoverslag betreft dan, want we zijn nu al aan het bedenken hoe we volgend jaar een terugkeer naar die stad kunnen combineren met een weekje Ibiza.

Gaudí-fotomap
Waar ik nog niet klaar mee ben is de architectuur van Antoni Gaudí die met zijn hallucinante, geniale bouwkunst een groot stempel op zijn stad drukte. Ik heb nog zoveel (detail)foto’s van zijn kleurrijke bouwsels dat ik inmiddels begonnen ben aan een afzonderlijke Gaudí-map op mijn Flickr site.
Want Gaudí ìs Barcelona, maar Barcelona is natuurlijk meer dan alleen Gaudí. En om nou het grootste deel van mijn fotoverslag te vullen met zijn architectonische bedenksels, dat gaat ook weer wat ver.

Kan haast geen toeval zijn dat ik afgelopen weekend bij De Volkskrant zomaar gratis een fraai Gaudí-boek kreeg waarin ’s mans gehele oeuvre wordt belicht. Dat boek maakte alleen maar duidelijk dat ik nog lang niet alles gezien heb van deze briljante bouwkunstenaar die als geen ander fantasie met esthetica wist te combineren.

Een reden te meer om me nu al te verheugen op een volgend bezoek aan bruisend Barcelona.

Rutte 1.0 uit betafase

Altijd weer spannend, overstappen op een compleet nieuw besturingssysteem.

Binnenkort gaat heel Nederland over op Rutte 1.0, dat na een uitgebreide testfase nu dan eindelijk op de markt komt.

Het programma is uiterst eenvoudig te installeren via Pixelman, zuinig in gebruik (o.a. door 40% te snijden in het cultuurbudget) en aanzienlijk sneller dan andere systemen (door het verhogen van de maximumsnelheid naar 130 km en de aanschaf van een tweede JSF).

Nu maar hopen dat Rutte 1.0 ook echt stabiel blijkt en niet bij het minste geringste crasht…

Pronken met andermans foto’s

Uiteraard heb ik in zo’n fotogenieke stad als Barcelona weer vele honderden plaatjes geschoten, want we hebben daar wat afgesjouwd en bezichtigd. En zoals na iedere vakantie blijf ik ook nu nog wat nagenieten door een selectie daaruit op mijn persoonlijke Flickr fotosite te plaatsen.

Maar er zijn –zoals op iedere vakantie- ook de nodige foto’s die ik nìet heb geschoten. Omdat ik’s avonds zo min mogelijk mijn camera meesleepte heb ik bijvoorbeeld zelf geen beelden vastgelegd van de Magische fontein of van de ‘correfoc’, de spectaculaire & oorverdovende straatprocessie met duivels, draken en vuurwerk, die urenlang door de straten van Barcelona trok.

Ook geen foto’s van een van de mooiste concertzalen die ik in mijn leven gezien heb (het Palau de la Musica) of van de kleurrijke werken in het Miro museum, stomweg omdat fotograferen daar helaas verboden is.

Maar gelukkig biedt een pas ontdekte Flickr feature uitkomst. Ik maak gewoon gallerijen met foto’s van Flickr-genoten die het wel gelukt is de dingen te registreren die ik zelf niet heb kunnen vastleggen. Zo maak ik mijn vakantie-album toch nog compleet met vaak juweeltjes van foto’s.

Toegegeven, ik had ze het liefst zelf gemaakt (als ik dat al gekund had) en het blijft natuurlijk een beetje pronken met andermans veren. Maar het gebeurt allemaal met keurige bronvermelding, en het levert nog leuke reacties van de makers in kwestie op ook!

Wat kan internet toch leuk zijn…

Back from Barcelona

De voortekenen waren niet echt goed. Mevrouw Q werd op de valreep snotverkouden, ik was weer eens gammel, de weersverwachting klonk bepaald niet veelbelovend en van diverse kanten bereikten ons berichten over berovingen in Barcelona. We vroegen ons op het laatste moment dan ook af wat we nou eigenlijk in die stad gingen doen…

Eenmaal gearriveerd smolt het merendeel van onze zorgen in de Spaanse zon. Want die scheen gelukkig overvloedig. Temperaturen van midden de 20 graden, met vaak een lekker windje maakten ons verblijf tot een uiterst aangenaam nazomerweekje.

Feestje vieren?
Barcelona zelf ervoeren we als een zeer diverse en energieslurpende stad met krankzinnige architectuur, mooie musea, pleinen & parken, weidse promenades & middeleeuwse steegjes en lekker eten & drinken. Ėn met een bevolking die meer dan massaal op de been was tijdens het vierdaagse Mercè Fesival dat jaarlijks in de voorlaatste week van september de zomer afsluit met een stroom aan publieksactiviteiten.

Verspreid door de stad waren tal van grote podia waar ’s avonds concerten plaatsvonden, er waren luidruchtige muzikale straatprocessies met reuzenpoppen, duivels die knetterend vuurwerk over het publiek uitsproeiden, folkloristische danswedstrijden en menselijke torenbouwers. Teveel om op te noemen, teveel ook om allemaal te kunnen bezoeken.

Druk & duur
Dat laatste gold ook voor de veelheid aan culturele en toeristische attracties. We bezochten o.a. het Palau de la Música Catalana, het Miró Museum, de Magische Fontein en natuurlijk een aantal van de bijna verplichte Gaudi highlights (Sagrada Familia, Parc Guell, Casa Milà, Casa Battló.
Vooral bij die Gaudi sterattracties moest je wel lange rijen en dito wachttijden voor lief nemen, om over de hoge toegangsprijzen maar niet te spreken. Maar er bleken nog zat mensen te zijn die er van die linkse hobby’s op nahouden.

Wijntje?
Wij besloten ons in deze overvloed aan bezienswaardigheden niet gek te laten maken door een te moordend schema. Het was tenslotte vakantie en de terrassen met tapas lonkten ook met grote regelmaat. Sterker nog: er was ook aan de waterkant ook nog een Wine & Cava Festival gaande waar wijnproducenten hun assortiment zeer prettig geprijsd lieten keuren door het publiek. Daar waren wij dus nogal eens te vinden met onze glaasjes. En wij waren de enige niet, ook daar was het de hele dag een gezellige drukte van belang.

Om het kort samen te vatten: het was fantastisch, gevarieerd, slopend, ontspannend, inspirerend en verslavend. Na drie dagen in Barcelona maakten we al plannen om terug te gaan en dan nog meer dingen te zien, te eten en te beleven.

Er valt binnenkort en later dus vast nog meer over die waanzinnige metropool in dit blog te lezen. Tot dan ben ik druk met de foto's.

Reasons to be cheerful

In de hoop de vroeg ingetreden herfst nog even te ontlopen vertrekken wij komende dinsdag voor een weekje naar Barcelona.
Daarom momenteel veel bezig met het onderzoeken van de laatste route-, restaurant- en museumtips om te voorkomen dat we daar als een kip zonder kop van hot naar her lopen te sjouwen.

Ik ga op reis en ik neem mee...
Een van de dingen die altijd vlak vóór een vakantie moeten gebeuren is het vullen van de reisjukebox met leuke muziekjes. Gelukkig blijkt mijn recent aangeschafte smartphone voorzien van een prima MP3-speler met lekker geluid en flink wat geheugenruimte.
Plaats genoeg dus voor o.a. een zwik nieuwe mashups, want sinds mijn berichtje van 14 dagen terug ben ik weer volop aan het snuffelen in die muzieksector.

Er zijn ook van die vaste tracks die ik altijd bij me wil hebben, van die nummers die ook na vele malen beluisteren nog steeds leuk blijven. ‘That’s not my name’ van The Ting Tings is er zo eentje, word ik altijd huppelig vrolijk van. En ook daarvan kwam ik bij toeval een geinige mashup tegen die inmiddels aan de collectie is toegevoegd.

Na terugkomst ongetwijfeld meer over mashups. En hopelijk veel mooie foto’s.

Back to 78

In een week tijd belandde ik halsoverkop in het medische circuit. Een gang naar de tandarts om even die gevoelige vulling te laten checken resulteerde in een anderhalf uur durende slachtpartij waarbij ik geheel onverwacht twee kiezen lichter werd. Minder onverwacht was de uitkomst van een longfunctietest: COPD met een capaciteit van nog slechts 58%. Eigen schuld, dikke bult, het resultaat van jaren genotzuchtig leven. Maar toch, vrolijk word je er niet van.

Vader gaat op stap
Hoogste tijd dus om de zinnen te verzetten. Mevrouw Q ging afgelopen weekend naar de ‘spijkerbroekenpremière’ van Film by the Sea, ik toog op de elektrofiets naar mijn geliefde jongerencentrum De Piek, en trof er opvallend veel leeftijdgenoten bij het optreden van Gruppo Sportivo. Velen daarvan waren ook behoorlijk kortademig (schept gelijk een band), maar dat had meer te maken met de tropische binnentemperatuur. Want het was bomvol, en –zoals ik al had verwacht en gehoopt- ouwerwets gezellig.

Party time!
De band van antiheld/underdog Hans Vandenburg zag ik eind jaren ‘70 geleden wel een stuk of zes, zeven keer en iedere keer was het party time. Dik drie decennia later bleek daar gelukkig weinig aan veranderd.
Naast de nog steeds kale frontman waren ook drummer Max Mollinger en toetsenist Peter Calicher uit de oerbezetting van de partij. Grupettes Josée van Iersel en Meike Touw bleken vervangen door twee minstens zo aanstekelijke zangeressen: De Bombita’s, Lies Schilp en Inge Bonthond, die hun sporen eerder bij Herman Brood verdienden.

Tot groot genoegen van het publiek passeerden heel wat bekende Gruppotracks de revue. Maar ook nieuw materiaal kwam ruimschoots aan bod, en dat was bepaald geen straf, want Vandenburg grossiert nog steeds in leuke stijlcitaten uit de hele popgeschiedenis.

Kortom, een sfeervol, vrolijk en therapeutisch concert, waarbij ik ondanks de bloedhitte en ondanks mijn zuurstofbeperking d’oude botten & spieren toch nog regelmatig in beweging bracht.

Geen beter medicijn dan een lekker muziekfeestje!

Verlate ontdekking

Tien jaar geleden ontdekte ik het toen nieuwe fenomeen muzikale mashups, het combineren van twee of meer bestaande popsongs tot één nieuwe track. Ik downloadde gretig vele tientallen mashups die ik nog steeds regelmatig op mijn MP3-speler beluister.

Ik wijdde er een paar jaar geleden zelfs nog een blogpostje aan, maar verder had ik het fenomeen wel een beetje afgegraasd. Totdat ik onlangs via het weblog van NRC Next toch weer een hele geinige tegenkwam: ‘Folsom Prison Blues’ van Johnny Cash, met gangstarapper Eazy-E gemixt tot een hiphopversie.

Het deed mij besluiten weer eens de site te checken van Mark Vidler, de man die ik zelf als de godfather van het mashupgenre beschouw. In diens archieven vond ik toch nog een paar hele leuke tracks die inmiddels ook al weer op mijn IPodje zijn beland. Voorbeeldje? Een mooie mashup van The Police en Dire Straits, onder de titel ‘Can’t stand Sultans of Swing’.

Wat ik tot op heden nog nooit echt had onderzocht waren videomashups. Die blijken de muzikale mixen vaak op minstens zo avontuurlijke wijze te illustreren en te ondersteunen. Voorbeeldje? Zie bovenaan dit postje.

Yep, er blijft nog genoeg leuks te ontdekken op internet. Ook zoveel jaar na dato.

't Is weer paddestoelentijd

En ik maar denken dat we hier te maken hadden met de Boletus Proletus. Tja, het zijn verwarrende tijden...

(meer fraaie cartoons hiero)

Moderne genoegens

In nog geen week tijd breidde mijn materiële bezit zich uit met twee hedendaagse hebbedingetjes die het leven van de moderne mensch aanmerkelijk veraangenamen.

Allereerst was daar de nieuwe fiets met elektrieke ondersteuning. Hing ik op een willekeurige ongemotoriseerde tweewieler al na 100 meter met de tong op de stuurstang, met mijn nieuwe seniorenfiets behoren dergelijke taferelen tot het verleden. Mijn stalen ros geeft mij waar nodig namelijk steeds een extra steuntje in de rug.

Fluitend fietsen
Fluitend beklim ik opritten en hellingen, en moeiteloos rijd ik tegen de eerste herfstwinden in langs ploeterende weggebruikers die het zo’n elektrisch ruggesteuntje moeten ontberen. Puur voor de fun rijd ik eventjes stukkies over Walcheren waar ik vele jaren niet geweest ben, omdat de fietspaden verboden gebied waren voor inmiddels afgedankte mijn scootertje.

Nu maar hopen dat er nog iets van een nazomer in het verschiet ligt, zodat me nog een paar leuke fietstochtjes gegund zijn.

Nog een impulsaankoopje!
Om te voorkomen dat ik tijdens mijn fietsexcursies onaangenaam verrast word door een niet ingeplande regenbui heb ik gelijk ook maar zo’n fijne smartphone aangeschaft.
Daarop kan ik o.a. de buienradar checken, via Google Maps mijn route uitstippelen en de oplaadpunten voor mijn fietsaccu vinden.

Natuurlijk zit er nog een stortvloed aan extra toeters & bellen op mijn nieuwe mobiele speeltje. Als ik niet op de fietsexpeditie ben, kan ik altijd nog op ontdekkingstocht in de 200 pagina’s dikke gebruiksaanwijzing van mijn smartphone.

Kortom, er gaat op mijn ouwe dag in meerdere opzichten een nieuwe wereld voor mij open. Welkom nieuwe horizonten!

Ondertussen in Den Haag

PVC: als het eenmaal gesmolten is, krijg je het nooit meer in zijn oorspronkelijke vorm terug.

Postbus 51 ideetje?

Kan iemand bovenstaande tekst eens in het Nederlands vertalen en vervolgens huis-aan-huis laten bezorgen? Misschien dat bij een deel van dit immer morrende, ontevreden volk alsnog het kwartje valt en men toch nog iets doneert op giro 555.

Leve de vakantie!
Volgens VN-schattingen zijn veertien miljoen mensen getroffen door de overstromingen in Pakistan, meer dan bij de aardbeving in Haïti en de tsunami samen. Maar helaas, ‘De ramp leeft in ons land onvoldoende’, aldus De Volkskrant. Dat komt volgens deskundigen niet alleen omdat Nederland nog bezig is met het staartje van de vakantie te vieren, maar ook door anti-islam sentimenten (met dank aan GW).

Op forums struikelen mensen over de argumenten om toch vooral niets te geven. Fraai voorbeeldje op de website van de NOS: “Een land dat mensen traint om onze jongens en meiden op te blazen, daar heb ik het helemaal mee gehad”.

Onze jongens en onze meiden? Wanneer is het begrip ‘wereldsolidariteit’ eigenlijk precies opgehouden te bestaan?

Survival tips
Twee tips voor Pakistani die deze ramp desondanks overleven: bekeer je tot een geaccepteerde westerse godsdienst en plan die overstromingen vooral nooit meer in de Nederlandse zomervakantie!

Het Marionettenkabinet

... en wij zijn er mooi klaar mee!

Vastgeroeste zomergewoontes

Ik ben mijn eigen déjà vu: mijn zomerbeleving verloopt eigenlijk volgens hetzelfde patroon als vorig jaar. Op zoek naar frisse lucht rij ik meestal doelloos zigzaggend over Walcheren, op zoek naar onontdekte B-weggetjes, ik hang/lig een paar uurtjes op het strand, speel weer toerist in eigen stad en herbeleef zomerse zen momenten die ik nog ken uit 2009.

En natuurlijk gaat ook nu weer de fotocamera mee om vast te leggen wat ik zoal tegenkom. De afgelopen maand dus vooral druk geweest met het bewerken en online zetten van zo´n 100 foto´s op mijn Flickr site.

Kan geen toeval zijn…
Het zal wel symbolisch zijn dat daar opvallend veel foto’s tussen zitten met roestige details. De spierpijnen die mijn zomer anno 2009 bepaalden zijn dit jaar alleen maar verergerd en mijn gewrichten voelen aan als verroeste scharnieren.

Daarom dit weekend besloten binnen afzienbare tijd een fiets aan te schaffen, in een poging nog iets aan mijn conditie te sleutelen. Heeft wel als consequentie dat mijn brommertje wordt afgedankt en dat ik de komende zomer dus ongemotoriseerd zal moeten recreëren.

Binnenkort nog maar gauw een allerlaatste afscheidsrondje maken...

Requiem voor De Kraan

Een van de onverwacht leuke dingen tijdens het afgelopen Onderstroom Festival was dat ik het terrein van de voormalige Scheldewerf in alle hoeken & gaten heb verkend.

Ik vond er veel fotogenieke oude glorie in krankzinnige kleurschakeringen: schakelkasten met afbladderende verf, kadeplekken met indrukwekkende roestpartijen en natuurlijk De Kraan, die te midden van een meeuwenkolinie in stukjes ligt weg te kwijnen.

Rust Never Sleeps
Gisteren meldde een krantenbericht wat iedere Vlissinger al lang vermoedde: ‘Scheldekraan zal wel nooit meer staan’.
Natuurlijk is het jammer dat zo’n Vlissings symbool gewoon al bijna drie jaar ligt te verbrokkelen en te vergaan. Maar het levert wel mooie plaatjes op, zeker als je ze op groot formaat bekijkt, want dan zie je alle craquelé en schilfers tot in detail.

Wat mij betreft laten ze het ding daar gewoon liggen en verder vergaan, als een natuurlijk requiem voor het verglijden van de tijd. Dan ga ik nog regelmatig foto’s schieten om het stervensproces verder vast te leggen.

Gemengde gevoelens

Het zat, liep en werkte allemaal niet mee bij het Onderstroom Festival, dat afgelopen weekend in Vlissingen plaatsvond.

Locatieswitch
Na eerdere jaargangen op de Oranjedijk switchte de hoofdlocatie voor de derde editie naar de voormalige Scheldewerf. Op zich natuurlijk een prachtlocatie, maar zo’n immens terrein moet je dan wel vullen of op z’n minst wat uitgebreider aankleden.
Als dan ook twee aangekondigde cateringvoorzieningen (waaronder het Marokkaanse theehuis met waterpijpen) niet komen opdagen en acts door visaproblemen en weersomstandigheden niet doorgaan, dan trekt dat gelijk een wissel op het door geldgebrek toch al uitgeklede programma.
En een festival waar je behalve een wafel of een tosti verder nix eetbaars kunt krijgen, is natuurlijk niet meer van deze tijd!

Heavy weather
Geen enkele festivalorganisatie heeft natuurlijk het weer in de hand, maar wat was het zaterdag extreem. Overdag ploertig, zodat het bijwonen van de straattheatermiddag geen pretje was, en ’s avonds kwam het regelmatig met bakken uit de hemel.
Zodoende heel weinig acts gezien. Gelukkig tussen de buien door nog met ons neus in de boter gevallen bij een bloedstollend mooi optreden van de band Blaudzun en ook de briljante containervoorstelling ‘Spoor' nog even meegepikt, maar toen werd het echt te bar met de regen.

Lazy Sunday Afternoon
De zondag maakte echter veel goed. De ergste hitte was uit de lucht, de zon scheen en er woei een verfrissende wind. Prima omstandigheden om de altijd gezellige ‘artiestenparade’ The Perfect Pitch' op het Dijktheater mee te maken.
Daarna trok het merendeel van het publiek richting Bellamypark om zich in te drinken voor een potje voetbal, wij togen nog voor twee uurtjes naar het Scheldeterrein. En hoewel het daar - op 150 man na- bijna uitgestorven was amuseerden wij ons kostelijk bij De Platenbus en bij het afsluitende concert van Maarten Swaan en zijn band.

Ik had nog graag een paar uur meer doorgebracht op de helling waar ik als kind de schepen te water werden gelaten. Echter, om 18.00 uur ging de stekker eruit en stierf het festival een vroege dood, toen het voor mij eigenlijk nog maar net begonnen was.

Maar gelukkig hebben we de beelden nog…

Zomerse plaatjes

De hitte stijgt, de komkommertijd nadert. Dus opeens breken diverse media zich weer het hoofd over het fenomeen ‘zomerhit’.

Twee persoonlijke zomerhits in de categorie 'Voor de hand liggende klassiekers': ‘Penny Lane’ van The Beatles en ‘In the Summertime' van Mungo Jerry roepen bij mij altijd zonnige herinneringen op aan mijn jeugdjaren in en de zomers van respectievelijk 1967 en 1970.

Maar ik wilde het hier niet verder hebben over zomerhits, maar over zomerse muziekjes – en dat is iets heel anders. Ik heb het over nummers die ik momenteel tijdens strandbezoekjes veel draai op de walkman en die dus hun zomerse waarde voor mij al bewezen hebben.

Voorwaarde is wel dat er een fillumpie van is, zodat niet alleen het oor maar ook het oog iets te genieten heeft.

Eerste in een zich wellicht verder ontwikkelende zomerse blogserie is bovenstaand prachtnummer ‘Mykonos’ van Fleet Foxes. Niet alleen genietbaar op het gelijknamige Griekse eiland, maar gewoon ook op het strand van Vlissingen.

Even kort samenvatten…

Inmiddels is ook voor De Wereld Draait Door de jaarlijkse zomerstop ingegaan.


Wie zijn dagelijkse portie infotainment node mist kan altijd nog uitwijken naar bovenstaand fillumpie: DWDD in 3 minuten!

Werelds genieten

Het is inmiddels een ingesleten jaarlijkse traditie aan het worden, ons bezoek aan Festival Mundial. Niet afgeschrikt door de herfstige weersvoorspellingen trokken we afgelopen weekend dan ook weer naar Tilburg voor een gevarieerde portie wereldmuziek, en vooral: ambiance.

Prettige extras
Want hoewel er ook nu weer een aantal persoonlijke favorieten op het affiche stond (Caro Emerald, Flogging Molly, Amsterdam Klezmer Band), gaan we nooit alleen voor de muziek. Het zijn juist de aanvullende randvoorwaarden die ons ieder jaar weer over de streep trekken: het veelkleurige publiek, de altijd prettige festivalsfeer, de lekkere hapjes en de verrassingen waar je vaak tegenaan loopt.

Muzikale verrassingen
Aangenaam verrast waren wij bijvoorbeeld door de Oekraïense dames van Dakha Brakha (schrille stemmen plus opzwepende percussie), het Israëlische trio Boom Pam (surfmuziek gemixt met Jiddische melodieën, in een bezetting van drums, elektrische gitaar en tuba!), de electroreggaefunk van het Australische Dubmarine, de boventonen en keelklanken van het Chinees-Mongoolse Hanggai en de ideale festivalband Che Sudaka die met hun Spaanstalige reggae-skarock het publiek aardig aan het springen & skanken kreeg.

Grootste verrassing was echter vooral het weer. Op een enkel verdwaald buitje na viel er regelmatig ook van de zon te genieten, en dat kwam de sfeer natuurlijk nog eens extra ten goede.

Leermoment: voortaan op mijn oude dag niet zo uitbundig meehupsen op de balkanhoempa van de Amsterdam Klezmer Band. Voel twee dagen na dato nog steeds spieren, waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.

Uitgebreider fotoverslag hiero.

Jonge honden

 


Bovenstaand clipje van The Morning Benders was een hitje op YouTube. Leuk filmpje, mooi nummer, aanstekelijke opnamesessie. Maar ook de rest van hun recente cd ‘Big Echo’ mag er zijn.

Waar nieuwe bandjes hun jeugdige energie vaak enthousiast kanaliseren in het betere beuk- en ramwerk, kiest dit Californische kwartet bewust voor de harmonie en de melodie.
Bovendien kennen deze jonge honden hun klassiekers: de echo’s van Phil Spector, Brian Wilson, The Beatles klinken nogal eens door in hun pakkende songs.

Meng die namen met eigentijdser voorbeelden als The Shins en Grizzly Bear, en je hebt een perfecte cocktail van pure pop. 'Big Echo' is de ultieme IPod-soundtrack voor op het strand.

Nu nog wat zomerser waarden graag!

Oorlog nieuwe stijl

In mijn jonge jaren frequenteerde ik de twee (!) bioscopen die Vlissingen destijds rijk was, en bezocht met name veel cojboj- en oorlogsfilms. Later zouden het mijn minst favoriete filmgenres worden.

Toch zag ik onlangs in de tijdspanne van een week maar liefst drie nieuwe, hedendaagse oorlogsfilms: het met Oscars overladen ‘The Hurt Locker’, Tarantino’s ‘Inglourious Basterds’en het uit Israël afkomstige ‘Lebanon’.

Testeron actiefilm
‘The Hurt Locker’ is de meest actuele van de drie, want draait om een Amerikaanse bomb squad unit in Bagdad. Ondanks een paar nu al ‘klasssieke'momenten die aankomen als een mokerslag, beviel hij mij het minste. De vele schokkerige, bewust documentair gefilmde scènes maakten me zeeziek en ik had nix met het verhaal of de hoofdpersonages.
Het is beslist een goede poging om de hectiek en paranoia van een moderne stadsoorlog bijna tastbaar te visualiseren, maar ‘The Hurt Locker’ bleek toch niet echt aan mij besteed.

Oorlogsfun?
Mag en kan oorlog ook leuk zijn? Bij Tarantino wel. Hij zet doodleuk de oorlog als filmgenre naar zijn eigen hand en laat zelfs WO2 vervroegd eindigen door de complete nazitop (inclusief Adolf) bij een aanslag om zeep te helpen.
Historische accuratesse hoef je bij deze basterd niet te verwachten. Wel een veelgelaagde film waarin ranzigheid, drama, humor en spanning elkaar continu afwisselen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de vaak meesterlijke dialogen, de aankleding, het hilarische acteerwerk van Brad Pitt en de glansrol van Christopher Waltz als inslechte nazi-kolonel.



Oncomfortabele rolprent
De Israëlische regisseur Samuel Maoz houdt het allemaal veel compacter. Hij verfilmde in zijn debuut ‘Lebanon’ zijn eigen ervaringen tijdens de Eerste Israëlisch-Libanese oorlog in 1982.
Maoz wil zijn kijkers niet zozeer een verhaal vertellen als wel een ervaring meegeven: wat gebeurt er met je wanneer je als dienstplichtig groentje samen met drie andere lotgenoten opgesloten zit in een half aan flarden geschoten tank die door vijandig gebied rolt?

De vorm die hij daarvoor koos bepaalt de bijzondere kracht van deze film: 90% van de scènes speelt zich af binnen die krappe, stinkende, rammelende tank. Wat zich daarbuiten afspeelt zien ook wij uitsluitend door het vizier van de doodsbange boordschutter.

Het maakt ‘Lebanon’ tot een claustrofobische, ongemakkelijke kijkervaring. Het angstzweet, de pis, de olie, zijn nog net niet te ruiken, maar deze oncomfortabele rolprent onderga je beslist intenser dan welke 3D-film ook.

Voor wie het nog niet wist: War Ain't No Fun!

The morning after

Breaking news
Balkenende pleegt staatsgreep.

Road to nowhere

Nou allemaal veel sterkte & wijsheid vandaag.
En voor de komende jaren.

Lost Finito

Met een dikke week vertraging bekeken wij afgelopen weekend de laatste afleveringen van ‘Lost’, de tv-serie die ons zes seizoenen en 121 afleveringen lang aan de beeldbuis genageld hield.

Dat we onze nieuwsgierigheid naar de langverwachte grande finale zo konden bedwingen had te maken met het feit dat we eerst nog een andere tv-serie, ‘The Shield’, wilden afkijken. De zeven seizoenen van deze briljante politiereeks joegen we er in amper vijf maanden tijd doorheen.

God save the DVD box!
Het moge inmiddels bekend zijn: wij zijn serie- en dvd-box junks. Het begon allemaal met ‘The Sopranos’ en ‘Six Feet Under’, maar al snel ontdekten we dat er nog meer moois & leuks te vinden was; de dopey satire ‘Weeds’ bijvoorbeeld of recentelijk het bloedstollend intelligente ‘Dexter’.
Geen groter genoegen dan zulke pracht-tv versneld -zonder reclameblokken- achter elkaar te bekijken; je blijft er beter in zitten, en karakters en scenario komen eerder & beter tot hun recht.
Daarom: God zegene de DVD box! Vroeger kocht ik ze nog braaf, maar tegenwoordig pluk je de tv-series, Nederlands ondertiteld en al, zo uit de ether.

Raadsels en weirde avonturen
Maar goed, we hadden het dus over ‘Lost’. Kort uitleggen waar die serie over gaat, is haast ondoenlijk. (Zwakke poging: ‘Vliegtuig stort neer op mysterieus eiland en overlevenden beleven daar de meest weirde avonturen’). Niet voor niets proberen talloze forums en fansites het fenoom ‘Lost’ en zijn raadsels te ontrafelen.
Mooiste voorbeeld: Lostpedia, een complete online encyclopedie met karakterbeschrijvingen, plotanalyses, theorieën en culturele referenties, you name it!

Bijzonder mixje
´Lost´laat zich het best karakteriseren als een science fiction fantasy sprookje over vrije keuze, toeval & lotsbestemming, leven & dood, schuld & boete, gegoten in soapvorm met flashbacks, flashforwards en flash-sideways. Hallo, bent u daar nog?
Sprekende doden, paralelle werelden, de relativiteitstheorie over tijd en ruimte, wetenschappelijke experimenten, het komt allemaal voor in deze poppy thriller stampensvol mythologische, bijbelse en filosofische verwijzingen.

Verrassend einde
Enig kritiekpuntje: het schrijversteam heeft de serie te lang gerekt met nodeloze sidelines. Daardoor kwam men op het eind toch een beetje knel te zitten in een poging alle mysteries te verklaren. Voor sommige raadsels werden te gemakkelijke oplossingen aangedragen, andere bleven zelfs geheel onopgelost.
Desondanks was het ietwat kleffe eind verrassend genoeg en voor 90% bevredigend, hetgeen voor zo’n complexe serie toch best als een compliment mag gelden.

En natuurlijk verdient zo’n serie een epische DVD box. Wordt in november verwacht, vlak vóór mijn verjaardag. Eén keer raden wat er op mijn verlanglijstje komt te staan…

Mama don’t go!

Liam Gallagher –voormalig zanger van het zwaar overschatte bandje Oasis- heeft aangekondigd een film te maken over de Apple-jaren van The Beatles.
Op zich interessant omdat tot op heden niemand zich gewaagd heeft de nadagen van de groep in beeld te brengen. De weinige films die over het viertal zijn gemaakt concentreerden zich vooral op de Beatlesmania of - zoals in het niet onaardige ‘Backbeat' (1994)- op de vroege wordingsjaren van de band.

Eerste stappen
De recente film ‘Nowhere Boy’gaat zelfs nog een stapje verder terug in de tijd en behandelt de jeugdjaren van John Lennon in het naoorlogse Liverpool en zijn eerste stappen in het rock & roll en skiffletijdperk.
Grappig is dat in de film de naam Beatles nergens ter sprake komt. ‘Nowhere Boy’ begint met het fameuze gitaarakkoord van ‘A Hard Day’s Night’ en eindigt zeer toepasselijk met een ruwe demoversie van Lennon’s oerschreeuw ‘Mother’.

Sociodrama
Daartussen speelt zich een oer-Brits sociodrama af waarin een rebellerende puberjongen opgroeit tussen twee vrouwen. Aan de ene kant is er de strenge, burgerlijke tante Mimi (die John opvoedde vanaf zijn vijfde), aan de andere zijn biologische moeder Julia die in Lennon’s puberjaren weer nadrukkelijker in the picture was, totdat zij bij een verkeersongeluk om het leven kwam.

Angsten & obsessies
Voor wie een beetje thuis is in het leven van Lennon (zie vooral ‘John Lennon, the life’) levert de film weinig, nieuwe inzichtelijke verrassingen op. Ook de suggestie dat tussen John en Julia een onderhuidse seksuele spanning bestond, is inmiddels bekend terrein.
Daar staat tegenover dat de sfeer van de late jaren ’50 goed getroffen is en bovendien voorzien wordt van een uitstekende soundtrack. Belangrijkste verdienste van de film is dat hij aannemelijk maakt hoe Lennon’s vroege angsten en obsessies zijn verdere leven zouden bepalen én hem later inspireerden tot een aantal klassieke songs.

Leukste momenten zijn de eerste optredens van het pre-Beatlesgroepje The Quarrymen en John’s ontmoeting met Paul McCartney. Dan lijken beroemde oude zwartwit foto’s uit een ver verleden opeens tot leven te komen en wordt eveneens de latere rivaliteit tussen de twee songschrijvers al subtiel blootgelegd.

De film eindigt met de op handen zijnde eerste reis naar Hamburg, waar The Beatles verder gevormd zouden worden. Als part 2 zou je er zo het eerder genoemde ‘Backbeat’ achteraan kunnen bekijken.

Muziekhistorische mashup

Tussen de stortvloed aan nieuwe muziekjes die de afgelopen tijd op mijn pc belandde, sprong er één cd direct in het oog, eh oor.

Ik heb het over ‘San Patricio’, het bijzondere samenwerkingsproject tussen de Ierse muzikant Paddie Maloney (71) en de Amerikaanse gitarist/producer Ry Cooder (65). Twee onhippe, ouwe knakkers die de volksmuziek van Ierland en Mexico samensmeedden tot een volstrekt nieuwe en originele mashup.
Op het eerste gezicht hebben Ierland en Mexico niets met elkaar te maken, laat staan de muziek uit beide landen. Een grimmige voetnoot uit de geschiedenis vertelt echter een ander verhaal.

Deserteurs met heldenstatus
Naar Amerika uitgeweken Ieren -op de loop voor de voedselschaarste in hun thuisland- werden in 1846 gerekruteerd om tegen de Mexicanen te vechten, maar werden zo slecht behandeld dat ze het aan Amerikaanse zijde voor gezien hielden, en overliepen naar 'de vijand'. Om uiteindelijk onder de regimentsnaam San Patricio – naar de Ierse beschermheilige Saint Patrick– de oorlog te verliezen en als deserteurs aan de galg te eindigen. In Mexico genieten de San Patricios dik anderhalve eeuw na dato nog steeds een heldenstatus.



Soundtrack
Maloney bracht zijn vaste groep The Chieftains mee naar de studio, Cooder recruteerde een legertje ouwe rotten en grootheden uit L.A. en Mexico voor de Spaanstalige inbreng. Het resultaat mag zonder meer uniek genoemd worden en laat zich het best beluisteren als de soundtrack van een film over bovenvermelde geschiedenis.

Het is wonderlijk te horen hoe bijna vanzelfsprekend de Ierse instrumenten, ritmes en muziek met de Mexicaanse versmelten. Beide landen vinden elkaar in de melancholie én de uitbundigheid die hun muzikale erfenis kenmerkt. Zelfs de Ierse acteur Liam Neeson declameert een gedragen tekst in ‘The march to battle’ waarbij de San Patricios, begeleid door doedelzakken- ten strijde trekken tegen de yankees.

Prachtig. Met recht tijdloze muziek! Eindigt nu al hoog in mijn persoonlijke top-10 van dit jaar.

Wakostanoe?

Sfeerschets. Koninginnedag begint net na middernacht met de eerste stortregenbui sinds weken. Mevrouw Q ligt vroeg te bedde, omdat om half 5 de wekker afgaat. Vroeg uit de veren in de hoop op de Vlissingse vrijmarkt een leuk bedrag aan euri’s bij te verdienen.

Ik neem aan dat Beatrix ook al slaapt en vraag me af: zou ze dromen over haar bezoek aan Middelburg over een paar uur, zou ze er nog zin in hebben na vorig jaar, ligt haar hoed al klaar?

Grootste vraag: zou ze enig idee hebben wat haar bezoek teweeg brengt in een gemiddelde provinciehoofstad? En zou ze enig idee hebben wat het kost?

Kijken naar muziek