Muzikale retro reis

Pas recent ontdekte ik door een concertfragment van Lowlands 2011 het fenomeen C.W. Stoneking.
Zijn laatste cd ‘Jungle Beat’ bleek inmiddels al drie jaar oud, maar sommige goede dingen komen nooit te laat. Sterker nog: zijn muziek is helemaal niet van deze tijd en klinkt alsof hij stamt uit de beginjaren van de vorige eeuw.

Wie Stoneking hoort zingen verwacht dat die stem toebehoort aan een oude, zwarte bluesman. Maar Christopher William blijkt een blanker dan blanke Australiër die de 28 nog moet passeren en als geen ander Amerikaanse muziekstijlen uit de 20-er tot 40-er jaren weet te herscheppen.

Calypso, ragtime, New Orleans jazz, Cubaanse mambo, Afroblues, G.W. Stoneking mengt met zijn Primitive Horn Orchestra alles tot een uiterst gevarieerde cd die bovendien zeer authentiek en consistent klinkt.

Mooi & verrassend dat tegenwoordig nog zulke muziek gemaakt wordt. Hulde!

Muzikale boswandeling met neohippies

Nog meer pas bekeken Lowland Leuks: het neofolkcollectief Edward Sharpe & The Magnetic Zeros.

Had het er al eerder over in dit blog. De band toerde deze zomer uitgebreid langs de Europese festivals. Zou ze graag ooit eens op een kleinschalige concertlocatie meemaken, want dit enthousiaste groepje heeft mijn sympathie.

Daarom deze akoestische boswandeling alsnog maar even vastgelegd.

Herfstklaar

Nog steeds doende vele uren Lowlands op de harddisk recorder te bekijken. Tussen alle voorspelbare gitaarrock en electro sprong de verstilde pianopop van Agnes Obel en direct tussenuit.

Het feit dat deze in Berlijn woonachtige artieste oorspronkelijk uit Denemarken komt, doet menig recensent grijpen naar de vertrouwde natuurlyriek van mistige bossen en besneeuwde heuvels. Toch is haar debuut ‘Philharmonics’ allesbehalve een kille bedoening.

Wie deze cd vol subtiele speeldoosminiatuurtjes op volle sterkte draait, zakt langzaam weg in een warm bad van hypnotiserende, repeterende pianoklanken. En dan hebben we het nog niet over Agnes’ stem gehad, die ergens tussen een jonge Kate Bush en een hysterievrije Tori Amos in zit.

Haar Satie-achtige luisterliedjes worden heel slim en onnadrukkelijk ingekleurd met tweede stem, gitaar, harp en cello en lijken met ijzersterke precisie in elkaar gezet zonder dat het klinisch wordt.

Grootste compliment is dat dit niet direct de muziek is waar ik normaliter voor warmloop, maar deze ingetogen mix van betoverende luisterpop en folk met klassieke invloeden weerklinkt nogal eens in Huize Q.

Laat die herfst maar komen, ik heb het perfecte Deense dekbed om in weg te kruipen…