donderdag 12 januari 2012

Topkwaliteit uit Scandinavië


Het was door de Wallander-verfilmingen natuurlijk al wel bekend: ook de Scandinaviërs staan hun mannetje in de sector sfeervolle politieseries.

De recente hausse aan briljante DVD-boxen als ‘The Killing’, ‘The Bridge’ en ‘Those Who Kill’ doet zelfs vermoeden dat de noorderlingen de Engelse hegemonie op dat vlak inmiddels hebben doorbroken.

Geen lijken?
Aan dat rijtje Scandinavische toppers kan er wat mij betreft weer een toegevoegd worden: de 10-delige tv-serie ‘Borgen’.
De reeks is gemaakt door hetzelfde team dat ook tekende voor ‘The Killing’, maar is toch een enigszins vreemde eend in de bijt. ‘Borgen’ is namelijk geen politieserie er zijn ook geen lijken of serial killers te bekennen. Maar aan spanning beslist geen gebrek…

Machtswellust & intriges
De idealistische politiek leider Birgitte Nyborg wordt onverwachts verkozen tot eerste vrouwelijke premier van Denemarken. Ze komt er al snel achter dat haar nieuw verworven rechten en plichten een zware wissel trekken op haar privéleven en dat van haar dierbaren.
Nyborgs carrière staat plotseling in dienst van machtswellust, concurrentie en politieke intriges. Ze krijgt te maken met spindoctors, hongerige media, morele keuzes en politieke dilemma’s.

‘Borgen’ is politiek topdrama dat zich laat bekijken als een thriller vol onverwachte plots. Enne, geen lijken? Die blijken er zat uit de kast te komen in dit uiterst intelligente ‘televisievermaak’.

Seizoen 2 is al gemaakt en ook al op de Deense tv uitgezonden. Waarom duurt het toch altijd zo lang voordat de Nederlandse televisie zulke kwaliteit oppikt?

vrijdag 6 januari 2012

Desert island discs



Mooie bijkomstigheid van werken in een bibliotheek is dat ik soms verrast word door een aardige uitgave die ik eigenlijk helemaal niet zocht. Zo vond ik bij toeval het boekje ‘Groeten van Rottumerplaat’, in 2008 samengesteld (en heel leuk ingeleid) door Joost Zwagerman.

Het idee is bepaald niet origineel meer, maar blijft prikkelend: je gaat naar een onbewoond eiland en je mag maar één cd meenemen. Welke wordt dat dan en vooral: waarom juist dié cd?

Zwagerman legde die opgave voor aan een honderdtal schrijvers en musici die de vraag op persoonlijke en dus zeer uiteenlopende wijze beantwoordden. Sommigen schreven doorwrochte mini-essays, anderen kozen voor soms licht-genante bekentenisliteratuur, maar wat bij iedereen doorklinkt is hoe bepalend muziek in een mensenleven kan zijn.

Verrassende keuzes
Het levert soms ook heel verrassende keuzes op. Zo bespreekt Youp van ’t Hek ‘In-A-Gadda-Da-Vida’ van Iron Butterfly, kiest Herman Koch voor ‘Third’ van The Soft Machine, Saskia Noort voor ‘Outlandos d’Amour’ van The Police, Martin Bril voor Nirvana’s ‘Nevermind’, en Freek de Jonge houdt het op ‘Beatles for Sale’ van The Beatles.

Bepalende randvoorwaarde: de auteurs moesten zich in hun beschrijvingen beperken tot twee à drie tekstbladzijden, waardoor breedsprakigheid prettig buiten de deur blijft.

‘Groeten van Rottumerplaat’ is een inspirerende must read voor muziekliefhebbers, zelfs al zijn de besproken platen onbekend of totaal niet je smaak. Sterker nog: het heeft mij gemotiveerd om een aantal cd’s die ik niet kende toch maar eens te gaan beluisteren.

En mijn eigen keuze? Als ik zou mogen valsspelen, koos ik voor de Remastered Box van The Beatles, maar om het zuiver te houden wordt het zonder enige twijfel 'Brian Wilson presents Smile'. Daar raak ik na ettelijke draaibeurten nooit op uitgeluisterd!

woensdag 4 januari 2012

Verlate kennismakingen


Heb ik nou altijd: zet ik eind december mijn eindejaarslijstje online, en dan ontdek ik kort erna nog mooie dingen die daar eigenlijk op & bij horen te staan.

Zoals bijvoorbeeld de verpletterende film Incendies die we recent zagen. Tip: niet te veel over lezen, maar kijken en je laten verrassen. Met terugwerkende kracht bij mijn films van 2011!

Kwartje
En dan was daar de mij onbekende Belgisch-Australische singer/songwriter Gotye. Goed, ik had meegekregen dat diens ‘Somebody I used to know’ verkozen was tot Song van het Jaar, maar pas toen ik het nummer in de hogere regionen zag opduiken in de Top 2000 viel het kwartje. Wat een pareltje; zeg maar gerust een instant popklassieker.

Dat smaakte naar meer, dus dan maar gelijk zijn hele cd ´Making Mirrors´ binnengehaald en die staat inmiddels op repeat in Huize Q.

Nee, er staat geen tweede ´Somebody I used to know´ op, maar wat een fascinerende kaleidoscoop van experiment en samplepop! Hier waait de knutselgeest van de jonge Beck, met een stem die soms wat weg heeft van Peter Gabriel.

Fröbelaar Wally
Wouter ‘Wally’ de Backer is een omgevallen cd-kast. De jonge geluidsmagiër kiest bij iedere song een andere muzikale stijl & tempo en schakelt moeiteloos tussen funk, dub, sixties soul, electropop en verstilling.
Zijn experimenteerdrift vol samples, ritmewisselingen en geluidsdetails staan echter nooit de beluisterbaarheid in de weg.

En dan blijkt zijn vorige cd ‘Like drawing blood’ uit 2008 al net zo’n gedurfd popavontuur te zijn dat destijds ook compleet langs me heen was gegaan.

Late kennismaking dus, maar goeie dingen komen nooit te laat…