Het eerste decennium van de 21e eeuw loopt op zijn eind, dus zijn muziekbladen overal ter wereld opeens bezig met het bepalen van de belangrijkste cd van de jaren ‘0, 2000 t/m 2009. Volgens de OOR-lijst zou dat dus ‘Is This It’ van The Strokes moeten zijn.
De top-100 in kwestie zegt mij weinig. Gelukkig staan er enkele van mijn favorieten tussen die wat mij betreft een heel wat hogere plaats verdienen (Elbow op 30, Bon Iver op 37, Green Day op 50).
Jong bloed
Opvallende afwezigen in de lijst: de gevestigde grote namen, zeg maar de ouwe lullen van de popmuziek. Ja, ergens verdwaald tussen al het jonge, nieuwerwetse geluid staat The Boss op 46 met´The Rising´, toch wel een essentiële post-09/11 cd, lijkt mij.
Mijn persoonlijke numero uno cd van de´Noughties’ staat toch nog op 39: het kaleidoscopische meesterwerk ‘Smile’ van Brian Wilson, geniale gek en inmiddels inderdaad een ouwe lul.
Tijdoverstijgend
Ja maar, hoor ik een enkeling mompelen, ‘Smile’ dateert toch uit 1966? Dat klopt. Maar de LP die ‘Sergeant Pepper’ naar de kroon had moeten (en kunnen) steken bleef onvoltooid tot 2004 en is daardoor in de meest letterlijke zin tijdoverstijgend. Bovendien is ‘Smile’ door zijn grenzeloze gelaagdheid ook niet in hokjes als ‘stijl’ of ‘periode’ te passen.
Meerdere malen per jaar draai ik deze cd en dvd integraal (wat op zich al een unicum is) en iedere keer opnieuw verrast en raakt Wilson’s geesteskind me. ‘Smile’ is complexe, supertijdloze muziek die ook over 20 jaar nog als klassiek zal klinken. Ik vraag me af of iemand dan nog weet wie The Strokes waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten