Song van het jaar?

Muziek drukt vaak een stempel op mijn vakanties. Dat hoeft niet per se de locale variant te zijn die we bijvoorbeeld vorig jaar in onze combivakantie Jamaica/Havana overvloedig over ons heen gestrooid kregen. Het kan één bepaalde cd zijn, of zelfs maar één specifiek nummer, waarvan ik bij het terughoren onmiddellijk weer op een buitenlandse locatie zit.

Het overkwam mij bijvoorbeeld ooit op het strand van Palolem (Goa) waar ik onder ideale omstandigheden ’s avonds kennismaakte met de lome sound van Nouvelle Vague. En afgelopen najaar in Barcelona beleefde ik een kippenvelmoment toen de orgelklanken van Arcade Fire’s ‘Intervention’ snoeihard door een park schalden. Sindsdien ben ik een die hard fan van die band.



Ontroerend groeinummer
Hét ene nummer van de afgelopen vakantie had op zichzelf helemaal niets met Sri Lanka te maken. Vlak vòòr vertrek zag ik bovenstaande clip van de band Elbow. Het nummer ‘Lippy Kids’was een promo voor hun nieuwe cd ‘Build A Rocket Boys!’ die tijdens onze vakantie zou uitkomen.
Snel de clip gedownload op mijn netbook en de song op vakantie meerdere malen onder de meest uiteenlopende omstandigheden beluisterd en bekeken: op de hotelkamer, in een trein, op een avondlijk strand. Iedere keer ontroerde en groeide het nummer dat ik ook thuis nog steeds meerdere malen per dag draai.

Spannend minimalisme
Zoals bij alle echt goeie muziek, kan ik er niet de vinger op leggen wat me nou precies raakt. Het heeft te maken met de melancholieke sfeer, de hartbrekende zangpartij van songschrijver Guy Garvey, het minimaal-kale arrangement dat draait om één repeterende pianotoon en een band die zonder egovertoon totaal ten dienste staat van iets hemels moois.

Luisterhuiver
Eenmaal thuisgekomen natuurlijk gelijk de nieuwe cd binnengehaald en ‘Lippy Kids’ over de huiskamerinstallatie gedraaid. Op de cd-versie blijkt zelfs nog een bescheiden koorpartij toegevoegd. Had niet gehoeven; hoe kaler hoe mooier.
De rest van ‘Build A Rocket Boys!’ durf ik nog niet goed te beluisteren. Hun vorige album, ‘The Seldom Seen Kid’, was ook al zo onbeschrijflijk sterk dat ik huiverig ben om de droom te verstoren.

Terwijl ik dit blogpostje tik staat ‘Lippy Kids’ op repeat. Nu al de song van het jaar, wat mij betreft.

Klimaatverandering

We zijn weer thuis. De laatste dagen van onze vakantie bezochten ons regelmatig visioenen van vrieskamers en koelcellen waar we de tropische ploertigheid en de muggenexplosie zouden kunnen ontvluchten.

De laatste dag in Negombo zelfs nog een airco kamer gehuurd om de avondlijke uren door te komen. Toen we om middernacht vijf minuten moesten wachten op de geboekte taxi stonden we acuut weer doorweekt te worden en staken die fucking musquitos dwars door onze kleding heen.

Op onze wenken bediend
Toen we na een slopende nachtelijke terugreis eenmaal op Schiphol waren aangekomen genoten we dan ook van het onverwachte, heerlijk verfrissende Hollandse lenteweer. Maar eenmaal thuisgekomen wachtte ons een onaangename verrassing: de cv bleek stuk en ons huis voelt aan als een koelcel. In het gunstigste geval is het euvel nog dit weekend verholpen. Aangename verkoeling kent ook zijn grenzen…

Meevaller
Gelukkig is het overdag zo zonnig dat het aangenaam vertoeven is op onze achterplaats of op een boulevardterras. Zitten we na drie weken toch nog regelmatig buiten. Voor de rest verkeer ik in winterkleren binnen de comfort zone van mijn jongenskamertje om me mentaal te verwarmen aan de vele mooie beelden van een wonderlijk tegenstrijdige vakantie. Godzijdank zitten er op dat kamertje geen muggen.

Time to go

Onze accommodatie blijkt een schot in de roos. Weliswaar een klein, duur kamertje (het enige wat nog beschikbaar was), maar het complex zelf is waanzinnig leuk en met een gekke smaak aangelegd. Er zijn veel planten, zitjes, beeldjes, windplongelongs, er scharrelen tamme eenden rond en men draait er eigenzinnige muziek. Het eten is –hoewel wat prijziger- prima en de mensen zijn er vriendelijk en behulpzaam.
Eat your heart out Eva Braun!

Alleen jammer dat de verwachte verkoeling het liet afweten. Toen we arriveerden woei er nog een heerlijk zeebriesje dat ’s avonds compleet wegviel, dus dat werd weer ouwerwets Balinees plakken.

Bier uit een theekopje
Bij het Italiaanse restaurant dat we bezochten bleek dat op Poja Day geen alcohol geschonken wordt, maar de eigenaar tipte ons een tentje aan zee waar men het met die regel niet zo nauw neemt. Bijna iedereen bleek daar aan de thee te zitten; overal zag je theepotten – waar dus bier in bleek te zitten!
Na nog een slaapmutsje onder onze kamerventilator volgde voor mij een prima nacht onder de klamboe. Geen last van muggen, maar dat gold helaas niet voor Mevrouw Q die als mijn muggenafleider bleek te fungeren. Al om 5.00 uur wakker en haar huid ziet er door de vele insectenbeten inmiddels uit als een miniatuur alpenlandschap.

Lekker strandje
Vandaag het leeuwendeel van de dag doorgebracht in en om het zwembad van het verderop gelegen Hotel Paradise Beach, en dat gaan we morgen beslist weer doen. Hoewel… Paradise, wij noemen het Chicken Head Beach, omdat het op een rituele slachtplaats lijkt. Overal op het strand liggen afgehakte kippenkoppen en andere dierlijke restanten. Ook voor het overige is Negombo Beach ondermaats: modderig zeewater, een penetrante vislucht en veel rotzooi op het zand. Dat toeristen hier langer dan een dag of twee verblijven is ons een raadsel.

Maar goed, wij zijn de dag prima doorgekomen in het zwembad en met de zeewind die later gelukkig weer opstak. Vanavond eten we hier in ons IJsbeer Hotel en nemen we er ten afscheid een lekkere, gekoelde fles witte wijn bij.

Nu alleen de nacht nog muggenvrij zien door te komen en ook de lange dag van morgen. Tegen middernacht moeten we pas naar het vliegveld om op de vlucht van 3.00 uur te stappen.
We zien er tegenop, maar we zien ook uit naar de beloning van een muskietenvrije slaapkamer, een prettiger luchtvochtigheidsgraad en een boterham met kaas.

’t Is mooi en welletjes geweest. Wij danken u voor uw aandacht.

Noodplan B in werking

Dit is het eerste blogberichtje dat ik letterlijk on the road tik, vanuit een taxi die ons een dag eerder dan gepland naar Negombo Beach brengt, de laatste etappe van onze Sri Lanka vakantie.

De aanvankelijke bedoeling was dat we drie nachten in Kandy zouden verblijven, maar daar zien we last minute om diverse redenen vanaf.

Where’s the lake?
Sowieso bleek onze in de Lonely Planet bejubelde accommodatie, Sharon Inn, totale oplichterij. ‘Every room has a view of Kandy Lake’, zo werd ons daarin beloofd, en ook de keuken zou prima zijn. ‘Lake view?’, my ass! Ons uitzicht was een muur van palmbomen en de lager gelegen kamers hadden dat zelfs niet eens.
Het als bijna gastronomisch omschreven buffet startte met een Germaanse groentensoep en eindigde met een standaardbol vanilleijs. Het hoofdgerecht daartussenin was voornamelijk heet.

Wij beginnen de betrouwbaarheid van de Lonely Planet info trouwens steeds vaker in twijfel te trekken en hadden zo het idee dat hier door de hoteleigenaar zelfs met smeergeld was geschoven om een goede vermelding te krijgen. Een vermoeden dat overigens zojuist door onze taxichauffeur werd bevestigd.

Don’t mention the war!
De eigenaar is een islamitische geldwolf die wil dat je altijd bij hem eet en alle diensten als excursies en taxi’s via hem betrekt. Zijn Duitse vrouw en mede-eigenaresse is nog een slagje erger, een onvriendelijke en contactgestoorde nazi bitch die wij al snel Eva Braun hebben gedoopt, wat zij waarschijnlijk zelf als een compliment zou ervaren. Ze hebben een bediende die er totaal depressief bij loopt, maar dat lijkt me geen wonder met zulke werkgevers. Fawlty Towers is tourist heaven vergeleken bij Sharon Inn!

Rondje snelweg
Na een belabberde nachtrust viel de hectiek en de hitte van Kandy al de eerste dag gelijk bovenop ons. De stad is een grote toeterende verkeerschaos en behalve de beroemde Tempel van de Tand moet je voor echt mooie dingen dagtripjes per tuk tuk uitstippelen. Een avondlijk rondje om het tempelmeer wordt overal omschreven als een ‘romantische wandeling’, maar is in feite een helletocht met kuilen langs de A2, waar een eindeloze stroom auto’s je met hun grote lichten totaal verblindt.

Honger!!!
Ligt het aan mijn ontstoken soepoog dat ik de schoonheid niet meer zie? Zelfs een van de toeristische topattracties, de vermaarde botanische tuinen, voldeed niet bepaald aan de verwachtingen. Het hoogtepunt, de Bloementuin, was niet meer dan een rijtje verdreutelde begonia’s en het Orchideeënhuis stond vol zieltogende stekjes.
Na anderhalf uur schaduwplekjes zoeken hadden we het wel gezien en hebben we ons per tuk tuk naar een Chinees restaurant met airco laten transporteren. Daar overigens de beste Prawns Chow Mein sinds Goa genuttigd, en dat was maar goed ook want gisteravond konden we achten nergens meer wat fatsoenlijks te eten krijgen. Kandy gaat zelfs al vóór negenen in slaapstand!

Toen we om half 9 zonder avondeten weer op onze kamer met lake view belandden, deed een woordenwisseling met de Eva Braun over ons internetgebruik de deur dicht. Voordat we het op een heftig comazuipen zetten, bedachten we Noodplan B: Get the fuck out of here!

Afgelaste planing
We waren nog het nodige van plan in Kandy en omgeving: tempels bezoeken, een ayurvedische verwenmiddag, naar het olifantenweeshuis en een uitvoering van de tempeldansers bijwonen. Maar de behoefte aan zeelucht heeft de overhand en we hebben visioenen van Mirissa Beach by night of de Vlissingse boulevard in het voorjaar.
Bij gebrek daaraan opteren we dan maar voor een wat langer verblijf in Negombo. ’t Is een B-strand, maar altijd beter dan er nog verder doorheen zitten in Kandy. En ’t is lekker dicht bij het vliegveld, want daar moeten we maandagavond toch naar toe.

Het kunstgebit van Boeddha
Vanochtend dus snel een taxi geregeld (we waren toch al vroeg op), ontbeten en nog snel die beroemde Tempel van de Tand bezocht, waar naar de legende gaat een deel van Boeddha’s kunstgebit ligt opgeslagen.
Er waren meer mensen op het idee om eens bij zijn tandresten langs te gaan. Het was een massale bedevaart van in het wit geklede mensen, omdat het vandaag Poja Day is (Volle Maan). Bijzonder om mee te maken, maar met name de processie langs de tand zelve was een claustrofobisch zwetend gedrang waar geen eind aan kwam.
Toen we er eindelijk tussenuit konden knijpen waren we weer eens compleet doorweekt. Na snel uitgecheckt te zijn, stapten we stinkend en plakkend in de taxi van waaruit ik dit stukje tik.

Op naar The Icebaear Guesthouse aan het strand. De naam alleen al belooft verkoeling…

Kapot in Kandy

Gisteravond net na vijven uitgehongerd, vermoeid en vervuild gearriveerd in de oude Singalese koningshoofdstad Kandy, na een spectaculaire treinreis van zeven uur. ´s Ochtends tegen tienen lieten we Ella achter ons om zo´n 260 kilometer noordelijker door te trekken per stoomtrein.

Met de boemel
Dat de trein over zo´n afstand zo lang doet, heeft te maken met de talloze stations die hij aandoet, maar vooral met de snelheid van het vooroorlogse vehikel. Dit mag je met recht een boemeltreintje noemen. Maar daardoor heb je wel alle tijd om de prachtroute door en over bergen, door bossen, langs theeplantages, sawa´s, gehuchten en watervalletjes in je op te nemen.
We hadden een eersteklas ticket geboekt (klinkt luxer dan het is) met stoelreservering in een coupe met panoramaraam waardoor je de afgelegde route achter je weg zag trekken. Maar het merendeel van de tijd hingen we lekker uit het open raam of zaten we in het gangpad in de deuropening.

’t Wordt weer zwoel!
Op een bepaald stuk van de route zaten we ruim boven de twee kilometer en was het zo fris dat ik mijn fleece trui weer tevoorschijn moest halen. Maar halverwege het traject kon je merken dat je de bergfrisheid van Ella echt achter je liet en werd de wind weer zwoeler warm.
In Ella werd het na zonsondergang zo fris dat je je heel anders moest kleden dan overdag. Hier in Kandy was het gisteren blijkbaar 30 graden. Dat zal weer wennen worden, want het overdagklimaat van Ella sprak ons zeer aan. Daarentegen kun je hier ’s avonds weer luchtiger gekleed op je balcon zitten.

Verplicht vroeg slapen
Veel meer dan vroeg op je kamer of balcon gaan zitten kun je hier trouwens ook niet doen, want net als Ella raakt ook Kandy na negenen versneld in slaaptoestand. Net als alle overige plaatsen trouwens die we tot nu toe in dit land hebben bezocht. Daar komt nog bij dat alle guesthouses na het avondeten ook de internetverbinding uitzetten, dus dat betekent iedere avond ongewild vroeg de echtelijke sponde betrekken.
We vragen ons als beginbejaarden regelmatig af hoe jonge mensen Sri Lanka eigenlijk moeten ervaren, want wij ervaren het ´avondlijk vertier´ als buitengewoon seutig.

Zwaar in de olie

Even een snelle Ella-update, want de WiFi op ons balcon with a view is prima zolang er geen power cut optreedt.

’t Was vanmorgen prachtig wakker worden met allerlei vogel- en jungelegeluiden. Schuif je de gordijnen op en dan straalt je een panoramische bergwereld tegemoet! Nog nooit zo’n mooi uitzicht op een hotelkamer gehad; het overtreft zelfs vele malen dat van onze woonkamer thuis, want hier zitten ook ketende aapjes in de bomen.

Ingelaste tuk tuk trip
Ella zelf is niet veel meer dan een doorgangsgehuchtje en veel mensen gebruiken het dan ook als uitvalsbasis voor dagtripjes. Ook wij. Het enige verkrijgbare scootertje was overpriced en had belabberde remmen, dus daarom een tuk tuk gehuurd om wat dingen in de omgeving te bekijken. Bleek ook bij nader inzien geen gek idee, want de binnenweggetjes waren vaak hobbelige modderpoelen.

Keuringsdienst van Waarde
Een prachtige twee eeuwen oude grottempel met frescos en Boeddhabeelden bezocht en ons ook nog uitgebreid rond laten leiden op een tea factory. Had er geen weet van welk een enorm proces er komt kijken bij de vervaardiging van onze theezakjes. Dat we voor de bezichting ons moesten hullen in witte laboratoriumpakken was een hilarisch extraatje. We voelden ons net de inspectiedienst van de Keuringsdienst van Waren!

Zojuist teruggekeerd van onze eerste ayurvedische massage. Allebei een uur lang gekneed en beklopt en uitgebreid in de olie gezet. Een bijzondere en revitaliserende ervaring. Alleen de olie die ook in ons haar zit moet nog een tijd intrekken. We zien er nu uit als gladde otters met vetkuiven.

Ga er nu weer snel mee stoppen, want mijn vingers slippen over het toetsenbord en de muis en mijn bril glijdt continu van mijn neus af.

Misschien morgen meer uit Ella, anders uit Kandy waar we donderdagochtend per trein naartoe boemelen.

Vettige groeten uit Ella.

A room with a view

Na een vier uur durende taxitrip zijn we aan het begin de middag beland in het op dik een kilometer hoogte gelegen dorpje Ella. De bedoeling is dat we hier drie nachten doorbrengen voordat we met de trein door de bergen verder reizen naar Kandy.

Weg met de tropenkolder!
We ervaren het als bijzonder aangenaam om in de frissere lucht van The Hill Country te zitten. De vochtigheid, de warmte en de muggen in Tangalle begonnen ons langzamerhand te nekken. We begonnen door de hitte af en toe dezelfde tropenkolderverschijnselen te ervaren als op Bali, hetgeen inhoudt dat we continu alles kwijt waren of mislegd hadden.
Bovendien waren we door anderhalve week op de stranden behoorlijk verzilt & verploert geraakt en beschikken we hier op onze hotelkamer over een fantastische douche en is er ook een laundry service voorhanden.

Het weer hier is momenteel bewolkt, maar dat vinden we helemaal niet erg. Even verlost van de koperen ploert en de soms dreigende wolkenpartijen zien er hierboven ronduit spectaculair uit.

Ons hotel was voor de taxichauffeur nog een hele tour om te bereiken over een steil soort, nóg hoger gelegen ezelspad.
Het is onze duurste accommodatie tot nu toe: 40 euri per nacht. Maar dan heb je ook wat: een adembenemend vergezicht, een waanzinnig schone en grote kamer, een gratis internetverbinding en een balconzitje met privé hangmat.

Chillen in de mountains
Het hotel heet Zion View en met een beetje fantasie – en voorzien van de juiste rookwaar- kun je het beloofde land van de rasta’s volgens mij in de verte zien liggen.
Tussen de bomen bruist een enorme waterval, de bergvogeltjes tsjilpen, af & toe sjokt er een trein voorbij en in de diepte liggen de groene sawa’s er tevreden bij. Ik ga hun voorbeeld volgen en betrek mijn hangmat.

Jodelahitie groeten uit Ella!

Stille chill

Sinds vrijdagmorgen zitten we op ons laatste strand, de verstilde eindeloze zandstroken van Tangalle waar het –zoals verwacht- nog stukken rustiger is dan het toch al niet bepaald overvolle strand van Mirissa.

Rice & curry finished
Misschien is het hier, mede door de start van het laagseizoen, zelfs wel een beetje te stil. Er hangt op Tangalle Beach een vriendelijk en zeer relaxed ganjasfeertje, maar ook hier zijn de eerste restaurantjes al aan het opbreken en de eettentjes die nog wel open zijn gaan ook al weer vroeg dicht.
Toen we gisteravond om 20.00 uur wat wilden gaan eten bij een tentje met 6, 7 bezette tafeltjes, bleek het al niet meer mogelijk rice & curry te bestellen. En omdat ik dat per se eindelijk weer wel eens een keertje wilde eten, was het een heel gedoe om dat ergens nog te pakken te krijgen.

Prettige prijsstelling
Het leukste nieuws is wel dat we een fantastisch, betaalbaar hutje hebben kunnen huren, direct op het strand. We vallen in slaap bij het geluid van de branding en worden wakker met een breed scala aan vogelgeluiden en de opkomende zon die door ons raam schijnt. Voor dit paradijselijke plekje betalen we inclusief ontbijt slechts 16 euri per nacht! Hebben hier zelfs een huisvaraan, we noemen haar Sjaan.
Hebben voor de drie dagen dat we hier zitten wel gelijk een brommertje gehuurd voor de prettige totaalprijs van € 13,00. We zitten namelijk zo ver in de bush bush dat mobiliteit wel een randvoorwaarde is. Moet er niet aan denken iedere dag zulke stukken in de hitte te lopen.

Easy Rider Revisited
Ik vind het bovendien weer een zeer groot genoegen om eens lekker op een goed, leuk opgevoerd brommertje te tuffen. Voel me als een vis in het water, ondanks links rijden en incidentele verkeersgekte.
We gaan regelmatig gewoon een stukje tuffen om luchtverfrissing te ervaren, want het is hier ondanks de zeewind plakkerig warm. Zien er dan ook vaak Balinees verploert uit en we kijken uit naar het koelere klimaat in de bergen. Maandag trekken we door naar The Hill Country, voor 1-2 dagen in Ella.

Sticky greetings from Tangalle!

Last day in paradise

Allereerst dank aan iedereen die de moeite heeft genomen om via dit blog te reageren. Altijd leuk om berichtjes van het thuisfront te lezen.
Door een belabberde internetverbinding twee dagen niet online gekund, en dat is voor een modern mensch toch een vreemde gewaarwording.

Inmiddels zijn wij al weer begonnen aan ons laatste dagje op het fantastische Mirissa Beach.

Hectische strandactiviteiten
Tja, wat doe je zoal op zo´n idyllisch strand? De gebruikelijke dingen: stukje langs de vloedlijn sjokken, koppie onder gaan in de bruisende branding, lekker eten (gisteren bijvoorbeeld de beste inktvis sinds vele jaren!), wat hangen & rondlummelen in de schaduw, naar de surfers staren en maar weer een drankje nemen om het vochtpeil op verantwoorde hoogte te houden. It’s a hell of a job, but someone’s got to do it…

In de Top 10
’s Avonds ondergaat het overdag zo verstilde strand een magische verandering met talloze lichtjes, vuurtjes, lekkere muziek en overal tafeltjes in het zand. Een sprookjesachtig en relaxed sfeertje, waardoor Mirissa Beach een hoge plek verdient in mijn Persoonlijke Stranden Top 10.

Een bruid in de morgen
Vanochtend werden we om 7.00 uur wakker doordat er in de tuin van ons hotel al een uitgebreide bruidsfotosessie aan de gang was, compleet met bruidsjonkertjes en –meisjes.
Idioot leuk gezicht zo vroeg op de morgen en ik heb natuurlijk gelijk mijn camera gepakt om mijn eigen bruidsreportage te maken. De bruiloftspartij vond het allemaal best en met name de feestelijk uitgedoste kinderen poseerden bereidwillig.

Vandaag gaan we proberen een brommertje te huren om wat verderop een groot Boeddhabeeld en een tempel te bezoeken, want we moeten nu ook wel nodig eens wat cultuurgoed tot ons nemen.

Morgen trekken we weer door naar Tangalla, het laatste strand voordat we richting the hill country gaan. Hopen dat ze in Tangalla WiFi hebben…

Oudere jongere in tropisch zwemparadijs

Dinsdag 8 maart
Vanochtend tegen 11.00 arriveerden we al hier in Mirissa waar we voor drie dagen in een hotelkamer direct aan het strand verblijven. We hebben hier uitzicht op Antartica. ´t Is slecht te zien, maar hemelsbreed gemeten klopt het: op de Indische Oceaan waar we op uitkijken is naar het zuiden verder geen land meer, behalve uiteindelijk de Zuidpool.

Betaalbare luxe
Onze kamer is voor trekkerstoeristen wat aan de dure kant (27 euro), maar probeer het in Nederland maar eens te krijgen, inclusief ontbijt. Bovendien wordt het kamertje schoongemaakt en krijgen we iedere dag schone handdoeken, wat ten opzichte van onze vorige twee accommodaties een echte luxe is.

Het strand van Mirissa is het beste wat we tot nu toe beleefd hebben. Breed, lang, lekker rustig, met een verfrissend windje en wat spaarzaam verspreide eet- en drinktentjes waar nogal wat reggaesferen heersen. In mijn beleving is dat vaak een goed teken.

Adembenemende golven
Ook is hier –net als in Hikkaduwa- een behoorlijk wilde & spectaculaire branding en een sterke onderstroom. Ik kijk met enige afgunst naar mensen die hier soepel met surfboards lopen te sjouwen en naar de jongelui die moeiteloos de enorme brekers trotseren.
Het is helaas aan mij niet meer besteed door beperkte luchtcapaciteit. Heb geen zin om, zoals me in Hikkaduwa overkwam, happend naar adem op het droge te belanden.

Leve het pierenbadje!
Maar, count my blessings: dit strand heeft ook nog een minibaai met een rustiger zeevariant waar geen branding is. Hoop daar mijn door belabberde matrassen opgelopen rugpijn weg te zwemmen.
Voor de surfkids zal dit als wel het pierenbadje voor senioren gelden, maar dat zal mij worst wezen. Misschien krijg ik in de strandtentjes zelfs wel 55+ korting?

(Dit is inmiddels al een enigszins gedateerd blogpostje. Door wiebelende WiFi verbinding pas vandaag -donderdagochtend- erop kunnen zetten. Binnenkort hopelijk weer actuelere meldingen)

On the road again

Dankzij een streng dieet van sapjes, soepjes, thee, fruit en medicamenten lijkt het allerergste darmleed gelukkig weer al enigszins geleden.

Gisterochtend lekker op een bedje aan de baai gelegen en heerlijk gepoedeld in het zalige zeewater. Daar ook een hele tijd zitten keuvelen met Ferry, een Hollandse jongen die aan een wereldreis van een jaar bezig is. Aangezien hij in ieder geval ook op onze eerdere reisbestemmingen geweest is, was dat leuk verhalen en anekdotes uitwisselen.

´s Middags met de tuk tuk naar Galle geweest om te pinnen. Gelijk natuurlijk ook het oude Hollandsche fort bezichtigd voor een snufje van die goeie, ouwe VOC-mentaliteit. Was even leuk om rond te lopen, maar bepaald niet spectaculair.

Picture, please?
Het allerleukste daar vonden we de vriendelijk locals die er rondliepen en die maar wat graag gefotografeerd wilden worden. Sommigen vroegen me er zelfs om, zoal de man die wilde dat ik zijn kinderen en zijn vrouw op de foto zette. Wat hij daar precies mee opschiet is me onduidelijk, maar ik hou er een paar leuke portretfoto´s aan over.

Mooi toeval was ook dat er die middag een ware bruiloftsexplosie was met stralende bruidjes die daar voor een photo shoot waren.
Allerleukste moment: een paar busladingen schoolkinderen in witte uniformpjes, die op schoolreisje vanuit de bergregio waren, Zagen waarschijnlijk voor het eerst de zee, want ik heb nog nooit zo’n uitgelaten benden zien golfjetrappen.

Terwijl ik dit blogpostje tik, zitten we in ons favoriete cappucinotentje aan het ontbijt, in afwachting van een taxi die ons 50 kilometer verderop naar Mirissa zal brengen. Het was leuk in Hikkaduwa, maar het volgende strand roept!

Verplichte zondagsrust

Na een heerlijk etentje bij de Italiaan hebben we onze eerste nacht in Unawatuna buitengewoon slecht (zeg maar: nauwelijks) geslapen. Zaten al om 5.00 uur buiten op onze veranda tussen de geluiden van de ontwakende jungle en zagen het langzaam dagen in het oosten.

Het is al de tweede dag dat ik behoorlijk forse darmproblemen heb. Komt het door het klimaat (dat toch behoorlijk vochtiger is dan we verwacht hadden), is het een lichte voedselvergiftiging of een combinatie van beide? Het doet er niet veel toe, het resultaat is dat me zo slap als een vaatdoek voel.

Mijn verpleegster, mevrouw Q -die zelf ook nog doodop is- vertrok al vroeg met een tuk tuk richting apotheek, op zoek naar stoppende middelen. Terwijl zij aan haar welverdiende ontbijt met cappuccino zit, tik ik dit levensteken vanaf mijn bed waar ik de komende uren niet van plan ben uit te komen.

Vervelend allemaal, maar hoort er een beetje bij. Gewoon liggen en wachten tot het weer overgaat.

Welterusten voor nu en tot later.

Strandetappe 2

Ondanks het feit dat onze eerste dag in Hikkaduwa vrijwel bewolkt was, waren we aan het eind van de dag van bleekgezichten veranderd in roodhuiden. We zijn dus de afgelopen dagen verder wat voorzichtiger geweest met de knetterende UV-straling hier.

Waar is iedereen toch?
Reisgidsen voorspelden ons dat Hikkaduwa een van de drukkere stranden zou zijn, maar dat hebben we zeker niet zo ervaren.
Het blijkt dat het hoogseizoen hier inmiddels al achter de rug is, dus met name ´s avonds is het in de vele bars en eettentjes bijna uitgestorven. Overal gaat de boel na tienen al dicht. Nu zijn wij op onze ouwe dag bepaald geen late night feestbeesten meer, maar iets swingender mag heus wel van ons.

Surfers paradise
Verder nix mis met het uitgestrekte strand hoor; een waar surfers paradise met enorme branding waarin je continu van je sokken wordt gebeukt en regelmatig kopje onder gaat. Overdag een leuk relaxed sfeertje, maar na zonsondergang is het toch een beetje sfeerloos, zeker in vergelijking met bijvoorbeeld onze eerdere Goa- of Gili-avonturen.

Apen & muggen
Na drie nachten in Hikkaduwa zijn we vanochtend per taxi doorgetrokken naar de volgende strandbestemming: Unawatuna, zo’n 20 kilometer verder langs de zuidkust.
Hebben hier een zeer betaalbaar kamertje met uitzicht op een ‘jungletuin’ met bamboe en lianen. Er schijnen volgens de eigenaar zelfs apen in te zitten. Niet dat we die al gezien hebben, maar al wel veel muggen, dus dat wordt voor het eerst toch smeren!

Unawatuna zelf is compleet anders dan Hikkaduwa. Het ligt aan een overzichtelijk baaitje en heeft strandstrookjes, maar in ieder geval geen voortrazend verkeer en wel iets van een dorpshart. Bovendien zijn hier –misschien door het weekend?- veel meer locals, en dat vinden we toch leuker om te bekoekeloeren.

Tsunamisporen
Veel van het zandstrand en het vroegere koraalrif is hier weggeslagen door de tsunami en op sommige plekken zijn de sporen daarvan nog steeds zichtbaar.
Vanmiddag spraken we zelfs de Nederlandse eigenaresse van een fantastische cappuccinotent die ons een ooggetuigeverslag gaf van wat zij hier toen heeft meegemaakt. Was toch wel heel bijzonder om dit te horen. We zitten hier nu af & toe met heel andere ogen naar de zee te staren…

Ga er nu snel mee stoppen, want we hebben een aanbevolen Italiaans restaurant ontdekt en onze buiken rammelen. We verheugen ons op pasta met een wijntje, want dat laatste is hier niet te krijgen.

We melden ons binnenkort weer, want we zitten hier nog twee dagen voordat we verder de zuidkust langstrekken.

Zanderige en zonnige groeten uit Unawatuna.

Hallo, hier Hikkaduwa

Voor het eerst van mijn leven zit ik met een laptopje ´s morgens vroeg op het strand, met de beukende branding op loopafstand, om het thuisfront een eerste levensteken te bezorgen.

We hebben vannacht in etappes zo´n 10 uur geslapen. Geen wonder natuurlijk na zo´n vermoeiende en vrijwel slaaploze tocht van in totaal toch weer 24 uur van huis naar hier.

De vlucht via Dubai naar Sri Lanka verliep probleemloos en geheel volgens schema belandden we hier tegen 13.00 uur in Hikkaduwa na eerst nog een drie-en-half uur durende dollemansrit in een taxibusje vanaf het vliegveld.

Scheuren op de A58
Sowieso ben je dik een uur bezig om naar en door de hoofdstad Colombo te komen. Er loopt namelijk maar één tweebaans hoofdweg langs de kust naar het zuiden, dus er geldt het recht van de sterkste, en dat betekent: scheuren, snijden en de claxon in de continustand.
Maar goed, met het raampje open konden we wel onze eerste sigaretjes roken na vele uren. De smog, de herrie en de zwoele tegenwind kregen we er gratis bij. Af & toe werd de vermoeidheid ons toch teveel en zaten we ondanks het gehotsebots zelfs nog even weg te soezen en te knikkebollen.

Maar zoals gebruikelijk is het grootste leed direct geleden als je dan op een leuk strand belandt en je eerste drankje en hapje nuttigt. Hebben gelijk onze witte, verploerte koppen op de foto laten vastleggen om daarna een inhaalslaapje van een paar uur in onze aardige accommodatie te plegen.

Eerste verkenning
’s Avonds een eerste verkennende wandeling gemaakt door Hikkaduwa. Zoals alle kustplaatsen loopt hier die hoofdweg dwars door het stoeploze stadje, dus dat betekent opletten in de herrie van het voortrazende verkeer.
Terug zijn we dan ook over het strand gelopen waar vele rustige eet- en drinktentjes zijn. Doet qua sfeer wel een beetje denken aan Goa, alleen het is hier nog rustiger. Bepaald geen feestcentrum dus, hoewel er wel een enkele dreuntent te vinden is voor de liefhebbers.

Toen we gisteravond ons strandmaaltje nuttigden was de hemel dichtgetrokken en begon het in de verte fors te knipperen aan de hemel. Moesten zelfs in de regen teruglopen naar ons kamertje, en vanochtend is het droog en bewolkt. Maar we zitten in lekkere temperaturen met een windje in onze zomerkleren op een heerlijke locatie, dus wat wil een mensch nog meer. Die zon komt heus nog wel.

Wij melden ons weer in een later stadium. Nu eerst aan het ontbijt en onze dagplanning maken.