History repeating (2)

Toen in 2003 met veel media coverage het enorme standbeeld van Saddam Hussein op een plein in Bagdad omver werd gehaald, maakte de westerse wereld voor het eerst kennis met het islamitische fenomeen van schoenengooien.

De journalist Muntasser al-Zaidi -ook wel 'De Schoenwerper van Bagdad’ genoemd, omdat hij Bush bekogelde met zijn schoeisel- zag zijn kamikaze actie beloond met een gevangenisstraf. En met een standbeeld dat afgelopen woensdag in Tikrit - hoe toepasselijk de thuisstad van wijlen Hussein - werd opgericht.

Een lang leven bleek de enorme bronzen schoen echter niet beschoren. Gisteren was het beeld al weer verdwenen. Door wie of waarom het verwijderd is, blijft vooralsnog onduidelijk. Misschien duikt het plotseling wel weer op in Bagdad, op het Firdoesplein.

Rooftop revisited

Gisteren was het exact 40 jaar geleden gaven The Beatles hun allerlaatste openbare optreden op het dak van het Apple-gebouw in Londen. De nog geen 20 minuten durende set van vijf songs zou de geschiedenis ingaan als The Rooftop Concert en in 2003 briljant (in Doe Maar style) gepersifleerd werd door de mannen van Jiskefet.

In een vorig leven werkte ik in het theater en wist ik mijn toenmalige baas ervan te overtuigen om The Bootleg Beatles te programmeren in Middelburg. Live popmuziek in het theater, het was toen nog een unicum.

Gouden avond
Zoals de naam al duidelijk maakt ging het hier om een coverband, een van de beste, zo had ik in het circuit horen waaien. Dat bleek geen woord teveel gezegd. Het was een gouden avond met een enthousiast publiek en tegelijk mijn kans om het dichtst bij een live optreden van mijn favoriete band te komen. Of in ieder geval eentje die er verdomd veel op leek.

Dezelfde Bootleg Beatles hadden recentelijk het plan om de geschiedenis te laten herleven op het beroemde dak, maar het memorial concert, dat nationwide live de lucht in zou gaan, werd door de politie afgeblazen uit veiligheidsoverwegingen. Ja, Londen lijkt helemaal klaar voor de Olympics van 2012.

Qua historische synchroniciteit was de beste optie natuurlijk geweest om het optreden gewoon door te laten gaan en er –net als in 1969- na 20 minuten een eind aan te laten maken… door de pliesie.

Radiohead in België?

‘How Radiohead can you get?’ dacht ik bij eerste beluistering van de cd ‘Ghostwriter’ van het Gentse bandje Headphone, wiens debuut vorig jaar al een van de sensaties was bij onze zuiderburen.

Die kwalificatie is zeker terecht te noemen, want Headphone snel wegzetten als Radiohead-cloon gaat veel te kort door de bocht. Daarvoor beschikt de band toch net weer over teveel eigen ideeën en laveert bewonderenswaardig tussen gelaagde indierock en dansbare electropop.

Maar goed, in eerste instantie denk je dus aan Thom Yorke & co. Er is vergelijkbare Weltschmertz en de gekwelde zang & het gitaargeluid, ja zelfs de gestileerde albumcover roepen onmiskenbaar de band uit Oxford in herinnering. Maar het allerbeste nieuws is dat ‘Ghostwriter’ heel wat toegankelijker en poppier klinkt dan de meest recente Radiohead output.

Lijflied
De eerste drie albums van Radiohead behoren onbetwist tot mijn favoriete muziekjes (‘Creep’ gold in een bepaalde periode van mijn leven zelfs als mijn lijflied), maar hun volgende drie - ‘Kid A’, ‘Amnesiac’ en ‘Hail to the Thief’- deden mij afhaken vanwege te weird & te geforceerd.

In 2006 volgde gelukkig licht eerherstel met ‘In Rainbows’, maar toch kon ik daar maar met moeite vijf, zes nummers vanaf plukken die een plekje in mijn grote MP3 Jukebox waardig waren. Dat laatste probleem heb ik niet met ‘Ghostwriter’, alle nummer zijn sterk en ik zou er niet eentje willen missen.

Kortom, heel leuke cd. Wel zeer benieuwd hoe ze op hun volgende de zaken zullen aanpakken, want dit trucje kun je geen tweede keer uithalen. Maar tot die tijd is het gewoon domweg genieten van een nieuw bandje met herkenbare trekjes.

Tijdloos, universeel & actueel

Nog een derde en laatste postje in het kader van Landelijke Gedichtendag.

Een echt diverse dichter heeft een tekst paraat for every time en every season. Datzelfde geldt voor de betere singer-songwriters.

Hoe toepasselijk kan bijvoorbeeld grootmeester Cohen’s poppy mars Democracy (1992) zijn in deze eerste Obama dagen? Maar juist old Leonard’s spoken word version dringt extra diep door.

It's coming through a hole in the air,
from those nights in Tiananmen Square.
It's coming from the feel
that this ain't exactly real,
or it's real, but it ain't exactly there.
From the wars against disorder,
from the sirens night and day,
from the fires of the homeless,
from the ashes of the gay:
Democracy is coming to the U.S.A.
It's coming through a crack in the wall;
on a visionary flood of alcohol;
from the staggering account
of the Sermon on the Mount
which I don't pretend to understand at all.
It's coming from the silence
on the dock of the bay,
from the brave, the bold, the battered
heart of Chevrolet:
Democracy is coming to the U.S.A.

It's coming from the sorrow in the street,
the holy places where the races meet;
from the homicidal bitchin'
that goes down in every kitchen
to determine who will serve and who will eat.
From the wells of disappointment
where the women kneel to pray
for the grace of God in the desert here
and the desert far away:
Democracy is coming to the U.S.A.

Sail on, sail on
O mighty Ship of State!
To the Shores of Need
Past the Reefs of Greed
Through the Squalls of Hate
Sail on, sail on, sail on, sail on.

It's coming to America first,
the cradle of the best and of the worst.
It's here they got the range
and the machinery for change
and it's here they got the spiritual thirst.
It's here the family's broken
and it's here the lonely say
that the heart has got to open
in a fundamental way:
Democracy is coming to the U.S.A.

It's coming from the women and the men.
O baby, we'll be making love again.
We'll be going down so deep
the river's going to weep,
and the mountain's going to shout Amen!
It's coming like the tidal flood
beneath the lunar sway,
imperial, mysterious,
in amorous array:
Democracy is coming to the U.S.A.

Sail on, sail on ...

I'm sentimental, if you know what I mean
I love the country but I can't stand the scene.
And I'm neither left or right
I'm just staying home tonight,
getting lost in that hopeless little screen.
But I'm stubborn as those garbage bags
that Time cannot decay,
I'm junk but I'm still holding up
this little wild bouquet:
Democracy is coming to the U.S.A.

En voor de liefhebbers zwerft er zelfs nog een unused verse op internet:

It ain't comin' to us European-style,
Concentration camp behind the smile;
It ain't comin' from the east
With its temporary feast
As Count Dracula comes strolling down the aisle.

Nasr zet de toon

Het 34-jarige multitalent Ramsey Nasr is de nieuwe Dichter des Vaderlands. Een hele verademing na zijn voorganger Driek Wissen die bij mij altijd associaties opriep van een wat verlopen circusdirecteur.

Nasr zet gelijk de toon met een fraai inauguratiegedicht:

Ik wou dat ik twee burgers was
(dan kon ik samenleven)

en dit is mijn gedicht, komt u binnen
let niet op de galm, wees niet bang
laat ons beginnen in leegte
welkom in mijn krater van licht

ooit kwamen wij samen, u en ik, weet u nog
koel leefden wij op in de glans van een roemer
onze schaduwen als helder kristal
onze roem even terloops als de lichtval
op de brief van een windstille vrouw

goudbestoft waren wij
bleek, bijna doorschijnend van liefde waren wij
wij loken de ogen voor de ander

en wij hielden van boetedoen
vroeg iemand hoe het met ons ging
dan zeiden we naar waarheid
we schamen ons kapot, meneer
wij waren er heilig van overtuigd
dat wij ooit onze bloedeigen heer
zelf met gesels ineengeslagen
en op eigen houtje gekruisigd hadden
de apocalyps stond bij voorbaat
als straf op ons netvlies gebrand

en wat is er gebeurd in die paar eeuwen
dat wij even de andere kant opkeken?

ik wilde u graag een vaderland tonen
vormvast, zuiver en met volgehouden metaforen
een gedicht kneden over ons, maar toen ik begon
moest ik toezien hoe hier het ene volk
het andere spontaan begon te vagen
als twee onverenigbare republieken

hoe kwamen wij zo snel van nietig tot lomp
van weerschijn tot alomaanwezige schreeuwhomp?
hoe kon uit zuinige rupsen dit hummervolk opstaan?

ze zeggen: omdat god verdween - onze vader
had besloten nog wat onzichtbaarder te worden
dan hij al was, kijken of dat kon, nee dat kon niet
weg was god
en in dit stilleven met grote afwezige
stonden nu de verbijsterde nederlanden
hun monden nog vol van vergankelijkheid
vol wuftheid en alom gewaardeerd doodsverlangen

al hun ijdelheid was ijdelheid gebleken
al hun schijn, hun gekoesterde slijk, heel dit spiegelpaleis
dat men ooit voor oneindigheid hield
werd nu voorgoed onbewoonbaar verklaard
je hoorde de rijp op hun zielen kraken

en uit dat gat - daar werden wij geboren
kevin, ramsey, dunya, dagmar, roman en charity
als bij toverslag kwamen wij tevoorschijn
bungeejumpend, met oranje opblaashamers
gillend en krijsend en antidepressief
of zwijgend voor een breezer gegangbangd
welkom in nederland vakantieland

ja dat krijg je ervan, dit volk houdt men over
wanneer je de schuld uit ons lijf ramt
we vullen de holte met glimmende leegte

tussen psalmenzangers en pillenslikkers
tussen het goud en het blingbling
vond ik een land dat werd opgeheven

dit land is de wraak van de voorvaderen
als een beeldenstorm razen zij in ons voort
maar het bestaat - zoals ook het verband
tussen kinderstring en boerka bestaat
tussen karnemelk en comazuipen: hol en bol
schuiven wij onze eeuwen ineen

elkaar opheffen is onze kracht
wij streven van nature naar leegte
zoals een cycloop naar diepte snakt

ziet u, een vaderland wilde ik u tonen
niet deze woestijn van oneindige vrijheid
maar hier wonen wij, en hoe mooi zou het zijn
als iemand ooit als een tweedehands godheid
rijm voor rijm een land zou bouwen
voor dit volk dat zijn volk mist

hier, in de open kuil van onze ziel
juist hier zou iets groots kunnen worden verricht
laat ons beginnen met een gedicht

Helaas nog geen beeld of geluid voorhanden, maar het gaat tenslotte om de tekst nietwaar?

Veel is het niet

Je wordt geboren, je staat op
Leert lopen, groeit als kool
Je propt je vol met zoute drop
Dan vijftien jaar naar school
Veel is het niet

Dan naar de universiteit
Daarna een dikke baan
Je krijgt een vrouw, die raak je kwijt
Ze bieden je iets dikkers aan
Veel is het niet

Je komt steeds hogerop
Ze weten wie je bent
Je krijgt een dikke kop
Dan word je impotent
Veel is het niet

Dan word je ziek met een dieet
Je krijgt een afscheidsfeest
Dan ga je dood
En iedereen vergeet dat jij er bent geweest
Veel is het niet

Jeroen van Merwijk

In het kader van Nationale Gedichtendag. Meer online poëzie? Hiero.

Eerherstel voor een vergeten grootheid

Extra motivatie om gisteravond naar Lefties Soul Connection in De Piek te gaan lag in het feit dat de sound van het bandje nadrukkelijk wordt bepaald door een vet ronkend Hammond orgel. Het volle geluid van dit instrument roept vooral herinneringen aan mijn jeugd op en klinkt stukken warmer dan hedendaagse synthesizers.

Zeg ‘Hammond orgel’ tegen mevrouw Q en ze heeft direct associaties met good old Cor Steijn. Niet zo vreemd, want in de laat 50-er jaren was het nog een beetje oubollig instrument, later alleen nog maar verergerd door de oorsmeer muzak van Klaus Wunderlich en consorten.

Image shift
Dat imago veranderde in de zestiger jaren toen soul- en rockbands er spannender dingen mee gingen doen. Denk bijvoorbeeld aan Booker T & the MG’s, Deep Purple, Al Kooper en The Nice, om er maar een paar te noemen. In de seventies raakte het magistrale orgelgeluid in onbruik, maar de laatste tijd lijkt er een lichte revival merkbaar.

Stijlcitaten
Maar goed, de Lefties hadden wel meer te bieden dan alleen dat orgel. Er waren ook nog een retestrakke drummer, een dito bassist en een inventieve slag/sologitarist. Het viertal bracht een gedreven set met rauw stomende soulfunk waarin heel wat citaten en echo’s uit de popmuziek doorklonken. Het merendeel eigen nummers maar stampensvol bekende riffjes, breaks en grooves van o.a. The Meters en James Brown, doorspekt met elementen uit soul en rock. Niet voor niets heette hun debuut-cd toepasselijk ‘Hutspot’.

Hun concert was dan ook een soort doorlopende muziekquiz waarop het bovendien prettig swingen was. Lekker enthousiast bandje dat wat mij betreft zeker op herhaling mag.

Forever young?

In een grijs verleden bezocht ik zoals iedere rechtgeaarde muziekliefhebber de nodige grote buitenconcerten. Mooiste wapenfeit in dit verband is dat ik in de 80-er jaren tot twee keer toe op slinkse wijze backstage bij Pinkpop ben beland. Maar het laatste decennium ben ik bewust afgehaakt vanwege teveel gedoe. Tja, de jaren gaan tellen en ook de massaliteit begon me ook behoorlijk tegen te staan.

Kriebels
Toch kriebelt het ieder jaar weer wel een keer of twee, zeker bij Lowlands. En recent ook weer toen ik las dat Bruce Springsteen dit jaar naar Pinkpop komt, waar hij doodleuk drie uur contractuele speeltijd heeft bedongen. Heb The Boss al enkele malen live gezien en da’s altijd een hartverwarmend feest.
Vrees dat ik er toch weer geen moeite voor ga doen en dat ik dan bij het zien van de tv-beelden toch weer spijt van zal hebben, zoals ik me vorig jaar achteraf ook voor mijn kop sloeg dat ik niet bij het Amsterdamse optreden van Leonard Cohen was geweest.

Historische blunder
Mijn muzikaal meest historische blunder vond al plaats in 1968 toen de oerversie van Pink Floyd (dus nog met founding father Syd Barrett) in Vlissingen optrad op nog geen 150 meter van mijn ouderlijk huis in wat thans het Arsenaaltheater is. Mijn halve schoolklas ging er naar toe, maar… me stupido hoefde niet zo nodig.
Ik draaide hun baanbrekende debuut-LP ‘The Piper at the Gates of Dawn’ al enige tijd grijs op mijn psychedelisch ingerichte jongenskamertje en tripte drugloos op de verbijsterende klanken. Dat kon volgens mij door een concert toch niet overtroffen worden. Ja, toen was ik al een beetje raar.

Tegenwoordig ben ik nog wel een paar keer per jaar te vinden in het plaatselijke muziekpodium De Piek, wanneer er iets van mijn gading geprogrammeerd. Relaxed sfeertje, lekker dichtbij, laagdrempelige entreeprijzen en nix geen massaliteit zijn de factoren die me daarbij dan over de streep trekken.

Op mijn wenken bediend
Toen ik afgelopen december in Leo Blokhuis’ alleraardigste documentaire over funk in Nederland de band Lefties Soul Connection zag, riep ik tegen mevrouw Q: "Dit groepje zou nou eens in De Piek moeten komen". Een paar weken later zag ik dat ik op mijn wenken bediend zou worden, want ze stonden in januari daar op het programma, om precies te zijn vanavond. Geen twijfel mogelijk, daar ging ik naar toe!

Wist ik veel dat die datum precies zou samenvallen met mijn tweede griepaanval? Is het verstandig om met piepende luchtwegen, gammele ledematen en een hoofd vol watten te gaan stappen? Vast niet, but sometimes a man’s got to do what’s he’s got to do.

Geen excuses of smoesjes meer, ik moet er nu eens even uit!

Back to reality

Obama’s inauguratiespeech voldeed niet helemaal aan de (te) hoog gespannen verwachtingen. Toch was het een indrukwekkend feestje gisteren, maar dat mag ook wel met een budget van $ 170 miljoen.

En nu aan de slag met puinruimen en de boel weer op koers krijgen. Hoop dat de wereld een kater bespaard blijft, maar erger dan de afgelopen acht jaar kan het natuurlijk niet worden.

Allemachtigprachtig!

Het feit dat het Prado in Madrid veertien topstukken inzoombaar online had gezet, was vorige week al uitgebreid in het nieuws. Helaas was de server dagenlang overbelast en lukte het me vandaag pas de museumsite te bekijken.

Eerlijk gezegd viel het resultaat me nogal tegen. Op de meesterwerken van o.a. Velasquez, Rubens en Rembrandt was inderdaad behoorlijk in te zoomen, maar dat allemaal binnen een klein, lullig schermpje. Waarom niet beeldvullend? Gemiste kans mompelde ik al teleurgesteld.

Gelukkig kwam ik er achter dat het ware wonder zich pas openbaart met de nieuwste beta-versie van Google Earth dat de kunstwerken heeft vastgelegd in een resolutie die maar liefst 1400 (!) maal groter is dan die van moderne digitale camera's.

Inzoomen tot craquelé niveau
Na installatie en opstarten van Google Earth vink je linskonder 3D-gebouwen aan en typ je in het zoekveld Prado Madrid om vervolgens virtueel naar het museum te zoeven. Daar aangekomen navigeer je naar de voorkant van het gebouw en dubbelklikt op de hoofdingang. In het popup scherm dat dan verschijnt kun je kiezen uit veertien kunstwerken waarop tot in het kleinste detail bijna oneindig is in te zoomen; scherp én beeldvullend!

Kunstliefhebbers kunnen zo bijzonderheden zien, die ze in het museum zelf amper met het blote oog kunnen waarnemen. Alleen al met de hallucinante, overbevolkte ‘Tuin der Lusten’ van Jeroen Bosch ben je zo een uurtje zoet.

Indrukwekkende feature die wat mij betreft standaard wordt voor alle musea.

Historische kippenvelmomenten

Tussen de nodige patriottistische edelkitsch kende het Concert for Obama, dat gisteravond onverwacht live werd uitgezonden, gelukkig ook de nodige onvervalste kippenvelmomenten.

Palestijnse droom
Springsteen opende het concert magistraal met ‘The Rising’, in de rug gesteund door een groot gospelkoor. U2 bracht later vóór het Lincoln Memorial -waar Martin Luther King ooit zijn historische rede uitsprak- heel toepasselijk hun klassieker ‘Pride’.
Bono was overigens de enige artiest die een heet & actueel politiek hangijzer durfde aan te kaarten. Verwijzend naar de droom van MLK zei hij: "Dit is niet alleen een Amerikaanse droom, maar ook een Ierse droom, een Europese droom, een Afrikaanse droom, een Israelische droom... en een Palestijnse droom." Respect!

Ook mooi en erg toepasselijk: ‘This Land Is Your Land’ (in 1940 door Woody Guthrie gecomponeerd als tegenhanger van Irving Berlins ‘God Bless America), uitgevoerd door de 89-jarige ex-protestzanger en ex-communist Pete Seeger, samen met The Boss.

Was een mooie afsluiter geweest, maar toen moest Beyoncé nog zo nodig ‘America, the Beautiful’ kwelen. Dat had natuurlijk veel beter Dylan's ‘The times, they are a-changing’ kunnen zijn, maar helaas schitterde Bawb door afwezigheid.

De dood van Hi-Fi

Vond en vind veel cd’s de laatste jaren verschrikkelijk vlak & tegelijk opgefokt klinken. Ik dacht dat het aan mijn ouwe oren lag, maar er blijkt wel degelijk een verklaring voor. Kijk maar eens naar dit verhelderende filmpie.

Omdat een groot deel van het hedendaagse publiek muziek beluistert via kleine speakertjes (MP3-spelers, mobieltjes) worden ten behoeve van ‘de markt’ de dynamische piekverschillen eerst afgevlakt om vervolgens de boel weer flink op te krikken. Gevolg: een overstuurde geluidsbrij waar de hard/zacht nuances uit verdwenen zijn.

Google eens op ‘loudness war’ en je zult zien dat het een hot topic is onder echte muziekliefhebbers. Rolling Stone bracht er zelfs een heel artikel over onder de titel ‘The Death of High-Fidelity'.

Het valt tegenwoordig direct op wanneer een cd warm klinkt en/of een natuurlijke, ouderwetse dynamiek heeft. Recent had ik die prettige ervaring bijvoorbeeld bij Bob Dylan’s Bootleg Series vol. 8, ‘The Seldom Seen Kid’ van Elbow en het alleraardigste reggaebandje Rockamovya.

De oplossing? Breng cd’s voortaan uit in twee verschillende mixen: Fucked Up en Normal Dynamics. Net zoals je vroeger ook Mono en Stereo mixen had.

An Unconvenient Truth

Ooit werd al berekend dat wereldwijd 8,3 megawatt uur bespaard zou kunnen worden als de homepage van Google zwart in plaats van wit zou zijn.

Onderzoekers aan de Harvard University hebben nu bovendien becijferd dat twee Google-zoekdrachten net zo veel energie kosten als het koken van water voor een kop thee. Beide acties leveren zeven gram koolstofdioxide op. Per dag worden zo’n 200 miljoen Google searches uitgevoerd op internet, dus reken maar uit wat dat op jaarbasis betekent.

Uit recent onderzoek blijkt trouwens dat de wereldwijde IT-sector net zoveel broeikasgassen produceert als alle luchtvaartmaatschappijen bij elkaar. Kortom, iedereen met een computer helpt het noodlijdende milieu nog verder naar de gallemiezen.

Alle kleine beetjes helpen
Q-Blog doet er wat aan. Sowieso heeft dit blog al een energiebesparende zwarte lay-out, autorijden doe ik niet, ik zet nog minder thee en googelen doen we voortaan met Blackle. Alles om onze aprilvlucht naar Bali maar zo klimaatneutraal mogelijk te laten verlopen.

Hernieuwde kennismaking

Waarom zou een doorgewinterde Beatlesfan - die alle ins & outs vam zijn favoriete bandje al lang kent - voor de vijfde of zesde keer de 10 uur durende Anthology-DVD box integraal herbekijken?

Directe aanleiding is het feit dat ik bijna dagelijks aan het lezen ben in de recent verschenen Lennon-biografie van Philip Norman. Of het de definitieve biografie is, kan ik nog niet echt vaststellen, aangezien ik pas op een derde van het boek ben.

Minitieuze geschiedschrijving
Wat nu in ieder geval al groot respect afdwingt is de nauwgezette manier waarop de auteur Lennon’s jeugdjaren reconstrueert en nadrukkelijk in een sociaal-historische context plaatst.
Zit nu bijna op bladzijde 300 van de 850 pagina’s dikke pil en The Beatles in wording hebben nog maar net kennis gemaakt met hun toekomstige manager Brian Epstein. Geeft wel aan hoe minutieus Norman te werk gaat in zijn lezenswaardige geschiedschrijving die zelfs teruggaat tot aan John’s grootvader en naamgenoot uit de 19e eeuw.

Voegt het boek nog wat wezenlijks toe aan de kennis die ik al bezat over mijn jeugdidool? Jazeker. Het verdiept en verbreedt vooral het overbekende verhaal van een eigenzinnig jochie dat opgroeit in het naoorlogse Liverpool. Daarbij wordt Lennon’s persoonlijkheid op briljante wijze gereconstrueerd en de positieve en negatieve aspecten van zijn karakter verklaard.

Bourgeois tante
Opvallendst is de rol van tante Mimi, bij wie John opgroeide na de scheiding van zijn ouders en de latere dood van zijn moeder Julia. Mimi blijkt een manipulatieve en klassenbewuste bourgeois tante te zijn geweest die het maar nix vond dat haar pleegzoon bevriend raakte met jongens uit mindere wijken, zoals Paul en George. Want hoewel John later op zijn eerste solo-LP zichzelf zou uitroepen tot ‘Working Class Hero’, was hij binnen The Beatles de enige die een middle class opvoeding had genoten.

Ook is er een licht eerherstel voor vader Alf, die volgens John hem gewoon in de steek gelaten had. Norman nuanceert het beeld terdege wanneer hij onthult hoe Alf’s pogingen om zijn zoon weer te zien meermaals stukliepen op het gesloten vrouwenfront van Mimi en haar zussen.

Desert Island Box?
Al lezend kreeg ik de behoefte bepaalde Lennonismes letterlijk met eigen ogen te (her)checken. En wat kun je dan beter pakken dan genoemde DVD-box, de monumentale door The Beatles zelf geautoriseerde en mede samengestelde groepsbiografie?
Zelden op muziekgebied zo’n schatkamer aan uniek beeld- en geluidmateriaal gezien die iedere keer opnieuw verrast door zijn eerlijkheid & compleetheid.

Toch, als je de Anthology-box voor de zoveelste keer bekijkt, blijken zelfs daar enkele kanttekeningen bij te plaatsen. Want hoewel de ex-Beatles hun carrière (en elkaar) in retrospectief oprecht en vaak buitengewoon snedig durven te becommentariëren, viel me dit keer vooral op dat de rol van de vrouwen in hun leven behoorlijk onderbelicht blijft. En dan heb ik het zowel over hun officiële als over hun vele niet-officiële dames.

Gimme some truth
Hoewel drugs en andere schandalen uitgebreid besproken worden, valt er geen woord over de talloze, inmiddels wel bekende escapades van de heren. Waar is bijvoorbeeld Lennon’s befaamde quote “The Beatles' tours were like Fellini's Satyricon. I mean, we had that image, but man, our tours were like something else”?

McCartney’s jarenlange verloofde Jane Asher blijft onvermeld, zijn latere vrouw Linda komt tijdens de Let it be-sessies uit de lucht vallen en het feit dat George zijn Patti verloor aan zijn beste vriend Eric Clapton blijft totaal onbenoemd.

De enige die uiteraard wel uitgebreid aan bod komt is John’s tweede vrouw Yoko. Maar daarvan blijft weer buiten de picture dat de twee al anderhalf jaar lang een weliswaar platonische, maar stiekem ontwikkelende relatie hadden voordat die officieel werd.

Dergelijke hiaten zijn in Philip Norman’s Lennon-boek niet te vinden. Het schetst een uiterst compleet beeld van een complex mens, respectvol en inzichtelijk, maar beslist niet kritiekloos. Zou heel goed kunnen dat dit inderdaad de definitieve biografie is.

Even geduld s.v.p.

Geveld door de griep. Voel me een oude pijnboom.
God, wat haat ik die jaarlijkse winterfolklore!

Groeibriljant van de eerste orde

Nagekomen bericht: het album ‘The Seldom Seen Kid’ van de Britse groep Elbow is door de Britse muziekpers uitgeroepen tot cd van het jaar. De band zag hun vierde plaat in 18 (!) jaar tijd al eerder bekroond met de prestigieuze Mercury Prize en eindigde in onze vaderlandse OOR-lijst op nummer 6.

Waarom dan nu dit berichtje? Beetje mosterd na de maaltijd toch, want het is tenslotte al weer 2009.
Omdat, beste lezertjes, deze cd pas laat in het jaar kwam bovendrijven uit mijn stapeltje nog te beluisteren muziekjes en de afgelopen maand bijna dagelijks in Huize Q heeft weerklonken. Grootste compliment: na zoveel draaibeurten wordt ie alleen maar nóg mooier. Groeiplaatje dus van deze groep die zich ergens in de leemte bevindt tussen Radiohead en (het zwaar overschatte) Coldplay.

Draaide vanmiddag tijdens de lunchpauze op een zonovergoten bankje aan zee mijn drie favoriete nummers (‘Starlings’, ‘Weather to fly’en ‘One day like this’) op mijn nieuwe ZEN-player en de tranen stonden in m’n ogen. Maar dat kan ook iets met de vrieskou te maken hebben gehad natuurlijk.

Zonnige vooruitzichten

Goede voornemens voor 2009? Ik doe er niet aan. Nou ja, ik had één goed voornemen en dat heb ik zojuist al gerealiseerd: een vlucht geboekt naar Bali voor over drie maanden.

Aanvankelijk stond voor februari een derde keer Goa in de planning, later werd het voor de tweede maal onderzoeken of we maar Sri Lanka konden. Maar toen dat qua vluchten en tijdplanning allemaal niet echt haalbaar bleek, trad –flexibel als we zijn- al snel noodplan B in werking.

Terwijl iedereen in de ban was van vrieskou, reeruggen, oliebollen & vuurwerk, besteedde ik een groot deel van mijn kerstreces aan het online besnuffelen van onze Balinese opties. En toen rond me heen de schaatsen uit het vet gehaald werden, tufte ik al in gedachten op een brommertje door warmer oorden.

De route op Bali ligt losjes vast: eerst een paar dagen strand in het zuiden, dan door naar de bergen en van daaruit naar de noordkust. Om misschien de laatste week af te sluiten met een boottocht naar de paradijselijke Gili-eilanden vóór de kust van Lombok. U hoort er t.z.t. ongetwijfeld meer over.

En mag ik dan gelijk van de gelegenheid gebruik maken om mijn stuk of 10 vaste lezertjes ook een gelukkig en vooral zonnig 2009 toe te wensen? Dank u, bij deze dus.