Forever young?

In een grijs verleden bezocht ik zoals iedere rechtgeaarde muziekliefhebber de nodige grote buitenconcerten. Mooiste wapenfeit in dit verband is dat ik in de 80-er jaren tot twee keer toe op slinkse wijze backstage bij Pinkpop ben beland. Maar het laatste decennium ben ik bewust afgehaakt vanwege teveel gedoe. Tja, de jaren gaan tellen en ook de massaliteit begon me ook behoorlijk tegen te staan.

Kriebels
Toch kriebelt het ieder jaar weer wel een keer of twee, zeker bij Lowlands. En recent ook weer toen ik las dat Bruce Springsteen dit jaar naar Pinkpop komt, waar hij doodleuk drie uur contractuele speeltijd heeft bedongen. Heb The Boss al enkele malen live gezien en da’s altijd een hartverwarmend feest.
Vrees dat ik er toch weer geen moeite voor ga doen en dat ik dan bij het zien van de tv-beelden toch weer spijt van zal hebben, zoals ik me vorig jaar achteraf ook voor mijn kop sloeg dat ik niet bij het Amsterdamse optreden van Leonard Cohen was geweest.

Historische blunder
Mijn muzikaal meest historische blunder vond al plaats in 1968 toen de oerversie van Pink Floyd (dus nog met founding father Syd Barrett) in Vlissingen optrad op nog geen 150 meter van mijn ouderlijk huis in wat thans het Arsenaaltheater is. Mijn halve schoolklas ging er naar toe, maar… me stupido hoefde niet zo nodig.
Ik draaide hun baanbrekende debuut-LP ‘The Piper at the Gates of Dawn’ al enige tijd grijs op mijn psychedelisch ingerichte jongenskamertje en tripte drugloos op de verbijsterende klanken. Dat kon volgens mij door een concert toch niet overtroffen worden. Ja, toen was ik al een beetje raar.

Tegenwoordig ben ik nog wel een paar keer per jaar te vinden in het plaatselijke muziekpodium De Piek, wanneer er iets van mijn gading geprogrammeerd. Relaxed sfeertje, lekker dichtbij, laagdrempelige entreeprijzen en nix geen massaliteit zijn de factoren die me daarbij dan over de streep trekken.

Op mijn wenken bediend
Toen ik afgelopen december in Leo Blokhuis’ alleraardigste documentaire over funk in Nederland de band Lefties Soul Connection zag, riep ik tegen mevrouw Q: "Dit groepje zou nou eens in De Piek moeten komen". Een paar weken later zag ik dat ik op mijn wenken bediend zou worden, want ze stonden in januari daar op het programma, om precies te zijn vanavond. Geen twijfel mogelijk, daar ging ik naar toe!

Wist ik veel dat die datum precies zou samenvallen met mijn tweede griepaanval? Is het verstandig om met piepende luchtwegen, gammele ledematen en een hoofd vol watten te gaan stappen? Vast niet, but sometimes a man’s got to do what’s he’s got to do.

Geen excuses of smoesjes meer, ik moet er nu eens even uit!