Lost Finito

Met een dikke week vertraging bekeken wij afgelopen weekend de laatste afleveringen van ‘Lost’, de tv-serie die ons zes seizoenen en 121 afleveringen lang aan de beeldbuis genageld hield.

Dat we onze nieuwsgierigheid naar de langverwachte grande finale zo konden bedwingen had te maken met het feit dat we eerst nog een andere tv-serie, ‘The Shield’, wilden afkijken. De zeven seizoenen van deze briljante politiereeks joegen we er in amper vijf maanden tijd doorheen.

God save the DVD box!
Het moge inmiddels bekend zijn: wij zijn serie- en dvd-box junks. Het begon allemaal met ‘The Sopranos’ en ‘Six Feet Under’, maar al snel ontdekten we dat er nog meer moois & leuks te vinden was; de dopey satire ‘Weeds’ bijvoorbeeld of recentelijk het bloedstollend intelligente ‘Dexter’.
Geen groter genoegen dan zulke pracht-tv versneld -zonder reclameblokken- achter elkaar te bekijken; je blijft er beter in zitten, en karakters en scenario komen eerder & beter tot hun recht.
Daarom: God zegene de DVD box! Vroeger kocht ik ze nog braaf, maar tegenwoordig pluk je de tv-series, Nederlands ondertiteld en al, zo uit de ether.

Raadsels en weirde avonturen
Maar goed, we hadden het dus over ‘Lost’. Kort uitleggen waar die serie over gaat, is haast ondoenlijk. (Zwakke poging: ‘Vliegtuig stort neer op mysterieus eiland en overlevenden beleven daar de meest weirde avonturen’). Niet voor niets proberen talloze forums en fansites het fenoom ‘Lost’ en zijn raadsels te ontrafelen.
Mooiste voorbeeld: Lostpedia, een complete online encyclopedie met karakterbeschrijvingen, plotanalyses, theorieën en culturele referenties, you name it!

Bijzonder mixje
´Lost´laat zich het best karakteriseren als een science fiction fantasy sprookje over vrije keuze, toeval & lotsbestemming, leven & dood, schuld & boete, gegoten in soapvorm met flashbacks, flashforwards en flash-sideways. Hallo, bent u daar nog?
Sprekende doden, paralelle werelden, de relativiteitstheorie over tijd en ruimte, wetenschappelijke experimenten, het komt allemaal voor in deze poppy thriller stampensvol mythologische, bijbelse en filosofische verwijzingen.

Verrassend einde
Enig kritiekpuntje: het schrijversteam heeft de serie te lang gerekt met nodeloze sidelines. Daardoor kwam men op het eind toch een beetje knel te zitten in een poging alle mysteries te verklaren. Voor sommige raadsels werden te gemakkelijke oplossingen aangedragen, andere bleven zelfs geheel onopgelost.
Desondanks was het ietwat kleffe eind verrassend genoeg en voor 90% bevredigend, hetgeen voor zo’n complexe serie toch best als een compliment mag gelden.

En natuurlijk verdient zo’n serie een epische DVD box. Wordt in november verwacht, vlak vóór mijn verjaardag. Eén keer raden wat er op mijn verlanglijstje komt te staan…

Mama don’t go!

Liam Gallagher –voormalig zanger van het zwaar overschatte bandje Oasis- heeft aangekondigd een film te maken over de Apple-jaren van The Beatles.
Op zich interessant omdat tot op heden niemand zich gewaagd heeft de nadagen van de groep in beeld te brengen. De weinige films die over het viertal zijn gemaakt concentreerden zich vooral op de Beatlesmania of - zoals in het niet onaardige ‘Backbeat' (1994)- op de vroege wordingsjaren van de band.

Eerste stappen
De recente film ‘Nowhere Boy’gaat zelfs nog een stapje verder terug in de tijd en behandelt de jeugdjaren van John Lennon in het naoorlogse Liverpool en zijn eerste stappen in het rock & roll en skiffletijdperk.
Grappig is dat in de film de naam Beatles nergens ter sprake komt. ‘Nowhere Boy’ begint met het fameuze gitaarakkoord van ‘A Hard Day’s Night’ en eindigt zeer toepasselijk met een ruwe demoversie van Lennon’s oerschreeuw ‘Mother’.

Sociodrama
Daartussen speelt zich een oer-Brits sociodrama af waarin een rebellerende puberjongen opgroeit tussen twee vrouwen. Aan de ene kant is er de strenge, burgerlijke tante Mimi (die John opvoedde vanaf zijn vijfde), aan de andere zijn biologische moeder Julia die in Lennon’s puberjaren weer nadrukkelijker in the picture was, totdat zij bij een verkeersongeluk om het leven kwam.

Angsten & obsessies
Voor wie een beetje thuis is in het leven van Lennon (zie vooral ‘John Lennon, the life’) levert de film weinig, nieuwe inzichtelijke verrassingen op. Ook de suggestie dat tussen John en Julia een onderhuidse seksuele spanning bestond, is inmiddels bekend terrein.
Daar staat tegenover dat de sfeer van de late jaren ’50 goed getroffen is en bovendien voorzien wordt van een uitstekende soundtrack. Belangrijkste verdienste van de film is dat hij aannemelijk maakt hoe Lennon’s vroege angsten en obsessies zijn verdere leven zouden bepalen én hem later inspireerden tot een aantal klassieke songs.

Leukste momenten zijn de eerste optredens van het pre-Beatlesgroepje The Quarrymen en John’s ontmoeting met Paul McCartney. Dan lijken beroemde oude zwartwit foto’s uit een ver verleden opeens tot leven te komen en wordt eveneens de latere rivaliteit tussen de twee songschrijvers al subtiel blootgelegd.

De film eindigt met de op handen zijnde eerste reis naar Hamburg, waar The Beatles verder gevormd zouden worden. Als part 2 zou je er zo het eerder genoemde ‘Backbeat’ achteraan kunnen bekijken.

Muziekhistorische mashup

Tussen de stortvloed aan nieuwe muziekjes die de afgelopen tijd op mijn pc belandde, sprong er één cd direct in het oog, eh oor.

Ik heb het over ‘San Patricio’, het bijzondere samenwerkingsproject tussen de Ierse muzikant Paddie Maloney (71) en de Amerikaanse gitarist/producer Ry Cooder (65). Twee onhippe, ouwe knakkers die de volksmuziek van Ierland en Mexico samensmeedden tot een volstrekt nieuwe en originele mashup.
Op het eerste gezicht hebben Ierland en Mexico niets met elkaar te maken, laat staan de muziek uit beide landen. Een grimmige voetnoot uit de geschiedenis vertelt echter een ander verhaal.

Deserteurs met heldenstatus
Naar Amerika uitgeweken Ieren -op de loop voor de voedselschaarste in hun thuisland- werden in 1846 gerekruteerd om tegen de Mexicanen te vechten, maar werden zo slecht behandeld dat ze het aan Amerikaanse zijde voor gezien hielden, en overliepen naar 'de vijand'. Om uiteindelijk onder de regimentsnaam San Patricio – naar de Ierse beschermheilige Saint Patrick– de oorlog te verliezen en als deserteurs aan de galg te eindigen. In Mexico genieten de San Patricios dik anderhalve eeuw na dato nog steeds een heldenstatus.



Soundtrack
Maloney bracht zijn vaste groep The Chieftains mee naar de studio, Cooder recruteerde een legertje ouwe rotten en grootheden uit L.A. en Mexico voor de Spaanstalige inbreng. Het resultaat mag zonder meer uniek genoemd worden en laat zich het best beluisteren als de soundtrack van een film over bovenvermelde geschiedenis.

Het is wonderlijk te horen hoe bijna vanzelfsprekend de Ierse instrumenten, ritmes en muziek met de Mexicaanse versmelten. Beide landen vinden elkaar in de melancholie én de uitbundigheid die hun muzikale erfenis kenmerkt. Zelfs de Ierse acteur Liam Neeson declameert een gedragen tekst in ‘The march to battle’ waarbij de San Patricios, begeleid door doedelzakken- ten strijde trekken tegen de yankees.

Prachtig. Met recht tijdloze muziek! Eindigt nu al hoog in mijn persoonlijke top-10 van dit jaar.