Back from Barcelona

De voortekenen waren niet echt goed. Mevrouw Q werd op de valreep snotverkouden, ik was weer eens gammel, de weersverwachting klonk bepaald niet veelbelovend en van diverse kanten bereikten ons berichten over berovingen in Barcelona. We vroegen ons op het laatste moment dan ook af wat we nou eigenlijk in die stad gingen doen…

Eenmaal gearriveerd smolt het merendeel van onze zorgen in de Spaanse zon. Want die scheen gelukkig overvloedig. Temperaturen van midden de 20 graden, met vaak een lekker windje maakten ons verblijf tot een uiterst aangenaam nazomerweekje.

Feestje vieren?
Barcelona zelf ervoeren we als een zeer diverse en energieslurpende stad met krankzinnige architectuur, mooie musea, pleinen & parken, weidse promenades & middeleeuwse steegjes en lekker eten & drinken. Ėn met een bevolking die meer dan massaal op de been was tijdens het vierdaagse Mercè Fesival dat jaarlijks in de voorlaatste week van september de zomer afsluit met een stroom aan publieksactiviteiten.

Verspreid door de stad waren tal van grote podia waar ’s avonds concerten plaatsvonden, er waren luidruchtige muzikale straatprocessies met reuzenpoppen, duivels die knetterend vuurwerk over het publiek uitsproeiden, folkloristische danswedstrijden en menselijke torenbouwers. Teveel om op te noemen, teveel ook om allemaal te kunnen bezoeken.

Druk & duur
Dat laatste gold ook voor de veelheid aan culturele en toeristische attracties. We bezochten o.a. het Palau de la Música Catalana, het Miró Museum, de Magische Fontein en natuurlijk een aantal van de bijna verplichte Gaudi highlights (Sagrada Familia, Parc Guell, Casa Milà, Casa Battló.
Vooral bij die Gaudi sterattracties moest je wel lange rijen en dito wachttijden voor lief nemen, om over de hoge toegangsprijzen maar niet te spreken. Maar er bleken nog zat mensen te zijn die er van die linkse hobby’s op nahouden.

Wijntje?
Wij besloten ons in deze overvloed aan bezienswaardigheden niet gek te laten maken door een te moordend schema. Het was tenslotte vakantie en de terrassen met tapas lonkten ook met grote regelmaat. Sterker nog: er was ook aan de waterkant ook nog een Wine & Cava Festival gaande waar wijnproducenten hun assortiment zeer prettig geprijsd lieten keuren door het publiek. Daar waren wij dus nogal eens te vinden met onze glaasjes. En wij waren de enige niet, ook daar was het de hele dag een gezellige drukte van belang.

Om het kort samen te vatten: het was fantastisch, gevarieerd, slopend, ontspannend, inspirerend en verslavend. Na drie dagen in Barcelona maakten we al plannen om terug te gaan en dan nog meer dingen te zien, te eten en te beleven.

Er valt binnenkort en later dus vast nog meer over die waanzinnige metropool in dit blog te lezen. Tot dan ben ik druk met de foto's.

Reasons to be cheerful

In de hoop de vroeg ingetreden herfst nog even te ontlopen vertrekken wij komende dinsdag voor een weekje naar Barcelona.
Daarom momenteel veel bezig met het onderzoeken van de laatste route-, restaurant- en museumtips om te voorkomen dat we daar als een kip zonder kop van hot naar her lopen te sjouwen.

Ik ga op reis en ik neem mee...
Een van de dingen die altijd vlak vóór een vakantie moeten gebeuren is het vullen van de reisjukebox met leuke muziekjes. Gelukkig blijkt mijn recent aangeschafte smartphone voorzien van een prima MP3-speler met lekker geluid en flink wat geheugenruimte.
Plaats genoeg dus voor o.a. een zwik nieuwe mashups, want sinds mijn berichtje van 14 dagen terug ben ik weer volop aan het snuffelen in die muzieksector.

Er zijn ook van die vaste tracks die ik altijd bij me wil hebben, van die nummers die ook na vele malen beluisteren nog steeds leuk blijven. ‘That’s not my name’ van The Ting Tings is er zo eentje, word ik altijd huppelig vrolijk van. En ook daarvan kwam ik bij toeval een geinige mashup tegen die inmiddels aan de collectie is toegevoegd.

Na terugkomst ongetwijfeld meer over mashups. En hopelijk veel mooie foto’s.

Back to 78

In een week tijd belandde ik halsoverkop in het medische circuit. Een gang naar de tandarts om even die gevoelige vulling te laten checken resulteerde in een anderhalf uur durende slachtpartij waarbij ik geheel onverwacht twee kiezen lichter werd. Minder onverwacht was de uitkomst van een longfunctietest: COPD met een capaciteit van nog slechts 58%. Eigen schuld, dikke bult, het resultaat van jaren genotzuchtig leven. Maar toch, vrolijk word je er niet van.

Vader gaat op stap
Hoogste tijd dus om de zinnen te verzetten. Mevrouw Q ging afgelopen weekend naar de ‘spijkerbroekenpremière’ van Film by the Sea, ik toog op de elektrofiets naar mijn geliefde jongerencentrum De Piek, en trof er opvallend veel leeftijdgenoten bij het optreden van Gruppo Sportivo. Velen daarvan waren ook behoorlijk kortademig (schept gelijk een band), maar dat had meer te maken met de tropische binnentemperatuur. Want het was bomvol, en –zoals ik al had verwacht en gehoopt- ouwerwets gezellig.

Party time!
De band van antiheld/underdog Hans Vandenburg zag ik eind jaren ‘70 geleden wel een stuk of zes, zeven keer en iedere keer was het party time. Dik drie decennia later bleek daar gelukkig weinig aan veranderd.
Naast de nog steeds kale frontman waren ook drummer Max Mollinger en toetsenist Peter Calicher uit de oerbezetting van de partij. Grupettes Josée van Iersel en Meike Touw bleken vervangen door twee minstens zo aanstekelijke zangeressen: De Bombita’s, Lies Schilp en Inge Bonthond, die hun sporen eerder bij Herman Brood verdienden.

Tot groot genoegen van het publiek passeerden heel wat bekende Gruppotracks de revue. Maar ook nieuw materiaal kwam ruimschoots aan bod, en dat was bepaald geen straf, want Vandenburg grossiert nog steeds in leuke stijlcitaten uit de hele popgeschiedenis.

Kortom, een sfeervol, vrolijk en therapeutisch concert, waarbij ik ondanks de bloedhitte en ondanks mijn zuurstofbeperking d’oude botten & spieren toch nog regelmatig in beweging bracht.

Geen beter medicijn dan een lekker muziekfeestje!

Verlate ontdekking

Tien jaar geleden ontdekte ik het toen nieuwe fenomeen muzikale mashups, het combineren van twee of meer bestaande popsongs tot één nieuwe track. Ik downloadde gretig vele tientallen mashups die ik nog steeds regelmatig op mijn MP3-speler beluister.

Ik wijdde er een paar jaar geleden zelfs nog een blogpostje aan, maar verder had ik het fenomeen wel een beetje afgegraasd. Totdat ik onlangs via het weblog van NRC Next toch weer een hele geinige tegenkwam: ‘Folsom Prison Blues’ van Johnny Cash, met gangstarapper Eazy-E gemixt tot een hiphopversie.

Het deed mij besluiten weer eens de site te checken van Mark Vidler, de man die ik zelf als de godfather van het mashupgenre beschouw. In diens archieven vond ik toch nog een paar hele leuke tracks die inmiddels ook al weer op mijn IPodje zijn beland. Voorbeeldje? Een mooie mashup van The Police en Dire Straits, onder de titel ‘Can’t stand Sultans of Swing’.

Wat ik tot op heden nog nooit echt had onderzocht waren videomashups. Die blijken de muzikale mixen vaak op minstens zo avontuurlijke wijze te illustreren en te ondersteunen. Voorbeeldje? Zie bovenaan dit postje.

Yep, er blijft nog genoeg leuks te ontdekken op internet. Ook zoveel jaar na dato.

't Is weer paddestoelentijd

En ik maar denken dat we hier te maken hadden met de Boletus Proletus. Tja, het zijn verwarrende tijden...

(meer fraaie cartoons hiero)