Restart, reboot yourself

Een journalist beschreef de veiligheidsmaatregelen rond het vandaag verschenen nieuwe U2-album als vergelijkbaar met de security rond de diamanten schedel van Damien Hirst. Desondanks circuleerde ‘No Line On The Horizon’ al doodleuk een week of twee in cd-kwaliteit op Internet en hebben vele slimme downloaders de muziek reeds voortijdig kunnen beluisteren. Ook in Huize Q was het deze week tijd voor een paar snelle previews.

Sonische dingen
Het eerste wat gelijk in het oor springt bij dit twaalfde studioalbum is dat het stukken atmosferischer & spannender klinkt dan zijn vlakke voorganger ‘How to dismantle an atomic bomb’ van vijf jaar geleden. Is ook geen wonder, want de groep deed opnieuw een beroep op het beproefde producersduo Brian Eno en Daniel Lanois, de sound meisters die al eerder mooie sonische dingen deden op diverse U2-klassiekers waaronder ‘The Joshua Tree’.

Blijft natuurlijk mooi dat die mannen zich bij iedere cd weer proberen te herdefiniëren en het experiment niet blijven schuwen. Soms wil men qua vernieuwingsdrang zelfs wel eens wat doorschieten (zie ‘Zooropa’ en ‘Pop’), maar hier is de boel goed in balans. Qua sound zit ‘No Line On The Horizon’ ergens tussen ‘The Joshua Tree’ en ‘Achtung Baby’, met vooral weer veel herkenbaar gitaarwerk van The Edge.

De vraag stellen of NLOTH als album ook die plaats in de U2-canon zal gaan innemen, daarvoor is het nog te vroeg. Dat zal de rockhistorie later moeten uitwijzen.

Eerste impressies
Het direct pakkende openings- en titelnummer was volgens mij een betere eerste singlekeuze geweest dan het ietwat geforceerde ‘Get your boots on’ dat bovendien wel erg veel lijkt op Elvis Costello’s ‘Pump it up’.
Mooiste track: het ruim zeven minuten durende ‘Moment of Surrender’. Sferisch, gedragen en vol mooie Enotronics. Ook in ‘Unknown Caller’ gebeuren de nodige spannende dingen en het nummer behoort nu al tot mijn favorieten.

Maar daarna lijkt de koek al een beetje op. Veel sterke riffs en atmosfeer, maar verder weinig catchy of melodisch echt sterke songs. Misschien had ik er teveel van verwacht of misschien blijkt dit een groeiplaat die je meer kansen moet geven dan een paar snelle luisterbeurten.

Tot slot: ligt het aan mijn gehoor of is Bono de laatste tijd wat minder bij stem?

PS
Hieronder als luisterbonus het nummer ‘Your Blue Room’ van het Eno/U2 project ‘Passengers’ (1995). Een paar nummers van dit kaliber hadden op NLOTH niet misstaan.

Back on the chain gang

Altijd bekijkenswaardig, Het Uur van de Wolf. Met komende vrijdag een documentaire over Johnny Cash en de totstandkoming van zijn legendarische optreden in Folsom State Prison.

Op 13 januari 1968 gaf The Man In Black twee shows in deze zwaarbewaakte gevangenis. Een bijzondere daad in die tijd, temeer omdat de zanger hiermee een bijdrage wilde leveren aan de hervorming van het Amerikaanse gevangenissysteem.
Een jaar later zou Cash het in de bajes van San Quentin nog eens dunnetjes overdoen, wat hem een onwaarschijnlijke internationale hit opleverde in de vorm van ‘A boy named Sue’.

Beide jailhouse concerts werden in beeld en geluid vastgelegd voor het nageslacht, maar ‘At Folsom Prison’ is the real thing for the first time. Bovendien zou het gelijknamige live-album Cash’ loopbaan, die door alcohol en pillen behoorlijk in het slop geraakt was, hernieuwd leven inblazen.

Verplicht nummer
De documentaire, die vorig jaar op het IDFA zijn Nederlandse première beleefde, focust zich vooral op gesprekken met oud-collega's, ex-gevangenen en bewakers, maar toont hopelijk ook fragmenten uit het legendarische concert. Eigenlijk mag in de docu één nummer uit de setlist beslist niet ontbreken: ‘Folsom Prison Blues’ met de gitzwarte tekstlijn 'I shot a man in Reno just to watch him die’.

Cash nam die track al aan het begin van zijn carrière op in 1955, geïnspireerd door de film ‘Inside the Walls of Folsom Prison’ die hij zag tijdens zijn diensttijd in West-Duitsland. "I sat with my pen in my hand, trying to think up the worst reason a person could have for killing another person, and that's what came to mind", verklaarde hij ooit. Dertien jaar later zou de song binnen de gevangenismuren nog een extra impact krijgen…

Muziek voor grijze dagen

Ter testing van een nieuw Flashplayertje, hierboven geheel gratis een zonnig mixteepje met zes aanstekelijke cumbia tracks.

Cumbia, wattisdat? Dat, beste lezertjes, is Latijns-Amerikaanse feestmuziek die zo’n 50 jaar geleden ontstond aan de Atlantische kust van Colombia, maar inmiddels is uitgewaaierd over het gehele Zuid-Amerikaanse continent.

In zijn puurste vorm is cumbia een dansbare cocktail van Spaanse en Afrikaanse roots, maar wat je op de vrolijke compilatie-cd ‘Arriba La Cumbia!’ krijgt voorgeschoteld gaat nog een stapje verder.

De muziek, die van nature al doorspekt is met klaterende ritmes, stuwende baslijnen, spetterende trompetten en een karakteristiek rauw accordeonnetje, wordt hier zo mogelijk nog swingender door toevoeging van extra vette beats en af & toe een scheut hiphop. Kortom, met deze cd ben je helemaal klaar voor de zomer.

Ober, doet u mij nog maar een piña colada!

Sh*t, f*ck en ander fraais

In onze categorie ‘Sommige mensen hebben tijd over’. En blijkbaar ook veel geduld. Want wat bezielt iemand om 86 afleveringen (is volgens mij toch al gauw een paar dagen kijkvoer?) van The Sopranos door te ploegen op zoek naar alle krachttermen en die vervolgens chronologisch gemonteerd online te zetten?

Nou was het mij niet ontgaan dat in deze Moeder Aller TV-series wel eens een verwensinkje gebezigd werd, maar zo allejezus veel?! Een troost voor de Bond tegen het Vloeken: de ultieme krachtterm GVD zul je nooit horen bij deze goede katholieken. Ik hoor het Tony al zeggen: “Show some respect. You don’t fuck with the the Holy Father!”.

Hieronder ‘The Sopranos’ in Tourette modus. Telt u even mee?


the sopranos, uncensored. from victor solomon on Vimeo.

Terugkeer van de Fabeltjeskrant?

Deze week is het zover: dan valt de ‘langverwachte’, met veel mediabombarie aangekondigde huis-aan-huis folder van de Nederlandse crea-christenen bij ons allen in de bus.

Een aantal samenwerkende Nederlandse weblogs is onder de titel ‘Terug naar je maker’ een protestactie gestart en roept op de folder in kwestie terug te sturen naar de initiatiefnemer, ene meneer Van Helden uit Urk. Ben ik niet van plan, vind ik al teveel moeite.

Maar uit sympathie met dit bloggersinitiatief ben ik niet te beroerd om tijdelijk een steunbanner te plaatsen. Want ook ik blijf het idioot vinden dat men anno 2009 in Nederland een soort middeleeuws Sinterklaasgeloof prefereert boven een wetenschappelijk algemeen aanvaarde theorie.

Terug naar je maker? Terug naar Fabeltjesland, zou ik zeggen. En ga daar dan fijn je eigen krant in elkaar flansen.

Dag Deezer

’t Was natuurlijk ook te mooi om waar te zijn. Onbeperkt je eigen muziek uploaden, daar playlistjes van maken en die dan online in je blog zetten. Het kon een hele tijd met Deezer en ik heb er dan ook dankbaar gebruik van gemaakt.

Maar ineens blijkt de functionaliteit om eigen blogplaylists aan te maken verdwenen zonder enige aankondiging. Waarschijnlijk het onvermijdelijke copyright gedonder, maar dat communiceer je dan toch op z’n minst via je website?

Daarom, bye bye Deezer en dus geen nieuwe muzieklijstjes meer in de rechterkolom. Oude playlists in dit blog (hier, hier, hier en hiero) blijven -voorlopig?- gelukkig nog wel werken.

En nu weer op zoek naar een alternatief dat vergelijkbare en vooral langduriger faciliteiten biedt.

Eerste lentebode?

Als bij toverslag was ik gisteren verlost van de mij al weken teisterende stramheid en spiermalaise. Toen daarna ook nog een knetterend zonnetje aan de hemel verscheen, wist ik het: ik moest er op uit.

Strandtentmoment no.1
Voorzien van zonnebril en MP3-spelertje eerst een wandeling ondernomen door het waterwingebied om mezelf daarna te belonen met het eerste officiële strandtentmoment van 2009.
Zelfs het feit dat het terras deels bevolkt was door luid kwetterende Germanen die het carnaval ontvlucht waren, deerde mij niet. Met mijn portable jukebox, een flinke plens zon en een Duveltje voel ik me al gauw King of the World.

Ik geef toe, het is niet echt breaking news, maar voor mij wel het leukste buitengebeuren sinds lange tijd. En dat moest ik gewoon even vastleggen voor mezelf.
Juist omdat het vandaag weer grijs is en ik opnieuw zo stram ben als een ouwe pijnboom.

Supersonische DWDD-beleving

Langzaam beginnen de publieke omroepen het verschijnsel vodcast te ontdekken. De VPRO verrichtte al eerder enig pionierswerk op hun muzieksite 3voor12, maar de VARA neemt nu het voortouw met vodcasts van Pauw & Witteman en De Wereld Draait Door.

Leuke, actuele publiekssservice, maar het betreft hier wel erg korte compilaties. P&W wordt samengevat tot vijf minuten en DWDD moet het doen met een krappe drie.
Dit zijn wel heel snel voorbijflitsende highlights die meer als teaser werken om toch maar weer naar Uitzending Gemist te klikken.

Beetje gemiste kans dus. Of te nauw toegesneden op de snelle mobieltjesmarkt?

Tragi-komische (rail)roadmovie

Er zijn van die arthouse films die je op z’n minst een half uur de kans moet geven om geïntrigeerd te raken. Of om vervolgens vroegtijdig verward af te haken. ‘The Darjeeling Limited’ van regisseur Wes Anderson is er zo eentje. You love it or hate it, een tussenweg lijkt niet mogelijk. Mevrouw Q hield het bijvoorbeeld na drie kwartier wel voor gezien.

Spirituele reünie
De synopsis is snel verteld. Drie disfunctionele broers, die elkaar sinds het overlijden van hun vader een jaar lang niet gezien hebben, maken een treinreis door India. Doel van de reünie –althans volgens Francis, de oudste broer die alles regelt- is een spirituele tocht die de emotionele band tussen de drie mannen moet restaureren.

Het zijn neurotische dertigers uit de gegoede middenklasse die zich letterlijk & figuurlijk met een lading bagage door Rajastan slepen, nog steeds kinderlijk hunkerend naar ouderliefde en bekvechtend als pubers op oudere leeftijd. Van de beoogde broederlijke ‘bonding’ lijkt aanvankelijk dan ook niet veel terecht te komen wat de nodige droogkomische momenten oplevert.

Tjokvol
Hoewel de film maar een krappe 90 minuten duurt, zit hij zo tjokvol metaforen, details, rare verrassingen, bizarre dialogen, onuitgesproken pijnpunten en familiegeheimen dat ie ondanks het trage tempo als vermoeiend of irritant ervaren kan worden.

Toch blijken dingen uit het begin van de film later terloops in het verhaal op hun plaats te klikken, en dat geeft altijd blijk van een doortimmerd & doordacht scenario. Zo blijkt regelneef Francis, van wie je aanvankelijk vermoedt dat hij de vaderrol op zich heeft genomen, aan het eind toch overduidelijk de genen van zijn mams te hebben geërfd.

Ontbrekende puzzelstukjes
Maar er blijven nog zat vragen onbeantwoord, en ook daar moet je tegen kunnen. ‘The Darjeeling Limited’ is een legpuzzel waarvan soms essentiële stukjes ontbreken en die je als kijker geacht wordt zelf in te vullen. Daardoor ben je eerder bezig met het ontrafelen van een intellectueel zoekplaatje dan dat je echt betrokken raakt bij de belevenissen van de drie broers.

Naar deze film kijk je vooral voor de kleurige shots, de tableaux vivants, de art direction en de cinematografie. Dat levert niet noodzakelijkerwijs een invoelbare rolprent op, maar wel een bezienswaardige die na afloop schreeuwt om snel herbekeken te worden.

Vergeten ouwetjes

Kreeg van een collega onlangs zeven DVD’s stampensvol MP3tjes met de Veronica Top 1000 en het complete overzicht van negen jaar Top 2000.

Veel daarvan had ik al in mijn collectie, veel meer hoefde ik niet alsnog, maar toch zaten er nog tientallen vergeten juweeltjes tussen die ik wel in mijn digitale jukebox wilde hebben. ‘Oh Lori’ van The Alessi Brothers en ‘Fooled around and fell in love’ van Elvin Bishop bijvoorbeeld. Of ‘The Magic Forest’ van Fat Matress, om maar een paar leuke one hit wonders te noemen.

Maar de mooiste vergeten vondst was ‘Als de rook om je hoofd is verdwenen’ van Boudewijn de Groot. Vaag, leuk nummer uit 1968, toen Bo en zijn vaste tekstschrijver Lennaert Nijgh zwaar tussen de hasjwolken vertoefden.

Bijna niemand kent het meer; ook ik was het een beetje vergeten. Extra bijzonder om uitgerekend dit redelijk obscure nummer in een aanstekelijk-campy kroegversie te zien opduiken bij de tv-serie ‘Het Vrije Schaep’. Daar steekt men overigens nog heel wat meer bijna vergeten Nederklassiekers in een nieuw jasje. Ook de aanstekelijke uitvoering van Dimitri van Toren’s ‘Hé kom aan!’ mag er zijn.

Kijk, hier kan ik nou heel vrolijk van worden.

Fillumpie!

Last minute change of plans. Aanvankelijk zou ik gisteravond naar De Piek gaan voor het optreden van de Nederlandse rockhype van het moment: De Staat. Hun droomdebuut ‘Wait for Evolution’ is inderdaad behoorlijk bijzonder, vol hoekige grooves & gitaarlagen die Deus, Talking Heads, Queens Of The Stone Age en Tom Waits in herinnering roepen.

Alleen al hun nu al klassieke single ‘The Fantastic Journey Of The Underground Man’ (zie hierboven) zou een gang naar De Piek gerechtvaardigd hebben.
Is echter geen muziek voor Mevrouw Q die mij in het kader van Valentijnsdag liever onverwacht tracteerde op een bioscoopje. En dat werd dus de bejubelde en voor maar liefst 10 Oscars genomineerde film ‘Slumdog Millionaire’.

“Briljant gemonteerde, prachtig geschoten en strak geregisseerde edelkitsch door Danny ‘Trainspotting’ Boyle” recenseerde de VPRO Gids. En kernachtiger kan ik het zelf niet samenvatten.

Vooral de eerste helft van de twee uur durende film is rauw, verpletterend, kleurrijk en meeslepend. Dan concentreert het verhaal zich via flashbacks met name op de lotgevallen van twee jonge broers -opgegroeid in de slums van Mumbai- die zich met inventiviteit, veerkracht en kleine criminele trucs door het genadeloos harde leven in India slaan.

In de tweede helft staat vooral de zoektocht van de jongste broer centraal naar het meisje dat hij noodgedwongen ooit bij een vluchtpoging heeft moeten achterlaten. Door die romantische plotlijn boet het dramatische verhaal helaas wat aan kracht in en werkt toe naar een nogal voorspelbaar en ongeloofwaardig Hollywood happy end.

Desondanks is ‘Slumdog Millionaire’ is een aanrader die, als ie in het tweede deel een half uur was ingekort, een dikke 9 op de Q-Blog Kijkschaal had opgeleverd. Nu blijft het bij een dikke 8.

Frisdrank fundamentalisme

Eind dit jaar komt in India een nieuw drankje op de markt, ‘Gau jal’, wat vrij vertaald ‘koeienwater’ betekent. Betere naam lijkt niet denkbaar, want de nieuwe dorstlesser wordt gemaakt van koeienurine.

Boycot
Het is een initiatief van de Cow Protection Department van de Rashtriya Swayamsevak Sangh, India’s grootste en meest traditionele Hindoe-groep. Het is de bedoeling dat koeienurine buitenlandse invloeden buiten de deur houdt en het Hindoeïsme promoot, aldus de organisatie die eerder een boycot uitriep tegen producten van multinationals, waaronder Pepsi en Coca Cola.

Het lijkt een koddige oprisping van een over het algemeen zeer vredelievende religie. Maar de CPD-hindoes zijn regelmatig beschuldigd van het gebruik van geweld, zoals het doden van 67 christenen vorig jaar en de mishandeling van vrouwen vorige maand in een pub. Niet zo fris dus, dat clubje.

Update
In het kader van onze serie Nieuw Fundamentalisme nog een berichtje uit India.

Wilders goes international

Een dag na De Grote Wilders Show ga ik verder niet teveel woorden vuilmaken aan deze rare relnicht. Alle zorgvuldig geplande media-aandacht levert ‘m alleen maar stemmenwinst op. Everybody loves an underdog, zelfs al heeft ie zo’n hoofd.

Natuurlijk is het een vreemde zaak dat een Europees staatsburger uit voorzorg de toegang tot een ander Europees land ontzegd wordt, maar van mij hadden ze ’m in de Tower mogen opbergen en daarna de sleutel in de Thames gooien.

Overigens wilde Wilders een paar weken terug nog dat de omstreden prediker Khalid Yasin de toegang tot Nederland zou worden ontzegd. Vrijheid van meningsuiting, ja, ja…

Nee, dit blogpostje is vooral bedoeld om de site te tippen van een van mijn favoriete politieke cartoonisten: Tom Janssen. Die man zegt in één simpele tekening meer zinnigs dan de continue woorddiarree van Wilders.

Kinderen van deze tijd (2)

Dit je moment JP. Je kans om te laten zien hoe hip en bijdetijd je werkelijk bent. Volgens Internetwatchers wordt ‘ontvrienden’ dé trend van 2009. En jij kunt als leider van dit land nu eindelijk een echte voorhoedefunctie vervullen.

Dus toon den volke eens enig zelfkritisch vermogen, stel een daad en ontdoe je Hyves site van alle vage virtuele vrienden. Benieuwd hoeveel je er dan nog overhoudt.

Kinderen van deze tijd

Web 2.0 heeft inmiddels de bovenlaag van Nederland bereikt: Maxime Verhagen twittert, WA blogt en JPB zit op Hyves.

Hyves is duidelijk niet aan mij besteed. Leuk voor fröbelende kids die hun eerste stapjes in de digitale wereld zetten, maar verder zie ik de toegevoegde waarde niet echt,

Lekker puh
Jan-Peter gebruikt het gewoon als eigentijds pr-middel in een poging tot hipness, maar communiceert –zoals gewoonlijk- nix substantieels (ja, hij houdt van ‘Mama Mia’, maar dat wisten we nu wel). Maar door Hyves heeft JP nu eindelijk wel vrienden, 150.000 om precies te zijn. En dat zijn er toch dik 100.000 meer dan zijn ‘collega’ Wouter Bos die overigens wel de moeite neemt om via Hyves ook een weblog bij te houden.

Vox populi
En wat schrijven JP’s ‘vrienden’ hem zoal? Een greep uit de fanmail:
“He jp alles goed met mij niet. Men hond is gisteren in genomen,omdat hij er agessief uit zit. maar het probleem is is dat hij nog nooit iets gedaan heeft. dit klopt toch niet of wel”, “Haaaaaaaaaai lekkeree harry potter”, “Hey Balky, Zin om een keer in het Leidsche te chillen?”, “Natte kroket!”, “Jp bent u ook wel eens zo bezopen als ik nu ben????”.

Kijk, daar kun je wat mee als minister-president.

Update
JP tikt MV op de vingers vanwege te enthousiast twitteren.

Trugkieke (2)

De BBC besteedt ruim aandacht aan de 200e geboortedag van Charles Darwin. Gisteravond bijvoorbeeld met de prachtdocumentaire ‘Tree of Life’, gepresenteerd door David Attenborough.

De BBC-site biedt als leukigheidje de mogelijkheid om pasfoto’s te uploaden en jezelf te zien devolueren naar een vroeg-menselijke levensvorm.

Ter illustratie hierboven de heer en mevrouw Q als respectievelijk Homo Heidelbergensis (500.000 jaar geleden) en Homo Erectus (1.8 miljoen jaar geleden). En ja, de prehistorische man droeg al een bril, net zo goed als de dames al heel vroeg over lipgloss beschikten :-)

Trugkieke

Some guys have all the luck dacht ik bij het lezen van ‘Backstage in de sixties’. Stel je voor: je maakt niet alleen de aanloop naar en de hoogtepunten van de zestiger jaren in de VS en Engeland mee, je drukt er bovendien een eigen stempel op, overleeft het allemaal ook nog eens, om er vervolgens op je ouwe dag een aardig boek over te schrijven

Ik heb het over Joe Boyd wiens memoires -in Engeland verschenen onder de titel ‘White Bicycles’- voor echte muziekliefhebbers niets minder dan jaloersmakend zijn. De man maakte later naam als producer van talloze bands waaronder Pink Floyd (debuutsingle ‘Arnold Layne’), The Incredible Stringband (wie kent ze nog?) en Fairport Convention, om er slechts een paar te noemen.

Ingebouwde antenne
Maar wat vooral uit ‘s mans carrièreoverzicht blijkt, is dat Boyd beschikte over een uiterst fijne neus voor nieuw talent. En over een ingebouwde antenne om steeds op het juiste moment op de juiste plaats in de rockgeschiedenis aanwezig te zijn. Zo was hij bijvoorbeeld in 1965 als geluidstechnicus betrokken bij het Newport Festival, de editie waar Dylan de folkies letterlijk een elektrische schok bezorgde met zijn eerste plugged-in optreden, ondersteund door The Paul Butterfield Blues Band.

Imposante revue
Het verhaal over dat beruchte optreden deed mij de DVD ‘Festival!’ uit de kast trekken en herbekijken. De documentaire van Murray Lerner biedt een fraaie sfeerbeeldcompilatie van de Newport edities 1963/1965 in een imposante revue van toenmalige grootheden uit het folk- en bluescircuit. Zoals daar waren: Joan Baez, Pete Seeger, Peter, Paul & Mary, Howling Wolf, Son House, The Staple Singers en Donovan. En Dylan natuurlijk.

Het allermooist zijn echter de volstrekt onbekende artiesten die daar op een klein, lullig podiumpje optraden. Van gospelgroepen die zo uit de kerk geplukt leken tot country & western fiddlers die waarschijnlijk de avond ervoor nog in hun hometown honky tonk hadden opgetreden. Hier was, behalve sociaal betrokken folk, vooral ook nog de echte volksmuziek van de gewone man te horen. Geen wonder dat Dylan’s elektrische set tussen al die akoestische onschuld insloeg als een bom.

Overgangsperiode
Newport was vooral ook een belangrijk muzikaal podium voor de burgerrechtenbeweging waar zwart en blank in ieder geval qua programmering broederlijk naast elkaar stonden. Daarentegen was het publiek overwegend blank en nog grotendeels clean cut. Maar ertussen begonnen al wel de eerste voorovergekamde Beatleskapsels op te duiken, net als de eerste voorlopers van wat men later ‘hippies’ zou gaan noemen.

Al snel zouden dope, hedonisme en commercie de sfeer op grote festivals beslissend gaan bepalen. The times they were a-changing indeed. De muziekwereld zou er nooit meer zo uitzien als in 1965. Mede daarom is ‘Festival!’ een definitief en nog steeds bezienswaardig tijdsdocument.

Crea Christenen huis-aan-huis

Op 12 februari wordt herdacht dat de vader van de evolutietheorie, Charles Darwin, 200 jaar geleden werd geboren; reden waarom 2009 is uitgeroepen tot Darwin-jaar.

De Nederlandse creationisten grijpen die gelegenheid aan om ons volgende week een huis-aan-huis brochure te bezorgen tegen diens evolutieleer. In de crea optiek lag op z'n minst intelligent design van God ten grondslag aan ons bestaan en de grote antropoloog was niet veel meer dan een ketterse fantast, zo lijkt men ons te willen overtuigen.

Darwin’s theorie lijkt me in de loop der jaren toch iets wetenschappelijker onderbouwd dan de bijbelse leer, om het maar mild uit te drukken. Ik kan ‘t gewoon niet bevatten wanneer mensen in alle ernst beweren dat hun favoriete opperwezen in zes dagen iets geschapen heeft wat in werkelijkheid een evolutionair proces van miljoenen jaren geweest is. Some people prefer fairy tales to reality.



Iedereen moet maar lekker geloven wat hij/zij zelf wil, maar ik haak af bij te ver doorgevoerde zendingsdrang; daar is historisch gezien nooit echt veel goeds uit voortgekomen. ‘Nothing frightens me more than religion at my door’, zong John Cale ooit. Zo is het maar net, want dit alles riekt naar neo-christelijk fundamentalisme en dat is even kwalijk als de gevreesde oosterse variant.

Wie overigens deze religieuze stroming in zijn extreemste vorm aan het werk wil zien kan ik de shock doc ‘Jesus Camp’ van harte aanbevelen. Een ontluisterende film waarin jonge, Amerikaanse crea kids worden gehersenspoeld tot een soort nieuwe Hitlerjugend for the Lord. Enge beweging, in meerdere opzichten.

Update
Andries Knevel ziet last minute het licht en zorgt voor een schisma binnen de EO-gelederen.

Hutspot

Zoals gebruikelijk draait hier in Huize Q weer van alles door elkaar op muziekgebied.
Bandjes in De Piek die gezien heb (Lefties Soul Connection), die ik gemist heb (Jaya the Cat) en die ik binnenkort wil zien (De Staat) worden afgewisseld met de nieuwe Springsteen & het verlaat ontdekte Headphone. En niet te vergeten Lennon’s ‘Rock ’n Roll’ in geremasterde versie.

Tijd voor een nieuw playlistje. Handig als arbeidsvitaminen wanneer ik aan het bloggen ben. Maar ook voor u, lieve lezer. Doe er -op eigen risico- uw voordeel mee. Of niet.