Restart, reboot yourself

Een journalist beschreef de veiligheidsmaatregelen rond het vandaag verschenen nieuwe U2-album als vergelijkbaar met de security rond de diamanten schedel van Damien Hirst. Desondanks circuleerde ‘No Line On The Horizon’ al doodleuk een week of twee in cd-kwaliteit op Internet en hebben vele slimme downloaders de muziek reeds voortijdig kunnen beluisteren. Ook in Huize Q was het deze week tijd voor een paar snelle previews.

Sonische dingen
Het eerste wat gelijk in het oor springt bij dit twaalfde studioalbum is dat het stukken atmosferischer & spannender klinkt dan zijn vlakke voorganger ‘How to dismantle an atomic bomb’ van vijf jaar geleden. Is ook geen wonder, want de groep deed opnieuw een beroep op het beproefde producersduo Brian Eno en Daniel Lanois, de sound meisters die al eerder mooie sonische dingen deden op diverse U2-klassiekers waaronder ‘The Joshua Tree’.

Blijft natuurlijk mooi dat die mannen zich bij iedere cd weer proberen te herdefiniëren en het experiment niet blijven schuwen. Soms wil men qua vernieuwingsdrang zelfs wel eens wat doorschieten (zie ‘Zooropa’ en ‘Pop’), maar hier is de boel goed in balans. Qua sound zit ‘No Line On The Horizon’ ergens tussen ‘The Joshua Tree’ en ‘Achtung Baby’, met vooral weer veel herkenbaar gitaarwerk van The Edge.

De vraag stellen of NLOTH als album ook die plaats in de U2-canon zal gaan innemen, daarvoor is het nog te vroeg. Dat zal de rockhistorie later moeten uitwijzen.

Eerste impressies
Het direct pakkende openings- en titelnummer was volgens mij een betere eerste singlekeuze geweest dan het ietwat geforceerde ‘Get your boots on’ dat bovendien wel erg veel lijkt op Elvis Costello’s ‘Pump it up’.
Mooiste track: het ruim zeven minuten durende ‘Moment of Surrender’. Sferisch, gedragen en vol mooie Enotronics. Ook in ‘Unknown Caller’ gebeuren de nodige spannende dingen en het nummer behoort nu al tot mijn favorieten.

Maar daarna lijkt de koek al een beetje op. Veel sterke riffs en atmosfeer, maar verder weinig catchy of melodisch echt sterke songs. Misschien had ik er teveel van verwacht of misschien blijkt dit een groeiplaat die je meer kansen moet geven dan een paar snelle luisterbeurten.

Tot slot: ligt het aan mijn gehoor of is Bono de laatste tijd wat minder bij stem?

PS
Hieronder als luisterbonus het nummer ‘Your Blue Room’ van het Eno/U2 project ‘Passengers’ (1995). Een paar nummers van dit kaliber hadden op NLOTH niet misstaan.