Autumn Almanac

Wie door al die Beatles-postjes van de afgelopen tijd mocht denken dat ik maar één bandje echt leuk vind, zal ik hierbij uit de droom helpen. Ik heb op z’n zachtst gezegd namelijk nogal een brede muzikale smaak. Qua tijdgenoten van The Fab Four heb ik bijvoorbeeld ook The Kinks heel erg hoog zitten.

Perfecte popsongs
Oprichter/tekstschrijver Ray Davies verdient wat mij betreft de Nobelprijs voor de Perfecte Popsong. En hij heeft er in die categorie heel wat op zijn naam staan. Zoals hij zelf terecht ooit zonder valse bescheidenheid opmerkte: ‘I’ve only written about 200 good songs, the rest were B-sides’. Hij zal er denk ik niet ver naast zitten.

In 1963 begonnen The Kinks hun carrière in de slipstream van The Beatles. Het was de tijd van de Britse Invasie en op de eerste drie LP’s klonk de band nog als het zoveelste aardige beatgroepje. Met heel wat klassieke singlehits en dito gitaarriffs, dat wel.

Sociaal observator
Dat Ray ook tekstueel heel wat anders in zijn mars had bleek o.a. al bij tophits als ‘A Well Respected Man’, ‘Dedicated follower of fashion’, en ‘Sunny Afternoon’. De echte kentering begon in 1966 duidelijk te worden met de LP ‘Face to Face’ waarop Ray zijn nieuwe rol van milde sociale observator verder doorontwikkelde en steeds nostalgischer en introspectiever songs ging schrijven.

Nostalgische concept-LP
Terwijl zijn generatiegenoten op straat demonstreerden tegen Vietnam en vóór een betere wereld, de Stones ‘Street Fighting Men’ opnamen en Lennon licht aarzelend over ‘Revolution’ zong, maakten Davies & co. in 1968 de allereerste concept-LP: ‘The Village Green Preservation Society’. Een harmonisch album waarin de 24-jarige Ray vol weemoed een verloren jeugd en het verlangen naar vroeger tijden bezong vanuit verschillende invalshoeken.

De LP in kwestie flopte destijds volkomen en werd als concept-album een paar maanden later voorbijgestreefd door het monumentale ‘Tommy’ van The Who, maar geldt tegenwoordig bij muziekcritici en –liefhebbers als een van de ijkpunten in het werk van The Kinks.

Veertig jaar na dato zijn The Kinks al lang ter ziele. Ray Davies treedt af & toe nog op; solo of met gelegenheidsbandjes. In 2007 vertolkte hij tijdens de Electric Proms eenmalig een drietal van grootste hits, begeleid door een 65 man/vrouw sterk koor. Pas afgelopen zomer verscheen als vervolg op deze bijzondere samenwerking een studioversie met nog dertien andere nummers onder de titel ‘The Kinks Choral Collection’.

Edelkitsch?
De Engelse pers is veelal juichend, maar ja, de 65-jarige Davies heeft daar dan ook de terechte status van ‘godfather of Britpop’. De meeste Nederlandse muziekrecensenten blijken dit helaas brave edelkitsch te vinden. Ikzelf wou dat het een dubbel-cd geworden was!

Toegegeven, uitgerekend de vroege riff-nummers ‘You really got me’ en ‘All day and all of the night’ werken niet als koorversie, maar de rest is van een ongekende pracht. ‘Waterloo Sunset’ (een van de mooiste popsongs aller tijden) ontroert opnieuw en ‘Victoria’ swingt de pan uit, terwijl ‘Days’ en ‘See my friends’ een bijna sacrale schoonheid kennen.

Extra leuk is het feit dat op de cd een hele zwik nummers van ‘Village Green Preservation Society' in een nieuw koorjasje staan. Blijkbaar rekent ook Ray dit tot het beste werk uit zijn gigantische songbook.

‘God save little shops, china cups and virginity, Donald Duck, vaudeville and variety’, schreef hij ooit.

God bless Ray Davies, zou ik tot slot nog willen toevoegen.

Tijdige kijktip

Dexter Morgan is een briljant forensisch specialist bij de afdeling moordzaken in Miami, met als specialisme het analyseren van bloedpatronen op crime scenes.
In de ogen van velen is hij een succesvolle all-American guy, maar Dexter heeft een duistere kant die hij zeer slim voor de buitenwereld weet te verbergen. Dexter is namelijk een serial killer die in zijn vrije tijd seriemoordenaars naar de andere wereld helpt.

Intelligente serie
Dit is het op zich al bijzondere uitgangspunt van een al even bijzondere tv-serie, die in Amerika inmiddels aan zijn vierde seizoen toe is.
Maar ‘Dexter’ is meer dan een aardig idee: de serie is uiterst intelligent gemaakt, kent prima bijpersonages (die vaak ook weer een verborgen kant hebben), gitzwarte humor en heeft vele diepere lagen, spanningsbogen en dramatische plotwendingen.

Niet alleen is de hoofdpersoon zich ten volle bewust van zijn sociopathische gedrag en hunkert hij eigenlijk naar een huisje-boompje-beestje bestaan, als kijker krijg je bovendien gaandeweg meer inzicht in hoe Dexter’s gevoelloze leegte veroorzaakt is door een verschrikkelijk jeugdtrauma.

Glansrol
De hoofdrol wordt fantastisch neergezet door Michael C. Hall, die eerder een glansrol vertolkte in nog zo’n klasse-serie: ‘Six Feet Under’, en vooral zijn interne monologen zijn van een soms literaire kwaliteit.

In november zal de VPRO 'Dexter’ dagelijks gaan uitzenden. Aan ons zal het niet besteed zijn, want wij hebben hier in Huize Q er dan al drie (en waarschijnlijk vier) seizoenen op zitten.

Als rechtgeaarde seriejunks zijn wij namelijk al weken in de ban van deze sublieme serie, die een collega (thanx PeterM) voor ons van internet geplukt heeft. Vrijwel iedere avond nestelen we ons avond voor de buis voor onze dagelijkse portie ‘killer tv’.

Dus hou de VPRO-programmering in de gaten, want Dexter is coming!

Here, there and everywhere (2)

In een parallel universum treden The Beatles nog op in kraagloze jasjes, doen ze Shadows-pasjes, en speelt Ringo geen drums, maar gitaar. Bovendien zijn ze met z’n vijven en is hun front man niet John (of Paul), maar een kruising tussen Elvis en Gary Glitter…

Wie nu denkt dat d’Oude Q inmiddels van God los is geraakt door een overdose aan Beatles psychedelica, overtuige zichzelve van het tegendeel aan de hand van dit fillumpie.

Back to Mono!
Het voorgaande is niet meer dan een snel vullertje, want ik heb het hier nog steeds druk met de echte Fab Four. Vandaag via naamgenoot/collega ook de Remastered Mono Mixes ontvangen, en die moeten natuurlijk uitgebreid gecheckt worden.

In de nog steeds (en opnieuw) woedende discussies over welke mixes nou beter zijn, zal ik mij niet snel mengen. Soms heb ik qua compactheid een voorkeur voor mono, de andere keer prefeer ik de doortekendheid van een steroversie. Ik had in een grijs verleden tenslotte niet voor nix zowel de mono- als de stereo-persing van ‘Sergant Pepper’ op LP. Was/is een wereld van verschil.

Zie mezelf binnenkort nog wel eens hun singletjes opnieuw draaien. Dokter, word ik nu al kinds?

Historische momenten

Het is hier in Huize Q nog steeds Beatles Feestweek. Iedere dag belanden er wel één of meer albums uit de Remastered box in de cd-lade om integraal met de ogen dicht te worden herbeluisterd. Gisteren was de cd ‘Help’ aan de beurt en ik maakte acuut weer een trip down Memory Lane.

Wanhoopskreet
De single ‘Help’ kwam uit in de zomer van 1965. Over een paar maanden zou ik 14 worden. The Beatles waren (toen ook al) mijn favoriete bandje, maar pas in later jaren zou ik de genialiteit van hun muziek gaan horen & inzien. Ook had ik toen nog geen flauw idee dat dit poppy nummertje in werkelijkheid een welgemeende wanhoopskreet van John Lennon was.
Samen met het eerdere ‘I’m a loser’ en het latere ‘Norwegian Wood’ behoort ‘Help’ tot de eerste nummers waarin Lennon –onder invloed van o.a. Bob Dylan- tekstueel persoonlijker (en kwetsbaarder) uit de hoek durfde te komen.

Maar ook die teksten hadden toen nog niet echt mijn aandacht. Ik blèrde als pre-pubertje alle liedjes mee in een soort fonetisch Engels. Tot hilariteit van een oudere buurjongen verbasterde ik het Help-refrein zelfs tot ‘Help me get my feets back on the ground’.

Misheard lyrics
Nu komen dergelijke ‘misheard lyrics’ wel vaker voor, ook bij Engelstalige luisteraars.
Het overkwam zelfs Bob Dylan toen hij het viertal op 28 augustus 1964 voor het eerst ontmoette. Hij veronderstelde dat de boys net als hij wel bekend waren met marijuana; ze zongen in ‘I wanna hold your hand’ toch niet voor niets ‘I get high, I get high’? Bawb zat er nog verder naast dan ik met ‘Help’, want ze zongen heel wat anders, namelijk ‘I can’t hide, I can’t hide’.

Bij die gelegenheid werden The Fab Four alsnog door His Bobness ingewijd in de geheime genoegens van pot. The Beatles, hun muziek en de rest van de wereld zouden daarna nooit meer hetzelfde zijn…

Here, there and everywhere

De naderende komst van de Remastered-box doet mij dik 40 jaar na dato mijn zoveelste Beatles-revival beleven.

Collectief bewustzijn
Eerder dit jaar gebeurde dat al bij het lezen van het briljante boek ‘Hoe The Beatles de wereld veranderden’. Een recent artikel in het gezaghebbende Engelse muziek magazine Uncut werd opnieuw aannemelijk en aanschouwelijk gemaakt dat de muziek en de attitude van het viertal inmiddels onderdeel uitmaken van het collectief bewustzijn van (in ieder geval een groot deel van) de mensheid. Als dat wat pompeus moge klinken, dan geldt die stelling toch zeker voor mijn bewustzijn.

Beatlesdingetjes, muzikale citaten of bandjes die er zonder dat ze het soms zonder het te (willen) weten schatplichtig aan zijn, ik kom ze overal en soms nog dagelijks tegen.

Beatles op Bali
Bovenstaand plaatje bijvoorbeeld schoot ik in het voorjaar van 2009 tijdens onze Bali-vakantie, toevalligerwijs het jaar waarin wordt herdacht dat de LP 'Abbey Road' (technisch gezien het slotakkoord van The Beatles) verscheen met als famous final words… Inderdaad ja.
Op diezelfde vakantie vroeg ik een vriendelijke Balinees de essentie van zijn Hindoegeloof aan mij uit te leggen. Zijn antwoord was kort & helder: “I am he as you are me as you are he and we are altogether’. Ik moest me inhouden om niet gevat guitig te repliceren met ‘I am the Walrus, goo goo ga joob’.

Eenmaal terug thuis bleek het stadhuiscarillon als zomerrepertoire zelfs een aantal Beatles songs, waaronder 'Penny Lane', op de vaste uren te laten weerklinken. Tuurlijk, toeval. Wat ik maar wil zeggen is dat The Beatles en hun muziek tot het grote cultuurgoed van de wereld zijn gaan horen.

Voorliefde
Ik persoonlijk heb aan die mannen een voorliefde overgehouden voor driestemmige zang, ronde brilletjes, lekkere bassen, psychedelische kleuren en surreële humor, om maar een paar dingen te noemen. En Harrison’s fascinatie voor Indiase muziek sprong in mijn puberteit blijvend op mij over.

India calling
Pas een paar jaar geleden resulteerde dat in twee Goa-vakanties waarbij ik eindelijk iets van het magische India leerde kennen. Afgelopen weekend zelfs besloten op mijn 60e eindelijk de grote sprong naar het echte India te maken. Als ik het mij gegund is (tja, ‘Tomorrow never knows’ nietwaar?) hoop ik als verjaardagscadeau dan eindelijk een bezoek te brengen aan Varanasi, de heiligste stad van India en er o.a. op de Ganges te dobberen, begeleid door sitarmuziek.

O ja, Varanasi heette ooit Benares. En dat was weer de geboorteplaats van sitarmeester Ravi Shankar, van wie George zijn eerste lessen kreeg. Dezelfde Beatle wiens as in 2001 in de Ganges werd uitgestrooid…

Kijk dat bedoel ik nou, The Beatles zijn gewoon part of my life.

Impuls aankoopje

Komende woensdag (09-09-09, want number 9 was Lennon’s favoriete getal) verschijnt dan eindelijk het complete, geremasterde oeuvre van The Beatles in een fraaie box waar door menigeen al tijden reikhalzend naar werd uitgezien. Ook door schrijver dezes die inmiddels over een kast vol audiovisuele Beatleszaken beschikt.

Digitale restauratie
Natuurlijk staan daar ook de officiële releases uit de 80-er jaren tussen, maar die waren toen nog 1-op-1 zonder remastering analoog op cd gekwakt en klinken nu naar hedendaagse maatstaven wat dunnetjes.
De eerste vier albums verschenen zelfs als mono-cd’s, omdat producer George Martin dat destijds beter vond klinken dan de prille, oorspronkelijke stereo mixes. En de afgelopen jaren is er qua digitale restauratie ook wel heel wat meer mogelijk; dat bleek al bij de release van de waanzinnig mooi doortekende LOVE-cd uit 2006.

De eerste voorbesprekingen van de 16 cd’s (+1 dvd) tellende box zijn lyrisch. Adviesprijs 240 euri (slik!), maar toen bleek dat de Volkskrant Webwinkel dit hebbedingetje bij voorintekening voor € 199 aanbood werd ik supergretig en trok ik mezelf snel over de streep. Dan binnenkort maar wat minder vaak naar Film by the Sea. Kwestie van prioriteitstelling!

Zonnige vooruitzichten
Wat zal ik als eerste aan een luistertest onderwerpen? ‘Revolver’ met ‘Tomorrow never knows’ (een van de meest baanbrekende sonische experimenten aller tijden) of wordt het The White Album, dat mijns inziens het meest zal profiteren van een digitale oppoetsbeurt?
Nee, waarschijnlijk toch maar starten met kant 2 van Abbey Road.
Tenslotte begint die met ‘Here comes the sun’ en dat is wel toepasselijk gezien de nazomerse verwachtingen voor komende week. Hoewel ‘Rain’ eigenlijk mijn favoriete Lennon/Beatles track is…

Korte inhoud van het voorafgaande

‘Laptopje meenemen naar het strand en daar dan doorbloggen’ suggereerde Ome Kees in reactie op mijn vorige postje en mijn eerder netjes aangekondigde zomerstop. Maar dat was nou precies niét de bedoeling; mijn zomerreces was een weloverwogen keuze.

Natuurlijk zag en las ik de afgelopen vier weken veel dat een commentaar verdiende: het 40-jarig jubileum van Woodstock, Willy ‘Mink’ Deville dood, gitaar- en geluidspionier Les Paul ook uitgespeeld, net als manager/mogul Allen Klein

Verder genoeglijkje dagtripjes gemaakt naar Gent en Brugge, prachtige films en dvd-boxen bekeken (waaronder ‘The Last Hangman’ en het eerste seizoen van ‘Mad Men’), uitstekende ‘literaire thrillers’ gelezen (o.a. ‘Het Zwarte Pad’ en ‘Tot de woede is geluwd’, beide van Åsa Larsson), eindelijk weer eens interessante afleveringen van ‘Zomergasten’ (Trudy Dehue, Carice van Houten, Jaap van Zweeden) gezien die ik voor het eerst ook eens helemaal uitgekeken heb.

O ja, er dook ook plotseling nog een leuk nieuw woord op in de media: ‘oepsgebied’. En Blonde Greet werd ervan verdacht zijn haar te verven om zijn Indo-afkomst te verhullen.

Kortom, genoeg uiteenlopende onderwerpen die stuk voor stuk hier een postje verdienden. Maar ik was meer bezig met dat andere blog een beetje op peil te houden, met uitrusten en met beelden, meer dan met woorden.

Maar goed, ik ben dus weer terug. Met onregelmatige regelmaat.

Op naar de winterstop?

Zomer Zen Momenten

Noodgedwongen zat ik de afgelopen zomerse weken op een ander strand dan ik gewend was. Dat ‘noodgedwongen’ en ‘zat’ behoeft enige toelichting.

Mijn tot voorheen favoriete Nollestrand vond ik ineens nix meer vanwege de werkzaamheden aan de dijkversterking én de nieuwe locatie van mijn daar gevestigde stamtent Panta Rhei beviel mij ook zeer matig.

Ieder nadeel hep z’n voordeel
Zodoende verkaste ik af & toe naar het overvolle Badstrand om uiteindelijk te belanden op het strandje onderaan de Oranjemolen, waar ik sinds mijn kinderjaren niet meer geweest was.
Eigenlijk is het maar een piepkleine zandstrook zonder verdere voorzieningen, waar je bovendien erg rekening moet houden met het getij. Maar dat levert ook z’n voordelen op: er komen weinig mensen en soms had ik het strand helemaal voor mezelf. Belangrijkste voordeel in mijn geval: tegen de oude vestingmuur -die niet alleen een fantastisch windscherm is- kun je zitten, want liggen kon ik met mijn door spierpijnen geteisterde lijf wel schudden.

Aan het strand, stil en verlaten…
Daar zat ik dan tegen de Muur van Altena in gezelschap van mijn Ipod, mijn camera en wat leesvoer regelmatig in volstrekte rust naar het Westerschelde panorama, de passerende scheepvaart en de voorbij zeilende meeuwen te staren.
In een magazine las ik daar een artikel over ‘geluk’ waarin Jean-Jacques Rousseau werd geciteerd. Deze invloedrijke filosoof en hypochonder overpeinsde aan het eind van zijn leven wat zijn ultieme geluksmoment was. Hij kwam tot de conclusie dat dat het moment moet zijn geweest waarop hij alleen in een roeiboot op een verstild Zwitsers meer dobberde.

"Als er een toestand bestaat waarin de ziel een basis vindt die sterk genoeg is om zich er geheel op te verlaten en er tot zichzelf te komen zonder dat het nodig is het verleden terug te roepen of vooruit te lopen op de toekomst, een toestand waarin de tijd voor de ziel geen betekenis heeft, waarin het heden immer voortduurt zonder enige uitdrukking van duur en zonder iets van opeenvolging, zonder enig ander gevoel –van gemis of genot, van plezier of verdriet, van verlangen of angst – dan alleen dat van ons bestaan en als dat gevoel op zich het bestaan geheel kan vullen, mag zolang deze toestand duurt, degene die erin verkeert zich gelukkig prijzen. Dat is dan geen onvolmaakt, schamel en beperkt geluk, zoals men het in de genoegens van het leven vindt, maar een toereikend, volmaakt en volledig geluk dat in onze ziel geen enkele leegte laat die gevuld moet worden."

Toegegeven, ik moest een paar keer lezen, maar toen drong het tot me door: zulke momenten beleefde ik op dat Oranjestrandje.

Sommige mensen bezoeken om dit te bereiken een Zen Weekend, ik heb dit gewoon binnen handbereik. Ik realiseerde mij tevreden dat ik een enorme bofkont was. Maar wel een bofkont met verdomd stramme spieren…

Koperen jubileum

Het is weer eens feest in Huize Q i.v.m. ons 12½ jarig relatiejubileum.

En hoewel mijn zelfverkozen blogzomerstop nog niet helemaal teneinde lijkt, mag dit heuglijke feit hier eigenlijk niet onvermeld blijven.

Bovendien was ik toch al bezig met plaatjes uit d’Oude Doos, dus daarom deze beginfoto uit maart 1997.