Het is hier in Huize Q nog steeds Beatles Feestweek. Iedere dag belanden er wel één of meer albums uit de Remastered box in de cd-lade om integraal met de ogen dicht te worden herbeluisterd. Gisteren was de cd ‘Help’ aan de beurt en ik maakte acuut weer een trip down Memory Lane.
Wanhoopskreet
De single ‘Help’ kwam uit in de zomer van 1965. Over een paar maanden zou ik 14 worden. The Beatles waren (toen ook al) mijn favoriete bandje, maar pas in later jaren zou ik de genialiteit van hun muziek gaan horen & inzien. Ook had ik toen nog geen flauw idee dat dit poppy nummertje in werkelijkheid een welgemeende wanhoopskreet van John Lennon was.
Samen met het eerdere ‘I’m a loser’ en het latere ‘Norwegian Wood’ behoort ‘Help’ tot de eerste nummers waarin Lennon –onder invloed van o.a. Bob Dylan- tekstueel persoonlijker (en kwetsbaarder) uit de hoek durfde te komen.
Maar ook die teksten hadden toen nog niet echt mijn aandacht. Ik blèrde als pre-pubertje alle liedjes mee in een soort fonetisch Engels. Tot hilariteit van een oudere buurjongen verbasterde ik het Help-refrein zelfs tot ‘Help me get my feets back on the ground’.
Misheard lyrics
Nu komen dergelijke ‘misheard lyrics’ wel vaker voor, ook bij Engelstalige luisteraars.
Het overkwam zelfs Bob Dylan toen hij het viertal op 28 augustus 1964 voor het eerst ontmoette. Hij veronderstelde dat de boys net als hij wel bekend waren met marijuana; ze zongen in ‘I wanna hold your hand’ toch niet voor niets ‘I get high, I get high’? Bawb zat er nog verder naast dan ik met ‘Help’, want ze zongen heel wat anders, namelijk ‘I can’t hide, I can’t hide’.
Bij die gelegenheid werden The Fab Four alsnog door His Bobness ingewijd in de geheime genoegens van pot. The Beatles, hun muziek en de rest van de wereld zouden daarna nooit meer hetzelfde zijn…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten