Everyone has a song inside…

Dit blog hobbelt weer eens achter de feiten aan. Onze favoriete sofwaregigant blijkt namelijk al een tijdje geleden een nieuw beta progje te hebben uitgebracht dat ons leven nòg leuker gaat maken.

Met Microsoft Songsmith is het mogelijk acapella een liedje in te zingen waarna deze cutting edge software er zelf muziek bij maakt.
Bekijk en beluister vooral bovenstaande infocommercial waar een pubermeisje aan haar paps haar zangkwaliteiten demonstreert op (saillant detail:) een notebook van concurrent Apple.

Ik vrees dat dit weer een heel nieuwe Idols-generatie aan tenenkrommend non-talent gaat opleveren. Bedankt Bill, maar zou je je tijd nou niet beter kunnen besteden aan het ontwikkelen van echt noodzakelijke software? Een goed besturingssysteem bijvoorbeeld?

Son of American Idiot

De Amerikaanse band Green Day brak in 1994 door met het album ‘Dookie’ waarna de faam weer behoorlijk snel verbleekte.

Het trio maakte echter in 2004 een gedroomde comeback met de felle anti-Bush cd ‘American Idiot’, waarop een verrassende switch werd gemaakt van puberpunk naar sociaal engagement.

‘American Idiot’ bleek zowaar een concept-album met krachtige, maar vooral melodieuze punkpop die het ook op festivals en in stadions goed deed. Het succes werd daarna verdiend, maar wel erg breed uitgemolken met een live-cd en daarna een live-dvd die bijster weinig toevoegden. Even vreesde ik voor de komst van ‘American Idiot – The Musical’, maar zover is het gelukkig niet gekomen.

Meer van hetzelfde?
Hoe overtref of evenaar je zo’n wereldwijd publiekssucces? Door het trucje nog eens dunnetjes over te doen, moeten de mannen van Green Day gedacht hebben. Want de langverwachte opvolger ‘21st Century Breakdown’ biedt vijf jaar na dato veel variaties op hetzelfde thema.

Ook dit keer becommentariëren de rattenkopjes op leeftijd inmiddels overbekende items als politiek, religie, oorlog en het Amerikaanse systeem in energieke songs met sterke melodieën en veel tempowisselingen. Daar kan zelfs de komst van een Obama nix aan veranderen.

Afwisseling
En ook nu weer hebben we te maken met een heuse ‘punkrock opera’ die ambitieus in drie secties (‘Heroes And Cons’, ‘Charlatans And Saints’ en ‘Horseshoes And Handgrenades’) is onderverdeeld. Dat de cd met een riante speeltijd van bijna 70 minuten toch nauwelijks inzakt, is misschien wel het grootste compliment voor ‘21st Century Breakdown’.
Eveneens gebleven zijn de vele, soms symfonische tempowisselingen, de variatie tussen strakke, maar transparante power rock en luchtiger popsongs die soms Oasis en enkele keer zelfs E.L.O. in herinnering roepen.

Hoog luchtgitaargehalte
Verder zijn er de gebruikelijke driestemmige koortjes, de toegankelijke refreinen, de strakke gitaarpartijen en sterke hooks waar Green Day inmiddels het patent op lijkt te hebben.
Nog meer dan zijn voorganger is ‘21st Century Breakdown’ een ware grabbelton van riffs uit de rockgeschiedenis: Ramones, Clash, Sex Pistols, Bowie, The Who, Queen, Springsteen, het zijn maar een paar namen die gitaargewijs voorbijflitsen.

Kortweg: ja, het is American Idiot deel 2; ja, het is creatief jat- en plakwerk en zelfrecycling, maar ‘maatschappelijk protest’ heeft nog nooit zo lekker poppy geklonken.

En over vier, vijf jaar zien we weer wel verder. Wie weet blijkt Obama met terugwerkende kracht dan toch te inspireren tot een heel nieuw geluid. Want dit kunstje kun je natuurlijk niet nog een derde keer herhalen.

Expanding universe

Uit recent onderzoek blijkt dat internetgebruikers vorig jaar wereldwijd 487 miljard gigabytes aan digitale informatie hebben geproduceerd. Dit komt overeen met 30 miljard gevulde iPods of 162 triljoen digitale foto's.

Dat aantal zal naar verwachting elke anderhalf jaar verdubbelen. De onderzoekers stellen dat het digitale universum in 2012 vijf maal zo groot zal zijn als in 2008.

Best benieuwd hoe groot (of eerder: hoe klein) mijn aandeel in dit alles is, en al helemaal of ik in 2012 überhaupt nog bezig ben met een weblog. Maar voorlopig blijf ik nog wel mijn bescheiden hoeveelheid bits & bytes aan de digitale kosmos toevoegen.

Sterker nog: over twee weken starten we op mijn werk met een gezamenlijk weblog waaraan ik ook meewerk. Daarover binnenkort misschien meer.

Oud & Nieuw

‘Condoomblowen’ en ‘bore-out’ had ik al eens voorbij horen komen, maar ‘sloogelen’ kende ik nog niet. Dat laatste blijkt dus Googelen via een zoekmachine voor gebarentaal te zijn.

Altijd leuk: nieuwe woorden die in de Nederlandse taal opduiken. En dan heb ik het niet over eendagsvliegen als ‘swaffelen’ of ‘bokitoproof’, maar over echte klassiekers die zich in het collectief geheugen nestelen en jarenlang meegaan.

Kommer en kwel
Weinig mensen hebben het Nederlands zo verrijkt als Marten Toonder, schrijver en tekenaar van de bekende Bommelverhalen. Hij introduceerde nieuwe woorden en begrippen, waarvan we inmiddels vergeten zijn dat hij ze ooit bedacht heeft. 'Minkukel', 'denkraam', 'kommer en kwel', het zijn maar een paar ingeburgerde voorbeelden.

Wie er natuurlijk ook wat van konden waren Kees van Kooten en Wim de Bie. Talrijke vondsten van deze taalvirtuozen (doemdenken, regelneef, positivo) schopten het tot nationaal taalbezit en behaalden zelfs een officiële vermelding in de Dikke Van Dale.

En uiteraard is er in ons land ook weer een instelling die al die taalaanwas nauwlettend volgt en online zet: het Instituut voor Nederlandse Lexicologie.

Fuotsuht en Knorbuša?
Datzelfde instituut beperkt zich overigens niet tot nieuw-Nederlands, maar heeft ook een aardige Oude Woorden Quiz online staan.
Niet van die woorden die opa en oma nog bezigden en die nu in onbruik zijn geraakt. Nee, de multiple choice quiz is uitsluitend gevuld met echte Oud- (zeg maar Vroeg-) Nederlandse woorden uit de jaren 500 tot 1200. ‘Fuotsuht’ en ‘knorbuša’ bijvoorbeeld, of ‘balgfarth’.

Stond er zelf versteld van hoeveel ik er toch nog goed had.

PS
Ook leuk: de idiote neologismenlijst van de Stichting Absurd Nederland.
Eentje daaruit? 'Dodenverdenking' (= Twee minuten stilstaan bij het vermoeden dat iemand mogelijkerwijs al overleden is. bijv. Tineke de Nooij of Willem Duys).

What goes around comes around

Tijd voor mooie reclame; in dit geval een campagne voor de wereldvrede. Zou je op het eerste gezicht natuurlijk niet zeggen als je bovenstaande foto ziet.

Het New Yorkse reclamebureau Big Ant International won met vier dergelijke posters onlangs een prestigieuze prijs in de categorie campagnes die een publiek doel dienen, in dit geval een oproep tot beëindiging van de oorlog in Irak.

Wat er nou zo briljant aan is? De posters zijn speciaal ontworpen om op palen te plakken. En dan blijkt het wapen zich letterlijk tegen de soldaat te keren. Schitterend om beeld en boodschap op zo’n simpele maar doeltreffende wijze te combineren.

Toch één dingetje: die palen moeten natuurlijk wel allemaal dezelfde omtrek hebben voor het beoogde effect.

Johnny Reggae

Sinds afgelopen week fiks last van het PVS (Post Vakantie Syndroom). Daarom als therapeutische Bali Bluesbestrijding gisteravond naar De Piek voor een portie reggae. Word ik over het algemeen namelijk huppelig & vrolijk van.

Ter herdenking van Bob Marley’s 28e sterfdag was daar een tribute concert door de Faya Nation Band waar ook reggaegenoot Roberto en collega Dinges op af waren gekomen. Het werd een memorabele avond.

Er zijn (gelukkig) geen foto’s van, maar bovenstaand beeld van onze slotavond op Gili Trawangan –zo’n tweeënhalve week terug- kan zo dienen als substituut illustratie. Er was een leuk reggaebandje, er was een goeie sfeer en er was dito publiek. Zelfs de luchtvochtigheid en het doorweekte t-shirt waren hetzelfde.

Even leek alles weer te kloppen.

Lauwe Pepper Dub

Ze kwamen in dit blog al eerder aan de orde: de Easy Star All-Stars, een New Yorks collectief dat het bestond om twee klassieke pop albums (‘Dark Side of the Moon’ en ‘OK Computer’) in zijn geheel om te werken tot reggaeplaatjes. En nog met errug leuk resultaat ook.

Toen ik –net terug van vakantie- de OOR doorbladerde en vernam dat de band zich ditmaal had gewaagd aan de klassieker allertijden, ‘Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band’, waren mijn verwachtingen dan ook hooggespannen. Zeker omdat ook nu weer grote gastzangers (Sugar Minott, U Roy, Steel Pulse, Max Romeo) van de partij bleken.

Ik verwachtte, analoog aan ‘Dub Side of the Moon’ en het nog betere ‘Radiodread’, dan ook smeuig strakke reggaevarianten op de Pepper-tracks, waarbij de LSD als smeermiddel was ingewisseld voor ganja.

Beetje saai
Dat laatste in zeker ook het geval, maar het resultaat valt dit keer wat tegen. Met uitzondering van ‘Fixing a hole’ en ‘A day in the life’ gebeurt hier weinig echt spannends. De overige tracks zijn niets meer dan Beatles-songs in een wat braaf en (excuseer de woordspeling) weinig gepeperd reggaesausje.
Grootste miskleun is ‘She’s leaving home’ dat van klein minidrama verandert in een vrolijk huppelende rocksteady meezinger. En ook met de dub –een lange uitloop van ‘When I’m 64’ uitgezonderd- is het maar matig gesteld.

Ter compensatie draait hier in Huize Q momenteel een andere Beatles-variant, die van Big Daddy, een Amerikaanse groep die het trucje in 1992 ook al deed door precies 25 jaar na het verschijnen Pepper om te bouwen tot een verrassend aardige doo-wop en fifties rock & roll versie. Stukken leuker & inventiever gedaan.

Trugkieke

Dit blog lag na een verhoogde activiteit tijdens onze Bali-vakantie plots een beetje stil. Kwam doordat ik meer met beeld dan met tekst ben bezig geweest.

In een klein weekje heb ik uit mijn ruim 650 vakantiefoto’s een kleurige presentatie van zo’n 110 plaatjes gedestilleerd die een aardig beeld geven van wat wij zoal hebben gezien & meegemaakt. Voor uw en mijn eigen kijkplezier.

Tip: bekijk ‘m als slideshow door op de Flickr-pagina het symbooltje rechtsboven aan te klikken. Wel zo fraai.

Volgende klus: een uur videomateriaal terugbrengen tot een leuk vakantiefillumpie.