De Amerikaanse band Green Day brak in 1994 door met het album ‘Dookie’ waarna de faam weer behoorlijk snel verbleekte.
Het trio maakte echter in 2004 een gedroomde comeback met de felle anti-Bush cd ‘American Idiot’, waarop een verrassende switch werd gemaakt van puberpunk naar sociaal engagement.
‘American Idiot’ bleek zowaar een concept-album met krachtige, maar vooral melodieuze punkpop die het ook op festivals en in stadions goed deed. Het succes werd daarna verdiend, maar wel erg breed uitgemolken met een live-cd en daarna een live-dvd die bijster weinig toevoegden. Even vreesde ik voor de komst van ‘American Idiot – The Musical’, maar zover is het gelukkig niet gekomen.
Meer van hetzelfde?
Hoe overtref of evenaar je zo’n wereldwijd publiekssucces? Door het trucje nog eens dunnetjes over te doen, moeten de mannen van Green Day gedacht hebben. Want de langverwachte opvolger ‘21st Century Breakdown’ biedt vijf jaar na dato veel variaties op hetzelfde thema.
Ook dit keer becommentariëren de rattenkopjes op leeftijd inmiddels overbekende items als politiek, religie, oorlog en het Amerikaanse systeem in energieke songs met sterke melodieën en veel tempowisselingen. Daar kan zelfs de komst van een Obama nix aan veranderen.
Afwisseling
En ook nu weer hebben we te maken met een heuse ‘punkrock opera’ die ambitieus in drie secties (‘Heroes And Cons’, ‘Charlatans And Saints’ en ‘Horseshoes And Handgrenades’) is onderverdeeld. Dat de cd met een riante speeltijd van bijna 70 minuten toch nauwelijks inzakt, is misschien wel het grootste compliment voor ‘21st Century Breakdown’.
Eveneens gebleven zijn de vele, soms symfonische tempowisselingen, de variatie tussen strakke, maar transparante power rock en luchtiger popsongs die soms Oasis en enkele keer zelfs E.L.O. in herinnering roepen.
Hoog luchtgitaargehalte
Verder zijn er de gebruikelijke driestemmige koortjes, de toegankelijke refreinen, de strakke gitaarpartijen en sterke hooks waar Green Day inmiddels het patent op lijkt te hebben.
Nog meer dan zijn voorganger is ‘21st Century Breakdown’ een ware grabbelton van riffs uit de rockgeschiedenis: Ramones, Clash, Sex Pistols, Bowie, The Who, Queen, Springsteen, het zijn maar een paar namen die gitaargewijs voorbijflitsen.
Kortweg: ja, het is American Idiot deel 2; ja, het is creatief jat- en plakwerk en zelfrecycling, maar ‘maatschappelijk protest’ heeft nog nooit zo lekker poppy geklonken.
En over vier, vijf jaar zien we weer wel verder. Wie weet blijkt Obama met terugwerkende kracht dan toch te inspireren tot een heel nieuw geluid. Want dit kunstje kun je natuurlijk niet nog een derde keer herhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten