De knallers van 2009

De decembermaand heeft zo z’n ingesleten tradities: kitschlampjes, overvloedige kerstinkopen, de Top 2000 en uiteraard de Eindejaarslijstjes. Hieronder my personal favorites van het afgelopen jaar.

Cd’s
Beatles Remastered Box
Great Lake Swimmers – Lost Channels
The Low Anthem – Oh My God, Charlie Darwin
Grizzly Bear – Veckatimest
Edward Sharpe & The Magnetic Zeros – Up from below
Levon Helm – Electric Dirt
Ray Davies – Kinks Choral Collection
The Asteroids Galaxy Tour – Fruit
Fuck Buttons – Tarot Sport.

Naast de Box der Boxen dit jaar opvallend veel nieuwe americana en alt country in mijn cd-lijstje, maar ook twee ouwe meesters. Ter compensatie, aan het andere eind van het muzikale spectrum de zomerse samplepop van The Asteroids Galaxy Tour en de noise-mantra’s van Fuck Buttons.

Concert
Shantel in Paradiso.

Tv-serie
Dexter (highly addictive!).

Muziek-DVD
Leonard Cohen – Live at the Isle of Wight 1970
Leonard Cohen – Live London 2008
Paul McCartney - Concert in Red Square
Concert for George.

Ja maar, die laatste twee zijn toch al een paar jaar oud? Zeker, maar ik heb ze dit jaar pas ontdekt. En het is en blijft tenslotte wel mijn lijst natuurlijk.

Muziek van de eeuw

Het eerste decennium van de 21e eeuw loopt op zijn eind, dus zijn muziekbladen overal ter wereld opeens bezig met het bepalen van de belangrijkste cd van de jaren ‘0, 2000 t/m 2009. Volgens de OOR-lijst zou dat dus ‘Is This It’ van The Strokes moeten zijn.

De top-100 in kwestie zegt mij weinig. Gelukkig staan er enkele van mijn favorieten tussen die wat mij betreft een heel wat hogere plaats verdienen (Elbow op 30, Bon Iver op 37, Green Day op 50).

Jong bloed
Opvallende afwezigen in de lijst: de gevestigde grote namen, zeg maar de ouwe lullen van de popmuziek. Ja, ergens verdwaald tussen al het jonge, nieuwerwetse geluid staat The Boss op 46 met´The Rising´, toch wel een essentiële post-09/11 cd, lijkt mij.

Mijn persoonlijke numero uno cd van de´Noughties’ staat toch nog op 39: het kaleidoscopische meesterwerk ‘Smile’ van Brian Wilson, geniale gek en inmiddels inderdaad een ouwe lul.

Tijdoverstijgend
Ja maar, hoor ik een enkeling mompelen, ‘Smile’ dateert toch uit 1966? Dat klopt. Maar de LP die ‘Sergeant Pepper’ naar de kroon had moeten (en kunnen) steken bleef onvoltooid tot 2004 en is daardoor in de meest letterlijke zin tijdoverstijgend. Bovendien is ‘Smile’ door zijn grenzeloze gelaagdheid ook niet in hokjes als ‘stijl’ of ‘periode’ te passen.

Meerdere malen per jaar draai ik deze cd en dvd integraal (wat op zich al een unicum is) en iedere keer opnieuw verrast en raakt Wilson’s geesteskind me. ‘Smile’ is complexe, supertijdloze muziek die ook over 20 jaar nog als klassiek zal klinken. Ik vraag me af of iemand dan nog weet wie The Strokes waren.

In plaats van woorden

Sterk beeld in de haven van Kopenhagen. Ter gelegenheid van de VN klimaattop heeft de Deense kunstenaar Jens Galschiot een sculptuur in de haven geplaatst, naast de overbekende zeemeermin.

‘The Survival of the Fattest' symboliseert de rijke geindustrialiseerde wereld, een volgevreten Vrouwe Justitia, op de schouders van een uitgemergelde Afrikaanse man.

Verdere woorden zijn overbodig.

Post-Beatles genoegens

Het moge inmiddels bekend worden geacht: ik ben een Beatles-fanaat. (De enkele hardnekkige lezers van dit blog weten het al bij zo’n intro: daar komt weer zo’n lange lap tekst!).

Afgezien van wat vroege solo-LP’s interesseert wat de heren na de split in 1970 deden me echter maar matig. The Beatles waren The Beatles toen ze nog met z’n vieren waren; hun kracht was de som der delen.

Het zien van de indrukwekkende én amusante documentaire ‘How the Beatles rocked the Kremlin’ van Leslie Woodhead (met enig geduld hiero integraal te bekijken als Quicktime movie!) zette me toch onverwacht op twee solopaden, respectievelijk die van Paul en George.

Impact op de ziel
Natuurlijk wist ik wel dat The Fab Four in hun gloriejaren stiekem aanbeden werden achter het IJzeren Gordijn, maar hun enorme impact op het Sovjetbewustzijn is mij pas nas het zien van Woodhead’s docu duidelijk geworden. Die boys zitten als vrijheidssymbolen gewoon in de Russische ziel gebakken, zoveel maakt de film wel duidelijk en aannemelijk.

Fab Four folklore
Ronduit aandoenlijk is de ondergrondse folklore die er onder jongeren bestond. Zo was er het hardnekkige gerucht dat het viertal een impromptu concert op Russische bodem had gegeven toen ze een tanktussenstop maakten vanuit Japan. Een unplugged concert, op de vleugels van het vleugels van het vliegtuig maar liefst!

Een nummer als ‘Back in the USSR’ moet daar destijds de soundtrack van een droom geweest zijn.

Vanzelfsprekend is die befaamde Beatles-track (nota bene opgenomen met z’n drietjes –met Paul op drums- toen Ringo kwaad uit de sessies was gelopen) ook prominent aanwezig in de documentaire. En McCartney deed ’t live tijdens het Red Square Concert in Moskou 2003.

Beter laat dan nooit
De clip deed me besluiten dat concert eens in zijn geheel op DVD te lenen. Het mega-event was gek genoeg zes jaar geleden als historisch muziekmoment geheel aan mijn blikveld ontgaan. Tenslotte had ik McCartney’s soloactiviteiten de afgelopen 20 jaar ook nauwelijks echt gevolgd.

Verplichte kost
De DVD in kwestie blijkt een van de meest perfecte concertregistraties te zijn die ik in tijden gezien heb. Niet alleen worden de uitvoeringen van veel Beatles-songs perfect uitgevoerd door een strakke, veelzijdige band (met beer van een drummer!), ook de documentaire, goed gefilmde achtergrondinfo die de nummer doorsnijdt en de bonussen (extra concert in Sint Petersburg, een jaar later) maken dit tot een verplichte kijkervaring voor iedere Beatles liefhebber.

Publiek in de hoofdrol
En dan hebben we het nog niet over de hoofdrol gehad. Die is voor het uitzinnige publiek dat in diverse stadia van euforie & enthousiasme 30 jaar na dato alsnog een ontroerend en meeslepend bevrijdingsritueel ondergaat.

Had er goud voor gegeven om daarbij te zijn geweest. Nou ja, gelukkig hebben we de beelden nog.

Over naar George
Dat laatste geldt gelukkig ook voor het ‘Concert for George’, dat op 29 november 2002 –op de dag af precies een jaar na zijn dood- plaatsvond in de Londense Royal Albert Hall. Ook dat herdenkingsoptreden, georganiseerd door Eric Clapton, was tot op heden geheel aan me voorbijgegaan.

Superbandje
Clapton trommelde een rits bevriende muzikanten bijeen die een grote rol in het leven van George Harrison hebben gespeeld en die superband zorgde voor een bijzonder memorial concert waar de liefde van het podium straalt.
Act de presence gaven o.a. Ravi Shankar, Jeff Lynne, Tom Petty, Billy Preston en de twee surviving Beatles Ringo Starr en Paul McCartney.

George’s hoogbejaarde sitarleraar Ravi Shankar schreef speciaal voor de gelegenheid het prachtconcerto ‘Arpan’ dat onder leiding van zijn dochter Anouschka werd uitgevoerd door een mega-wereldorkest van oosterse en westerse klassieke musici.

Constrasten
Als pauzenummer kreeg het publiek de mannen van Monty Python (wier film ’Life of Brian’ ooit door George werd gefinancierd) voorgeschoteld met hilarische uitvoeringen van ‘Sit on my face’ en ‘The Lumberjack Song’. Een groter contrast lijkt nauwelijks denkbaar.

Daarna was het tijd voor de songs van George, gespeeld door dat superbandje. Prijsnummers? ‘Taxman’ (Tom Petty & The Heartbreakers). ‘My Sweet Lord’ (Billy Preston), ‘Something’ en ‘While my guitar gently weeps’ (met Clapton, McCartney en Starr in de hoofdrol), er zijn hoogtepunten te over.

Reïncarnatie van George
Maar ontroerendst van al is dat tussen die reeks popgiganten een jong, schuchter kereltje meespeelt op gitaar. Het is Dhani Harrison, die een sprekende gelijkenis vertoont met paps in zijn jonge jaren en de aanwezigheid van good old George bij het gebeuren haast tastbaar maakt.

Ik zei het al in een eerder postje: Beatles are everywhere. En het mooiste is: hun publieke en persoonlijke impact blijft me zelfs met terugwerkende kracht nog verrassen.

Take me to Jamaica!

It’s that time of the season again: het water komt met bakken uit de hemel, ik heb een kop vol snot en ben –zoals ieder jaar rond deze tijd- het Nederlandsche klimaat weer eens kotsbeu.

Vluchtwijziging
Kortom, er lijkt geen beter moment denkbaar om naar zonniger oorden uit te kijken. De afgelopen paar jaar vlogen wij als winteronderbreking steevast naar het Verre Oosten en er bestonden al plannen om in februari Sri Lanka aan te doen. Om diverse redenen richten wij de blik ditmaal westwaarts, naar het Caraïbisch gebied om precies te zijn. Ja, met ons kun je alle kanten op!

Zonnige vooruitzichten
Over precies twee maanden vliegen we voor 12 dagen naar Negril, Jamaica, gevolgd door een week cultuursnuiven in Havana, Cuba. Wij verheugen ons op oogstrelende architectuur, azuurblauwe wateren, zonnige stranden met verkoelend briesje, lome reggae, swingende Cubaanse salsa, Mojito cocktails, goat curry en wat zich nog meer op de menukaart aandient.

Met die vooruitzichten moet het toch lukken om die vervelende decembermaand door te komen?

Prikkelende promo

Tijdens mijn recente bezoek aan Amsterdam kwam ik in de stad regelmatig intrigerende affiches tegen met prachtige, erotisch getinte foto’s. De constante was dat er deels ontblote dames op stonden die wijdbeens zitten te breien met een knotje wol strategisch geplaatst op de meest intieme lichaamsplek.

Als enige boodschap werd een URL gecommuniceerd. En dat intrigeerde nog extra.

Eenmaal thuisgekomen schoot me later dat internetadres weer te binnen. Het bleek een nieuw glossy tijdschrift te zijn dat onlangs gepresenteerd was en dat ook online in een verrassende vorm te doorbladeren is.

De foto’s in kwestie bleken gemaakt door de jonge fotografe Eunice Lieveld die nog veel meer fraaie platen heeft geschoten, die zij presenteert op een al even stijlvolle website.

Uiteraard zijn er altijd mensen die dit ‘schokkende kunst’ vinden. Toegegeven, ik zie het in mijn woonplaats Vlissingen nog niet zo gauw in het straatbeeld opduiken. Maar de verkrampte manier waarop men er onlangs in Schiedam mee omging lijkt niet van deze tijd.

Ik zou dit moois maar wat graag in mijn huiskamer hebben hangen. Zonder gordijntje

Ode an die Freude

Alex Ebert was ooit zanger bij een obscuur noisy punkbandje uit L.A., raakte zwaar verslaafd aan heroïne, kickte af en zag Het Licht. Nee, niet in den Heer. Ebert verspreidt nu zijn eigen blijde boodschap als voorganger in het hippie folkcollectief Edward Sharpe & The Magnetic Zeros.

Onweerstaanbaar aanstekelijk
Hoewel hun debuut-cd ‘Up From Below’ soms wat incoherent en is en eigenlijk te lang duurt, staan er veel songs op die zelfs de meest herfstige cynicus gegarandeerd doen rondhuppelen en meezingen. Want de blijheid en soms wat geëxalteerde passie van deze 11 man/vrouw sterke muzikale commune is vaak verdomd aanstekelijk.



Ik geloof graag de berichten dat dit live een meeslepend orkestje is. Kijk ter illustratie maar eens naar bovenstaand sfeerclipje, opgenomen ergens in een kleine club. Wie dit niet evangelisch leuk vindt, hake af en make terstond een afspraak met de psychotherapeut.

Volgende cd, iets meer focus, iets minder spacecake en het komt allemaal dik in orde met blije Alex. Het is hem van harte gegund, en dat Hij met zijn muzikale harem maar gauw het kleine zalencircuit in dit land moge aandoen. Ik zal er zijn.

(bonus clips: hiero & hiero)

Mens Machine

Echt origineel is het natuurlijk al lang niet meer om de mensch met een autonoom functionerende machine te vergelijken. Ouwe koek, kijk maar naar deze poster van Fritz Kahn uit 1927.

Maar het is wel weer helemaal van deze tijd om zo’n plaat prachtig te animeren. De Duitse ontwerper Henning Lederer deed het en zette het resultaat online.

Wel full-screen bekijken; nog mooier.

Eindelijk, na 40 jaar wachten!

Toeval bestaat niet. Of toch?

Had ik vorige week nog een gesprek met collega-muziekliefhebber P. over legendarische concerten die nu toch eindelijk wel eens op DVD mogen verschijnen. Daarbij noemde ik als voorbeeld het optreden van Leonard Cohen op het Isle of Wight Festival 1970 , waarvan tot op heden alleen een prachtregistratie van ‘Suzanne’ op de festivalcompilatie-DVD ‘Message to Love’ beschikbaar was.

Op mijn wenken bediend
Loop ik in Amsterdam muziekwinkel Concerto binnen en waarop valt als eerste mijn gretige oog? Yes, de net verschenen DVD/CD van dat roemruchte concert! Wat een onverwacht genoegen om dit nu eindelijk eens integraal te kunnen zien, en dan ook nog eens met prima beeld & geluid.

Cohen’s set is in de muziekgeschiedenis net zo roemrucht als het festival zelf, dat de Engelse pendant van Woodstock moest worden. De derde editie van wat drie jaar daarvoor als mini-festival met 10.000 bezoekers was begonnen overtrof inderdaad alle mogelijke verwachtingen, maar dan vooral ook in negatieve zin.

Concentratiekamp
Er kwamen naar schatting 800.000 hippies op af waarvan een geradicaliseerd deel de toegangsprijs uit ideologische principes weigerde te betalen, zich terugtrok, op de heuvels boven het festivalterrein en van daaruit de omheiningen bestookte. In hun ogen was het muziekfeest een ‘psychedelisch concentratiekamp’ en een commerciële sell-out.

Toen de organisatie –gedwongen door de chaos en het geweld- uiteindelijk na enige tijd zwichtte en een ‘free festival’ proclameerde, was het leed al geschied. Er bleef een grimmige atmosfeer heersen: slecht hoorbare singer-songwriters werden bekogeld en uitgejouwd, politiek bevlogen activisten beklommen het podium om een statement af te leggen. Kortom, lekker sfeertje; love & peace, weetjewel…

Cool in de chaos
Ver na middernacht was dan eindelijk de beurt aan Cohen, die als voorlaatste artiest van de slotdag geprogrammeerd stond. Vóór hem had Jimi Hendrix nog gespeeld met vlammen in de nok van het podium. Toen Leonard hoorde dat er geen orgel en piano meer waren (in de fik gestoken en de bühne afgemieterd) meldde hij dat ie een tukje ging doen en dat ze hem maar moesten waarschuwen wanneer er vervangende instrumenten waren. Kijk, dat noem ik cool.

Kippenvel
Wat uiteindelijk volgde was een 70 minuten durende set vol kippenvelmomenten. De 32-jarige Canadese dichter/zanger, die een jaar geleden zijn tweede album ‘Songs from a room’ had uitgebracht, betrad de stikdonkere arena en betoverde de enorme menigte met een intiem en bevlogen concert. Ondersteund door een geconcentreerde backing group hypnotiseerde hij zijn publiek met prikkelende improvisaties, gedichten en gloednieuwe songs van zijn nog te verschijnen album ‘Songs of Love and Hate’.

Prachtig om dit magische optreden bijna 40 jaar na dato comfortabel vanaf de huiskamerbank te kunnen aanschouwen. De tijd dat ik moeiteloos modder en nachtelijke kou kon doorstaan ligt inmiddels namelijk ver achter mij.

Historische registratie
Dit is klassiek materiaal, DVD van het Jaar in de categorie Historische Registraties, wat mij betreft. Cohen beconcurreert trouwens zichzelf, want ook ‘Live in London’ -de dit voorjaar verschenen concertregistratie van de inmiddels 75-jarige bard- is een onbetwist monument.

Dat je voor 20 euri tegenwoordig nog zoveel moois kan krijgen. Wat nou crisis?

Hoe ik mijn verjaardag vierde

Als voortijdig verjaardagscadeau tracteerde Mevrouw Q mij op een culinair-cultureel weekendje Amsterdam.

Het onbetwiste hoogtepunt (naast het fantastische diner in De Kersentuin en de ontdekking van de beste Mojito ter wereld) was het concert van Shantel en zijn Bucovina Club Orkestar in Paradiso.

Balkan beats
De Duitse producer Stefan Hantel begon zijn muzikale carrière als dance DJ, maar herontdekte begin 2000 de muzikale roots van zijn Roemeense voorouders. Sindsdien populariseerde hij die volksmuziek door de aanstekelijke ‘Bucovina Club’ remix-compilaties vol hedendaagse Balkan beats maar ook middels eigen cd’s als ‘Disko Partizani’ (2007) en ‘Planet Paprika’ (2009).

Door zijn pionierswerk volgde al snel een stortvloed aan nieuwe acts zoals Dunkelbunt en Balkan Beat Box, die samples uit pure volksmuziek koppelden aan hedendaagse ritmes waarbij het onmogelijk stil zitten is.

Feedbackende viool
Dat gold ook voor Paradiso waar Shantel aantrad met een superenthousiaste band waaraan twee nieuwe zangeressen waren toegevoegd. Vanaf het allereerste nummer vlamde het zevenkoppige orkest en stond de zaal compleet op z’n kop.
Een van de climaxen was de solo van een van de violisten die zijn snaren compleet aan flarden speelde en à la Hendrix zijn instrument gierend liet feedbacken door ‘m bij een van de speakers te houden.

Wat een band! Wat een publiek! Wat een feest! Mijn verjaardag, die pas over vier weken is, kan nu al niet meer stuk. Hier kan ik nog wel een maand (of langer) op teren.

Een goed najaar

De vruchten zijn verkocht.
De boeren betalen de pacht aan de Heren.
De vliegen vallen dood op tafel.
Het regent gulzig en de bieten glanzen.
De akkers verteren hun moederkoek
en stijf in de wolken nadert de winter.
Morgen koop ik zeven kannen olie
en een nieuwe bril om in het boek te lezen.
Deze winter ga ik nog niet dood.

Paul Snoek
uit: Gedichten 1954-1968.

Oh my God!

Door herfstige weeromstandigheden helaas gedwongen meer binnenshuis te verblijven. Maar dan kom je eindelijk ook eens aan die lang uitgestelde thuisklusjes toe. Zoals daar zijn: het (re)organiseren van mijn muziekcollectie, en meer in het bijzonder het beluisteren en ordenen van al die gedownloade muziekjes van de afgelopen maanden.

En dan kan het voorkomen dat je daartussen soms haastig-halfbeluisterde albums tegenkomt die met terugwerkende kracht pareltjes blijken te zijn.

Neem bijvoorbeeld ‘Oh My God, Charlie Darwin’, de tweede cd van de Amerikaanse ‘folkband’ The Low Anthem.
Al een tijdje uit, maar nu pas valt in Huize Q het muntje: dit is een onbetwiste kandidaat voor het cd-eindejaarlijstje.

Het trio opereert in hetzelfde alt country en americana hoekje, waar vergelijkbare geesten als Great Lake Swimmers en Iron & Wine ook actief zijn. Dat betekent dus breekbare, vaak verstilde nummers met soms hemelse harmonieën en veel atmosfeer; luistermuziek met een extra laagje.

Wat goed is, komt nooit te laat. Perfect najaarsplaatje!

Huishoudelijke mededeling

Zoals ik ooit al eerder meldde, komt het merendeel van mijn bezoekers bij toeval terecht op dit prachtblog, omdat ik verder nergens iets aan promotie doe. Ja, ik zet een klein bannertje mét clicklink onderaan mijn privé mailberichten, maar blijkbaar vindt mijn kennissenkring het aanklikken daarvan teveel moeite. Of ze snappen gewoon niet waar het voor dient. Fijne kennissenkring, maar dit terzijde.

Uit een analyse van mijn statistiekjes blijkt dat bijna 20% van mijn recente bezoekers op zoek is naar ‘pedo plaatjes’. Het lijkt erop dat alle hitsige badmeesters van Nederland via die zoekterm hier terechtkomen.

Het was natuurlijk vragen om moeilijkheden toen ik ooit dit opiniërend stukje op mijn blog plaatste, maar toch… Ik zeg het nog 1 keer voor alle duidelijkheid: DIT IS GEEN PEDOBLOG. Opdonderen of ik geef jullie IP-adressen door aan de Pedo Politie!

Maar juist door het feit dat ik deze woorden hier neertik, zal ik onder de zweminstructeurs alleen maar hoger in de Google-ranking eindigen.

It’s a sick and crazy world…

Onleuke feel good film

Wat precies feel good movies zijn, daarover valt te discussiëren. En al helemaal over wat een echt goeie feel good movie is.

Voor mij zijn de enige echte criteria dat er een intelligent script moet zijn, met kop-en-staart, dat er het nodige te lachen valt, maar dat er ook een dramatische ontwikkeling is én dat ik de film nog meerdere malen kan en wil herbekijken.

Ter illustratie zo maar een vijftal willekeurige favorieten: ‘Amélie’, ‘Forrest Gump’, ‘Groundhog Day’, ‘Four Weddings and a Funeral’ en ‘Juno’.

Gemakzuchtige mix
Aangelokt door een leuke cast, een leuk gegeven (het wel en wee op een piratenstation in de sixties) en zeker ook door de reputatie van schrijver/regisseur Richard Curtis, bekeek ik afgelopen weekend ‘The Boat That Rocked’.
Na drie kwartier had ik het wel gezien. De film voldeed op geen enkele manier aan mijn hierboven geformuleerde criteria. Wat een gemakzuchtige mix van platte humor, onderbroekenlol en clichés!

Dit is (vergeef mij de woordspeling) een ronduit stuurloze film, en daar kan zelfs de sterrencast met o.a. Philip Seymour Hoffman en Kenneth Branagh en een leuke soundtrack nix aan veranderen.

Tip: koop/leen een verzamelbox met radiohits uit de sixties en verzin er zelf de beelden bij.

Ikzelf gooi binnenkort mijn all-time favourite ‘The Big Lebowsky’ maar weer eens voor de 10e keer in de DVD-la.

Mooie plaatjes

Van luister- naar kijkplaatjes is in dit blog maar een kleine stap met dit overzicht van de fraaiste landschaps- en dierenfoto’s, uitgekozen door National Geographic.

Nog veel meer fotomoois hiero.

Autumn Almanac

Wie door al die Beatles-postjes van de afgelopen tijd mocht denken dat ik maar één bandje echt leuk vind, zal ik hierbij uit de droom helpen. Ik heb op z’n zachtst gezegd namelijk nogal een brede muzikale smaak. Qua tijdgenoten van The Fab Four heb ik bijvoorbeeld ook The Kinks heel erg hoog zitten.

Perfecte popsongs
Oprichter/tekstschrijver Ray Davies verdient wat mij betreft de Nobelprijs voor de Perfecte Popsong. En hij heeft er in die categorie heel wat op zijn naam staan. Zoals hij zelf terecht ooit zonder valse bescheidenheid opmerkte: ‘I’ve only written about 200 good songs, the rest were B-sides’. Hij zal er denk ik niet ver naast zitten.

In 1963 begonnen The Kinks hun carrière in de slipstream van The Beatles. Het was de tijd van de Britse Invasie en op de eerste drie LP’s klonk de band nog als het zoveelste aardige beatgroepje. Met heel wat klassieke singlehits en dito gitaarriffs, dat wel.

Sociaal observator
Dat Ray ook tekstueel heel wat anders in zijn mars had bleek o.a. al bij tophits als ‘A Well Respected Man’, ‘Dedicated follower of fashion’, en ‘Sunny Afternoon’. De echte kentering begon in 1966 duidelijk te worden met de LP ‘Face to Face’ waarop Ray zijn nieuwe rol van milde sociale observator verder doorontwikkelde en steeds nostalgischer en introspectiever songs ging schrijven.

Nostalgische concept-LP
Terwijl zijn generatiegenoten op straat demonstreerden tegen Vietnam en vóór een betere wereld, de Stones ‘Street Fighting Men’ opnamen en Lennon licht aarzelend over ‘Revolution’ zong, maakten Davies & co. in 1968 de allereerste concept-LP: ‘The Village Green Preservation Society’. Een harmonisch album waarin de 24-jarige Ray vol weemoed een verloren jeugd en het verlangen naar vroeger tijden bezong vanuit verschillende invalshoeken.

De LP in kwestie flopte destijds volkomen en werd als concept-album een paar maanden later voorbijgestreefd door het monumentale ‘Tommy’ van The Who, maar geldt tegenwoordig bij muziekcritici en –liefhebbers als een van de ijkpunten in het werk van The Kinks.

Veertig jaar na dato zijn The Kinks al lang ter ziele. Ray Davies treedt af & toe nog op; solo of met gelegenheidsbandjes. In 2007 vertolkte hij tijdens de Electric Proms eenmalig een drietal van grootste hits, begeleid door een 65 man/vrouw sterk koor. Pas afgelopen zomer verscheen als vervolg op deze bijzondere samenwerking een studioversie met nog dertien andere nummers onder de titel ‘The Kinks Choral Collection’.

Edelkitsch?
De Engelse pers is veelal juichend, maar ja, de 65-jarige Davies heeft daar dan ook de terechte status van ‘godfather of Britpop’. De meeste Nederlandse muziekrecensenten blijken dit helaas brave edelkitsch te vinden. Ikzelf wou dat het een dubbel-cd geworden was!

Toegegeven, uitgerekend de vroege riff-nummers ‘You really got me’ en ‘All day and all of the night’ werken niet als koorversie, maar de rest is van een ongekende pracht. ‘Waterloo Sunset’ (een van de mooiste popsongs aller tijden) ontroert opnieuw en ‘Victoria’ swingt de pan uit, terwijl ‘Days’ en ‘See my friends’ een bijna sacrale schoonheid kennen.

Extra leuk is het feit dat op de cd een hele zwik nummers van ‘Village Green Preservation Society' in een nieuw koorjasje staan. Blijkbaar rekent ook Ray dit tot het beste werk uit zijn gigantische songbook.

‘God save little shops, china cups and virginity, Donald Duck, vaudeville and variety’, schreef hij ooit.

God bless Ray Davies, zou ik tot slot nog willen toevoegen.

Tijdige kijktip

Dexter Morgan is een briljant forensisch specialist bij de afdeling moordzaken in Miami, met als specialisme het analyseren van bloedpatronen op crime scenes.
In de ogen van velen is hij een succesvolle all-American guy, maar Dexter heeft een duistere kant die hij zeer slim voor de buitenwereld weet te verbergen. Dexter is namelijk een serial killer die in zijn vrije tijd seriemoordenaars naar de andere wereld helpt.

Intelligente serie
Dit is het op zich al bijzondere uitgangspunt van een al even bijzondere tv-serie, die in Amerika inmiddels aan zijn vierde seizoen toe is.
Maar ‘Dexter’ is meer dan een aardig idee: de serie is uiterst intelligent gemaakt, kent prima bijpersonages (die vaak ook weer een verborgen kant hebben), gitzwarte humor en heeft vele diepere lagen, spanningsbogen en dramatische plotwendingen.

Niet alleen is de hoofdpersoon zich ten volle bewust van zijn sociopathische gedrag en hunkert hij eigenlijk naar een huisje-boompje-beestje bestaan, als kijker krijg je bovendien gaandeweg meer inzicht in hoe Dexter’s gevoelloze leegte veroorzaakt is door een verschrikkelijk jeugdtrauma.

Glansrol
De hoofdrol wordt fantastisch neergezet door Michael C. Hall, die eerder een glansrol vertolkte in nog zo’n klasse-serie: ‘Six Feet Under’, en vooral zijn interne monologen zijn van een soms literaire kwaliteit.

In november zal de VPRO 'Dexter’ dagelijks gaan uitzenden. Aan ons zal het niet besteed zijn, want wij hebben hier in Huize Q er dan al drie (en waarschijnlijk vier) seizoenen op zitten.

Als rechtgeaarde seriejunks zijn wij namelijk al weken in de ban van deze sublieme serie, die een collega (thanx PeterM) voor ons van internet geplukt heeft. Vrijwel iedere avond nestelen we ons avond voor de buis voor onze dagelijkse portie ‘killer tv’.

Dus hou de VPRO-programmering in de gaten, want Dexter is coming!

Here, there and everywhere (2)

In een parallel universum treden The Beatles nog op in kraagloze jasjes, doen ze Shadows-pasjes, en speelt Ringo geen drums, maar gitaar. Bovendien zijn ze met z’n vijven en is hun front man niet John (of Paul), maar een kruising tussen Elvis en Gary Glitter…

Wie nu denkt dat d’Oude Q inmiddels van God los is geraakt door een overdose aan Beatles psychedelica, overtuige zichzelve van het tegendeel aan de hand van dit fillumpie.

Back to Mono!
Het voorgaande is niet meer dan een snel vullertje, want ik heb het hier nog steeds druk met de echte Fab Four. Vandaag via naamgenoot/collega ook de Remastered Mono Mixes ontvangen, en die moeten natuurlijk uitgebreid gecheckt worden.

In de nog steeds (en opnieuw) woedende discussies over welke mixes nou beter zijn, zal ik mij niet snel mengen. Soms heb ik qua compactheid een voorkeur voor mono, de andere keer prefeer ik de doortekendheid van een steroversie. Ik had in een grijs verleden tenslotte niet voor nix zowel de mono- als de stereo-persing van ‘Sergant Pepper’ op LP. Was/is een wereld van verschil.

Zie mezelf binnenkort nog wel eens hun singletjes opnieuw draaien. Dokter, word ik nu al kinds?

Historische momenten

Het is hier in Huize Q nog steeds Beatles Feestweek. Iedere dag belanden er wel één of meer albums uit de Remastered box in de cd-lade om integraal met de ogen dicht te worden herbeluisterd. Gisteren was de cd ‘Help’ aan de beurt en ik maakte acuut weer een trip down Memory Lane.

Wanhoopskreet
De single ‘Help’ kwam uit in de zomer van 1965. Over een paar maanden zou ik 14 worden. The Beatles waren (toen ook al) mijn favoriete bandje, maar pas in later jaren zou ik de genialiteit van hun muziek gaan horen & inzien. Ook had ik toen nog geen flauw idee dat dit poppy nummertje in werkelijkheid een welgemeende wanhoopskreet van John Lennon was.
Samen met het eerdere ‘I’m a loser’ en het latere ‘Norwegian Wood’ behoort ‘Help’ tot de eerste nummers waarin Lennon –onder invloed van o.a. Bob Dylan- tekstueel persoonlijker (en kwetsbaarder) uit de hoek durfde te komen.

Maar ook die teksten hadden toen nog niet echt mijn aandacht. Ik blèrde als pre-pubertje alle liedjes mee in een soort fonetisch Engels. Tot hilariteit van een oudere buurjongen verbasterde ik het Help-refrein zelfs tot ‘Help me get my feets back on the ground’.

Misheard lyrics
Nu komen dergelijke ‘misheard lyrics’ wel vaker voor, ook bij Engelstalige luisteraars.
Het overkwam zelfs Bob Dylan toen hij het viertal op 28 augustus 1964 voor het eerst ontmoette. Hij veronderstelde dat de boys net als hij wel bekend waren met marijuana; ze zongen in ‘I wanna hold your hand’ toch niet voor niets ‘I get high, I get high’? Bawb zat er nog verder naast dan ik met ‘Help’, want ze zongen heel wat anders, namelijk ‘I can’t hide, I can’t hide’.

Bij die gelegenheid werden The Fab Four alsnog door His Bobness ingewijd in de geheime genoegens van pot. The Beatles, hun muziek en de rest van de wereld zouden daarna nooit meer hetzelfde zijn…

Here, there and everywhere

De naderende komst van de Remastered-box doet mij dik 40 jaar na dato mijn zoveelste Beatles-revival beleven.

Collectief bewustzijn
Eerder dit jaar gebeurde dat al bij het lezen van het briljante boek ‘Hoe The Beatles de wereld veranderden’. Een recent artikel in het gezaghebbende Engelse muziek magazine Uncut werd opnieuw aannemelijk en aanschouwelijk gemaakt dat de muziek en de attitude van het viertal inmiddels onderdeel uitmaken van het collectief bewustzijn van (in ieder geval een groot deel van) de mensheid. Als dat wat pompeus moge klinken, dan geldt die stelling toch zeker voor mijn bewustzijn.

Beatlesdingetjes, muzikale citaten of bandjes die er zonder dat ze het soms zonder het te (willen) weten schatplichtig aan zijn, ik kom ze overal en soms nog dagelijks tegen.

Beatles op Bali
Bovenstaand plaatje bijvoorbeeld schoot ik in het voorjaar van 2009 tijdens onze Bali-vakantie, toevalligerwijs het jaar waarin wordt herdacht dat de LP 'Abbey Road' (technisch gezien het slotakkoord van The Beatles) verscheen met als famous final words… Inderdaad ja.
Op diezelfde vakantie vroeg ik een vriendelijke Balinees de essentie van zijn Hindoegeloof aan mij uit te leggen. Zijn antwoord was kort & helder: “I am he as you are me as you are he and we are altogether’. Ik moest me inhouden om niet gevat guitig te repliceren met ‘I am the Walrus, goo goo ga joob’.

Eenmaal terug thuis bleek het stadhuiscarillon als zomerrepertoire zelfs een aantal Beatles songs, waaronder 'Penny Lane', op de vaste uren te laten weerklinken. Tuurlijk, toeval. Wat ik maar wil zeggen is dat The Beatles en hun muziek tot het grote cultuurgoed van de wereld zijn gaan horen.

Voorliefde
Ik persoonlijk heb aan die mannen een voorliefde overgehouden voor driestemmige zang, ronde brilletjes, lekkere bassen, psychedelische kleuren en surreële humor, om maar een paar dingen te noemen. En Harrison’s fascinatie voor Indiase muziek sprong in mijn puberteit blijvend op mij over.

India calling
Pas een paar jaar geleden resulteerde dat in twee Goa-vakanties waarbij ik eindelijk iets van het magische India leerde kennen. Afgelopen weekend zelfs besloten op mijn 60e eindelijk de grote sprong naar het echte India te maken. Als ik het mij gegund is (tja, ‘Tomorrow never knows’ nietwaar?) hoop ik als verjaardagscadeau dan eindelijk een bezoek te brengen aan Varanasi, de heiligste stad van India en er o.a. op de Ganges te dobberen, begeleid door sitarmuziek.

O ja, Varanasi heette ooit Benares. En dat was weer de geboorteplaats van sitarmeester Ravi Shankar, van wie George zijn eerste lessen kreeg. Dezelfde Beatle wiens as in 2001 in de Ganges werd uitgestrooid…

Kijk dat bedoel ik nou, The Beatles zijn gewoon part of my life.

Impuls aankoopje

Komende woensdag (09-09-09, want number 9 was Lennon’s favoriete getal) verschijnt dan eindelijk het complete, geremasterde oeuvre van The Beatles in een fraaie box waar door menigeen al tijden reikhalzend naar werd uitgezien. Ook door schrijver dezes die inmiddels over een kast vol audiovisuele Beatleszaken beschikt.

Digitale restauratie
Natuurlijk staan daar ook de officiële releases uit de 80-er jaren tussen, maar die waren toen nog 1-op-1 zonder remastering analoog op cd gekwakt en klinken nu naar hedendaagse maatstaven wat dunnetjes.
De eerste vier albums verschenen zelfs als mono-cd’s, omdat producer George Martin dat destijds beter vond klinken dan de prille, oorspronkelijke stereo mixes. En de afgelopen jaren is er qua digitale restauratie ook wel heel wat meer mogelijk; dat bleek al bij de release van de waanzinnig mooi doortekende LOVE-cd uit 2006.

De eerste voorbesprekingen van de 16 cd’s (+1 dvd) tellende box zijn lyrisch. Adviesprijs 240 euri (slik!), maar toen bleek dat de Volkskrant Webwinkel dit hebbedingetje bij voorintekening voor € 199 aanbood werd ik supergretig en trok ik mezelf snel over de streep. Dan binnenkort maar wat minder vaak naar Film by the Sea. Kwestie van prioriteitstelling!

Zonnige vooruitzichten
Wat zal ik als eerste aan een luistertest onderwerpen? ‘Revolver’ met ‘Tomorrow never knows’ (een van de meest baanbrekende sonische experimenten aller tijden) of wordt het The White Album, dat mijns inziens het meest zal profiteren van een digitale oppoetsbeurt?
Nee, waarschijnlijk toch maar starten met kant 2 van Abbey Road.
Tenslotte begint die met ‘Here comes the sun’ en dat is wel toepasselijk gezien de nazomerse verwachtingen voor komende week. Hoewel ‘Rain’ eigenlijk mijn favoriete Lennon/Beatles track is…

Korte inhoud van het voorafgaande

‘Laptopje meenemen naar het strand en daar dan doorbloggen’ suggereerde Ome Kees in reactie op mijn vorige postje en mijn eerder netjes aangekondigde zomerstop. Maar dat was nou precies niét de bedoeling; mijn zomerreces was een weloverwogen keuze.

Natuurlijk zag en las ik de afgelopen vier weken veel dat een commentaar verdiende: het 40-jarig jubileum van Woodstock, Willy ‘Mink’ Deville dood, gitaar- en geluidspionier Les Paul ook uitgespeeld, net als manager/mogul Allen Klein

Verder genoeglijkje dagtripjes gemaakt naar Gent en Brugge, prachtige films en dvd-boxen bekeken (waaronder ‘The Last Hangman’ en het eerste seizoen van ‘Mad Men’), uitstekende ‘literaire thrillers’ gelezen (o.a. ‘Het Zwarte Pad’ en ‘Tot de woede is geluwd’, beide van Åsa Larsson), eindelijk weer eens interessante afleveringen van ‘Zomergasten’ (Trudy Dehue, Carice van Houten, Jaap van Zweeden) gezien die ik voor het eerst ook eens helemaal uitgekeken heb.

O ja, er dook ook plotseling nog een leuk nieuw woord op in de media: ‘oepsgebied’. En Blonde Greet werd ervan verdacht zijn haar te verven om zijn Indo-afkomst te verhullen.

Kortom, genoeg uiteenlopende onderwerpen die stuk voor stuk hier een postje verdienden. Maar ik was meer bezig met dat andere blog een beetje op peil te houden, met uitrusten en met beelden, meer dan met woorden.

Maar goed, ik ben dus weer terug. Met onregelmatige regelmaat.

Op naar de winterstop?

Zomer Zen Momenten

Noodgedwongen zat ik de afgelopen zomerse weken op een ander strand dan ik gewend was. Dat ‘noodgedwongen’ en ‘zat’ behoeft enige toelichting.

Mijn tot voorheen favoriete Nollestrand vond ik ineens nix meer vanwege de werkzaamheden aan de dijkversterking én de nieuwe locatie van mijn daar gevestigde stamtent Panta Rhei beviel mij ook zeer matig.

Ieder nadeel hep z’n voordeel
Zodoende verkaste ik af & toe naar het overvolle Badstrand om uiteindelijk te belanden op het strandje onderaan de Oranjemolen, waar ik sinds mijn kinderjaren niet meer geweest was.
Eigenlijk is het maar een piepkleine zandstrook zonder verdere voorzieningen, waar je bovendien erg rekening moet houden met het getij. Maar dat levert ook z’n voordelen op: er komen weinig mensen en soms had ik het strand helemaal voor mezelf. Belangrijkste voordeel in mijn geval: tegen de oude vestingmuur -die niet alleen een fantastisch windscherm is- kun je zitten, want liggen kon ik met mijn door spierpijnen geteisterde lijf wel schudden.

Aan het strand, stil en verlaten…
Daar zat ik dan tegen de Muur van Altena in gezelschap van mijn Ipod, mijn camera en wat leesvoer regelmatig in volstrekte rust naar het Westerschelde panorama, de passerende scheepvaart en de voorbij zeilende meeuwen te staren.
In een magazine las ik daar een artikel over ‘geluk’ waarin Jean-Jacques Rousseau werd geciteerd. Deze invloedrijke filosoof en hypochonder overpeinsde aan het eind van zijn leven wat zijn ultieme geluksmoment was. Hij kwam tot de conclusie dat dat het moment moet zijn geweest waarop hij alleen in een roeiboot op een verstild Zwitsers meer dobberde.

"Als er een toestand bestaat waarin de ziel een basis vindt die sterk genoeg is om zich er geheel op te verlaten en er tot zichzelf te komen zonder dat het nodig is het verleden terug te roepen of vooruit te lopen op de toekomst, een toestand waarin de tijd voor de ziel geen betekenis heeft, waarin het heden immer voortduurt zonder enige uitdrukking van duur en zonder iets van opeenvolging, zonder enig ander gevoel –van gemis of genot, van plezier of verdriet, van verlangen of angst – dan alleen dat van ons bestaan en als dat gevoel op zich het bestaan geheel kan vullen, mag zolang deze toestand duurt, degene die erin verkeert zich gelukkig prijzen. Dat is dan geen onvolmaakt, schamel en beperkt geluk, zoals men het in de genoegens van het leven vindt, maar een toereikend, volmaakt en volledig geluk dat in onze ziel geen enkele leegte laat die gevuld moet worden."

Toegegeven, ik moest een paar keer lezen, maar toen drong het tot me door: zulke momenten beleefde ik op dat Oranjestrandje.

Sommige mensen bezoeken om dit te bereiken een Zen Weekend, ik heb dit gewoon binnen handbereik. Ik realiseerde mij tevreden dat ik een enorme bofkont was. Maar wel een bofkont met verdomd stramme spieren…

Koperen jubileum

Het is weer eens feest in Huize Q i.v.m. ons 12½ jarig relatiejubileum.

En hoewel mijn zelfverkozen blogzomerstop nog niet helemaal teneinde lijkt, mag dit heuglijke feit hier eigenlijk niet onvermeld blijven.

Bovendien was ik toch al bezig met plaatjes uit d’Oude Doos, dus daarom deze beginfoto uit maart 1997.

Zomerstop?

Wat is het toch stil op dit blog, zowel qua reacties als qua postjes.

Geen inspiratie? Deels, want er gebeurt toch genoeg in de wereld, in mijn leven en in mijn hoofd. Meer geen puf plus een bewuste poging om nodeloos computeren te vermijden. Dit laatste in verband met gezondheidsklachten en een opspelende portie good old RSI.

Aan de paar trouwe lezertjes die nog regelmatig dit blog checken het advies om toch vooral een RSS-abonnement te nemen teneinde nodeloos surfen te voorkomen.