Onleuke feel good film

Wat precies feel good movies zijn, daarover valt te discussiëren. En al helemaal over wat een echt goeie feel good movie is.

Voor mij zijn de enige echte criteria dat er een intelligent script moet zijn, met kop-en-staart, dat er het nodige te lachen valt, maar dat er ook een dramatische ontwikkeling is én dat ik de film nog meerdere malen kan en wil herbekijken.

Ter illustratie zo maar een vijftal willekeurige favorieten: ‘Amélie’, ‘Forrest Gump’, ‘Groundhog Day’, ‘Four Weddings and a Funeral’ en ‘Juno’.

Gemakzuchtige mix
Aangelokt door een leuke cast, een leuk gegeven (het wel en wee op een piratenstation in de sixties) en zeker ook door de reputatie van schrijver/regisseur Richard Curtis, bekeek ik afgelopen weekend ‘The Boat That Rocked’.
Na drie kwartier had ik het wel gezien. De film voldeed op geen enkele manier aan mijn hierboven geformuleerde criteria. Wat een gemakzuchtige mix van platte humor, onderbroekenlol en clichés!

Dit is (vergeef mij de woordspeling) een ronduit stuurloze film, en daar kan zelfs de sterrencast met o.a. Philip Seymour Hoffman en Kenneth Branagh en een leuke soundtrack nix aan veranderen.

Tip: koop/leen een verzamelbox met radiohits uit de sixties en verzin er zelf de beelden bij.

Ikzelf gooi binnenkort mijn all-time favourite ‘The Big Lebowsky’ maar weer eens voor de 10e keer in de DVD-la.