Nachtkaars

 

Bijna een half jaar geleden meldde ik in mijn laatste blogpostje dat ik even ging bijtanken en daarna volgde de Grote Blogstilte. En die zal voorlopig nog verder voortduren, want na dik 10 jaar bloggen vind ik het eigenlijk wel welletjes geweest.

Aflopende zaak

Het gaat me net nog te ver om dit blog helemaal uit de lucht te halen. Zoals ik een jaar geleden al meldde zou ik het nog willen gebruiken “voor vakantieverslagen, belevenissen en commentaren die meer tekstruimte nodig hebben.”

Vraag me echter in alle ernst af of dat er nog van gaat komen. Het afgelopen jaar werd voor mij in toenemende mate bepaald door verergerende gezondheidsklachten. Daardoor zitten verre vakanties er sowieso niet meer in, en ik heb geen zin om dit blog om te vormen tot een soort elektronisch patiëntendossier.

Ik merk dat ik verder ook een sterk verminderde behoefte heb om mij digitaal te uiten of dingen te delen; twitteren doe ik nauwelijks meer en ook mijn Facebook-uitingen zijn danig teruggelopen.

Daarom voor het eerst sinds lange tijd geen eindejaarslijstjes e.d.
Wel natuurlijk de beste wensen voor 2013 aan iedereen die dit nog leest.

This is Q-blog officially entering sleeping mode.

Even bijtanken

Dik twee maanden geleden dat ik iets in mijn blog heb geplaatst. Dat had zo zijn redenen.

Allereerst dusdanig bezig geweest met diverse sociale media uitingen van mijn werk dat mijn digitale privé dingen daaronder leden. Ook mijn Facebook- en Twittermeldingen van de afgelopen paar weken zijn vrijwel tot het minimum gedaald; je kunt je tijd tenslotte maar één keer gebruiken, en er is meer in het leven dan lettertjes online zetten.

Pc-moeheid

Daarnaast ook al een tijdje druk met het bouwen van een nieuwe bibliotheekwebsite die na de zomer de lucht in moet, dus dat betekende veel vergaderen, brainstormen, nieuw systeem leren & uitproberen, en heel veel geklik op de pc. Het was zoveel van het goede dat ik thuis geen enkele behoefte meer had om ook daar nog doodmoe voor een computerscherm te kruipen.

Tussen de bedrijven door de afgelopen twee maanden bovendien bijna het gehele medische circuit doorlopen i.v.m. verergerende vermoeidheids- en gezondheidsklachten. Uit alle tests en onderzoeken bleek dat met name de al eerder geconstateerde COPD de grote boosdoener is.
Mijn longvermogen is inmiddels ver onder de 50% gedaald, dus eindelijk eens stoppen met roken leek niet zo’n gek idee. Per 1 mei shag & asbakken de deur uitgedaan en tandhakkend cold turkey gegaan.

Tukken & tuffen

Alles bij elkaar geteld dus niet zo vreemd dat ik nu een beetje opgebrand ben en uitzie naar twee weekjes zon & rust op de Peleponnesos. Hoewel daar het nodige op cultuurhistorisch gebied te bezichtigen valt, heb ik vooralsnog geen grotere plannen dan luieren, rondtuffen op een brommertje en lome tukjes doen in zomerse waarden.

Het feit dat Griekenland in economisch barre tijden verkeert en aan de vooravond staat van dramatische Eurokeuzes, geeft bij voorbaat een vreemd accent aan onze vakantie.

Morgen zijn er spannende verkiezingen, de dag erna arriveren wij. We nemen uit voorzorg maar een flink stapeltje Europapier mee...

Klassiek absurdisme

Verandert met het klimmen der jaren je gevoel voor humor, of is humor tijdgebonden? Of allebei?

Ik vraag het me regelmatig af wanneer ik op tv oude sketches terugzie. Cabaretiers om wie ik mij vroeger rollend van het lachen bevuilde, bewerkstelligen nu vaak ten hoogste een glimlach.

Duidelijke uitzondering blijken cabaretiers die destijds absurdisme al hoog in het vaandel hadden staan, zoals bijvoorbeeld het roemruchte duo Waardenberg & De Jong. Hun idiote humor (die toch ook 30-40 jaar terug in de tijd gaat) kan me nog steeds mateloos doen schateren.

Build your own custom video playlist at embedr.com web hosting reviews

Maar de onbetwiste grootmeesters van de absurdistische sketch waren (en zijn voor mij nog steeds) de mannen van Monty Python. Heb vrijwel alles van de heren, maar betrap me erop dat ik wanneer ik weer eens wil lachen achter de computer ik heel vaak even naar YouTube schakel voor een portie therapeutische onzin.

Omdat ik recent het aardige Web 2.0 toolje Embr ontdekte (waarmee je moeiteloos je favoriete YouTube filmpjes in een video-album plakt) hierboven als proef 10 van mijn favoriete, minder bekende MP-sketches verzameld in één handzaam playlistje.

Voor uw en mijn eigen kijkgenoegen: ca. 30 minuten humor zoals die tegenwoordig niet meer gemaakt wordt.

Literaire fragmentatiegranaat

Nog steeds buitengewoon gelukkig met & verslingerd aan mijn ereadertje, en zojuist mijn tweede digitale pil uitgelezen.

Direct na ‘Tonio’ las ik eerst nog ‘In Evenwicht’, het postuum uitgegeven laatste boek van Martin Bril, en toen had ik 't wel effe gehad met de dood.

Als luchtige tussendoortjes schakelde ik eventjes over op korte verhalen en columns van o.a. Midas Dekkers en Youp van ’t Hek, maar al snel werd het wel weer tijd voor iets substantiëlers. Dat werd dus ‘Bonita Avenue’, het veelbesproken debuut van Peter Buwalda, waarin ik de afgelopen paar weken totaal verdwaald ben geweest.

Flashbacks & wisselende perspectieven

Hoe minder je van te voren over het boek weet, hoe beter (voor de liefhebbers hier toch een beschrijving met spoiler alert!). Betekent wel dat je dan vanaf pagina 1 een verrassende doolhofpuzzle krijgt voorgeschoteld waarin je zelf je weg moet vinden.

‘Bonita Avenue’ heeft namelijk een buitengewone structuur. Buwalda is bepaald geen publiekspleaser en zigzagt dik 500 bladzijden lang door de tijd in flashbacks, tussen wisselende locaties en perspectieven.

Handig in dit verband bleek de (terug)zoekfunctie van mijn ereader, want soms dreig je in de veelheid van details, zijlijnen en associatieve terugblikken wel eens het spoor bijster te raken.

Judo, porno & wiskunde

Heel kort samengevat is deze roman een thriller-tragedie over noodlot en verval, die deels speelt tegen de achtergrond van de Enschedese vuurwerkramp in 2000.
Dan ontploft namelijk ook het gezin van Siem Sigerius (flamboyant wiskundige en rector magnificus van de Universiteit Twente) dat bezwijkt onder een veelheid aan geheimen uit het recente en verre verleden.

Daarbij worden verrassende ingrediënten als judo, porno en wiskunde gemixt met klassieke thema’s (jaloezie, schuld, wraak, moord) in een maalstroom van dramatische gebeurtenissen. Lezen is geloven.

Zwart gat
“Blij dat ik het eindelijk uit heb”, verzuchtte een collega. Voor mij had het boek best nog een paar honderd bladzijden dikker mogen zijn. Ik val nu namelijk onherroepelijk in een zwart gat en moet weer op zoek naar nog zo’n dikke pageturner waar het stilistisch vuurwerk vanaf spat. Vrees dat dat nog niet zo eenvoudig gaat worden. Wat een weergaloos verhaal, wat een schrijftalent!

Geheimtip voor liefhebbers

Ha, een nieuwe van de Great Lake Swimmers; na een aantal sfeervolle, melodische pracht-cd’s iets om naar uit te kijken. Want hun muziek is een regelmatige gast in Huize Q.

Lang hoefde ik er overigens niet naar uit te kijken. Ik checkte hun site weer eens en zag dat ze binnenkort op Europese tour gaan ter promotie van hun vijfde album ‘New Wild Everywhere’. Leuk nieuws! Nog leuker toen bleek dat de band tot mijn stomme verbazing op de dinsdag na Pasen ook De Spot in Middelburg aandoet - waar we by the way vorig weekend getuige waren van een kippenvelconcert van Blaudzun.

The Great Who?

De Canadese band rond singer/songwriter Tony Dekker bestaat inmiddels een jaartje of 10 en grossiert in melancholische harmonieën. Referentiekaders: Crosby, Stills & Nash, Gram Parsons, Neil Young, vroege Eagles en Jayhawks.

Hun aanvankelijke lofi folk kreeg de laatste jaren een steeds rijkere klankkleur en ook op ‘New Wild Everywhere’ is weer een lichte koersbijstelling hoorbaar. Iets poppier en meer countryrock, mede door de vioolbijdragen en harmoniestem van nieuw bandlid (?) Miranda Mulholland, maar gelukkig nog steeds onmiskenbaar die GLS-sound.

De cd verschijnt officieel op 3 april, maar draait hier dankzij internet al enkele dagen. Gaan we tenminste goed voorbereid naar Middelburg. Heb zo’n vermoeden dat dit het tweede kippenvelconcert binnen een paar weken gaat worden… 

Go grannies!

Build your own custom video playlist at embedr.com best web hosting

Goed, Nederland zendt dus een Indiaan naar het Eurovisie Songfestival. Maar er is altijd een overtreffende trap van waanzin: Rusland stuurt zes oma's in klederdracht, met een gemiddelde leeftijd van 75 jaar.

Dat laatste klinkt schamperder dan het bedoeld is; ik vind het namelijk onverwacht prachtig. Vooral dat ene kleine besje dat enthousiast maar compleet uit de maat beweegt vind ik aandoenlijk vrolijkmakend.

Het staat ook allemaal zo heerlijk haaks op de hedendaagse waan van kreukvrije lichamen & gladde perfectie dat het onbedoeld een bijna surrealistisch commentaar lijkt op het instituut songfestival zelf.

Om kort te gaan: die babooshkas hebben mijn onvoorwaardelijke sympathie. Misschien ga ik straks zelfs voor het eerst in jaren weer wel eens kijken...

Heropende deuren

Het was lange tijd een van de favoriete bands uit mijn jonge jaren, maar de afgelopen twee decennia had ik het een beetje gehad met The Doors. Te vaak gedraaid. Ik kende het repertoire nu wel; wat voegde het nog toe?

Gemelk

Er ontwikkelde zich bij mij in de loop der jaren bovendien een regelrechte aversie tegen de manier waarop de nalatenschap van tekstschrijver/zanger Jim Morrison werd uitgemolken. Door diens voormalige bandleden maar liefst, die na zijn dood niets meer van enige muzikale waarde uitbrachten, maar wel gretig bleven incashen op een glorieus verleden.

De 3cd boxset waar ooit met spanning naar werd uitgekeken bevatte welgeteld één cd met redelijk interessant materiaal. Daarna volgden nog de nodige greatest hits compilaties, geremasterde albums, overbodige DVD’s (die inmiddels overbekend beeldmateriaal recycleden) en concertopnames die uitsluitend via TheDoors.com besteld konden worden. De die hard fans kochten het toch wel, moeten de heren gedacht hebben.

Het was duidelijk: Jim’s ouwe buddies brachten Zappa’s ironische motto ‘We’re only in it for the money’ schaamteloos in praktijk.

Het enige album dat ik nog met regelmaat uit de kast bleef trekken was hun laatste, ‘L.A. Woman’, uitgebracht in april 1971. Nog geen drie maanden later was The Lizard King dood, en waren The Doors finito.

Poetry & booze

Het waren legendarisch moeizame opnamesessies daar in de intieme Doors Workshop in Los Angeles. Jim was regelmatig lazarus en verveeld; hij wilde niet langer een rock idool zijn, maar een aanvaarde dichter-blueszanger. Bovendien hing hem een gevangenisstraf van een half jaar boven het hoofd en was zijn 27-jarige lichaam de tol aan het betalen voor life in the fast lane.
Het liefst had Morrison de band en het land verlaten om zich verder te verdiepen in poëzie. En in booze. Wat ie uiteindelijk nog een paar maanden heeft gedaan.

Dat uit die sessies uiteindelijk zo’n klassiek album is voortgekomen, mag een godswonder heten.

Verschillende edities
In 1999 verscheen het album voor het eerst in geremasterde vorm. In 2007 –eigenlijk vier jaar te vroeg- dook er ineens een interessante, compleet nieuwe 40th Anniversary Mix op, gemaakt door de oorspronkelijke producer Bruce Botnick.

En nu –een jaar te laat dus- is er The Remastered 40th Anniversary 2cd Edition. Kijk, dat noem ik dus melken…

Fascinerend inkijkje
Het echt goede nieuws is de bonus-cd waarop zeven L.A. Woman songs in vroege takes en dus afwijkende versies voor het eerst het licht zien. Stuk voor stuk onbewerkte diamanten die een fascinerend inkijkje bieden in de totstandkoming van het album. De geluidskwaliteit is verbluffend: je hebt echt het gevoel dat je in een kleine studio zit waar de band jammend en groovend de songs in de juiste toon vorm proberen te gieten. Sommige nummers prefereer ik door hun ruwe live sound zelfs boven de officieel uitgegeven versies.

Heb die Anniversary Edition zelf niet gekocht, maar gewoon uit de lucht geplukt. Vind dat ik de Doors-restanten nu wel genoeg gespekt heb in hun pensioenvoorziening. Jim zou het met me eens geweest zijn…

Herwonnen leeslust

Hoewel ik vroeger toch een echte lettervreter was, daalde mijn leeshonger de laatste jaren vrijwel tot een minimum. Hele dagen lettertjes lezen op een pc-monitor eiste zijn tol: vermoeide ogen en concentratiegebrek zorgden ervoor dat ik bijna alleen nog tijdschriften en muziekbladen doorbladerde en korte verhalen las. 

Over ‘De intrede van Christus in Brussel’ van Dimitri Verhulst -het laatste ‘echte boek’ dat ik recent in etappes las- deed ik vele weken, terwijl dat nog geen 200 pagina’s dik is.

Welkom ereader!

Dat alles is in één klap veranderd sinds ik een maand geleden in een opwelling een ereader aanschafte.

Niet de klassieke fout gemaakt om die gelijk gretig vol te storten met duizenden boeken die je in één muisklik zo van het net plukt. Het merendeel (alle Baantjers, alle Tarzans, alle Ludlums!) lees ik toch niet, dus Selectief Zoeken was het motto.

Aan de pil
Gelijk maar fors ingezet door als eerste eboek te beginnen met A.F.Th. van der Heijden’s requiemroman ‘Tonio’.  Een verpletterend boek over de onredelijkheid van de dood, dat in de papieren versie een dikke 600 pagina’s telt. In krap twee weken had ik het uit; deels een groot compliment voor AFTh’s schrijfstijl, maar zeker ook voor het leesgemak van mijn nieuwe, kleine vriend.

Niet alleen bevalt het zeer om lettertype en –grootte naar eigen behoefte te kunnen afstellen, ook het handzame formaat is een waar genoegen. Mijn readertje past gewoon in mijn binnenzak en zodoende neem ik het overal mee naar toe, om wanneer mij een aanval van leeslust overvalt die acuut te kunnen bevredigen. Doe dat maar eens met een vuistdikke papieren pil…

Pestlettertjes
Laatst in de echtelijke sponde toch ook weer eens de nieuwe OOR gelezen, althans een poging daartoe gedaan. Wat een pestkleine lettertjes! Duidelijk afgestemd op een jonger lezerspubliek.

Toen toch maar weer mijn digitale kameraad opgestart om nog even een kort verhaal in een forsere corpsgrootte te nuttigen.

Ja, ik heb mijn ouderwetse letterhonger weer helemaal terug en ben inmiddels totaal gewend aan en verwend door het nieuwe lezen.

Song van het Jaar?

Misschien wat prematuur om nu al een nummer tot Song van het Jaar uit te roepen. Feit is wel dat ik deze openingstrack van de nieuwe Blaudzun-cd ‘Heavy Flowers’ (die er overigens voor de rest ook mag wezen) dagelijks een aantal keren moet horen. Zoooo mooi…

Volgende maand speelt de band in het Middelburgse muziekpodium De Spot. Ik zal er zijn!

Topkwaliteit uit Scandinavië

Het was door de Wallander-verfilmingen natuurlijk al wel bekend: ook de Scandinaviërs staan hun mannetje in de sector sfeervolle politieseries.

De recente hausse aan briljante DVD-boxen als ‘The Killing’, ‘The Bridge’ en ‘Those Who Kill’ doet zelfs vermoeden dat de noorderlingen de Engelse hegemonie op dat vlak inmiddels hebben doorbroken.

Geen lijken?
Aan dat rijtje Scandinavische toppers kan er wat mij betreft weer een toegevoegd worden: de 10-delige tv-serie ‘Borgen’.
De reeks is gemaakt door hetzelfde team dat ook tekende voor ‘The Killing’, maar is toch een enigszins vreemde eend in de bijt. ‘Borgen’ is namelijk geen politieserie er zijn ook geen lijken of serial killers te bekennen. Maar aan spanning beslist geen gebrek…

Machtswellust & intriges
De idealistische politiek leider Birgitte Nyborg wordt onverwachts verkozen tot eerste vrouwelijke premier van Denemarken. Ze komt er al snel achter dat haar nieuw verworven rechten en plichten een zware wissel trekken op haar privéleven en dat van haar dierbaren.
Nyborgs carrière staat plotseling in dienst van machtswellust, concurrentie en politieke intriges. Ze krijgt te maken met spindoctors, hongerige media, morele keuzes en politieke dilemma’s.

‘Borgen’ is politiek topdrama dat zich laat bekijken als een thriller vol onverwachte plots. Enne, geen lijken? Die blijken er zat uit de kast te komen in dit uiterst intelligente ‘televisievermaak’.

Seizoen 2 is al gemaakt en ook al op de Deense tv uitgezonden. Waarom duurt het toch altijd zo lang voordat de Nederlandse televisie zulke kwaliteit oppikt?

Desert island discs

Mooie bijkomstigheid van werken in een bibliotheek is dat ik soms verrast word door een aardige uitgave die ik eigenlijk helemaal niet zocht. Zo vond ik bij toeval het boekje ‘Groeten van Rottumerplaat’, in 2008 samengesteld (en heel leuk ingeleid) door Joost Zwagerman.

Het idee is bepaald niet origineel meer, maar blijft prikkelend: je gaat naar een onbewoond eiland en je mag maar één cd meenemen. Welke wordt dat dan en vooral: waarom juist dié cd?

Zwagerman legde die opgave voor aan een honderdtal schrijvers en musici die de vraag op persoonlijke en dus zeer uiteenlopende wijze beantwoordden. Sommigen schreven doorwrochte mini-essays, anderen kozen voor soms licht-genante bekentenisliteratuur, maar wat bij iedereen doorklinkt is hoe bepalend muziek in een mensenleven kan zijn.

Verrassende keuzes
Het levert soms ook heel verrassende keuzes op. Zo bespreekt Youp van ’t Hek ‘In-A-Gadda-Da-Vida’ van Iron Butterfly, kiest Herman Koch voor ‘Third’ van The Soft Machine, Saskia Noort voor ‘Outlandos d’Amour’ van The Police, Martin Bril voor Nirvana’s ‘Nevermind’, en Freek de Jonge houdt het op ‘Beatles for Sale’ van The Beatles.

Bepalende randvoorwaarde: de auteurs moesten zich in hun beschrijvingen beperken tot twee à drie tekstbladzijden, waardoor breedsprakigheid prettig buiten de deur blijft.

‘Groeten van Rottumerplaat’ is een inspirerende must read voor muziekliefhebbers, zelfs al zijn de besproken platen onbekend of totaal niet je smaak. Sterker nog: het heeft mij gemotiveerd om een aantal cd’s die ik niet kende toch maar eens te gaan beluisteren.

En mijn eigen keuze? Als ik zou mogen valsspelen, koos ik voor de Remastered Box van The Beatles, maar om het zuiver te houden wordt het zonder enige twijfel 'Brian Wilson presents Smile'. Daar raak ik na ettelijke draaibeurten nooit op uitgeluisterd!

Verlate kennismakingen

Heb ik nou altijd: zet ik eind december mijn eindejaarslijstje online, en dan ontdek ik kort erna nog mooie dingen die daar eigenlijk op & bij horen te staan.

Zoals bijvoorbeeld de verpletterende film Incendies die we recent zagen. Tip: niet te veel over lezen, maar kijken en je laten verrassen. Met terugwerkende kracht bij mijn films van 2011!

Kwartje

En dan was daar de mij onbekende Belgisch-Australische singer/songwriter Gotye. Goed, ik had meegekregen dat diens ‘Somebody I used to know’ verkozen was tot Song van het Jaar, maar pas toen ik het nummer in de hogere regionen zag opduiken in de Top 2000 viel het kwartje. Wat een pareltje; zeg maar gerust een instant popklassieker.

Dat smaakte naar meer, dus dan maar gelijk zijn hele cd ´Making Mirrors´ binnengehaald en die staat inmiddels op repeat in Huize Q.

Nee, er staat geen tweede ´Somebody I used to know´ op, maar wat een fascinerende kaleidoscoop van experiment en samplepop! Hier waait de knutselgeest van de jonge Beck, met een stem die soms wat weg heeft van Peter Gabriel.

Fröbelaar Wally

Wouter ‘Wally’ de Backer is een omgevallen cd-kast. De jonge geluidsmagiër kiest bij iedere song een andere muzikale stijl & tempo en schakelt moeiteloos tussen funk, dub, sixties soul, electropop en verstilling.

Zijn experimenteerdrift vol samples, ritmewisselingen en geluidsdetails staan echter nooit de beluisterbaarheid in de weg.

En dan blijkt zijn vorige cd ‘Like drawing blood’ uit 2008 al net zo’n gedurfd popavontuur te zijn dat destijds ook compleet langs me heen was gegaan.

Late kennismaking dus, maar goeie dingen komen nooit te laat…