Lijstebrij

Het jaar loopt op z’n eind, dus het is weer lijstjestijd.
TIME Magazine zet met zijn Top 10 of Everything inderdaad vrijwel alles op een rijtje.
Maar het meest geïnteresseerd kijk ik in de decembermaand altijd eerst naar de OOR-lijst met beste cd’s, zoals samengesteld door de vaderlandsche recensentenkliek.
Dit jaar vond ik mijn persoonlijke voorkeuren echter minimaal vertegenwoordigd. Tijd dus voor een muzieklijstje met mijn eigen toppers:

The Beach Boys – Smile
De verrassing was er natuurlijk al een beetje af door het reconstructieproject uit 2004, maar dit is dan eindelijk the real thing, aangevuld met session outtakes van bijna 45 jaar geleden. Historisch materiaal!
Amos Lee – Mission Bell
Mooie alt country gemixt met soul & blues én de input van Calexico.
Peter Gabriel – New Blood
Nieuwe versies van Gabriel’s bekendste nummers, nu in orkestrale en vaak dramatisch mooie bewerkingen.
Rolling Stones – Some Girls 2011 reissue
Laatste Stones-album dat ik echt te pruimen vond, nu –dik 30 jaar na dato- waanzinnig geremasterd met bonustracks.
Tinariwen – Tassili
Broeierig-sfeervolle bedoeïenblues uit Mali.
Tika – In A Cabin With
Best of both worlds: Moss meets El Pino & The Volunteers. Prachtplaat, bedacht & opgenomen in 11 dagen!
Agnes Obel – Philharmonics
C.W. Stoneking – Jungle Blues
Band of Horses – Infinite Arms
Ry Cooder – Pull up some dust and sit down
Elbow – Build A Rocket Boys!

Flut-cd’s van het jaar:
Superheavy (stuurloos hobbyproject van o.a. Mick Jagger, superkut!)
Lulu (Lou Reed & Metallica – slechts 2 nummers van gehoord; was meer dan genoeg)

En als we dan toch bezig zijn…..

Concerten
Weinig live acts gezien dit jaar, maar de volgende blijven in mijn geheugen gegrift staan:

The Skatalites in De Piek
Collectief zuurstofgebrek & massaal zweten bij opzwepende toeter-ska.
Moss op Bevrijdingsfestival
Volgende maand eindelijk nieuwe cd, hun vorige inmiddels grijsgedraaid).
Chico Trujillo – Onderstroom Festival
Onverwacht zomermoment met vrolijke cumbia.
Fun Lovin’ Criminals - Jazzfestival Middelburg
Blubbergeluid & klapstoeltjespubliek, maar toch leuk om die mannen eens live te zien.

Films

Dogtooth
Ontregelende Griekse cinema die lang bleef nazinderen.
Drive
Sfeer- en stijlvolle thriller die het film noir genre herdefinieert.
Paul
Baldadig leuke science fiction hommage.

DVD’s

Living in the Material World
Indrukwekkend en liefdevol eerbetoon van Martin Scorsese aan de ‘stille Beatle’, George Harrison.

Tv-series

Breaking Bad
(Blijft superieur; het wachten is op slotseizoen 5 in 2012)
Damages
(Intelligent en spannend psychologisch advocatendrama met Glenn Close)
The Bridge(Briljant Scandinavisch topthrillerdrama)

Leukste twitteraars

James Worthy
Hare Majesteit
De Speld. 

Dag pa

Ik zie hem iedere morgen in de badkamerspiegel. Dan kijk ik mijn vader in de ogen, die 41 jaar terug op 7 december terug overleed, 15 dagen nadat hij zijn 60e verjaardag nog had mogen meemaken.

Waarom deze cijfertjes en data? Omdat ik 16 dagen geleden zelf 60 werd en mijn verwekker dus inmiddels met een dag heb overleefd. Weer een memorabele mijlpaal!

Dag pa, ik heb je te kort gekend en merk toch dat ik steeds meer op je ga lijken.

Kleine jochies worden groot

Tjemigdepemig, time flies when you’re having fun... Morgen word ik 60. Ben ik dan nog een steeds oudere jongere of al officieel een ouwe lul?

Toch wel een gedenkwaardige mijlpaal. Voelt tegelijkertijd ook vreemd, want in mijn hoofd ben ik twee decennia jonger, terwijl mijn lichaam daarentegen weer iets van tien jaar voorloopt.

Knakkende & stramme gewrichten, piepende longen en structurele moeheid teisteren mijn bejaarde systeem. Op mijn to-do-list: alvast rollator & stoeltjeslift bestellen, aanmelden voor verzorgingsflat en aanbod incontinentieluiers onderzoeken.

Maar eerst genieten van een culinair weekend dat Mevrouw Q voor mij in petto heeft. Even weg uit onze nog steeds onttakelde, kale kamer.

Geen bloemen, geen bezoek.

Twee pyramidevormen

 

Cia, bastardo!

The man who screwed an entire country.

Back to base

Na drie weken buitenverblijf zijn we inmiddels weer terug in ons vertrouwde rijtjeshuis dat in de tussentijd een behoorlijke metamorfose heeft ondergaan.

Nieuw strak huiskamerplafond, vers gestorte betonnen vloer en de complete benedenverdieping is in een vers witsel- en verfjasje gestoken.

De bijna meubelloze huiskamer galmt als een echoput, huisgenoot Joop snuffelt er bevreemd rond en onze luchtwegen worden nog dagelijks aangetast door de verflucht.

Gelukkig is sinds vandaag onze beschadigde kabelaansluiting hersteld en beschikken we dus weer over internet, televisie en telefoon. Wel zo fijn.

Het wachten is nu op het moment dat de nieuwe laminaatvloer gelegd kan worden en we de huiskamer weer definitief kunnen inrichten. Vrees dat dat nog wel ettelijke weken gaat duren.

Tot die tijd bivakkeren wij op kaal beton en proberen we onze vermoeide lijven te ontspannen in tuinstoelen met dubbele kussens…

Bivakkeren in een blokhut

Na een paar weken is het wel eens tijd voor een levensteken via mijn Q-Blog. Zeker voor de paar mensen die dit medium nog als mijn enige digitale uitingsvorm checken (dag Cis).

Ja,er zit een beetje het klad in dit blog, en dat heeft zo zijn redenen. Allereerst ben ik zowel privé en op mijn werk actief met andere sociale media als Twitter en Facebook en daar lijden sommige zaken weer onder.

Verder -buitenom de hectiek van mijn werk- de laatste tijd vooral bezig geweest met de voorbereidingen van een grote huiskamerverbouwing die momenteel gaande is.

In transit
Hebben ons onttakelde huis tijdelijk verlaten en bivakkeren nu voor drie weken in een blokhut midden in een klein bos, op slechts een paar minuten fietsen van woning en werk. Er zijn slechtere noodverblijven denkbaar, zeker nu afgelopen weekend de herfst zich van zijn zonnigste kant liet zien.

Hoewel ons over een week de forse taak wacht om onze hele benedenverdieping opnieuw te schilderen en in te richten, overviel ons de laatste paar dagen een beetje een vakantiegevoel.
Het was dan ook onvervalst kicken op onze veranda in de knetterende herfstzon, met af & toe een overvliegende wolk vogels die cirkelend hun proefrondjes draaiden voor de wintertrek.

Muziek & vogeltjes
Hou me vooral onledig met het lezen van diverse muziektijdschriften en het downloaden van de daarin besproken cd’s. De meest verrassende dingen stromen hier mijn laptop binnen in een razend tempo, want onze blokhut staat vlakbij een zendmast.

Tussen de vogelgeluiden klinkt uit onze blokhut muziek die de stilte vaak perfect completeert: de bedoeïnen blues van Tinariwen, de speeldoospianopop van Agnes Obel en een verlaat ontdekte electrosfeer-cd van Boards of Canada.

Kortom, ik zit in een overgangsfase. Als dit blog weer een beetje op gang komt, dan zal dat pas over een tijdje zijn wanneer de boel weer op orde is en de internetverbinding het thuis weer doet.

Muzikale retro reis

Pas recent ontdekte ik door een concertfragment van Lowlands 2011 het fenomeen C.W. Stoneking.
Zijn laatste cd ‘Jungle Beat’ bleek inmiddels al drie jaar oud, maar sommige goede dingen komen nooit te laat. Sterker nog: zijn muziek is helemaal niet van deze tijd en klinkt alsof hij stamt uit de beginjaren van de vorige eeuw.

Wie Stoneking hoort zingen verwacht dat die stem toebehoort aan een oude, zwarte bluesman. Maar Christopher William blijkt een blanker dan blanke Australiër die de 28 nog moet passeren en als geen ander Amerikaanse muziekstijlen uit de 20-er tot 40-er jaren weet te herscheppen.

Calypso, ragtime, New Orleans jazz, Cubaanse mambo, Afroblues, G.W. Stoneking mengt met zijn Primitive Horn Orchestra alles tot een uiterst gevarieerde cd die bovendien zeer authentiek en consistent klinkt.

Mooi & verrassend dat tegenwoordig nog zulke muziek gemaakt wordt. Hulde!

Muzikale boswandeling met neohippies

Nog meer pas bekeken Lowland Leuks: het neofolkcollectief Edward Sharpe & The Magnetic Zeros.

Had het er al eerder over in dit blog. De band toerde deze zomer uitgebreid langs de Europese festivals. Zou ze graag ooit eens op een kleinschalige concertlocatie meemaken, want dit enthousiaste groepje heeft mijn sympathie.

Daarom deze akoestische boswandeling alsnog maar even vastgelegd.

Herfstklaar

Nog steeds doende vele uren Lowlands op de harddisk recorder te bekijken. Tussen alle voorspelbare gitaarrock en electro sprong de verstilde pianopop van Agnes Obel en direct tussenuit.

Het feit dat deze in Berlijn woonachtige artieste oorspronkelijk uit Denemarken komt, doet menig recensent grijpen naar de vertrouwde natuurlyriek van mistige bossen en besneeuwde heuvels. Toch is haar debuut ‘Philharmonics’ allesbehalve een kille bedoening.

Wie deze cd vol subtiele speeldoosminiatuurtjes op volle sterkte draait, zakt langzaam weg in een warm bad van hypnotiserende, repeterende pianoklanken. En dan hebben we het nog niet over Agnes’ stem gehad, die ergens tussen een jonge Kate Bush en een hysterievrije Tori Amos in zit.

Haar Satie-achtige luisterliedjes worden heel slim en onnadrukkelijk ingekleurd met tweede stem, gitaar, harp en cello en lijken met ijzersterke precisie in elkaar gezet zonder dat het klinisch wordt.

Grootste compliment is dat dit niet direct de muziek is waar ik normaliter voor warmloop, maar deze ingetogen mix van betoverende luisterpop en folk met klassieke invloeden weerklinkt nogal eens in Huize Q.

Laat die herfst maar komen, ik heb het perfecte Deense dekbed om in weg te kruipen…

Mijn zoveelste Beatles revival

Hoewel het dik vier decennia geleden is dat the Fab Four uit elkaar gingen, overkomt het me nog steeds één à twee keer per jaar: mijn zoveelste Beatles heropleving.

Onlangs nam ik een oud muziekblad mee als strandliteratuur waarin de groep zoveel jaar na dato kritisch werd geanalyseerd. Het verhaal van de band is mij inmiddels overbekend, maar blijft interessant wanneer het maar vanuit nieuwe perspectieven wordt beschreven.

En ja hoor, voordat ik het wist zat ik het rijke oeuvre van de groep weer met hernieuwde interesse te beluisteren en ontdekte ik toch weer nieuwe details in sommige grijsgedraaide songs.

Alsof de duvel ermee speelde waren er ineens op tv & internet ook weer Beatles-zaken die mijn aandacht trokken.
Deze week was in Het Uur van de Wolf de nieuwe documentaire ‘John Lennon in New York’ te zien, gisteren verscheen de trailer van de Scorsese-film over het leven van George Harrison, die 5 oktober in première gaat.

Bovendien ontving ik vorige week via Twitter een link naar onderstaand filmpje, een flash mob annex karaoke event op Trafalgar Square waar 13.500 mensen ‘Hey Jude’ staan te zingen.



Hartverwarmend filmpje. Moet even op gang komen, maar toont overduidelijk aan dat ik niet de enige ben voor wie de muziek van JPG&R nog steeds springlevend is.

Daar gaat ie...

Zal tijd worden. De vraag is wat/wie er voor in de plaats komt, maar zal voor de Libiërs altijd een verbetering zijn.

Bewegende foto’s

Iedereen kent ze wel: animated gifs, de vaak nerveus knipperende attentietrekkers (Nieuw! Klik hier!) die vooral in vroeger jaren de pagina’s van websites bevolkten & ontsierden. In feite zijn het kleine animaties van een aantal aan elkaar gemonteerde plaatjes die eindeloos worden herhaald.

Eerherstel?
Je ziet ze tegenwoordig op professionele sites gelukkig niet vaak meer; in plaats daarvan worden nu o.a. gelikte Flash animaties gebruikt. Toch lijkt er iets van een revival annex eerherstel gaande, want recent kwam ik regelmatig sites tegen waar men aantoont dat je met animated gifs ook hele mooie dingen kunt doen.

Zie bijvoorbeeld het photoblog ‘From me to you’, dat vooral gespcialiseerd is in bewegende modefoto’s en glossy plaatjes.

De mooiste vind ik zelf ‘If we don’t, remember me’ waar met regelmaat nieuwe movie stills worden geplaatst met uiterst subtiele animatie. Vaak moet je zelfs goed kijken wanneer en wat er nou precies beweegt. Dus nix geen geknipper, maar eerder een esthetisch, onthaastend genoegen dat haaks op de schreeuwerigheid van het vroegere format staat.

Musuembezoek als nieuwe belevenis

Gisteren togen wij met een bevriend echtpaar richting België voor onze jaarlijkse portie Cultuursnuiven in Vlaanderen. Doel was dit keer het recent geopende nieuwe museum Museum aan de Stroom in Antwerpen.

In twee maanden tijd trok deze nieuwe kunstattractie al dik 250.000 bezoekers. Daar zijn er gisteren weer heel wat bij gekomen, want het weer was belabberd en hordes verregende toeristen trokken en masse naar het MAS.

Het 60 meter hoge museum wordt gekenmerkt door een bijzondere architectonische vormgeving en een uiterst prettige, informele sfeer. Voor een tientje heb je maar liefst negen verdiepingen kunst & cultuur tot je beschikking, inclusief een panoramisch 360 graden uitzicht over de stad bovenop het dakterras.

Vooral de manier waarop thematentoonstellingen als ‘Machtssymbolen’ en ‘Leven en dood’ werden gepresenteerd maakte grote indruk. Met ondersteunend beeld, geluid, video- en klankcollages maakt het MAS het bezoek aan een museum tot een nieuw soort allround belevenis.

Na ruim drie-en-half uur dwalen door dit prachtgebouw zaten onze hoofden stampensvol bijzondere beelden. Bovendien werd het eindelijk droog en begonnen de terrassen nadrukkelijk te lonken.

Nog niet de helft gezien van wat het MAS te bieden heeft, maar dat geeft niet. We komen er graag ooit nog een keer terug voor de rest.

Take me to the beach

 
Dub Spencer & Trance Hill - Echo Beach.www.VideoDroid.org by PeterQ

Even beetje experimenteren met Sound Cloud. Als test een favoriet hangmat remixje dat doet verlangen naar zwoele zomers.

Echo’s uit het verleden

Op mijn werk o.a. bezig met de aanzetten van een fototentoonstelling over de sixties die in oktober rond moet zijn. In een oriënterend gesprek met De Piek (die in dezelfde maand het 40-jarig jubileum viert) werd mij getipt ook eens contact op te nemen met Jan S. die in die tijd heel wat gefotografeerd heeft.

Bij het horen van die naam ging er bij mij al een klein belletje rinkelen. Toen ik hem eenmaal aan de lijn had bleek het een oude collega te zijn met wie ik in de zeventiger jaren had samengewerkt.

Jan vertelde me in dat gesprek dat hij ooit een foto had gemaakt bij een concert van Kevin Coyne in De Piek waarop ik duidelijk herkenbaar in het publiek zit, samen met mijn toenmalige vrouw Dea. Hij opperde dat ik maar eens in de online database van het Vlissingse Gemeentearchief moest rondsnuffelen.

Huispermanentje
En ja hoor, binnen no time de foto in kwestie gevonden. Daar zitten we op de grond vooraan het podium bij Coyne. Moet volgens mij in 1973 of ’74 geweest zijn, want ik heb een snorretje, lange bakkebaarden en iets wat op een huispermanentje lijkt.
Zoiets mag je met recht een blast from the past noemen, zeker wanneer je de foto in kwestie nooit eerder gezien hebt.

Wat is er sindsdien veel gebeurd in de muziek, in de wereld en in mijn leven. De eigenzinnige singer-songwriter overleed in 2004 en volgende week is het op de kop af al weer 15 jaar geleden dat Dea is gestorven.

Van Kevin Coyne ga ik nog maar eens wat muziek zien te downloaden. En Dea, die ga ik binnenkort maar weer eens een bloemetje brengen…

Dansen aan zee

De afgelopen editie van Onderstroom stond voor mij voornamelijk in het teken van lekkere en gevarieerde muziek.

Natuurlijk heb ik het nodige meegepikt van de Straattheaterdag en The Perfect Pitch artiestenrevue, maar van de tentvoorstellingen op de dijk heb ik alleen ‘De Stijle Want’ bezocht. En dat was zoals altijd hilarisch & briljant in zijn originaliteit.

Sowieso door de barre, kille weersomstandigheden alleen de zaterdag en de zondag echt meegemaakt.

Toch nog t-shirt weer
Stonden we zaterdagavond nog noodgedwongen in winterkleding te dansen bij De Platenbus (leve DJ Joep!), op de afrobeat-Santana-swing van Koffie en de electro-didgeridoo-trance van Loonaloop, gelukkig werd het zondag dan toch eindelijk t-shirt weer!

Ambiance
De laatste middaguren van Onderstroom 2011 waren qua weer & ambiance zoals je het altijd op een festival hoopt mee te maken: relaxed, zonnig en gezellig.
Als opwarmertje eerst de punky bluegrass van The 357 String Band en als ideale afsluiter de cumbia ska van de Chileense feestband Chico Trujillo. Kortom, de stemming zat er lekker in bij de Oranjemolen.

Nog even dit
Maar voordat we het wisten was het aan het begin van de avond weer al abrupt finito. Had er nou op z’n minst niet nog wat afbouwende muziek gedraaid kunnen worden?
En als ik dan toch bezig ben: graag volgend jaar in ieder geval weer iets van een schuiltent. Is natuurlijk het laatste wat je in dit Hollandsche klimaat moet wegbezuinigen!

Fotoverslaggeving hiero.

Festival Op de Bank

Wijlen Martin Bril zei het al treffend: “Je mist meer dan je meemaakt”.

Nu het festivalseizoen is losgebarsten overvalt me het gevoel dat ik weer van alles mis loop. Ieder jaar denk ik: “Ik moet toch echt eens een keer naar Oerol”, maar doe het vervolgens niet. En wat zou ik graag een keer Lowlands willen meemaken, maar ik weet ook dat het er nooit meer van komt.

Ooit op het punt gestaan naar Kralingen 1970 te gaan, maar ook dat toen al last minute afgeblazen. Sindsdien wel mijn portie memorabele festivals meegemaakt waaronder diverse edities van Pinkpop, Torhout/Werchter en Mundial.

Maar de laatste paar jaar is mijn festivaldrang behoorlijk afgenomen. Zeg maar gerust: vrijwel tot nul gereduceerd vanwege te veel gedoe, te massaal, te onvoorspelbaar qua weer, geen zin om door de blubber te dabberen.

Ik ben inmiddels een hangbankoudere geworden en volg het merendeel van de festivalverslaggeving via de televisie met het geluid over de huiskamerinstallatie. Alleen voor locale of regionale evenementen kom ik nog van die bank af.

Eind deze week dus wel present op Onderstroom. Tenzij het pestweer wordt; dan zet ik wel een DVDtje op van Woodstock.

The Beat Goes On (Exit)

Na 50 dagelijkse postjes met clips van favoriete songs komt er een eind aan deze videoreeks.

‘These boots are made for walking’ was de sixties soundtrack van opkomend vrouwenbewustzijn. Vooral de regel ‘One of these days these boots are gonna walk all over you’ deed het goed bij de dames.

Saillant detal: de song werd vanuit een mannelijk standpunt geschreven door good ol’ Lee Hazlewood en is dus eigenlijk een uiterst vrouwonvriendelijk nummer…

The Beat Goes On (49)

Rhymin´Simon post-Graceland. Van Zuid-Afrika naar Zuid-Amerika met ratelende samba swing.

The Beat Goes On (48)

Hangmat soundtrack voor een lome zomerdag.

The Beat Goes On (47)

Krachtige eighties doom door onterecht vergeten new wave band.

The Beat Goes On (46)

Uit de afdeling Dode Singersongwriters. Favoriet Tim Buckley nummer. Die stem, kippevel!

The Beat Goes On (45)

Massive Attack toen ze nog ground breaking waren. Loom, dopey & cool.

The Beat Goes On (44)

Beck meets Janice Joplin in voorbeeldige mashup ‘Mercedes Beck’.

The Beat Goes On (43)

Tropicana! Compleet foute, nep salsa-disco uit 1981. Swingt nog steeds als een tiet.

The Beat Goes On (42)

Uitgeklede Tears for Fears cover. Mooier dan het origineel.

The Beat Goes On (41)

Vrolijke stoner rap met hoog THC-gehalte.

Rot vertalingen

Vertalen is een vak, en iets naar het Nederlands vertalen al helemaal. Dat geldt niet alleen voor buitenlandse films & boeken, maar zeker ook voor vertalingen van liedteksten.

Terecht beroemd is Ernst van Altena, die bijna alle chansons van Jacques Brel op sublieme wijze in het Nederlands vertaalde. Op popgebied deed Ernst Jansz het vorig jaar zeer verdienstelijk met zijn Dylanvertalingen op ‘Dromen van Johanna’.

Hoe het niet moet bewezen twee letterkundigen Bindervoet en Henkes die zich ook op de songteksten van Dylan en die van The Beatles stortten. Wie ‘Sergeant Pepper..’ vertaalt als ‘Captain Iglo’s Zeemanszangzaadkoor’ weiger ik verder serieus te nemen.

Polderhertalingen
Hoe het wel kan (en goed ook) bewijst all-round taalbeest Jan Rot. Zijn vertaalwerk beslaat een enorm spectrum: van de Mattheus Passion tot de rockopera ‘Tommy’, en alles wat daar verder tussenin zit.
Rot heeft zo ongeveer alle mogelijke muziekteksten vertaald, of nog beter hértaald. Wereldhits worden daarbij soms op komische, maar altijd respectvolle wijze overgezet in helder Nederlands.
Zo heet ‘Paradise by the dashboard light’ bij hem ‘Vollemaan in de vrijerslaan’, ‘Riders on the storm’ wordt ‘Stapvoets door de storm’ en ‘Hoerentent Teven’ is de poldervariant van ‘Honky Tonk Women’.

Waarom dit blogberichtje? Omdat nog t/m 1 juli in zijn Rot Shop geldt: 3-voor-de-prijs-van-2. Samen met twee collega’s snel gebruik gemaakt van dit aantrekkelijke aanbod. Zelf ‘Jan Rot zingt Randy Newman’, ‘Beatles & Stones’ en de ‘An & Jan doen de Top 100 Aller Tijden’ in huis gehaald.

Met zijn drieën beschikken we nu over een paar dozijn briljante Rotliedjes. Soms is het leven extra leuk.

The Beat Goes On (40)

Best of both worlds: hiphop meets The Bee Gees.

The Beat Goes On (39)

Loom skankende ska classic. Zet zelfs verkalkte heupgewrichten in beweging.

Liefde op het eerste gehoor

Moet nodig mijn hd-recorder opschonen. Staat o.a. zo’n 24 uur live Pinkpop op die ik eigenlijk nog moet doorploegen. Ik pik uit de nieuwe, mij vaak weinigzeggende acts toch altijd wel iets dat me direct aanspreekt. Als dat niet gebeurt is het al gauw: fast forward!

Instant click
De klik was er meteen toen ik Band of Horses zag optreden. En ‘NW Apt.’ was gelijk zo’n nummer dat eigenlijk niet zou misstaan in mijn ongoing reeks ‘The Beat Goes On’.
Zo hoort voor mij een band te klinken: strak, meeslepend en vitaal. Zo hoor ik gitaren het liefst, die drum sound in het intro, die samenzang, dat refrein!
Een nummer waarbij ik weer luchtgitaar riffs sta te maken in de huiskamer en dat regelmatig op repeat mag. Zo’n instant klassieker binnen het genre. Nee, laat ik nou niet zuinigjes doen, ik voel dat ik deze track nooit beu zal raken.

Love at first sight dus, deze band die op hun recentste cd ‘Infinite Arms’ het uitgestrekte gebied tussen Crazy Horse en The Great Lake Swimmers verkent. Want ze kunnen ook hele, mooie verstilde songs aan, maar winnen door dat contrast alleen maar aan diepte.

Over contrast gesproken: intrigerende begeleidende clip, waarin de groep niet eens in beeld komt. Zo’n bandje bedoel ik nou…

The Beat Goes On (38)

Weemoedige 70’s synthipop uit België. Jo Lemaire met fraaie bewerking van Gainsbourg nummer.

The Beat Goes On (37)

Draai tegenwoordig niet echt veel meer van Jimi, maar dit blijft zoooo mooi.

The Beat Goes On (36)

De Moeder Aller Grunge Songs. Mag niet ontbreken in dit overzicht. PLAY LOUD!

The Beat Goes On (35)

Eerbetoon aan The Big Man. Catchy duohit met Jackson Browne.

The Beat Goes On (34)

Melancholiek feel good nummer met fraaie, intrigerende clip.

The Beat Goes On (33)

Punky powerpop met een boodschap. Blijft onverminderd lekker knallen.

The Beat Goes On (32)

Profetische poetry pop, gegoten in cynisch swingende apocalyps song.

The Beat Goes On (31)

Groove instrumental met gitaar, drums & electronica in minimale setting.

The Beat Goes On (30)

Boven in de eregalerij van de Pop Canon. Zo mooi maken ze ze tegenwoordig niet meer.

The Beat Goes On (29)

Onverwoestbare classic. Dit hebben de Fun Lovin’ Criminals nooit overtroffen. Alleen al reden om vanmiddag naar Middelburg te gaan.

The Beat Goes On (28)

Sturm und Drang met kerkorgel. Iedere keer weer kippevel!

Retro flashback

Er schoten afgelopen week veel aanvullende beelden door mijn hoofd bij het zien van een uur durend verslag van Pinkpop ´81 op Cultura TV.

Ik had destijds op slinkse wijze een backstage pasje geregeld en kon wanneer ik wilde uit de massa en ook zo weer vooraan komen bij mijn favoriete groepen.

Kan me nog heel goed herinneren dat ik nog foto´s heb genomen van de jonge U2, heb staan skanken bij Madness en mee stond te brullen bij good old Ian Dury. Het gitaargeweld van de Michael Schenker Group ben ik ontvlucht om lekker backstage sateetjes te gaan eten.

Swingin´in the rain
Maar mijn mooiste festivalmoment 30 jaar geleden was het optreden van de net doorbrekende band UB 40 die de last minute afgelaste Pretenders verving.
De aanvankelijke publieksteleurstelling sloeg om in massaal enthousiasme bij het horen van de toen baanbrekende, lome reggaeklanken. En daar veranderde een plotselinge regenbui niets aan: ik stond toen onder een paraplu tussen twee mij onbekende dames lekker te heupwiegen.

Grappig is dat ik toen naar Pinkpop was afgereisd in gezelschap van mijn huidige Mevrouw Q die zich daar nu niets meer van kan herinneren.

Inmiddels zijn we het grote festivalstadium ontgroeid en gaan we de komende Pinksterdagen lekker op de bank kijken naar het Cultura live verslag van Pinkpop 2011.

The Beat Goes On (27)

Luchtgitaar classic. Lekker beuken & brullen: he’s got a cd player, player, player, player….

The Beat Goes On (26)

Jazz & sex met staande bas, vocals en inventief drumwerk.

The Beat Goes On (25)

Recente Elbow song, maar nu al een klassieker wat mij betreft.

The Beat Goes On (24)

Onverwoestbare party hit in Huize Q. Peace and happiness for every man!

The Beat Goes On (23)

Allermooiste pop song aller tijden? Waarschijnlijk wel.

The Beat Goes On (22)

Vroege symbiose van rock & roll en soul. Schreeuwt u even lekker mee?

Tijdelijke trots

Nieuwe feature in mijn statistiekprogramma: Google ranking.

Blijk met dit blog op nr. 1 te staan wanneer je ‘Heldenbeelden’ intikt, op 3 met ‘vette kunst en op 6 als je ‘koperen knijptoeter’ googelt. Die laatste twee slaan nergens op, maar ‘t is altijd de positie die telt, nietwaar?

Iets minder enthousiast ben ik over de ex aequo positie 6 voor ‘pedo plaatjes’, maar dat blijf ik niet uitleggen. Voordat ik het weet sta ik, door dit transparent te melden, daarmee op ineens aan top.

Laten we het er op houden dat ik met die Heldenbeelden op 1 best kan leven. En er eigenlijk best een beetje trots ben.

Wat is internet toch fascinerende flauwekul.

The Beat Goes On (21)

Klassieke 60’s riff instrumental. Zo simpel kan het dus zijn.

The Beat Goes On (20)

Heb niet erg veel met jazz. Behalve als het zo lekker voortswingt.

The Beat Goes On (19)

Favoriete, immer swingende Counting Crows song. I wanna be Bob Dylan!

The Beat Goes On (18)

Normaliter niet zo into Enya, maar dit blijft heerlijke ear candy.

Bericht aan de lezers

Ik hoor het jullie denken: is dit hier met al die filmpjes van de laatste tijd nu alleen maar een muziekblog geworden? Het antwoord is ja, door omstandigheden grotendeels wel.

Ben zoals ik al eerder meldde mijn eigen muziekbibliotheek aan het herontdekken en zit nogal eens op YouTube te zoeken naar bijbehorende filmpjes. Dat vormt de basis voor de nu al weken lopende serie The Beat Goes On, en die zal nog wel even voortduren want ik kom zat clips tegen van mijn favoriete nummers.

Bovendien ben ik bezig met het onderzoeken van andere digitale uitingsvormen zoals Twitter en Facebook, en daar gaat nogal wat tijd in zitten. Betekent overigens niet dat ik overweeg dit blog op te heffen, daarvoor is het inmiddels een te leuk persoonlijk archief van de afgelopen jaren geworden.

Ondanks alle aanvullende communicatie-uitingen zal ik mijn blog altijd wel blijven gebruiken voor vakantieverslagen, belevenissen en commentaren die meer tekstruimte nodig hebben.

Alleen… vakantie zit er voorlopig niet in, veel grote vermeldenswaardigheden beleef ik momenteel niet en mijn persoonlijke commentaren kan ik veelal kwijt op Twitter.

Daarom dus deze muzikale vulling. Ook leuk toch? En in ieder geval weer dagelijks een postje op dit blog.

The Beat Goes On (17)

Guilty pleasure. Foute kapsels, standaard 80’s clip, maar song zelf blijf ik mooi vinden.

The Beat Goes On (16)

Twee jaar lang zeer in zwang in Huize Q toen naast ons De Stam van de Holenbeer woonde en wij hun gebral & geruzie noodgedwongen probeerden te overstemmen. Burn motherfucker, burn!

The Beat Goes On (15)

Pompende power rap. Doet ‘t altijd op de dansvloer of op de walkman.

The Beat Goes On (14)

Zelfbewuste electropop met vette synthesizers. We got the vision, now it’s time to have some fun!

The Beat Goes On (13)

De paranoia van een stadsguerillero op muziek gezet en voorzien van eh… aparte danspasjes.

The Beat Goes On (12)

Sommige one hit wonders krijgen eeuwigheidswaarde. I can’t help it, I’m a romantic fool.

The Beat Goes On (11)

Zo hebben we het graag: retestrak. Dat refrein, die riff, dat orgeltje!

Forever young?

Door alle media-aandacht zal het niemand ontgaan: vandaag viert de heer Robert Zimmerman uit Duluth, Minnesota zijn 70e verjaardag.

Ik volg hem niet echt meer de laatste jaren, maar Bawb blijft natuurlijk een culturele grootheid zonder weerga. Hij ziet er op z’n ouwe dag met dat dunne snorretje uit als een Mexicaanse drugsbaron met maagklachten, maar ooit –in de sixties- had hij een iconisch hoofd vol krullen en cryptische teksten.

How does it feel?
Die periode uit mijn jeugd koester ik nog steeds. Samen met vrienden zijn songs proberen te doorgronden, de leraar Engels ‘Desolation Row’ voorleggen met de vraag of ie dit even tekstueel wilde analyseren en snerend meebrullen met ‘How does it feeeeeel…’.
Yep, ‘Like a rolling stone’ is onbetwist een van de mijlpalen uit de popgeschiedenis, maar zijn allermooiste werk vind ik persoonlijk de dubbelaar ‘Blonde On Blonde’. Daarvan ken ik de teksten nog grotendeels uit mijn hoofd, en dat is op mijn leeftijd geen geringe prestatie.

Verder niet teveel woorden aan spenderen; doet ie zelf ook niet. Gewoon ter afsluiting de boel nog even kort samenvatten met een favoriete en nog immer urgente Dylan-regel: ‘Don’t follow leaders, watch the parking meters!’.

The Beat Goes On (10)

Hier word ik altijd blij & huppelig van. Ik wil ook zo’n schuurtje!

De Moderne Mensch

Tot mijn eigen verbazing vind ik Twitter als nieuw communicatiemiddel aanzienlijk leuker dan ik zelf ooit verwacht had.
Amper tweeënhalf jaar geleden plaatste ik nog zuinige kanttekeningen bij het toen prille medium. Maar Twitter is ook in Nederland inmiddels volwassen geworden en ik ben een flexibel mensch dat zijn mening durft te herzien. Misschien denk ik er trouwens over een tijdje wel wéér anders over.

Prikkelende statements?
Waar ik nog steeds zuinig in ben is het volgen van medetwitteraars. Aan de ene kant is dat om het infobombardement binnen de perken te houden, aan de andere kant zijn er ook maar weinigen die ik echt de moeite van het volgen waard vind.
Ik heb er zelf al eens een tweet aan gewijd, maar ik herhaal het hier onverminderd: ook van het merendeel BN-ers hoef je op Twitter geen prikkelende of gevatte statements te verwachten. Zelfs iemand als Youp komt niet veel verder dan het regelmatig aankondigen van zijn nieuwe column.

Maar gelukkig zijn er spaarzame uitzonderingen: Koningin_NL bijvoorbeeld praat Haar onderdanen twittergewijs regelmatig bij en ook Wim de Bie heeft het medium goed in de vingers, zoals je van een mental coach trouwens mag verwachten.

Geen tijd, geen geduld!
De oplettende lezer zal het inmiddels duidelijk zijn: ik heb zelf het meeste met twitteraars die de beperking van 140 tekens als een creatieve uitdaging zien om kernachtig iets actueels neer te zetten of een doorlink intrigerend te verpakken.
Een goed verwoord statement moet eigenlijk al voor zich spreken, want in dit snelle infotijdperk zullen velen niet eens de moeite nemen om een aanbevolen link te checken. Laat staan dat men een gelinkt filmpje de volle zendtijd geduldig gaat uitzitten.

Leest u even mee?
Daarom ben ik blij dat ik toch op een twitterlink van collega Edwin klikte en daardoor bovenstaand filmpje met wijlen George Carlin zag. Had nog nooit gehoord van deze standup comedian, maar zijn ‘Modern Man in Three Minutes’ is een briljante poetry rap die je hier desgewenst op de autocue kunt meelezen. Want Carlin gebruikt wel iets meer dan 140 tekens.

Daarna nog veel moois van die man op YouTube gevonden die ik zonder die tweet nooit had ontdekt.

Verrassende dingen, die je bij toeval krijgt aangereikt. Thanx Edwin.

The Beat Goes On (9)

Prettig neurotische indierock met lekker jengelende gitaar en The Son of David Byrne on vocals.

The Beat Goes On (8)

Startte 7, 8 jaar geleden de Balkan dance craze. Skankt nog steeds lekker weg. Hop, hop, hop!

The Beat Goes On (7)

Ultieme feesthit. Mag nooit ontbreken. PAAAAARTY!

The Beat Goes On (6)

Categorie ‘ Lief & Leuk’. En het swingt nog ook. Waar hoor je tegenwoordig trouwens nog een blokfluitsolo?

De aanschaf van een nieuw speeltje

Over een paar weken voegt Mevrouw Q weer een lente toe aan haar jarenlijstje. Zij blijft natuurlijk altijd mijn Jonge Fa, maar toch gaan de jaren soms een beetje hun tol eisen.

Toen zij bijvoorbeeld recent aan de varilux bril ging, was het gelijk afgelopen met prettig, liggend lezen in de echtelijke sponde. Een ebook leek niet alleen de voor de hand liggende oplossing, maar ook een leuk verjaardagscadeau.

De keuze was snel gemaakt; dat moest een Amazon Kindle worden. Vorig jaar zagen we namelijk op het strand van Jamaica een Amerikaanse dame zitten lezen met zo’n ding. Het lettercontrast was -zelfs in het knetterende, caraibische zonlicht- ronduit verbluffend.

Twee dagen nadat ik het nieuwe speeltje via internet besteld had, arriveerde de Kindle3 al per UPC-zending. Ja, de wereld is tegenwoordig echt een global village!

Leve internet!
De Kindle heeft wel één ingebouwd ‘vuiligheidje’: een eigen ebook format (AZW) om de consument te dwingen zijn boeken via Amazon.com aan te schaffen. Nou is Mevrouw Q überhaupt niet geïnteresseerd in Engelstalige boeken; zij wil gewoon lekker veel Nederlandse boeken op haar reader hebben.
Dan lijk je met het het Europese ePub format een probleem te hebben, want dat wordt niet geaccepteerd door de Kindle. Maar gelukkig biedt ook hier internet uitkomst, in meerdere opzichten.

Converteren met Callibre
Sowieso zijn er door wat simpel googelen de nodige Torrent sites te vinden waar je met één muisklik 1000 of meer boeken in ePub format binnenhaalt. Die boeken zijn al DRM-vrij, hetgeen betekent dat de eventuele kopieerbeveliging er al is uitgesloopt.
Met behulp van het gratis programma Callibre zijn je DRM-vrije ePub boeken vervolgens moeiteloos te converteren naar een ander format (bijv. MOBI of PDF) dat wel door de Kindle wordt geaccepteerd. Piece of cake!

Nu nog tijd vinden om de uitgebreide Kindle handleiding door te ploegen, want het apparaat heeft ook nog de nodige extra leukigheden waaronder een WiFi verbinding.

Ik heb het maar wat druk met al die nieuwerwetse dingen. “Ach, het houdt je van de straat”, zou mijn moeder zaliger zeggen.

The Beat Goes On (5)

Immer aanstekelijke Mexicaanse gangsta rap met knipoog én trompet sampletje van Herb Alpert.

De (r)evolutie van communicatie

1970: I’ll talk to you when I see you.
1990: I’ll call you.
2000: I’ll email you.
2005: Can I text you?
2010: Alright, Facebook or text?
2100: I’ll send you a telepathic message.

The Beat Goes On (4)

Wie dit kent, verraadt zijn leeftijd. Italiaanse rap avant la lettre uit 1972. Gemuteerde Bo Diddley stomp met lekkere blazers. Ol rait!

The Beat Goes On (3)

Lome soundtrack voor een tropisch eiland. Ober, doet u mij nog een mojito!

The Beat Goes On (2)

Jazzhop classic. Dibby, dibby dam, funky, funky!

Digitale kruiskoppelingen

Amper twee weken geleden stortte ik me nog verder in de wondere wereld der sociale media. Ik beschikte o.a. al over dit weblog en een Flickr fotosite, maar voegde daar om het allemaal nog leuker & hedendaagser te maken ook nog een Facebook- en een Twitter-account aan toe.

Sindsdien vooral bezig geweest om al die Web 2.0 uitingen aan elkaar te koppelen, want het is natuurlijk ondoenlijk om die veelheid aan digitale dingen afzonderlijk bij te houden.

Kind op leeftijd
Alles wat ik nu twitter, blog of flickr verschijnt ook automatisch op mijn Facebookpagina die als een soort centraal verzamelpunt fungeert. Daarnaast kan ik alle reacties van mijn mede-twitteraars en –FBers overzichtelijk volgen via Tweetdeck en Hootsuite, handige applicaties waar ik een week geleden nog nooit gehoord had.

En al die bovengenoemde zaken kan ik uiteraard ook inzien via de apps op mijn smartphone. Ben ineens een kind van deze tijd dat veel extra lol beleeft aan zijn digitale speeltje. Een kind op leeftijd dat wel, maar dat hoeft niemand te weten. Gewoon een kwestie van geen geboortejaar invullen op je FB profielpagina :-)

Nieuwe kommunikasie
Jammer dat het overgrote deel van mijn clubje echte vrienden zich nauwelijks in deze wereld begeeft en zodoende geen enkele weet heeft van waar ik momenteel allemaal mee bezig ben.
Ik zou ze natuurlijk ouwerwets kunnen bellen of mailen (zóóó 2010!), maar daar heb ik eigenlijk geen tijd voor. Gewoon te druk met nieuwe communicatie-uitingen.

Gelukkig krijg ik er in een rustig tempo de nodige digitale vrinden bij. Als ik niet beter wist, zou je haast denken dat ik nog populair word op m’n ouwe dag.

The Beat Goes On (1)

Moest laatst mijn huiskamerlaptop -die ook als superjukebox fungeert- noodgedwongen formatteren en werd toen slachtoffer van een klassieke fout. Geen backup gemaakt en dus alle met veel zorg samengestelde playlistjes foetsie.

Nou ja, shit happens. Rewind & start again. Dus tussen al het sociale media geweld door ook weer bezig met het maken van muzieklijstjes met favoriete tracks.

Klassiek geluid & beeld
Daartussen zitten de nodige nummers die ik al vele tientallen malen (zo niet vaker) gehoord heb en die mij absoluut nooit vervelen. Het zijn tracks die de magie van een klassieke popsong hebben, zeg maar mijn all-time favourites.
Vele daarvan heb ik altijd ook op mijn MP3-speler staan en sinds ik in het bezit ben van een netbook waarop het prettig filmpjes kijken is, zoek ik ook wat actiever naar bijbehorend beeldmateriaal.

Video jukebox
Waarom niet van de nood een deugd maken en sommige van die filmpjes dan ook niet op dit blog parkeren? Laptopje verbinden met aan huiskamerstereo gekoppelde tv en zo ontstaat weer een leuke video jukebox. En u, lieve bloglezer, bent er ook goed mee. – hoewel de songs & clipjes niet voor ieders smaak zullen zijn.

Een lang intro voor een nieuwe, regelmatig ververste blogserie met YouTube filmpjes onder de titel The Beat Goes On. En die hoort natuurlijk te starten met dat gelijknamige nummer van Sonny & Cher uit 1967.

La de da de dee, la de da dee da…

Moss again

Heb maar een deel van hun echt concert bewust meegemaakt, maar Moss bood mij –zoals ik al verwachtte- het absolute topmoment van het zonnige Bevrijdingsfestival 2011.

Hun song ‘The Comfort’ (zie vorige blogpostje) krijg ik al maanden niet uit mijn kop en ook ‘I like the chemistry' is zo’n soundtrack voor een zonnige dag als vandaag. Maar hun cd 'Never be scared' biedt nog veel meer moois en aanstekelijks.

De volgende cd, die ze deels(?) ergens in Zeeland aan het opnemen zijn, verschijnt dit najaar. Dat doet je bij wijze van spreken al verlangen naar de herfst.

Reasons to be cheerful

Mijn plan is vandaag het grootste deel van de dag door te brengen op het Bevrijdingsfestival, in gezelschap van mijn fotocamera en mijn Twittermbobiel.

Leuk programma met als personal favorites: The Hype, Antwerp Gypsy Ska Orkestra en Moss.

Vooral naar het laatste bandje ben ik zeer benieuwd. Hun laatste cd ‘Never be scared/Don’t be a hero’ vind ik nog steeds subliem en heeft mij al veel luisterplezier (en de nodige luchtgitaarmomenten) bezorgd.

De weersvoorspelling voor bevrijdingsdag is gelukkig beter dan voorgaande jaren. Kortom, ik heb er zin in.

God twittert

Nu ik mij sinds kort in Twitterland begeef, sta ik er versteld van hoeveel mensen er aan het tweeten zijn. Jan & Alleman, ja zelfs de Almachtige Vader heeft een Twitter account, maar al 5 maanden nix getweet.
Heb 'M zojuist even een berichtje gestuurd om te vragen of alles wel goed met Hem gaat. Tot nu toe geen reactie; ik vrees het ergste.

En dat terwijl hij in den beginne toch behoorlijk actief was:

Day One
Let there B-lite. OMG! Or shld I say Oh Me! It’s so much easier 2-C now. WTF was I thinking B4? Spent the rest of the day dividing lite from drkness. It is good.

Day Two
Made a firmament (sort of a dome thing) to divide the waters under firmament from the waters above. Assigned firmament the file name [heaven]. +<:-)

Day Three
Gathered waters and let dry land appear. Dry land tagged [earth], waters tagged . Uploaded grass and herb-yielding seed into [earth] folder. GR8!

Day Four
More lighting wk. Installed 1 great lite to rule day [sun] & lesser lite to rule night [moon]. Beta tested them & everything seems to work. It is gd.

Day Five
Bushed from tweaking fish & fowl files. They wouldn’t be fruitful and multiply until I found it’s a simple [duplicate] command. >:-? Thank Me It’s Friday.

Day Six
Created 2 humans, file names [adam] and [eve]. At last – I now have 2 Twitter followers! Tweeting just to myself is sooo Day One. LOL!

Day Seven
[no tweets]

Self promo

Op mijn to-do-list: T-shirt laten maken met bovenstaande QR-code en rondlopen als mijn eigen reclamebord.

En dan maar hopen dat een smartphonebezitter er een foto van neemt.

Rare jongens, die Amerikanen

OK, je killt de most wanted man on earth die je al een decennium lang zoekt, mietert zonder trotse fotoverslaggeving zijn overblijfselen in zee en gaat dan via DNA-onderzoek uitvogelen of ie het echt wel was?!

Very strange.

Kopje onder in de sociale media

Het zal weinig mensen opvallen, maar in de rechterkolom zijn recent twee minibannertjes toegevoegd die linken naar twee nieuwe sociale media uitingen waarop ik sinds kort actief ben: Facebook en Twitter.

Tovermiddel?
Had daar nou niet direct een grote persoonlijke behoefte aan, maar heeft meer met mijn werk te maken. Daar –en waar niet?- worden sociale media als het grote tovermiddel gezien om nieuw publiek te bereiken.
Om goed beslagen ten ijs te komen in die aanzwellende discussie daarom besloten het zelf actief uit te proberen en zo de pros en cons beter te kunnen beargumenteren.

Homo ludens digitalis
Sinds vorige week piept & plingt mijn smartphone regelmatig wanneer er weer verse tweets zijn gearriveerd van de twitteraars die ik volg. En dat zijn er bewust niet al te veel om het allemaal een beetje overzichtelijk te houden
Om dezelfde reden ga ik net zo min op zoek naar zoveel mogelijk digitale Facebookvrienden. Het merendeel van mijn kleine vriendenkring gebruikt sowieso nauwelijks sociale media en op een waslijst van digitale, zijdelingse bekenden zit ik niet echt te wachten. Ook met een klein lijstje wordt snel duidelijk hoe die online platforms werken en wat je allemaal mee kunt doen.

Micro bloggen
En zo ga ik momenteel bijna kopje onder in de hedendaagse digitale wereld. Want niet alleen privé ben ik nu sociaal actief op diverse nieuwe media, zo ook op mijn werk waar ik o.a. ons Biebblog en een Flickr-site bijhoud.
Vooral Twitter vind ik wel een grappig micro blogging medium. Leuk om heel snel via je telefoon een gedachte de ether in te gooien. Maar voor de minder vluchtige berichten zal ik toch altijd wel dit ouderwetse weblog blijven gebruiken, vermoed ik zo.

O ja, hoewel het eigenlijk not done is, heb ik op mijn Facebook pagina en op mijn Twitter account niet mijn volledige naam ingevuld (ook ‘Toon mijn geslacht in mijn profiel’ niet aangevinkt - vond ik wat ver gaan). Ik hoef namelijk niet zo nodig door iedereen gevonden te worden; mij volgen moet wel een beetje exclusief blijven.

Verlaat eerbetoon

’t Is natuurlijk een regelrechte schande, maar bij weinig mensen zal een belletje gaan rinkelen bij de naam Harry Nilsson. Behalve –mag ik toch hopen- bij de zichzelf serieus nemende muziekliefhebber die ook hoort te weten dat deze Amerikaanse singer/songwriter zelfs nog meermaals persoonlijk gepromoot werd door niemand minder dan Lennon en McCartney.

De man had in de 60-er en 70-er jaren ook ettelijke hits, maar toch is zijn naam bij het grote publiek weggezakt in het moeras der vergetelheid. En dat is jammer, want de Nilsson heeft een trits prachtige en zeer in het gehoor liggende, klassieke songs geschreven en een hele zwik albums gemaakt.

Hogeschoolzangkunst en zelfvernietigingsdrang
Vooral zijn vroege LP’s waren harmonieuze popwondertjes van arrangeer- en vooral hogeschool zangkunst. In de jaren ’70 werden zijn platen wisselvalliger en chaotischer, alsook zijn privéleven. Oorzaken: alcohol, dope en het zeer trouwe gezelschap van beroemde mededrinkebroers als Ringo Starr en John Lennon.
Tijdens Lennon’s beroemde, anderhalf jaar durende lost weekend gingen beide vrienden zelfs compleet op auto destruct, hetgeen een zware tol trok op Harry’s zangstem, gezondheid en carriėre.

Godsgeschenk in docuvorm
Afgezien van wat matige YouTube filmpjes (hoewel, deze vond ik toch wel errug leuk) leek er weinig beeldmateriaal van Nilsson te bestaan. Niet zo vreemd, want de man weigerde te touren en op te treden voor groot publiek. Daarom is de pas door mij ontdekte documentaire ‘Who is Harry Nilsson and why is everybody talking about him?´ een onverwacht cadeau, zeg maar gerust een godsgeschenk voor de liefhebber.
Wan hoewel ik veel van Nilsson’s songs ken, bezit en koester, had ik nog nooit eerder bewegend beeld van hem gezien, laat staan live-optredens. En wat wist ik verder echt eigenlijk over de man zelf, zijn leven en zijn achtergronden?

Dat wordt allemaal uit de doeken gedaan in deze zeer complete rock-doc vol tv-optredens, home movies, promotiefilmpjes en interviews met een onvoorstelbare reeks vrienden en collega-grootheden waaronder Randy Newman, Brian Wilson en Van Dyke Parks. Maar ook Harry zelf, zijn kinderen en zijn vrouwen komen uitgebreid en openhartig aan het woord.

Het resultaat is een liefdevol portret van een vergeten legende en een welverdiend postuum eerbetoon. De volgende logische stap lijkt me inductie in de Rock & Roll Hall of Fame. Ook een schande trouwens dat dat nog lang niet gebeurd is!

Historische hack

Het zat er een keer aan te komen. Deze week was de wereld getuige van de eerste mega internet datadiefstal van maar liefst zo’n 77 miljoen accounts. Sony’s Playstation Network bleek zo lek als een mandje, waardoor nu een gigantisch aantal credit card gegevens mogelijk te koop in cyber space zweeft.

Online gokken
Laat ik nou uitgerekend gisteravond weer eens een keer mijn credit card gebruikt hebben om alvast een cadeau voor Mevrouw Q’s naderende verjaardag te bestellen: de Kindle e-reader.
En nu maar wachten wanneer dit fraaie hebbedingetje arriveert en –nog veel spannender- hoeveel er uiteindelijk wordt afgeschreven. Het hele leven is natuurlijk een gok, maar zeker op internet.

Kippenvel recordings

Natuurlijk vind ik Matthijs van Nieuwkerk nog steeds de sympathiekste all-round presentator die er is en kijk ik bijna dagelijks naar De Wereld Draait Door. Toch lijkt de formule soms wat sleets te worden. Daar veranderen ook nieuwe, weinig geslaagde blokjes met hedendaagse mini-opera’s en mongolensoaps nix aan.

Maar de akoestische DWDD Recordings, die mogen van mij elke dag. Een man/vrouw alleen met een gitaar (of een banjo dat mag ook), het moet genoeg zijn om op zich al goeie songs te herinterpreteren tot kippenvel-tv. En dat is het ook. Zelfs of all people Ben 'Hij was maar een clown' Cramer dwong respect af met een stemscheurende versie van Nilsson's 'Without you'.

Zie hieronder mijn persoonlijke Top 3 tot nu toe.

In volgorde van opkomst: Blaudzun met 'Shout' van Tears for Fears, Marike Jager doet Lennon's 'Come together' en Alain Clark brengt een supersoepele versie van R. Kelly's 'Ignition'.







Meer van dit moois en leuks graag!

Zelfmoordnijntjes

“Watership Down for the deeply sick – Very worrying if you’re the author’s mother”, zo stond er te lezen op de omslag van ‘The Book of Bunny Suicides’, het cartoonboekje dat in 2003 verscheen.

Het bleek een zelfverzonnen reclameslogan die scenarioschrijver/tekenaar Andy Riley bepaald geen windeieren heeft gelegd. Vorig jaar verscheen de vierde aflevering van zijn cartoonreeks en inmiddels kent Riley een schare toegewijde fans, maar ook critici die zijn tekeningen smakeloos, of in het gunstigste geval superflauw vinden. Ja, ook humor blijft een kwestie van smaak…

Creatieve zelfmoord
Alle tekeningen in de reeks Bunny Suicides worden bevolkt door één of meer konijntjes die maar één ding voor ogen hebben: op een zo creatief mogelijke manier een eind aan hun leven maken. Ze springen trampoline onder de draaiende rotorbladen van een helikopter, springen op de rug van een Japanse soldaat die harakiri pleegt of werpen een boomerang weg waar een ontgrendelde handgranaat aan vastgebonden zit – dat soort werk.

Internationale controverse
In China werd Riley’s eersteling verboden toen enkele tieners zich geïnspireerd voelden tot zelfmoordpogingen en een Amerikaanse moeder riep in 2008 nog vruchteloos op tot een verbod annex verbranding van het boek. Wat simpele tekeningetjes zoal niet teweeg kunnen brengen!

Overigens is ook de Bunny-uitgeverij niet blij met de wereldwijde populariteit, want via blogs en Google Images zijn zo ongeveer alle tekeningen uit de serie zonder aanschafkosten te bekijken.

Ik beken: ik heb om het merendeel hardop zitten gniffelen. Dan maar ‘deeply sick’…

Back to blogging

Zoals altijd na een vakantie treedt er een langdurige blogstilte in doordat ik mijn aandacht en tijd vooral besteed aan het uitselecteren en bewerken van gemaakte foto’s.

Mijn online communicatie beperkte zich de laatste tijd dus vooral tot beeld in plaats van tekst. Inmiddels staan er 100 foto’s in een Flickr-album en beschouw ik ons Sri Lanka avontuur als een verzameling mooie beelden en herinneringen.

Over tot de orde van de dag dus. Hetgeen betekent dat hier na dik drie weken weer met onregelmatige regelmaat iets te lezen zal zijn.

Song van het jaar?

Muziek drukt vaak een stempel op mijn vakanties. Dat hoeft niet per se de locale variant te zijn die we bijvoorbeeld vorig jaar in onze combivakantie Jamaica/Havana overvloedig over ons heen gestrooid kregen. Het kan één bepaalde cd zijn, of zelfs maar één specifiek nummer, waarvan ik bij het terughoren onmiddellijk weer op een buitenlandse locatie zit.

Het overkwam mij bijvoorbeeld ooit op het strand van Palolem (Goa) waar ik onder ideale omstandigheden ’s avonds kennismaakte met de lome sound van Nouvelle Vague. En afgelopen najaar in Barcelona beleefde ik een kippenvelmoment toen de orgelklanken van Arcade Fire’s ‘Intervention’ snoeihard door een park schalden. Sindsdien ben ik een die hard fan van die band.



Ontroerend groeinummer
Hét ene nummer van de afgelopen vakantie had op zichzelf helemaal niets met Sri Lanka te maken. Vlak vòòr vertrek zag ik bovenstaande clip van de band Elbow. Het nummer ‘Lippy Kids’was een promo voor hun nieuwe cd ‘Build A Rocket Boys!’ die tijdens onze vakantie zou uitkomen.
Snel de clip gedownload op mijn netbook en de song op vakantie meerdere malen onder de meest uiteenlopende omstandigheden beluisterd en bekeken: op de hotelkamer, in een trein, op een avondlijk strand. Iedere keer ontroerde en groeide het nummer dat ik ook thuis nog steeds meerdere malen per dag draai.

Spannend minimalisme
Zoals bij alle echt goeie muziek, kan ik er niet de vinger op leggen wat me nou precies raakt. Het heeft te maken met de melancholieke sfeer, de hartbrekende zangpartij van songschrijver Guy Garvey, het minimaal-kale arrangement dat draait om één repeterende pianotoon en een band die zonder egovertoon totaal ten dienste staat van iets hemels moois.

Luisterhuiver
Eenmaal thuisgekomen natuurlijk gelijk de nieuwe cd binnengehaald en ‘Lippy Kids’ over de huiskamerinstallatie gedraaid. Op de cd-versie blijkt zelfs nog een bescheiden koorpartij toegevoegd. Had niet gehoeven; hoe kaler hoe mooier.
De rest van ‘Build A Rocket Boys!’ durf ik nog niet goed te beluisteren. Hun vorige album, ‘The Seldom Seen Kid’, was ook al zo onbeschrijflijk sterk dat ik huiverig ben om de droom te verstoren.

Terwijl ik dit blogpostje tik staat ‘Lippy Kids’ op repeat. Nu al de song van het jaar, wat mij betreft.

Klimaatverandering

We zijn weer thuis. De laatste dagen van onze vakantie bezochten ons regelmatig visioenen van vrieskamers en koelcellen waar we de tropische ploertigheid en de muggenexplosie zouden kunnen ontvluchten.

De laatste dag in Negombo zelfs nog een airco kamer gehuurd om de avondlijke uren door te komen. Toen we om middernacht vijf minuten moesten wachten op de geboekte taxi stonden we acuut weer doorweekt te worden en staken die fucking musquitos dwars door onze kleding heen.

Op onze wenken bediend
Toen we na een slopende nachtelijke terugreis eenmaal op Schiphol waren aangekomen genoten we dan ook van het onverwachte, heerlijk verfrissende Hollandse lenteweer. Maar eenmaal thuisgekomen wachtte ons een onaangename verrassing: de cv bleek stuk en ons huis voelt aan als een koelcel. In het gunstigste geval is het euvel nog dit weekend verholpen. Aangename verkoeling kent ook zijn grenzen…

Meevaller
Gelukkig is het overdag zo zonnig dat het aangenaam vertoeven is op onze achterplaats of op een boulevardterras. Zitten we na drie weken toch nog regelmatig buiten. Voor de rest verkeer ik in winterkleren binnen de comfort zone van mijn jongenskamertje om me mentaal te verwarmen aan de vele mooie beelden van een wonderlijk tegenstrijdige vakantie. Godzijdank zitten er op dat kamertje geen muggen.

Time to go

Onze accommodatie blijkt een schot in de roos. Weliswaar een klein, duur kamertje (het enige wat nog beschikbaar was), maar het complex zelf is waanzinnig leuk en met een gekke smaak aangelegd. Er zijn veel planten, zitjes, beeldjes, windplongelongs, er scharrelen tamme eenden rond en men draait er eigenzinnige muziek. Het eten is –hoewel wat prijziger- prima en de mensen zijn er vriendelijk en behulpzaam.
Eat your heart out Eva Braun!

Alleen jammer dat de verwachte verkoeling het liet afweten. Toen we arriveerden woei er nog een heerlijk zeebriesje dat ’s avonds compleet wegviel, dus dat werd weer ouwerwets Balinees plakken.

Bier uit een theekopje
Bij het Italiaanse restaurant dat we bezochten bleek dat op Poja Day geen alcohol geschonken wordt, maar de eigenaar tipte ons een tentje aan zee waar men het met die regel niet zo nauw neemt. Bijna iedereen bleek daar aan de thee te zitten; overal zag je theepotten – waar dus bier in bleek te zitten!
Na nog een slaapmutsje onder onze kamerventilator volgde voor mij een prima nacht onder de klamboe. Geen last van muggen, maar dat gold helaas niet voor Mevrouw Q die als mijn muggenafleider bleek te fungeren. Al om 5.00 uur wakker en haar huid ziet er door de vele insectenbeten inmiddels uit als een miniatuur alpenlandschap.

Lekker strandje
Vandaag het leeuwendeel van de dag doorgebracht in en om het zwembad van het verderop gelegen Hotel Paradise Beach, en dat gaan we morgen beslist weer doen. Hoewel… Paradise, wij noemen het Chicken Head Beach, omdat het op een rituele slachtplaats lijkt. Overal op het strand liggen afgehakte kippenkoppen en andere dierlijke restanten. Ook voor het overige is Negombo Beach ondermaats: modderig zeewater, een penetrante vislucht en veel rotzooi op het zand. Dat toeristen hier langer dan een dag of twee verblijven is ons een raadsel.

Maar goed, wij zijn de dag prima doorgekomen in het zwembad en met de zeewind die later gelukkig weer opstak. Vanavond eten we hier in ons IJsbeer Hotel en nemen we er ten afscheid een lekkere, gekoelde fles witte wijn bij.

Nu alleen de nacht nog muggenvrij zien door te komen en ook de lange dag van morgen. Tegen middernacht moeten we pas naar het vliegveld om op de vlucht van 3.00 uur te stappen.
We zien er tegenop, maar we zien ook uit naar de beloning van een muskietenvrije slaapkamer, een prettiger luchtvochtigheidsgraad en een boterham met kaas.

’t Is mooi en welletjes geweest. Wij danken u voor uw aandacht.

Noodplan B in werking

Dit is het eerste blogberichtje dat ik letterlijk on the road tik, vanuit een taxi die ons een dag eerder dan gepland naar Negombo Beach brengt, de laatste etappe van onze Sri Lanka vakantie.

De aanvankelijke bedoeling was dat we drie nachten in Kandy zouden verblijven, maar daar zien we last minute om diverse redenen vanaf.

Where’s the lake?
Sowieso bleek onze in de Lonely Planet bejubelde accommodatie, Sharon Inn, totale oplichterij. ‘Every room has a view of Kandy Lake’, zo werd ons daarin beloofd, en ook de keuken zou prima zijn. ‘Lake view?’, my ass! Ons uitzicht was een muur van palmbomen en de lager gelegen kamers hadden dat zelfs niet eens.
Het als bijna gastronomisch omschreven buffet startte met een Germaanse groentensoep en eindigde met een standaardbol vanilleijs. Het hoofdgerecht daartussenin was voornamelijk heet.

Wij beginnen de betrouwbaarheid van de Lonely Planet info trouwens steeds vaker in twijfel te trekken en hadden zo het idee dat hier door de hoteleigenaar zelfs met smeergeld was geschoven om een goede vermelding te krijgen. Een vermoeden dat overigens zojuist door onze taxichauffeur werd bevestigd.

Don’t mention the war!
De eigenaar is een islamitische geldwolf die wil dat je altijd bij hem eet en alle diensten als excursies en taxi’s via hem betrekt. Zijn Duitse vrouw en mede-eigenaresse is nog een slagje erger, een onvriendelijke en contactgestoorde nazi bitch die wij al snel Eva Braun hebben gedoopt, wat zij waarschijnlijk zelf als een compliment zou ervaren. Ze hebben een bediende die er totaal depressief bij loopt, maar dat lijkt me geen wonder met zulke werkgevers. Fawlty Towers is tourist heaven vergeleken bij Sharon Inn!

Rondje snelweg
Na een belabberde nachtrust viel de hectiek en de hitte van Kandy al de eerste dag gelijk bovenop ons. De stad is een grote toeterende verkeerschaos en behalve de beroemde Tempel van de Tand moet je voor echt mooie dingen dagtripjes per tuk tuk uitstippelen. Een avondlijk rondje om het tempelmeer wordt overal omschreven als een ‘romantische wandeling’, maar is in feite een helletocht met kuilen langs de A2, waar een eindeloze stroom auto’s je met hun grote lichten totaal verblindt.

Honger!!!
Ligt het aan mijn ontstoken soepoog dat ik de schoonheid niet meer zie? Zelfs een van de toeristische topattracties, de vermaarde botanische tuinen, voldeed niet bepaald aan de verwachtingen. Het hoogtepunt, de Bloementuin, was niet meer dan een rijtje verdreutelde begonia’s en het Orchideeënhuis stond vol zieltogende stekjes.
Na anderhalf uur schaduwplekjes zoeken hadden we het wel gezien en hebben we ons per tuk tuk naar een Chinees restaurant met airco laten transporteren. Daar overigens de beste Prawns Chow Mein sinds Goa genuttigd, en dat was maar goed ook want gisteravond konden we achten nergens meer wat fatsoenlijks te eten krijgen. Kandy gaat zelfs al vóór negenen in slaapstand!

Toen we om half 9 zonder avondeten weer op onze kamer met lake view belandden, deed een woordenwisseling met de Eva Braun over ons internetgebruik de deur dicht. Voordat we het op een heftig comazuipen zetten, bedachten we Noodplan B: Get the fuck out of here!

Afgelaste planing
We waren nog het nodige van plan in Kandy en omgeving: tempels bezoeken, een ayurvedische verwenmiddag, naar het olifantenweeshuis en een uitvoering van de tempeldansers bijwonen. Maar de behoefte aan zeelucht heeft de overhand en we hebben visioenen van Mirissa Beach by night of de Vlissingse boulevard in het voorjaar.
Bij gebrek daaraan opteren we dan maar voor een wat langer verblijf in Negombo. ’t Is een B-strand, maar altijd beter dan er nog verder doorheen zitten in Kandy. En ’t is lekker dicht bij het vliegveld, want daar moeten we maandagavond toch naar toe.

Het kunstgebit van Boeddha
Vanochtend dus snel een taxi geregeld (we waren toch al vroeg op), ontbeten en nog snel die beroemde Tempel van de Tand bezocht, waar naar de legende gaat een deel van Boeddha’s kunstgebit ligt opgeslagen.
Er waren meer mensen op het idee om eens bij zijn tandresten langs te gaan. Het was een massale bedevaart van in het wit geklede mensen, omdat het vandaag Poja Day is (Volle Maan). Bijzonder om mee te maken, maar met name de processie langs de tand zelve was een claustrofobisch zwetend gedrang waar geen eind aan kwam.
Toen we er eindelijk tussenuit konden knijpen waren we weer eens compleet doorweekt. Na snel uitgecheckt te zijn, stapten we stinkend en plakkend in de taxi van waaruit ik dit stukje tik.

Op naar The Icebaear Guesthouse aan het strand. De naam alleen al belooft verkoeling…