In een parallel universum treden The Beatles nog op in kraagloze jasjes, doen ze Shadows-pasjes, en speelt Ringo geen drums, maar gitaar. Bovendien zijn ze met z’n vijven en is hun front man niet John (of Paul), maar een kruising tussen Elvis en Gary Glitter…
Wie nu denkt dat d’Oude Q inmiddels van God los is geraakt door een overdose aan Beatles psychedelica, overtuige zichzelve van het tegendeel aan de hand van dit fillumpie.
Back to Mono!
Het voorgaande is niet meer dan een snel vullertje, want ik heb het hier nog steeds druk met de echte Fab Four. Vandaag via naamgenoot/collega ook de Remastered Mono Mixes ontvangen, en die moeten natuurlijk uitgebreid gecheckt worden.
In de nog steeds (en opnieuw) woedende discussies over welke mixes nou beter zijn, zal ik mij niet snel mengen. Soms heb ik qua compactheid een voorkeur voor mono, de andere keer prefeer ik de doortekendheid van een steroversie. Ik had in een grijs verleden tenslotte niet voor nix zowel de mono- als de stereo-persing van ‘Sergant Pepper’ op LP. Was/is een wereld van verschil.
Zie mezelf binnenkort nog wel eens hun singletjes opnieuw draaien. Dokter, word ik nu al kinds?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten