Ik heb het zojuist even gecheckt: in mijn muziekcollectie bevinden zich nog geen tien nummers van Michael Jackson, de man die vandaag op 50-jarige leeftijd overleed.
Jackson is een onbetwist icoon van de afgelopen decennia. Maar wel eentje die zich in de mid-negentiger jaren de zelfverkozen titel King of Pop liet aanmeten, terwijl hij sindsdien eigenlijk geen fatsoenlijke cd meer heeft uitgebracht.
De albums ‘Off the wall’ en ‘Thriller’ konden mijn goedkeuring nog wel wegdragen met ijzersterke songs als ‘Don’t stop ‘til you get enough’, ‘Billie Jean’ (een van mijn all-time favorites) en ‘Beat it’, maar die hadden dan ook die strakke, gelikte productie van Quincy Jones als bonus.
Insane in the membrane
Bij de komst van de wanstaltige ‘Thriller’-video begon ik al af te haken. Dit jochie begon toen echt een beetje raar te worden. En dat werd de jaren daarna alleen nog maar gekker. Nu is een dosis egomanie geen enkele rockster vreemd, maar niemand verdiende zijn bijnaam Wacko Jacko meer dan Michael met zijn eeuwige Peter Pan complex.
Dus nee, ik verkeer niet bepaald in een state of shock of in diepe rouw, zoals de rest van de wereld. Maar hij was als cultureel verschijnsel wel zo groot dat hij een plaatsje in dit blog verdient.
En niemand had de moves die Jacko had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten