Toeval bestaat niet. Of toch?
Had ik vorige week nog een gesprek met collega-muziekliefhebber P. over legendarische concerten die nu toch eindelijk wel eens op DVD mogen verschijnen. Daarbij noemde ik als voorbeeld het optreden van Leonard Cohen op het Isle of Wight Festival 1970 , waarvan tot op heden alleen een prachtregistratie van ‘Suzanne’ op de festivalcompilatie-DVD ‘Message to Love’ beschikbaar was.
Op mijn wenken bediend
Loop ik in Amsterdam muziekwinkel Concerto binnen en waarop valt als eerste mijn gretige oog? Yes, de net verschenen DVD/CD van dat roemruchte concert! Wat een onverwacht genoegen om dit nu eindelijk eens integraal te kunnen zien, en dan ook nog eens met prima beeld & geluid.
Cohen’s set is in de muziekgeschiedenis net zo roemrucht als het festival zelf, dat de Engelse pendant van Woodstock moest worden. De derde editie van wat drie jaar daarvoor als mini-festival met 10.000 bezoekers was begonnen overtrof inderdaad alle mogelijke verwachtingen, maar dan vooral ook in negatieve zin.
Concentratiekamp
Er kwamen naar schatting 800.000 hippies op af waarvan een geradicaliseerd deel de toegangsprijs uit ideologische principes weigerde te betalen, zich terugtrok, op de heuvels boven het festivalterrein en van daaruit de omheiningen bestookte. In hun ogen was het muziekfeest een ‘psychedelisch concentratiekamp’ en een commerciële sell-out.
Toen de organisatie –gedwongen door de chaos en het geweld- uiteindelijk na enige tijd zwichtte en een ‘free festival’ proclameerde, was het leed al geschied. Er bleef een grimmige atmosfeer heersen: slecht hoorbare singer-songwriters werden bekogeld en uitgejouwd, politiek bevlogen activisten beklommen het podium om een statement af te leggen. Kortom, lekker sfeertje; love & peace, weetjewel…
Cool in de chaos
Ver na middernacht was dan eindelijk de beurt aan Cohen, die als voorlaatste artiest van de slotdag geprogrammeerd stond. Vóór hem had Jimi Hendrix nog gespeeld met vlammen in de nok van het podium. Toen Leonard hoorde dat er geen orgel en piano meer waren (in de fik gestoken en de bühne afgemieterd) meldde hij dat ie een tukje ging doen en dat ze hem maar moesten waarschuwen wanneer er vervangende instrumenten waren. Kijk, dat noem ik cool.
Kippenvel
Wat uiteindelijk volgde was een 70 minuten durende set vol kippenvelmomenten. De 32-jarige Canadese dichter/zanger, die een jaar geleden zijn tweede album ‘Songs from a room’ had uitgebracht, betrad de stikdonkere arena en betoverde de enorme menigte met een intiem en bevlogen concert. Ondersteund door een geconcentreerde backing group hypnotiseerde hij zijn publiek met prikkelende improvisaties, gedichten en gloednieuwe songs van zijn nog te verschijnen album ‘Songs of Love and Hate’.
Prachtig om dit magische optreden bijna 40 jaar na dato comfortabel vanaf de huiskamerbank te kunnen aanschouwen. De tijd dat ik moeiteloos modder en nachtelijke kou kon doorstaan ligt inmiddels namelijk ver achter mij.
Historische registratie
Dit is klassiek materiaal, DVD van het Jaar in de categorie Historische Registraties, wat mij betreft. Cohen beconcurreert trouwens zichzelf, want ook ‘Live in London’ -de dit voorjaar verschenen concertregistratie van de inmiddels 75-jarige bard- is een onbetwist monument.
Dat je voor 20 euri tegenwoordig nog zoveel moois kan krijgen. Wat nou crisis?
2 opmerkingen:
Nostalgie.
1972, mijn eerste bezoek aan Londen. Carnabystreet (where else),rugzakje en jeugdherberg, slapen aan dek van de boot, kennismaken met Kabouters uit Nijmegen die net terug kwamen van Whight, en weer liftend naar huis.
Good old days. Ik zou het nu niet meer durven geloof ik.
Of bestaat Love, Peace en Happiness nog steeds?
L,P & H bestaat nog wel hoor. Je moet er alleen erg naar zoeken en soms verre reizen voor ondernemen :-)
Een reactie posten