Back to mono

Om diverse redenen zit er momenteel een beetje de klad in dit blog. Zo is daar o.a. de recente aanschaf van een nieuw digitaal speeltje (Nikon D 40 spiegelreflexcamera) en er is een ander blog waar veel van mijn tijd in gaat zitten.

Om toch maar weer eens iets op dit blog geplaatst te hebben, wilde ik aanvankelijk volstaan met het plaatsen van een filmpje van een onbetwiste muziekklassieker. Maar dat is toch iets te gemakzuchtig. Bovendien is er een reden voor die clip.

Studio als instrument
Onlangs was namelijk in het onvolprezen kunstprogramma ‘Het Uur van de Wolf’ een twee uur durende docu te zien over de legendarische geluidspionier Phil Spector, de man die in de sixties de studio als instrument ontdekte en met zijn Wall of Sound een uit duizenden herkenbaar geluid schiep.

In de uitstekende documentaire werden beelden van zijn proces, waarin hij werd aangeklaagd voor moord, doorsneden met een interview en een chronologisch overzicht van zijn indrukwekkende staat van dienst. Daarbij was prachtig beeldmateriaal te zien uit een ver verleden, dat helaas nergens op internet terug te vinden is.

Mythische weirdo
Phil zelf bleek een monomaan mannetje dat –gespeend van elke bescheidenheid- zichzelf veelvuldig vergeleek met grootheden als Da Vinci, Mozart en Gershwin. In wezen een tragisch mens dat zich overduidelijk miskend voelt door de hele wereld en nu de rekening gepresenteerd krijgt voor zijn excentrieke gedrag uit het verleden. Want Spector was heel zijn leven lang een mythische weirdo, waarbij zelf Wacko Jacko bleekjes afsteekt.

Invloed
Desalniettemin was de man wel verantwoordelijk voor een aantal onbetwiste meesterwerken uit de popgeschiedenis en zou zijn invloed enorm blijken. Luister maar eens naar zijn ‘opvolger’, dat andere gekwelde muziekgenie Brian Wilson of naar Springsteen’s ‘Born to run’, om slechts twee uitersten te noemen.

Twee Spector-classics zouden zeker eindigen in de bovenste regionen van mijn persoonlijke all-time favourites: het bijna opera-achtige ‘Unchained Melody’ en het Wagneriaans-ruige ‘River Deep – Mountain High'.

Kapotte stem
Het verhaal gaat dat de maniakale producer Turner dat laatste nummer zo vaak liet inzingen dat haar stem het uiteindelijk bijna begaf en zodoende precies de juiste ruwheid kreeg die hij voor ogen had. (Tina Turner: "I must have sung that 500,000 times. I was drenched with sweat. I had to take my shirt off and stand there in my bra to sing."). Vandaar dus die live clip bovenaan dit postje.

Knalhard
Maar Spector-producties moet je eigenlijk in hun oorspronkelijke vorm in knalhard mono uit je boxen horen denderen. Daarom zojuist de 4cd-box ‘Back to Mono (1958-1969)’ maar weer eens gereserveerd bij de Centrale Discotheek Rotterdam, want nieuw werk hoeven we voorlopig van de 69-jarige Phil niet te verwachten. Een dag na de tv-uitzending werd hij in een hernieuwd proces alsnog veroordeeld tot 19 jaar cel.