Ze kwamen in dit blog al eerder aan de orde: de Easy Star All-Stars, een New Yorks collectief dat het bestond om twee klassieke pop albums (‘Dark Side of the Moon’ en ‘OK Computer’) in zijn geheel om te werken tot reggaeplaatjes. En nog met errug leuk resultaat ook.
Toen ik –net terug van vakantie- de OOR doorbladerde en vernam dat de band zich ditmaal had gewaagd aan de klassieker allertijden, ‘Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band’, waren mijn verwachtingen dan ook hooggespannen. Zeker omdat ook nu weer grote gastzangers (Sugar Minott, U Roy, Steel Pulse, Max Romeo) van de partij bleken.
Ik verwachtte, analoog aan ‘Dub Side of the Moon’ en het nog betere ‘Radiodread’, dan ook smeuig strakke reggaevarianten op de Pepper-tracks, waarbij de LSD als smeermiddel was ingewisseld voor ganja.
Beetje saai
Dat laatste in zeker ook het geval, maar het resultaat valt dit keer wat tegen. Met uitzondering van ‘Fixing a hole’ en ‘A day in the life’ gebeurt hier weinig echt spannends. De overige tracks zijn niets meer dan Beatles-songs in een wat braaf en (excuseer de woordspeling) weinig gepeperd reggaesausje.
Grootste miskleun is ‘She’s leaving home’ dat van klein minidrama verandert in een vrolijk huppelende rocksteady meezinger. En ook met de dub –een lange uitloop van ‘When I’m 64’ uitgezonderd- is het maar matig gesteld.
Ter compensatie draait hier in Huize Q momenteel een andere Beatles-variant, die van Big Daddy, een Amerikaanse groep die het trucje in 1992 ook al deed door precies 25 jaar na het verschijnen Pepper om te bouwen tot een verrassend aardige doo-wop en fifties rock & roll versie. Stukken leuker & inventiever gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten