Gemak dient den Mensch

Sinds kort browsergewijs definitief aan het overstappen van Internet Explorer naar Mozilla Firefox. En dat is een aanrader die ik iedereen van harte kan aanbevelen.

Explorer is qua internet safety zo lek als een mandje en met het stukken veiliger Firefox kun je bovendien veel meer dingen die je digitale leven nóg aangenamer maken. Kleine browseruitbreidingen, zogeheten addons, kunnen het surfgenoegen zeer versimpelen. Ter illustratie twee inmiddels onmisbare addons: Foxmarks en Lastpass.

Terug naar één wachtwoord
Na installatie van Foxmarks is het mogelijk je Favorieten tussen meerdere pc’s te synchroniseren en automatisch synchroon te houden. Lastpass is zo mogelijk nog handiger: het versleutelt de op je computer ingevoerde wachtwoorden, versleutelt ze en zet ze op een beveiligde server die je met 1 master password kunt benaderen.

Door de combinatie van Foxmarks en Lastpass lopen nu mijn Favorieten en ingevoerde wachtwoorden op mijn werkcomputer en mijn thuispc’s volledig synchroon. Al mijn verschillende accounts openen nu overal automatisch zonder dat ik een lijstje moet raadplegen of -bij gebrek daaraan- steeds mijn hoofd moet breken over welke login naam/wachtwoordcombinatie ik ooit heb ingevoerd.

Het is even een klein beetje voorbereidend werk, maar die diepte-investering verdient zich qua tijd snel terug!

(Met dank aan blogcollega en Firefox onderzoekster Bea)

Herfstpoëzie (2)

Voor Gerard Reve

De dag doet mij de dampen aan,
maar 's avonds met de lampen aan
maakt Koning Alcohols bewind,
dat ik het niet zo erg meer vind.

(Jan Boerstoel uit 'Drinken doet een beetje zeer')

Nieuw: de Q-Jukebox

Recent ontdekt: de Deezer muzieksite. Soort LastFM en je kunt er natuurlijk weer van alles mee: profiel aanmaken, muziek delen, radiostations beluisteren, muzikaal verwante ‘vrienden’ uitnodigen en nog veel meer. Ga ik allemaal niet doen.

Deezer heeft een groot voordeel boven Last FM. Kun je bij de laatste slechts 30 seconden van een nummer beluisteren, bij Deezer zijn alle tracks volledig beluisterbaar. Ook mooi: de mogelijkheid om onbeperkt (?) eigen MP’s te uploaden, daarvan een playlistje te maken en die dan in een compact Flash playertje afspeelbaar in je blog te presenteren. En dat laatste zocht ik nou precies.

Daarom met ingang van heden in de rechterbalk met onregelmatige regelmaat presentaties van leuke muziekjes die frequent in Huize Q draaien.

Verzoeknummers worden welwillend in overweging genomen.

Hersenscheten & multitasking

Toeval bestaat niet. Ben je net aan een nieuw weblog begonnen en dan staat er in je eigen regionale krant een groot artikel onder de fraaie kop ‘Iedere hersenscheet op het internet’.

Daarin zet de Provinciale Zeeuwse Courants zoveel jaar na de eerste grote blog hausse nog eens ten overvloede de verschillende soorten weblogs op een rijtje: van lifelog tot linkdump, van shocklog tot reisblog.

Passie en vasthoudendheid
Essentie van het artikel is dat bijna niemand die enthousiast aan een weblog begint dat op de lange termijn volhoudt. “Passie en vasthoudendheid” zijn volgens een van de geciteerde experts de sleutelwoorden voor een lang blogleven. Mag ik daar uit eigen ervaring ook de niet onbelangrijke factor Tijd aan toevoegen?

Want zelfs al zou ik het ambiëren om van iedere brain fart een blog postje te maken, ik zou er niet aan toekomen. Ik heb namelijk ook nog wel andere dingen te doen.

Modern multitasken
Zoals daar o.a. zijn: het labellen & ordenen van mijn immer uitdijende muziekcollectie, het scannen & retoucheren van oude jeugdfoto’s t.b.v. mijn Flickrsite, het ontdekken van de zojuist geinstalleerde Adobe Master Collection CS3 (de multimediale Doos van Pandora), het oplossen van ettelijke cryptogrammen en het bekijken & beluisteren van een niet onaanzienlijke stapel nieuwe DVD’s en CD’s. En dan wil ik ook op z’n tijd nog wel eens een boek lezen.
Niet zo verwonderlijk dat door al dit multitasken mijn hersenprocessor soms oververhit raakt.

O ja, er moet ook nodig nog gesnoeid worden om ons tuintje winterklaar te maken. Bovendien moet ik nu ook snel eens gaan onderzoeken of we in februari nog op wintervakantie gaan, en waar naar toe – Goa of Sri Lanka? Het liefst zou ik eigenlijk onder mijn dekbed kruipen om er na een winterslaap van een half jaar in de lente weer onder vandaan te herrijzen.

Nee, verwacht hier dus vooral geen overvloed aan nodeloze hersenscheten. Af & toe een blogpoepje, als ik er tijd voor heb…

Huishoudelijke mededeling

Het zal oplettende lezertjes niet ontgaan zijn: Son of Q-Blog is sinds kort aan het experimenteren met afspeelbare muziekjes. Wie Quicktime op de pc geïnstalleerd heeft staan, komt onder sommige blogpostjes een mini-spelertje tegen waarmee een MP3-tje kan worden beluisterd.

De MP3tjes in kwestie worden opgehaald vanaf een andere server, dus het kan soms even duren voordat ze afspeelbaar zijn. Hangt van de Internetverbinding af. Neem ondertussen gewoon de tijd om het bijbehorende tekstje te lezen en klik daarna pas op play.

Hoe meer muziekjes ik op dit blog plaats, hoe trager het door het ophalen van de MP3tjes zal worden. Betekent dus dat ik daar selectief mee om moet gaan en dat ik in de toekomst sommige wellicht weer zal verwijderen.

In de tussentijd veel luisterplezier gewenscht!

Mashen & Mixen

Begin deze week was de slotmanifestatie van 23 Dingen, de bibliotheektraining rond Web 2.0 waaraan ik (en vele collega’s met mij) sinds april hebben deelgenomen. Eén van de inmiddels meest ingeburgerde Web 2.0 ontwikkelingen bleef echter buiten de picture: mashups.

Combi info
Mashups zijn internetapplicaties die nieuwe informatie genereren door gegevens van minstens twee externe internetbronnen aan elkaar te koppelen. Goed voorbeeld is de combinatie van data uit de geografische kaartendienst Google Maps met gegevens uit allerlei mogelijke andere databases zoals bijvoorbeeld politierapporten of huizenadvertenties.
Zo kun je bijvoorbeeld ook letterlijk in kaart brengen welke Nederlandse bibliotheken inmiddels met 23 Dingen bezig zijn of waren.

Muzikale mashups
Ik kende de term mashup al eerder in een andere context. Toen ik in 2001 voor het eerst begon te bloggen, ontdekte ik tijdens mijn grote ontdekkingsreis op het Internet het toen nog prille fenomeen muziekmashups, tegenwoordig ook wel aangeduid als ‘bastard pop’.
En dat werkte destijds al en nu nog steeds volgens hetzelfde principe: het over elkaar heen leggen van in dit geval twee (of meer) songs, zodat iets totaal nieuws ontstaat. Want de Engelse term ‘mash’ betekent niets meer dan ‘mengen’ of zo u wilt ‘door elkaar klutsen’.

Luister hieronder naar Party Ben’s ‘Every car you chase’ door The Snow Police, de perfecte samensmelting van Snow Patrol’s ‘Chasing cars’ en ‘Every breath you take’ van The Police.


Een van de pioniers in die sector was Engelsman Mark Vidler die zijn mashup van Blondie’s ‘Rapture’ met ‘Riders on the storm’ van The Doors later zelfs bekroond zag als officiële single release ter gelegenheid van een Best of Blondie cd.

Van underground naar mainstream
Wat zes-zeven jaar geleden nog een ondergronds muziekgebeuren was, is inmiddels een mainstream verschijnsel geworden, zeker toen het door MTV bovengronds werd gehaald. Er is inmiddels een stortvloed aan mashup blogs, podcasts en ook video mashups verschenen. En in sommige steden vinden regelmatig club nights plaats waar DJ’s hun mashes live voor het publiek mixen.

Toch hebben door voor de hand liggende juridische zaken als muziekrechten nog maar heel weinig mashups officieel het licht gezien. Het merendeel is nog steeds uitsluitend in de schemerzone van Internet te vinden. Hier bijvoorbeeld en hiero. Met een beetje googelen (download mp3 mashup) zijn er zat MP’s te vinden die een leuke aanvulling kunnen zijn op je reguliere muziekcollectie.

I love Juno

Ik beken: ik val sinds kort op 16-jarige meisjes.

Voordat ik als oudere man de zedenpolitie op m’n dak krijg, wil ik dit graag even nader nuanceren. Eigenlijk klopt de meervoudsvorm al niet, want ik val maar op één meisje uit die leeftijdscategorie: de Amerikaanse scholiere Juno, in de gelijknamige filmhit trefzeker & naturel neergezet door het -overigens 20-jarige- filmtalent Ellen Page.

Vlekkeloos
‘Juno’ (recensie & trailer hiero) is een even charmante als hilarische highschool comedy over een tienermeisje dat ongepland zwanger wordt, voorzien van een uitstekend script, een vlekkeloze cast en een sympathieke soundtrack.

Ellen Page als Juno is cute rebels, op een onvolwassen manier volwassen, down to earth, eigenzinnig en behept met een aanstekelijk gevoel voor humor.

Tegendraads & levensecht
Wat net zo makkelijk zou kunnen uitdraaien op een belegen tienerkomedie met moralistisch einde wordt onder regie van Jason Reitman (wiens debuut 'Thank You For Smoking' ook al prettig tegendraads was) een warme kijkervaring vol verrassingen en levensechte personages.

Het bekt allemaal even lekker, de one-liners vliegen je rond de oren, de levenslust spat er vanaf en nergens gaat de film over de top.

‘Juno’ is de ultieme good time movie, en als ze zo gemaakt worden is daar niets op tegen.

Evolutie in sneltreinvaart

Door drukte kwam ik er even niet echt aan toe, maar eindelijk heb ik het uit: het verpletterende boek ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’ van Dimitri Verhulst.

Een razende vertelling –zonder plot, zonder hoofdpersonages, zonder namen of jaartallen- over de wordingsgeschiedenis van de mensheid, waar de research tussen de regels doordruipt.

Verwacht geen Geert Mak, maar eerder een soort Céline meets Kerouac in België. Donker & vol vaart dus, met prachtig beeldend en nadrukkelijk Vlaams taalgebruik, regelmatig verluchtigd met cynische humor.

Boek wat je eigenlijk in 1 ruk moet uitlezen met een amfetaminepil in je systeem. Nog beter: uitgeven als luisterboek, voorgelezen door de schrijver zelf. Maar dat mag ook Jan Decleir zijn.

Verplichte kost in deze duistere tijden!

---------------------------------------------
Update
In bovenstaand postje nog maar koud de wens uitgesproken dat dit als luisterboek dient te verschijnen en ik kom ‘m als zodanig tegen in de betere boekhandel. Natuurlijk gelijk aangeschaft. Vijf cd’s met dik vijf uur luistergenoegen voor nog geen 19 euri.
Gingen al mijn wensen maar zo snel in vervulling…

Vleeskaart

Tegenwoordig kunnen gortdroge onderzoeksdata ook à la web 2.0 gepresenteerd worden.

Twee Amerikaanse kunstenaars, gespecialiseerd in ‘data visualisering’, onderzochten welke menselijke lichaamsdelen per muziekstijl het meest bezongen worden. Het nut ervan ontgaat me, maar het is wel een geinige manier van presenteren. In ieder geval wordt je niet verveeld met saaie staaf- of taartpuntdiagrammen.

Het muziekgenre Country komt -niet echt verrassend- nog het zedigst uit de bus. Het wekt natuurlijk ook geen verwondering dat de maddefokkers van de Hiphop het hoogst scoren in de onderste lichaamsregionen.

Nedervleesjes
Wie doet er trouwens eens een dergelijk vleesonderzoek in de geschiedenis van de 50-jarige Nederpop?
Son of Q-Blog geeft alvast een voorzetje: De Neus (Herman van Veen), Als het gras twee kontjes hoog is (Hydra), Je loopt je l*l achterna (Doe Maar), Met je poes in de Playboy (Luie Hond), Bloedend Hart (De Dijk), Poep in je hoofd (De Raggende Manne), Twee reebruine ogen (De Selvera’s) en K*marokkanen (Raymzter).

Iemand nog aanvullingen? Gebruik het reactieknoppie.

Terug uit het klooster

Zoals nog in mijn vorige blog aangekondigd, togen wij gisteren naar het voormalige klooster De Roepaen bij Milsbeek voor het concert van Firewater.

Het weer viel tegen (grijze herfstdeken), net als de publieksopkomst (30 man). Toch maakte het concert alles goed. De zes man sterke band speelde in een intiem vestzaktheatertje een gedreven & swingende set met naast zanger Tod E glansrollen voor een scheurende trombonist en een Pakistaanse trommelaar die opzwepende bhangra ritmes van het podiumpje liet rollen.

Het had iets van een privéhuis kamerconcert. Zaterdagavond swingden wij nog in de huiskamer van Huize Q op hun muziek, nu stonden ze in wat ooit de keuken van het klooster was live voor onze neuzen. Gogo girl Marianne greep haar kans en danste opnieuw de planken uit de vloer.

Iedereen die er niet was, heeft iets heel leuks & bijzonders gemist.

Heren op leeftijd

Dik 27 jaar naar hun baanbrekende sampleklassieker ‘My Life in the Bush of Ghosts’ doken electropionier/geluidsmagiër Brian Eno en ex-Talking Headszanger & -frontman David Byrne weer eens de studio in. Nou ja, dat laatste is een beetje figuurlijk gesproken, want het merendeel van de songs kwam heel modern tot stand door ideeën via Internet uit te wisselen.

Sferische combi
Het resultaat heet ‘Everything that happens, will happen today’, en zo is ‘t maar net. Twee mannen op leeftijd leveren weer iets onverwacht moois af, wat in geen andere combi zo zou kunnen klinken & waar menig young artist een bescheiden moord voor zou doen.
Byrne zingt met zijn onmiskenbare stem over de melodieën van Eno die er ook soms spaarzaam, soms nadrukkelijker zijn handelsmerk ‘atmospherics’ overheen legt.

Songs met kop en staart
Verwacht dus geen Bush of Ghosts no. 2; dit is bijna 180 graden anders dan de hectische sfeerexperimenten uit 1981, door Byrne ooit tongue in cheek omschreven als ‘electronic gospel’. Ditmaal staat de klassieke songstructuur centraal in liedjes met een kop, een staart en een refrein. En die songs klinken alleszins toegankelijk, vaak luchtig, soms licht-melancholisch en altijd voorzien van spoortjes uit het rijke verleden van beide heren.

Slechts één jammerpuntje: Eno had best vaker harmony mogen zingen, want dat hij z’n stem op schitterende manier met een andere kan combineren bewees hij eerder in 1990 met een gelijksoortig duoproject ‘Wrong Way Up’ met John Cale.

Die laatste ga ik ook maar weer eens draaien. En dan doe ik er als toetje mijn eigen best of Talking Heads achteraan.

Ik ben mijn eigen radiostation.

Son of Q-Blog goes international

Als je het niet weet, is het bijna niet leesbaar, maar hierboven staat rechtsonderin toch echt mijn naam. Een van mijn vele Flickr-foto’s die nu dus afgedrukt staat in een Colombiaans jeugdmagazine.

Een tijdje geleden ontving ik een vriendelijk & vertederend mailtje van Maria uit Zuid-Amerika met het verzoek of ze één of meerdere foto’s uit mijn Thailand reisverslag mocht gebruiken voor plaatsing in Explorando el Planeta. Het blad met een bescheiden oplage van 3000 exemplaren richt zich op achtergestelde kinderen van 7 tot 12 en stelt zich ten doel hun horizon te verbreden.

Iedere uitgave van Explorando el Planeta (Ontdek de wereld) beschikt over een kunst- en een internethoofdstuk en heeft elke keer een ander land als thema; in het binnenkort te verschijnen nummer is dat dus Thailand.

Leuk dat ik daar vanuit Nederland een hele bescheiden bijdrage aan kan leveren. Als dat geen internationale samenwerking in het klein is…

Testing...

Sitar concert in Goa from Peter Q on Vimeo.

Ooit had ik het plan stukjes uit mijn videoreisverslagen met de wereld te delen. Maar bij het online zetten van AVI-clipjes op YouTube en Flickr vond ik de uiteindelijk doodgecomprimeerde kwaliteit zo ondermaats dat ik er nooit meer mee doorgegaan ben.

Recent ontdekte ik echter Vimeo en dat is een behoorlijke sprong vooruit. Hetzelfde Goa-filmpje, ziet er nu al stukken beter uit. En is waarschijnlijk nog verder te verbeteren als ik me wat meer in de handleiding verdiep.

Per week mag je via Vimeo gratis 500 Mb uploaden. Lijkt veel, maar is het eigenlijk niet. Het korte filmpje hierboven duurt net 2 minuten maar is wel al 460 Mb groot. Vooral geschikt voor korte impressies dus.

Fraai is wel dat Vimeo ook High Definition beeld ondersteunt en die kwaliteit is helemaal verbluffend goed. Ben ik zeker van plan nog eens verder te onderzoeken.

Dus hou dit blog in de gaten voor toekomstige multimedia-uitingen. En misschien komt er ooit wel een knop 'Fillumpies' op de homepage van Limited Productions.

Digitale blaastest

Het schijnt nogal eens voor te komen dat mensen in een benevelde bui impulsieve mails verzenden waar ze later dan weer ontzettend spijt van hebben.

De mannen van Google Labs hebben er iets op bedacht om deze bevolkingsgroep tegen zichzelf in bescherming te nemen. De add-on Mail Goggles schotelt de Gmail-gebruiker eerst een aantal simpele rekensommen voor. Die moeten dan binnen 60 seconden worden opgelost, anders wordt de e-mail niet verstuurd. Dit foefje moet dronken e-mailers tegenhouden en heetgebakerde personen afkoelen.

Son of Q-Blog vraagt zich twee dingen af. Beseffen dronken heethoofden dat ze heethoofden zijn & dronken? En is het geen grotere uitdaging om een add-on te ontwikkelen voor nuchtere driftkikkers?

In Vlissingen gebeurt 't

Sinds afgelopen zaterdag is Vlissingen definitief op de internationale kaart gezet.

De plaatselijke middenstandsvereniging, altijd op zoek naar spraakmakende publieksevenementen, had ter gelegenheid van Dierendag eens iets geks (zeg maar gerust ‘ludieks’) bedacht: godbetert een recordpoging Dierenhuwelijken!

Zowaar 26 dierenparen -konijnen, honden en paarden- stapten in het huwelijksbootje. En zoiets was nog nooit vertoond, meldde de enthousiaste ceremoniemeester & organisator, niet toevallig eigenaar van een dierenwinkel. Dus is er volgens deze verknipte geest een nieuw wereldrecord gevestigd.

Het moet toch echt niet veel gekker worden met deze wereld…

Het woeden der mensheid

Een tijdje geleden zag ik ergens een intrigerende boektitel: ‘De Helaasheid der Dingen’. Het boek zelf nooit gelezen, maar die fraaie titel bleef hangen. Deze week zag ik onverwachts de schrijver op tv toen ik al zappend in ‘De Wereld Draait Door’ viel. Net op tijd om Dimitri Verhulst een fragment te zien/horen voorlezen uit zijn nieuwste: ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’, ook al zo’n prikkelend-mooie titel.

Verhulsts recentste publicatie beschrijft de geschiedenis van de mensheid in nog geen 200 bladzijden, zeg maar vanaf de oerknal tot en met de atoombom. En uitgerekend het (bijna)slot van zijn boek las de Vlaamse auteur voor in DWDD; de op één na laatste pagina over de verworvenheden der mensheid, het ultieme weapon of mass destruction: de bom op Hiroshima.

Impact
Iedereen kent inmiddels de beroemde beelden van de paddestoelwolk en wellicht ook latere beelden van nog overeind staande huizenskeletten buiten het epicentrum. Maar hoe condenseer je de impact van zoiets enorms in woorden op één pagina? Nou, zo dus:

Op hoop van vrede opent ’t het valluik.
De bom, uit één stuk, vijf ton zwaar, is begonnen aan een val die niet meer kan worden gestopt of gebroken tenzij door z’n eigen ontploffing. Beneden, waar men gelooft dat het vouwen van duizend papieren kraanvogels geluk brengt, heeft men nog 46 seconden de tijd om te vouwen.

Start!

Met een kracht van 15 kiloton trinitrotoluol, hetgeen weinig zegt, komt het geprezen baken van hoop tot ontploffing. En het is prachtig zonder meer. Een purperen licht neem het hele uitspansel in bezit. (….) In het epicentrum van dit wereldwonder wordt een temperatuur bereikt van 20 miljoen graden. Zegt ’t, want een thermometer is daar natuurlijk niet meer te vinden. Ach, een graadje meer of minder.

Hoe dan ook, in één veertigste van een seconde zijn meer dan 70.000 soortgenoten verdampt. Gewoon, vingerknip, foetsjie, verdámpt. Met botten en kleren en ringen en gouden tanden en al de atmosfeer in. Wolkgeworden wezens die straks moeten condenseren en ergens zullen worden uitgeregend, samen met de vogels die daar op dat ogenblik olijk floten, de koeien die er loeiden, ook de koeien natuurlijk die niet loeiden, de kakkerlakken, de handen, de bloemen en hun potten, de slakken, de daken, de konijnen, de spoorwegen, de kommen met geweekte wokgroenten, de tempels, de rioolroosters, de marinades met walvisvlees, de dromen, de frietketels, alle namen in alle bomen, alle bomen, de pingpongtafels. Alles. Alles. Alles. Geen spoor meer van te bekennen. Weg. Weg. Weg.

En dan gaat het hier nog maar over het allereerste veertigste van één seconde na de ontploffing.

Ja, daar word ik nou niet echt vrolijk van, hoor ik mijn lezertjes al mompelen. Is ook niet de bedoeling. Bovendien ook momenteel geen enkele reden toe. Het kapitalistische systeem kraakt wereldwijd in zijn voegen, de herfst rammelt nadrukkelijk aan onze rolluiken en in Huize Q weerklinkt Rachmaninov.

Tijd voor een stemmig boek dus.

Down Memory Lane

Deel 1 & 2 had ik al, volume 3 van het legendarische Britse popprogramma The Old Grey Whistle Test was echter tot voor kort aan mij voorbijgegaan. Maar opnieuw gaat de schatkamer open met een DVD vol live muziek uit grofweg de mid 70’s tot mid 80’s.

Variatie troef
Waar vind je nog een DVD met o.a. (want het is slechts een greep uit de enorm diverse tracklisting):

• the late great Steve Marriott in blanke blues mode met drie waanzinnige zwarte dames op backing vocals
• Steppenwolf (iconische Harley Davison classic ‘Born to be wild’)
• Fairport Convention met een virtuoze, los uit de pols medley van fiddle jigs
• Joe Jackson als angry young man
• Supertramp (loepzuivere live uitvoering van ‘Dreamer’)
• Simple Minds (als beginnend new wave bandje, nog zonder pompeuze stadion sound)
• John Cooper Clarke (eindelijk eens livebeeld van deze punky beat poet kruising tussen Dylan en Mink Deville)
• The Jesus and Mary Chain (feedback hell!)
• The Bangles (mintfrisse meidenpop: ‘Walk like an Egyptian’).

Tussen alle elektrische items is er ook plaats voor de nodige breekbare, intieme singer/songwriter dingen van o.a. Richard & Linda Thompson en een jazzy John Martyn (wie kent ‘m überhaupt nog?).
Kan het nog gevarieerder? Misschien zelfs iets té gevarieerd? Maar gelukkig kun je Howard Jones (met dat New Romantics haar!) op DVD gelukkig gewoon skippen.

Meer graag!
Waar blijven volumes 4 t/m 10?! Want er is nog veel meer historisch materiaal voorhanden. Kijk maar eens hier.