Het woeden der mensheid

Een tijdje geleden zag ik ergens een intrigerende boektitel: ‘De Helaasheid der Dingen’. Het boek zelf nooit gelezen, maar die fraaie titel bleef hangen. Deze week zag ik onverwachts de schrijver op tv toen ik al zappend in ‘De Wereld Draait Door’ viel. Net op tijd om Dimitri Verhulst een fragment te zien/horen voorlezen uit zijn nieuwste: ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’, ook al zo’n prikkelend-mooie titel.

Verhulsts recentste publicatie beschrijft de geschiedenis van de mensheid in nog geen 200 bladzijden, zeg maar vanaf de oerknal tot en met de atoombom. En uitgerekend het (bijna)slot van zijn boek las de Vlaamse auteur voor in DWDD; de op één na laatste pagina over de verworvenheden der mensheid, het ultieme weapon of mass destruction: de bom op Hiroshima.

Impact
Iedereen kent inmiddels de beroemde beelden van de paddestoelwolk en wellicht ook latere beelden van nog overeind staande huizenskeletten buiten het epicentrum. Maar hoe condenseer je de impact van zoiets enorms in woorden op één pagina? Nou, zo dus:

Op hoop van vrede opent ’t het valluik.
De bom, uit één stuk, vijf ton zwaar, is begonnen aan een val die niet meer kan worden gestopt of gebroken tenzij door z’n eigen ontploffing. Beneden, waar men gelooft dat het vouwen van duizend papieren kraanvogels geluk brengt, heeft men nog 46 seconden de tijd om te vouwen.

Start!

Met een kracht van 15 kiloton trinitrotoluol, hetgeen weinig zegt, komt het geprezen baken van hoop tot ontploffing. En het is prachtig zonder meer. Een purperen licht neem het hele uitspansel in bezit. (….) In het epicentrum van dit wereldwonder wordt een temperatuur bereikt van 20 miljoen graden. Zegt ’t, want een thermometer is daar natuurlijk niet meer te vinden. Ach, een graadje meer of minder.

Hoe dan ook, in één veertigste van een seconde zijn meer dan 70.000 soortgenoten verdampt. Gewoon, vingerknip, foetsjie, verdámpt. Met botten en kleren en ringen en gouden tanden en al de atmosfeer in. Wolkgeworden wezens die straks moeten condenseren en ergens zullen worden uitgeregend, samen met de vogels die daar op dat ogenblik olijk floten, de koeien die er loeiden, ook de koeien natuurlijk die niet loeiden, de kakkerlakken, de handen, de bloemen en hun potten, de slakken, de daken, de konijnen, de spoorwegen, de kommen met geweekte wokgroenten, de tempels, de rioolroosters, de marinades met walvisvlees, de dromen, de frietketels, alle namen in alle bomen, alle bomen, de pingpongtafels. Alles. Alles. Alles. Geen spoor meer van te bekennen. Weg. Weg. Weg.

En dan gaat het hier nog maar over het allereerste veertigste van één seconde na de ontploffing.

Ja, daar word ik nou niet echt vrolijk van, hoor ik mijn lezertjes al mompelen. Is ook niet de bedoeling. Bovendien ook momenteel geen enkele reden toe. Het kapitalistische systeem kraakt wereldwijd in zijn voegen, de herfst rammelt nadrukkelijk aan onze rolluiken en in Huize Q weerklinkt Rachmaninov.

Tijd voor een stemmig boek dus.