Tragi-komische (rail)roadmovie

Er zijn van die arthouse films die je op z’n minst een half uur de kans moet geven om geïntrigeerd te raken. Of om vervolgens vroegtijdig verward af te haken. ‘The Darjeeling Limited’ van regisseur Wes Anderson is er zo eentje. You love it or hate it, een tussenweg lijkt niet mogelijk. Mevrouw Q hield het bijvoorbeeld na drie kwartier wel voor gezien.

Spirituele reünie
De synopsis is snel verteld. Drie disfunctionele broers, die elkaar sinds het overlijden van hun vader een jaar lang niet gezien hebben, maken een treinreis door India. Doel van de reünie –althans volgens Francis, de oudste broer die alles regelt- is een spirituele tocht die de emotionele band tussen de drie mannen moet restaureren.

Het zijn neurotische dertigers uit de gegoede middenklasse die zich letterlijk & figuurlijk met een lading bagage door Rajastan slepen, nog steeds kinderlijk hunkerend naar ouderliefde en bekvechtend als pubers op oudere leeftijd. Van de beoogde broederlijke ‘bonding’ lijkt aanvankelijk dan ook niet veel terecht te komen wat de nodige droogkomische momenten oplevert.

Tjokvol
Hoewel de film maar een krappe 90 minuten duurt, zit hij zo tjokvol metaforen, details, rare verrassingen, bizarre dialogen, onuitgesproken pijnpunten en familiegeheimen dat ie ondanks het trage tempo als vermoeiend of irritant ervaren kan worden.

Toch blijken dingen uit het begin van de film later terloops in het verhaal op hun plaats te klikken, en dat geeft altijd blijk van een doortimmerd & doordacht scenario. Zo blijkt regelneef Francis, van wie je aanvankelijk vermoedt dat hij de vaderrol op zich heeft genomen, aan het eind toch overduidelijk de genen van zijn mams te hebben geërfd.

Ontbrekende puzzelstukjes
Maar er blijven nog zat vragen onbeantwoord, en ook daar moet je tegen kunnen. ‘The Darjeeling Limited’ is een legpuzzel waarvan soms essentiële stukjes ontbreken en die je als kijker geacht wordt zelf in te vullen. Daardoor ben je eerder bezig met het ontrafelen van een intellectueel zoekplaatje dan dat je echt betrokken raakt bij de belevenissen van de drie broers.

Naar deze film kijk je vooral voor de kleurige shots, de tableaux vivants, de art direction en de cinematografie. Dat levert niet noodzakelijkerwijs een invoelbare rolprent op, maar wel een bezienswaardige die na afloop schreeuwt om snel herbekeken te worden.