‘How Radiohead can you get?’ dacht ik bij eerste beluistering van de cd ‘Ghostwriter’ van het Gentse bandje Headphone, wiens debuut vorig jaar al een van de sensaties was bij onze zuiderburen.
Die kwalificatie is zeker terecht te noemen, want Headphone snel wegzetten als Radiohead-cloon gaat veel te kort door de bocht. Daarvoor beschikt de band toch net weer over teveel eigen ideeën en laveert bewonderenswaardig tussen gelaagde indierock en dansbare electropop.
Maar goed, in eerste instantie denk je dus aan Thom Yorke & co. Er is vergelijkbare Weltschmertz en de gekwelde zang & het gitaargeluid, ja zelfs de gestileerde albumcover roepen onmiskenbaar de band uit Oxford in herinnering. Maar het allerbeste nieuws is dat ‘Ghostwriter’ heel wat toegankelijker en poppier klinkt dan de meest recente Radiohead output.
Lijflied
De eerste drie albums van Radiohead behoren onbetwist tot mijn favoriete muziekjes (‘Creep’ gold in een bepaalde periode van mijn leven zelfs als mijn lijflied), maar hun volgende drie - ‘Kid A’, ‘Amnesiac’ en ‘Hail to the Thief’- deden mij afhaken vanwege te weird & te geforceerd.
In 2006 volgde gelukkig licht eerherstel met ‘In Rainbows’, maar toch kon ik daar maar met moeite vijf, zes nummers vanaf plukken die een plekje in mijn grote MP3 Jukebox waardig waren. Dat laatste probleem heb ik niet met ‘Ghostwriter’, alle nummer zijn sterk en ik zou er niet eentje willen missen.
Kortom, heel leuke cd. Wel zeer benieuwd hoe ze op hun volgende de zaken zullen aanpakken, want dit trucje kun je geen tweede keer uithalen. Maar tot die tijd is het gewoon domweg genieten van een nieuw bandje met herkenbare trekjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten