Naarmate men ouder wordt valt iedereen onvermijdelijk ten prooi aan het nostalgie virus. Ook ik. Om nou te stellen dat alles vroeger beter was, gaat mij veel te ver. Maar soms was het wel stukken leuker, zeker als je net als ik de culturele renaissance van de sixties hebt meegemaakt.
Voor iedereen geldt natuurlijk dat de muziek uit zijn/haar jeugd altijd de grootste impact zal veroorzaken. Desondanks ben ik beslist geen retro hippie die alleen maar muziek uit die tijd draait. Maar ik blijf wel altijd te porren voor bandjes van nu die het geluid van toen alsnog nastreven.
Back to the sixties?
Mooiste voorbeelden zijn wat mij betreft de mannen van XTC die ooit onder het pseudonym The Dukes of Stratosphear 20 jaar na dato twee waanzinnig leuke sixties pastiches afleverden.
Ook het Belgische gelegenheidsduo The Broken Glass Heroes waagt zich op ditzelfde muzikale pad. Het resultaat mag er zijn, hun recent verschenen cd ‘Grandchildren of the revolution’ is een liefde- en smaakvol eerbetoon aan het tijdperk van love, peace & dope waarop invloeden van Beatles en Beach Boys en nog vele anderen nadrukkelijk doorklinken. Leuke en sterke cd uit onverwachte hoek!
Nog verder terug in de tijd
Maar –zoals gezegd- er klinkt in Huize Q heel wat meer dan ouwe hippiemuziek. Ik ben en blijf tenslotte een muzikale omnivoor, en er valt altijd wat nieuws of ouds te ontdekken, zeker met een beetje hulp van het internet.
Zo maakte ik vlak vóór mijn Jamaica-vakantie bij toeval kennis met ‘mento’, de vroege Caraibische voorvader van reggae en ska.
Maar het kan nog gekker. Na het downloaden van een paar giga Torrents aan Amerikaanse pre rock & roll muziek draai ik de laatste tijd veelvuldig muziek uit de jaren ver vóór of net na mijn geboorte. In de praktijk komt dat neer op swing uit de veertiger en veel crooners en mierzoete pop uit de vijftiger jaren.
Wat steevast in het oor springt is hoe catchy, melodieus en onschuldig die muziek zo’n 60, 70 jaar later klinkt. Maar ook hoeveel nummers ik eigenlijk onbewust heb opgeslagen.
Tot voor kort dacht ik namelijk altijd dat mijn allereerste muzikale herinnering het nummer ‘Only you’ van The Platters was. Het was het eerste plaatje dat mijn zuster regelmatig draaide op haar pas gekregen pick-upje. Nog steeds spring ik bij het horen ervan ruim vijf decennia terug in de tijd.
Extra verrassend om nu te merken dat ik nog veel oudere songs blijk te (her)kennen. Het kan niet anders dan dat mijn moeder zaliger daaraan debet is. Tijdens haar huishoudelijke werkzaamheden liep zij vroeger vaak te zingen en als ik nu nummers van Nat King Cole of The Mills Brothers hoor, zie ik haar ineens weer stofzuigen of ramen zemen.
Dat is dus de wonderlijke kracht van tijdloze muziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten