Op de terugvlucht van Thailand, vorig jaar februari, zag ik op een klein vliegtuigschermpje al delen van ‘Marie Antoinette’ en ik was geintrigeerd. Pas recent zag ik de film eindelijk gewoon thuis op ons breedbeeldscherm. Het bleek een uitgesteld genoegen.
Ik was door recensies al gewaarschuwd: de derde speelfilm van Sofia Coppola na ‘The Virgin Suicides’ en ‘Lost in translation’ moet je vooral niet bekijken om de dramatische diepgang of voor een grondige geschiedschrijving.
Het leven van de laatste koningin van Frankrijk, gebaseerd op Antonia Fraser's omstreden biografie, was voor de regisseuse slechts een licht-anekdotische kapstok om een ronduit oogverblindende ‘kostuumfilm’ aan op te hangen. Met verve bevrijdt Coppola het genre uit het klassieke Hollywoodkeurslijf en toont de decadentie, grandeur en intriges van het Franse hof in een geheel eigen vormgeving.
Protocollen en patisserieën
De film is door de sublieme art direction niets meer en niets minder dan een regelrecht feest voor het oog. Prachtig gekaderde architectuuropnames van het monumentale Versailles en MTV-achtige scènes in een knetterend kleurengamma tonen de “nutteloosheid gevangen in protocollen en patisserieën”, zoals de Filmkrant het treffend karakteriseerde.
Barokke kijkdoos
Leegte, isolement en wereldvreemdheid worden inderdaad prachtig, soms bijna surrealistisch verbeeld, maar echt grote betrokkenheid met de hoofdrolspelers bewerkstelligt de film niet. Daarvoor is dit toch letterlijk een te barokke en afstandelijke wereld. Wie echter genoegen neemt met een mooie, kleurige kijkdoos vol fraaie tableaux vivants zal zich niet snel vervelen.
Sofie Coppola blijft een filmtalent om in de gaten te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten