Positieve overkill

De veelvuldig bekroonde Britse filmregisseur Mike Leigh heeft naam gemaakt met sobere, aangrijpende portretten van de Engelse onderklasse (‘Secrets and Lies’, ‘Naked’, ‘Vera Drake’). Onbetwist mooie cinema, maar bepaald geen vrolijke filmpies. Dat de als Sombermans bekend staande Leigh zich aan een feelgood movie zou wagen, had dan ook niemand kunnen of durven verwachten.

Roze bril
In zijn ‘Happy-Go-Lucky’ draait alles rond Poppy, een schooljuf die met een roze bril op geboren lijkt. "Jammer dat ik geen afscheid heb kunnen nemen.", verzucht ze grinnikend wanneer ze ontdekt dat haar dure fiets is gestolen. Dit dertigjarige lachebekje lijkt door niets van haar stuk te brengen. Giebelend, glimlachend, grijnzend en vaak gierend lacht ze het leven tegemoet.

Leigh’s films komen altijd zonder script, al improviserend met de acteurs tot stand. Is nooit een probleem geweest, maar nu levert het een stuurloze film zonder echt verhaal op. Poppy ìs het verhaal. Sally Hawkins zet haar neer als een volwassen versie van Pippie Langkous op speed, die al haar leuk bedoelde zinnetjes steevast vooraf laat gaan door een hoogst irritante giechel.

Love it or hate it
Dit is typisch zo’n you love it or hate it film. Je loopt met het hoofdpersonage weg of je loopt er voor weg. In Huize Q deden wij het laatste. Na drie kwartier werkte Poppy ons met haar überpositieve naiviteit dusdanig op de zenuwen dat we op zoek gingen naar zware verdovingsmiddelen.

Reclameslogans als ‘De Brits Amélie’ zijn dan ook volkomen misplaatst. Amelie sprak vooral met haar ogen, Poppy is een verbale mitrailleur die gewild grappig blijft doorratelen. ADHD? Een verkeerd gen? Geflipt? Of gewoon hysterisch? Je weet het niet, en na een tijdje wil je het niet eens meer weten.

Wie Sally Hawkins gewoon in een mooie bijrol aan het werk wil zien in een superieure Leigh-rolprent checke de voorganger van ‘Happy-Go-Lucky’: het prachtdrama ‘Vera Drake’ over een huisvrouw die in de vijftiger jaren als aborteur werkzaam is. Geef ons maar Sombermans!