Change of plans

Inmiddels hebben wij de stadshectiek van Ubud achter ons gelaten.

Aanvankelijk was het plan daarna door te reizen naar Lovina aan de noordkust, maar om diverse redenen hebben we ons schema lichtjes omgegooid en zijn we nu beland aan de noordoostkust, op zeven kilometer afstand van het slaperige vissersdorpje Amed.

Terug in de tijd
Maar wat hebben we de dagen ervoor nou precies ook weer gedaan? Een reconstructiepoging, want echt nadenken is in deze tropische hitte een ware test.

Donderdag hebben we de hele dag doorgebracht met het verder verkennen van Ubud zelf en het nuttigen van diverse lekkere dingen in de vele cafés en restaurants die daar voorhanden zijn. Verder geshopt op de markt (yep, ik heb een sarong!), onze bezwete lijven lekker laten masseren en twee musea bezocht, het museum voor Balinese kunst en het Blanco Renaissance Museum.

De Dali van Bali
Vooral dat laatste museum was heel erg bijzonder. Een waanzinnig fantasy paleis vol kunst van Don Antonio Blanco, die niet geheel ten onrechte de Dali van Bali wordt genoemd. Je zou er een hele middag door kunnen brengen.

Mobiele gamelanorkesten
Vrijdag was weer bestemd als tufdagje. Wij trokken op onze prima scooter naar de tempel Goa Lawah aan de oostkust, via een route met af & toe extreem druk verkeer. Er zijn hier deze week en weken namelijk in alle grote tempels diverse heilige festiviteiten, dus op de weg waren er enorme troepenverplaatsingen.
Soms werden we gepasseerd door wagens met compleet spelende gamelanorkesten of hele families, op hun paasbest uitgedost voor de ceremonieën en overal hier op Bali zie je mensen met soms enorme offermanden op hun hoofd richting tempel gaan.

Toen we bij Goa Lawah aankwamen, was het dan ook een drukte van belang. Het zag er zwart (of liever: wit) van de mensen. Helaas mochten toeristen uitgerekend die dag de tempel niet in. Onze teleurstelling werd echter al snel goedgemaakt doordat er ook op het strand een bijzondere ceremonie plaatsvond waar we wel tussendoor mochten scharrelen.

Heerlijk aan het water lekker wat gegeten tussen die prachtige, lieve mensen, die je zelfs bedankten als je ze op de foto zette.

Op Goede Vrijdag vertrokken we per shuttlebus naar Amed waar we vanuit Ubud al een bungalow hadden geboekt. Daar stonden we dan ineens een paar uur later op het 'busstation' met onze koffers op een stoffig B-weggetje in the middle of nowhere, op zeven kilometer afstand van onze gereserveerde accomodatie.

Avontuur bestaat nog
Eerst maar wat drinken aan de kant van de weg en dan bedenken wat de volgende stap is. Het vervoersprobleem loste zich al snel op. Een local op een motor bood aan een vriend met scooter te bellen en ons met koffers en al voor een 2½ euri naar onze bungalow te brengen.
Je ziet hier soms mensen met z'n vieren op een brommer voorbijkomen of de meest extreme dingen op een scooter vervoeren, dus we hoefden niet lang na te denken om van het aanbod gebruik te maken. Alles beter dan zeven kilometer lopen in de plakkende hitte.

Na een 'avontuurlijke' motortocht belandden we zodoende halverwege de middag in het kleinschalige bungalowcomplex met de koddige naam Wa-wa We-we, wat zoiets betekent als Que Sera Sera. Prima huisje met airco, vlak aan het strand dat we tot dinsdag als onze uitvalsbasis zullen gebruiken.

Trouble in Paradise?
Toen we na een verkwikkend middagtukje wakker werden, bleek dat niet alleen mijn fotocamera de tropenkolder had opgelopen (electronica op hol door de hitte?), maar ook dat we allebei een tik van de Bali belly hadden opgelopen.
Gisteravond en vandaag daarom heel voorzichtig gedaan met eten en het ergste leed lijkt weer al achter de rug. Nu de problemen met die camera nog oplossen, want hier twee weken geen foto's nemen, dat zou ik als een straf ervaren. Want o, o, wat is het in deze contreien een feest voor het oog met die prachtige rijstterrassen.

Zaaalig Pasen allemaal!