Ik voel vaak grote sympathie met massale, breed gedragen volksopstanden en heb er tijdens mijn leven al de nodige op afstand meegemaakt. Comfortabel gezeten op de bank was ik via de tv o.a. getuige van de Praagse Lente, de val van de Berlijnse muur, de gebeurtenissen op het Plein van de Hemelse Vrede, de Roemeense revolutie en recent de Tunesische opstand.
Historisch moment?
Zelden zulke spannende live televisie gezien als gisteravond. Zelfs Obama verkeerde in de veronderstelling dat er ‘history in the making’ was, en hij was de enige niet.
Op dag 18 van het volksprotest in Egypte bevond zich een indrukwekkende mensenmassa op en rond het Tahrirplein in Caïro. De aangekondigde tv-toespraak van president Mubarak had bij voorbaat een euforische feeststemming doen ontstaan. Dit moest toch ongetwijfeld het lang verwachte moment worden waarop Hosni de handdoek in de ring zou gooien?
Power to the people?
Maar mooi niet dus. Tijdens een lange, breedsprakige rede werd het ons op de bank en de mensen op het plein langzamerhand duidelijk dat Mubarak voorlopig helemaal niet van plan is op te stappen.
De sfeer in Caïro veranderde in een uur van pre party stemming, via gespannen aandacht naar gelaten teleurstelling. Dramatisch om te zien en live & veraf aan de zijlijn mee te maken.
Dit krijgt ongetwijfeld zeer binnenkort nog een vervolg, de vraag is alleen welk? Tenslotte zijn er ook volksopstanden die op het laatste moment alsnog hardhandig de kop ingedrukt worden. Van Tahrir- naar Tien Amin-plein is een worst case scenario, dat hopelijk geen realiteit wordt.
2 opmerkingen:
Je hebt net je vervolg gekregen :-)
Ja, heb dit natuurlijk ook meegekregen, want hele dag als moderne wereldburger gevolgd via Internet. Voor het eerst ook uitgebreid via Al Jazeera. Sta nu waarschijnlijk op een geheime black list van onze westerse bondgenoten.
Gelukkig is de Tien Amin variant niet uitgekomen.
Spannende tijden...
Een reactie posten