Post-Beatles genoegens

Het moge inmiddels bekend worden geacht: ik ben een Beatles-fanaat. (De enkele hardnekkige lezers van dit blog weten het al bij zo’n intro: daar komt weer zo’n lange lap tekst!).

Afgezien van wat vroege solo-LP’s interesseert wat de heren na de split in 1970 deden me echter maar matig. The Beatles waren The Beatles toen ze nog met z’n vieren waren; hun kracht was de som der delen.

Het zien van de indrukwekkende én amusante documentaire ‘How the Beatles rocked the Kremlin’ van Leslie Woodhead (met enig geduld hiero integraal te bekijken als Quicktime movie!) zette me toch onverwacht op twee solopaden, respectievelijk die van Paul en George.

Impact op de ziel
Natuurlijk wist ik wel dat The Fab Four in hun gloriejaren stiekem aanbeden werden achter het IJzeren Gordijn, maar hun enorme impact op het Sovjetbewustzijn is mij pas nas het zien van Woodhead’s docu duidelijk geworden. Die boys zitten als vrijheidssymbolen gewoon in de Russische ziel gebakken, zoveel maakt de film wel duidelijk en aannemelijk.

Fab Four folklore
Ronduit aandoenlijk is de ondergrondse folklore die er onder jongeren bestond. Zo was er het hardnekkige gerucht dat het viertal een impromptu concert op Russische bodem had gegeven toen ze een tanktussenstop maakten vanuit Japan. Een unplugged concert, op de vleugels van het vleugels van het vliegtuig maar liefst!

Een nummer als ‘Back in the USSR’ moet daar destijds de soundtrack van een droom geweest zijn.

Vanzelfsprekend is die befaamde Beatles-track (nota bene opgenomen met z’n drietjes –met Paul op drums- toen Ringo kwaad uit de sessies was gelopen) ook prominent aanwezig in de documentaire. En McCartney deed ’t live tijdens het Red Square Concert in Moskou 2003.

Beter laat dan nooit
De clip deed me besluiten dat concert eens in zijn geheel op DVD te lenen. Het mega-event was gek genoeg zes jaar geleden als historisch muziekmoment geheel aan mijn blikveld ontgaan. Tenslotte had ik McCartney’s soloactiviteiten de afgelopen 20 jaar ook nauwelijks echt gevolgd.

Verplichte kost
De DVD in kwestie blijkt een van de meest perfecte concertregistraties te zijn die ik in tijden gezien heb. Niet alleen worden de uitvoeringen van veel Beatles-songs perfect uitgevoerd door een strakke, veelzijdige band (met beer van een drummer!), ook de documentaire, goed gefilmde achtergrondinfo die de nummer doorsnijdt en de bonussen (extra concert in Sint Petersburg, een jaar later) maken dit tot een verplichte kijkervaring voor iedere Beatles liefhebber.

Publiek in de hoofdrol
En dan hebben we het nog niet over de hoofdrol gehad. Die is voor het uitzinnige publiek dat in diverse stadia van euforie & enthousiasme 30 jaar na dato alsnog een ontroerend en meeslepend bevrijdingsritueel ondergaat.

Had er goud voor gegeven om daarbij te zijn geweest. Nou ja, gelukkig hebben we de beelden nog.

Over naar George
Dat laatste geldt gelukkig ook voor het ‘Concert for George’, dat op 29 november 2002 –op de dag af precies een jaar na zijn dood- plaatsvond in de Londense Royal Albert Hall. Ook dat herdenkingsoptreden, georganiseerd door Eric Clapton, was tot op heden geheel aan me voorbijgegaan.

Superbandje
Clapton trommelde een rits bevriende muzikanten bijeen die een grote rol in het leven van George Harrison hebben gespeeld en die superband zorgde voor een bijzonder memorial concert waar de liefde van het podium straalt.
Act de presence gaven o.a. Ravi Shankar, Jeff Lynne, Tom Petty, Billy Preston en de twee surviving Beatles Ringo Starr en Paul McCartney.

George’s hoogbejaarde sitarleraar Ravi Shankar schreef speciaal voor de gelegenheid het prachtconcerto ‘Arpan’ dat onder leiding van zijn dochter Anouschka werd uitgevoerd door een mega-wereldorkest van oosterse en westerse klassieke musici.

Constrasten
Als pauzenummer kreeg het publiek de mannen van Monty Python (wier film ’Life of Brian’ ooit door George werd gefinancierd) voorgeschoteld met hilarische uitvoeringen van ‘Sit on my face’ en ‘The Lumberjack Song’. Een groter contrast lijkt nauwelijks denkbaar.

Daarna was het tijd voor de songs van George, gespeeld door dat superbandje. Prijsnummers? ‘Taxman’ (Tom Petty & The Heartbreakers). ‘My Sweet Lord’ (Billy Preston), ‘Something’ en ‘While my guitar gently weeps’ (met Clapton, McCartney en Starr in de hoofdrol), er zijn hoogtepunten te over.

Reïncarnatie van George
Maar ontroerendst van al is dat tussen die reeks popgiganten een jong, schuchter kereltje meespeelt op gitaar. Het is Dhani Harrison, die een sprekende gelijkenis vertoont met paps in zijn jonge jaren en de aanwezigheid van good old George bij het gebeuren haast tastbaar maakt.

Ik zei het al in een eerder postje: Beatles are everywhere. En het mooiste is: hun publieke en persoonlijke impact blijft me zelfs met terugwerkende kracht nog verrassen.