Take me to Jamaica!

It’s that time of the season again: het water komt met bakken uit de hemel, ik heb een kop vol snot en ben –zoals ieder jaar rond deze tijd- het Nederlandsche klimaat weer eens kotsbeu.

Vluchtwijziging
Kortom, er lijkt geen beter moment denkbaar om naar zonniger oorden uit te kijken. De afgelopen paar jaar vlogen wij als winteronderbreking steevast naar het Verre Oosten en er bestonden al plannen om in februari Sri Lanka aan te doen. Om diverse redenen richten wij de blik ditmaal westwaarts, naar het Caraïbisch gebied om precies te zijn. Ja, met ons kun je alle kanten op!

Zonnige vooruitzichten
Over precies twee maanden vliegen we voor 12 dagen naar Negril, Jamaica, gevolgd door een week cultuursnuiven in Havana, Cuba. Wij verheugen ons op oogstrelende architectuur, azuurblauwe wateren, zonnige stranden met verkoelend briesje, lome reggae, swingende Cubaanse salsa, Mojito cocktails, goat curry en wat zich nog meer op de menukaart aandient.

Met die vooruitzichten moet het toch lukken om die vervelende decembermaand door te komen?

Prikkelende promo

Tijdens mijn recente bezoek aan Amsterdam kwam ik in de stad regelmatig intrigerende affiches tegen met prachtige, erotisch getinte foto’s. De constante was dat er deels ontblote dames op stonden die wijdbeens zitten te breien met een knotje wol strategisch geplaatst op de meest intieme lichaamsplek.

Als enige boodschap werd een URL gecommuniceerd. En dat intrigeerde nog extra.

Eenmaal thuisgekomen schoot me later dat internetadres weer te binnen. Het bleek een nieuw glossy tijdschrift te zijn dat onlangs gepresenteerd was en dat ook online in een verrassende vorm te doorbladeren is.

De foto’s in kwestie bleken gemaakt door de jonge fotografe Eunice Lieveld die nog veel meer fraaie platen heeft geschoten, die zij presenteert op een al even stijlvolle website.

Uiteraard zijn er altijd mensen die dit ‘schokkende kunst’ vinden. Toegegeven, ik zie het in mijn woonplaats Vlissingen nog niet zo gauw in het straatbeeld opduiken. Maar de verkrampte manier waarop men er onlangs in Schiedam mee omging lijkt niet van deze tijd.

Ik zou dit moois maar wat graag in mijn huiskamer hebben hangen. Zonder gordijntje

Ode an die Freude

Alex Ebert was ooit zanger bij een obscuur noisy punkbandje uit L.A., raakte zwaar verslaafd aan heroïne, kickte af en zag Het Licht. Nee, niet in den Heer. Ebert verspreidt nu zijn eigen blijde boodschap als voorganger in het hippie folkcollectief Edward Sharpe & The Magnetic Zeros.

Onweerstaanbaar aanstekelijk
Hoewel hun debuut-cd ‘Up From Below’ soms wat incoherent en is en eigenlijk te lang duurt, staan er veel songs op die zelfs de meest herfstige cynicus gegarandeerd doen rondhuppelen en meezingen. Want de blijheid en soms wat geëxalteerde passie van deze 11 man/vrouw sterke muzikale commune is vaak verdomd aanstekelijk.



Ik geloof graag de berichten dat dit live een meeslepend orkestje is. Kijk ter illustratie maar eens naar bovenstaand sfeerclipje, opgenomen ergens in een kleine club. Wie dit niet evangelisch leuk vindt, hake af en make terstond een afspraak met de psychotherapeut.

Volgende cd, iets meer focus, iets minder spacecake en het komt allemaal dik in orde met blije Alex. Het is hem van harte gegund, en dat Hij met zijn muzikale harem maar gauw het kleine zalencircuit in dit land moge aandoen. Ik zal er zijn.

(bonus clips: hiero & hiero)