Huiveringwekkend gezinsinkijkje

Kan een film tegelijkertijd schokkend, komisch, surrealistisch, gewelddadig, ontroerend en absurdistisch zijn? Ja, dat kan. ‘Dogtooth’, de tweede film van de Griekse regisseur Giorgos Lanthimos, is een soort Michael Haneke meets Alex Van Warmerdam.

Bizarre regels en waarheidsvervalsing
In ‘Dogtooth’ zien we een gezin dat in totale afzondering leeft. De moeder, de volwassen zoon en de adolescente dochters komen nooit buiten de omheining van hun luxueuze villa. In huis gelden bizarre regels en worden de onderlinge machtsverhoudingen bepaald door nare spelletjes.
De kinderen wordt bewust geregeerd door competitie, angst en waarheidsvervalsing. Het gevolg is dat zij compleet wereldvreemd zijn opgegroeid en geen benul hebben van wat er buiten de omheining te vinden is.

Wanneer vader besluit een prostituee in te huren om de opspelende hormonen van zoonlief regelmatig te ontluchten, sluipt de boze buitenwereld toch ongemerkt binnen en begint de oudste dochter te rebelleren.

Zijn we getuige van een extreem psychologisch experiment, is de film een parabel over een totalitair regime of een zwarte satire op het gezinsleven? Dat mag je als kijker zelf bepalen.

‘Dogtooth’ is bepaald geen hapklare kost met zijn afstandelijke acteerwerk en vreemde desoriënterende kaders, maar blijft groeien en boeien tot aan het plotse open einde. Een bevreemdend en ongemakkelijk meesterwerkje dat nog lang op je netvlies en in je hoofd nazindert.

Personal hit list 2010

Grote moeite om alsnog mijn eindejaarslijstje samen te stellen. Zoveel gezien en beluisterd dat ik ongetwijfeld het nodige over het hoofd zie. Toch een poging.

CD'S:

Arcade Fire – The Suburbs
Door de vaderlandse muziekpers terecht uitgeroepen tot de cd van het jaar. Pas laat ontdekt, maar heb ‘m de afgelopen maand grijsgedraaid. Een breedspectrum antibioticum waarin variatie, lef en passie troef zijn. En wie levert tegenwoordig nog een conceptalbum dik een uur af dat ook nog geen moment verveelt? Chapeau!

Amparanoia Sanchez – Tucson-Habana
Precies wat de titel belooft: mooie mix van Spaanstalige pop/rock, Texmex en Cubaanse muziek, met ruggesteun van Calexico.

Oh No Ono – Eggs
Alice in Pepperland (and beyond), deze eigenzinnige pop uit Denemarken. De ene recensent noemt het "met experiment doorspekte pop", de ander zegt "File under: omelet speciaal". Allebei hebben ze gelijk.

The Chieftains with Ry Cooder - San Patricio
Muziekhistorische soundtrack van een onbestaande film. Tijdloze muziek door ouwe lullen. Mooi dat zulke dingen nog gemaakt worden.

CONCERTEN:

Gruppo Sportivo (De Piek)
Fijn dat popmuziek gewoon ook nog leuk mag zijn.

Blaudzun (Onderstroom Festival)
Kippevel in de miezerende regen.

Amsterdam Klezmer Band (Festival Mundial)
Therapeutisch hupsen op Balkanhoempa. Nog dagen erna spierpijn en een prethoofd.

DVD'S:

Drie reissues waar ik al lang op wachtte:

Leonard Cohen – Bird on a wire
Opeens is er een stortvloed aan DVD-materiaal van d’oude bard. Vorig jaar de Europese tour van 2008 plus de reissue Live at the Isle of Wight 1970, in 2010 het nogal overbodige ‘Songs from the road’, maar gelukkig ook het lang verwachte ‘Bird on a wire'. Toont Cohen tijdens zijn Europese tournee van 1972 op zijn creatieve piek. Soort ‘Don’t look back’ documentary met veel chaos, charisma & charm.

Paul McCartney – Band on the run
Uitgebracht als onderdeel van een deluxe box rond het beste McCartney album ever. Met studio-opnames, clips en privéfilmpjes. Rommelig & korrelig, maar erg leuk!

The Rolling Stones – Stones in exile
De wordingsgeschiedenis van waarschijnlijk het beste Stones album toen de mannen in 1971 als tax exiles naar Zuid-Frankrijk vluchtten. Verteld door Jagger, Richards, Watts en aanhang, met veel anecdotes, details en zelfs een aantal niet eerder uitgebrachte nummers.

TV-SERIE:

Breaking Bad
In de VS al toe aan het vierde seizoen, in Nederland nog niet op de tv te zien. Behalve dan in de thuisbioscoop van Huize Q waar drie seizoenen er in recordtempo doorheen werden gejaagd. Gitzwart, intelligent & spannend comedy-drama dat uniek in zijn soort is.

BOEK:

Keith Richards – Life
Heb ’m nog niet uit, maar dit is overduidelijk de gedroomde autobiografische schelmenroman van het jaar. Met veel bravoure verteld door een rock & roll junkie zonder gêne. Bepaald geen literair pareltje, want geschreven zoals Keef praat en gitaar speelt: ruw, macho, soms onsamenhangend, maar vaak ook scherp en altijd vanuit de buik.

FILM:

Kan eigenlijk geen titel tot film van het jaar benoemen. Twijfel een beetje tussen ‘Lebanon’ en ‘A serious man’.
Zat natuurlijk ook te wachten op het al lang aangekondigde ‘Fitna 2’. Maar waarschijnlijk is Greet die nog voor 3D aan het bewerken.