Klaar! (nou ja, bijna)

Mijn opvallend lage blogfrequentie van de afgelopen weken laat zich eenvoudig verklaren. Enerzijds ben ik dagelijks doende een ander blog draaiende te houden. Anderzijds was ik nog steeds meer met beelden dan met woorden bezig.

Inmiddels is mijn fotoverslaggeving van onze reis naar Jamaica en Cuba afgerond. Nou ja, echt klaar blijkt die nog steeds niet helemaal, want bijna iedere dag ontdek ik toch weer plaatjes die ook een plek online verdienen.

De laatste tijd vooral intensief bezig geweest om een zwik foto’s van engelen en heiligenbeelden –geschoten onder knetterhard middaglicht op de enorme begraafplaats van Havana- met Photoshop om te zetten naar een andere realiteit.

Leuke bijkomstigheid is dat al die foto’s heel wat meer bezoekers en respons opleveren dan dit blog. Nog nooit zoveel leuke commentaren & complimenten uit alle windstreken ontvangen als de laatste paar weken.

Toch maar overwegen om me te beperken tot een internationaal fotoblog? De tijd zal het leren. Eerst maar weer eens wat zonnige Nederlandse plaatjes zien te schieten.

Contrast in covers

Eerder deelde ik met u in dit blog mijn grote voorliefde voor De Betere Cover. Aangezien covers voor mij nogal aan scherpe criteria dienen te voldoen, duurt het soms een tijdje voordat zich weer eens nummers aandienen die het waard zijn aan de Q-Collectie toegevoegd te worden.

In één week tijd twee cd’s tjokvol prachtcovers vinden mag dan ook best een onverwacht cadeautje genoemd worden. Om het extra leuk te maken zijn het bovendien albums die qua cover-vertolking elkaars complete tegenpolen zijn.
Ik heb het hier over de nieuwste van Peter Gabriel en die van de Supergrass-afsplitsing The Hot Rats.

Clean en propvol
Hoewel hij verantwoordelijk blijft voor ‘Biko’ en ‘Mercy Street’ (wat mij betreft twee van de aangrijpendste nummers uit de popgeschiedenis), heb ik met Peter Gabriel geen grote binding. Als zanger in de Genesis-periode vond ik hem te drukdoenerig, zijn solowerk was vaak te volgepropt en klonk te clean. Belangrijker achtte ik hem als wereldmuziekpromotor en –initiator met zijn Real World-label. Op een nieuwe solo-cd zat ik niet echt te wachten.

Eendagsvlieg?
Met het trio Supergrass had ik nog minder. Hun aanstekelijke debuut ‘I should coco’ uit 1995 heb ik nog wel in de collectie, maar daarna ging de band te krampachtig lopen bewijzen dat ze niet de zoveelste Britpop eendagsvlieg waren. Hun laatste cd’s zelfs nooit echt beluisterd. Onder de naam The Hot Rats bracht tweederde van de band onlangs out of the blue de cd ‘Turn Ons’ uit, en die is nog vele malen leuker dan hun debuut-cd.

Winterplaat
Gabriel kiest op ‘Scratch my back’ een zwik persoonlijke favorieten (waaronder ‘Heroes’ van Bowie, ‘The Boy in the Bubble van Paul Simon, Neil Young’s ‘Philadelphia) en stript ze tot op het bot in nauwelijks herkenbare bewerkingen voor stem, piano en minimalistische strijkers. Het resultaat is een uiterst stemmige plaat voor de avondlijke winteruren.

Zomerplaatje
Het absolute omgekeerde geldt voor The Hot Rats. Ook zij kennen hun klassiekers: ‘Love Is The Drug’ van Roxy Music, ‘Queen Bitch’ van David Bowie, maar ook Kinks, Costello, Sex Pistols, Pink Floyd, The Cure en The Doors passeren de revue op ‘Turn Ons’.
Een aanstekelijk zomerplaatje waar het spelplezier vanaf spat, met dank aan Radiohead-producer Nigel Godrich. Zo hoort lekkere herrie te klinken.

Laat dat voorjaar nu maar komen!

Heldenbeelden

Wat erg opviel in Havana was de in het oog springende afwezigheid van Castro-standbeelden. Jezelf goed (liefst larger than life) bij het volk in the picture zetten is normaal gesproken toch een eerste prioriteit van megalomane dictators. Als beeld in de publieke ruimte kwam je vooral zijn oud-collega Che overal tegen, in galeries, op muren en op t-shirts.

Gek genoeg telt Havana ook maar twee standbeelden van Lenin. Ėn –zo las ik bij toeval in de Lonely Planet- één van Lennon, in 2000 onthuld door Fidel hemzelve. Daar moest ik natuurlijk even naar toe, al was het maar voor mijn kleine blogserie ‘The Beatles Are Everywhere’.

Held op een bankje
Na eerst op de Necropolis, de immense begraafplaats van Havana, al een fikse hoeveelheid standbeelden bekeken te hebben, togen wij naar Parque Lennon dat daar op loopafstand in de buurt moest liggen.
De naam ‘park’ suggereert overigens iets meer dan de werkelijkheid. Maar goed, op een beetje haveloos plein met dorre graspollen zat toch maar mooi een van mijn grote helden voor zich uit te staren op een bankje. Zonder bril, dat wel.

De Brillenman van Havana
Uit het niets dook echter een Carmiggeltachtig mannetje in een officieel uitziend tenue op. Omdat Lennon’s ziekenfondsbrilletje om de haverklap gejat werd, was hij in het kader van de Cubaanse werkvoorziening aangesteld als Brillenbeheerder.
Zodra iemand het standbeeld bezichtigt, tovert hij de Lennonbril tevoorschijn en schuift ‘m in de speciale voorgeperforeerde gaatjes. John zou er zeker de humor van in hebben gezien…

Een week ervoor stond ik op een ander eiland tegenover het beeld van een andere persoonlijke held: Bob Marley, wiens muzikale erfenis op Jamaica nog steeds nadrukkelijk doorklinkt.
Gisteren maar weer eens de fraaie documentaire ‘Rebel Music’ bekeken en ondertussen bijna 4 Gig aan Marleymuziek gedownload. Er ging weer een onverwachte muzikale schatkamer open...

Kijk, dat is het mooie van echte iconen: ze blijven ook na hun dood nog interessant & springlevend. Ik vraag me af hoe het Castro zal vergaan.

Every picture tells a story

Het blijkt ondoenlijk een dikke week na dato onze recente twee-in-een vakantie nog eens kort samen te vatten. De dagelijkse realiteit eist weer alle aandacht op, en bovendien: hoe maak je een selectie uit de veelheid aan leuke & idiote belevenissen en ontmoetingen die ons in twee zo verschillende landen ten deel vielen?

Dia-avondje?
Ik ondervind momenteel hetzelfde ‘probleem’ bij het uitzoeken van de foto’s die ik online in twee aparte fotoboeken aan het zetten ben. Welke plaatjes selecteer ik uit de bijna 1000 foto’s die ik in totaal geschoten heb? Bijna elk beeld rechtvaardigt wel een apart blogpostje.
Maar het gaat te ver om alles publiekelijk te maken. De heer Q totaal relaxed in een hangmat, mevrouw Q gebruind aan de mojito, daar zit toch niemand echt op te wachten? Die plaatjes houden we dus buiten de publiciteit.
Want het moet tenslotte geen hedendaagse variant van het ouwerwets vervelende dia-avondje worden.

Jammer dat daar geen foto’s van zijn
En dan zijn er ook nog de talloze beelden van mensen en situaties, die wel in mijn hoofd zitten, maar die jammer genoeg niet zijn vastgelegd. Zo maar een paar voorbeelden:

De ontmoeting met Frank, een massieve Canadese Michael Moore lookalike met wie ik in een soort Big Lebovsky gesprek belandde en die uiteindelijk stomdronken voorover in mijn schoot stortte.

Michael, de kunstzinnige rasta, aan wie ik het Nederlandse coffeeshopbeleid uitlegde en die toen rollend met zijn ogen tegen een mederasta verzuchtte: “I wanna go to Holland!”.

De nudist die piemelnaakt een tourist shopje betrad en door een big mama als een schooljongen werd terecht gewezen met “Do you go shopping like that in your hometown? Show some respect and buy some trousers!”.

Het reggaeconcert dat opgesierd werd met een hoogbejaarde rasta die aanvankelijk nog allerlei vreemde danspasjes maakte, maar aan het eind niet meer van het podium leek te branden en er zijn eigen muzikale varietéshow van maakte met vuurvreet- en balanceeracts. Zelden zo gelachen!

En zo worstel ik mij met een kop vol snot én een stortvloed aan beelden door de Hollandsche werkelijkheid heen.

PS
Had ik trouwens al verteld dat ik in Havana ten overstaan van een enthousiast publiek mijn eerste live dansoptreden heb verzorgd met een Afrikaanse dame? Daar zijn wel de nodige foto’s van, maar die ook die bewaren we lekker voor ons zelf!