Het was lange tijd een van de favoriete bands uit mijn jonge jaren, maar de afgelopen twee decennia had ik het een beetje gehad met The Doors. Te vaak gedraaid. Ik kende het repertoire nu wel; wat voegde het nog toe?
Gemelk
Er ontwikkelde
zich bij mij in de loop der jaren bovendien een regelrechte aversie tegen de
manier waarop de nalatenschap van tekstschrijver/zanger Jim Morrison werd uitgemolken. Door diens voormalige
bandleden maar liefst, die na zijn dood niets meer van enige muzikale waarde uitbrachten,
maar wel gretig bleven incashen op een glorieus verleden.
De 3cd
boxset waar ooit met spanning naar werd uitgekeken bevatte welgeteld één cd met
redelijk interessant materiaal. Daarna volgden nog de nodige greatest hits
compilaties, geremasterde albums, overbodige DVD’s (die inmiddels overbekend beeldmateriaal
recycleden) en concertopnames die uitsluitend via TheDoors.com besteld konden
worden. De die hard fans kochten het toch wel, moeten de heren gedacht hebben.
Het was
duidelijk: Jim’s ouwe buddies brachten Zappa’s ironische motto ‘We’re only in
it for the money’ schaamteloos in praktijk.
Het enige
album dat ik nog met regelmaat uit de kast bleef trekken was hun laatste, ‘L.A.
Woman’, uitgebracht in april 1971. Nog geen drie maanden later was The Lizard
King dood, en waren The Doors finito.
Poetry
& booze
Het waren
legendarisch moeizame opnamesessies daar in de intieme Doors Workshop in Los
Angeles. Jim was regelmatig lazarus en verveeld; hij wilde niet langer een rock
idool zijn, maar een aanvaarde dichter-blueszanger. Bovendien hing hem een
gevangenisstraf van een half jaar boven het hoofd en was zijn 27-jarige lichaam
de tol aan het betalen voor life in the fast lane.
Het liefst had Morrison de band en het land verlaten om zich verder te verdiepen in poëzie. En in booze. Wat ie uiteindelijk nog een paar maanden heeft gedaan.
Het liefst had Morrison de band en het land verlaten om zich verder te verdiepen in poëzie. En in booze. Wat ie uiteindelijk nog een paar maanden heeft gedaan.
Dat uit die sessies uiteindelijk zo’n klassiek album is voortgekomen, mag een godswonder heten.
Verschillende
edities
In 1999 verscheen het album voor het eerst in geremasterde vorm. In 2007 –eigenlijk vier jaar te vroeg- dook er ineens een interessante, compleet nieuwe 40th Anniversary Mix op, gemaakt door de oorspronkelijke producer Bruce Botnick.
In 1999 verscheen het album voor het eerst in geremasterde vorm. In 2007 –eigenlijk vier jaar te vroeg- dook er ineens een interessante, compleet nieuwe 40th Anniversary Mix op, gemaakt door de oorspronkelijke producer Bruce Botnick.
En nu
–een jaar te laat dus- is er The Remastered 40th Anniversary 2cd Edition.
Kijk, dat noem ik dus melken…
Fascinerend
inkijkje
Het echt goede nieuws is de bonus-cd waarop zeven L.A. Woman songs in vroege takes en dus afwijkende versies voor het eerst het licht zien. Stuk voor stuk onbewerkte diamanten die een fascinerend inkijkje bieden in de totstandkoming van het album. De geluidskwaliteit is verbluffend: je hebt echt het gevoel dat je in een kleine studio zit waar de band jammend en groovend de songs in de juiste toon vorm proberen te gieten. Sommige nummers prefereer ik door hun ruwe live sound zelfs boven de officieel uitgegeven versies.
Het echt goede nieuws is de bonus-cd waarop zeven L.A. Woman songs in vroege takes en dus afwijkende versies voor het eerst het licht zien. Stuk voor stuk onbewerkte diamanten die een fascinerend inkijkje bieden in de totstandkoming van het album. De geluidskwaliteit is verbluffend: je hebt echt het gevoel dat je in een kleine studio zit waar de band jammend en groovend de songs in de juiste toon vorm proberen te gieten. Sommige nummers prefereer ik door hun ruwe live sound zelfs boven de officieel uitgegeven versies.
Heb die
Anniversary Edition zelf niet gekocht, maar gewoon uit de lucht geplukt. Vind dat ik
de Doors-restanten nu wel genoeg gespekt heb in hun pensioenvoorziening. Jim
zou het met me eens geweest zijn…
