Even kort samenvatten…

Inmiddels is ook voor De Wereld Draait Door de jaarlijkse zomerstop ingegaan.


Wie zijn dagelijkse portie infotainment node mist kan altijd nog uitwijken naar bovenstaand fillumpie: DWDD in 3 minuten!

Werelds genieten

Het is inmiddels een ingesleten jaarlijkse traditie aan het worden, ons bezoek aan Festival Mundial. Niet afgeschrikt door de herfstige weersvoorspellingen trokken we afgelopen weekend dan ook weer naar Tilburg voor een gevarieerde portie wereldmuziek, en vooral: ambiance.

Prettige extras
Want hoewel er ook nu weer een aantal persoonlijke favorieten op het affiche stond (Caro Emerald, Flogging Molly, Amsterdam Klezmer Band), gaan we nooit alleen voor de muziek. Het zijn juist de aanvullende randvoorwaarden die ons ieder jaar weer over de streep trekken: het veelkleurige publiek, de altijd prettige festivalsfeer, de lekkere hapjes en de verrassingen waar je vaak tegenaan loopt.

Muzikale verrassingen
Aangenaam verrast waren wij bijvoorbeeld door de Oekraïense dames van Dakha Brakha (schrille stemmen plus opzwepende percussie), het Israëlische trio Boom Pam (surfmuziek gemixt met Jiddische melodieën, in een bezetting van drums, elektrische gitaar en tuba!), de electroreggaefunk van het Australische Dubmarine, de boventonen en keelklanken van het Chinees-Mongoolse Hanggai en de ideale festivalband Che Sudaka die met hun Spaanstalige reggae-skarock het publiek aardig aan het springen & skanken kreeg.

Grootste verrassing was echter vooral het weer. Op een enkel verdwaald buitje na viel er regelmatig ook van de zon te genieten, en dat kwam de sfeer natuurlijk nog eens extra ten goede.

Leermoment: voortaan op mijn oude dag niet zo uitbundig meehupsen op de balkanhoempa van de Amsterdam Klezmer Band. Voel twee dagen na dato nog steeds spieren, waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.

Uitgebreider fotoverslag hiero.

Jonge honden

 


Bovenstaand clipje van The Morning Benders was een hitje op YouTube. Leuk filmpje, mooi nummer, aanstekelijke opnamesessie. Maar ook de rest van hun recente cd ‘Big Echo’ mag er zijn.

Waar nieuwe bandjes hun jeugdige energie vaak enthousiast kanaliseren in het betere beuk- en ramwerk, kiest dit Californische kwartet bewust voor de harmonie en de melodie.
Bovendien kennen deze jonge honden hun klassiekers: de echo’s van Phil Spector, Brian Wilson, The Beatles klinken nogal eens door in hun pakkende songs.

Meng die namen met eigentijdser voorbeelden als The Shins en Grizzly Bear, en je hebt een perfecte cocktail van pure pop. 'Big Echo' is de ultieme IPod-soundtrack voor op het strand.

Nu nog wat zomerser waarden graag!

Oorlog nieuwe stijl

In mijn jonge jaren frequenteerde ik de twee (!) bioscopen die Vlissingen destijds rijk was, en bezocht met name veel cojboj- en oorlogsfilms. Later zouden het mijn minst favoriete filmgenres worden.

Toch zag ik onlangs in de tijdspanne van een week maar liefst drie nieuwe, hedendaagse oorlogsfilms: het met Oscars overladen ‘The Hurt Locker’, Tarantino’s ‘Inglourious Basterds’en het uit Israël afkomstige ‘Lebanon’.

Testeron actiefilm
‘The Hurt Locker’ is de meest actuele van de drie, want draait om een Amerikaanse bomb squad unit in Bagdad. Ondanks een paar nu al ‘klasssieke'momenten die aankomen als een mokerslag, beviel hij mij het minste. De vele schokkerige, bewust documentair gefilmde scènes maakten me zeeziek en ik had nix met het verhaal of de hoofdpersonages.
Het is beslist een goede poging om de hectiek en paranoia van een moderne stadsoorlog bijna tastbaar te visualiseren, maar ‘The Hurt Locker’ bleek toch niet echt aan mij besteed.

Oorlogsfun?
Mag en kan oorlog ook leuk zijn? Bij Tarantino wel. Hij zet doodleuk de oorlog als filmgenre naar zijn eigen hand en laat zelfs WO2 vervroegd eindigen door de complete nazitop (inclusief Adolf) bij een aanslag om zeep te helpen.
Historische accuratesse hoef je bij deze basterd niet te verwachten. Wel een veelgelaagde film waarin ranzigheid, drama, humor en spanning elkaar continu afwisselen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de vaak meesterlijke dialogen, de aankleding, het hilarische acteerwerk van Brad Pitt en de glansrol van Christopher Waltz als inslechte nazi-kolonel.



Oncomfortabele rolprent
De Israëlische regisseur Samuel Maoz houdt het allemaal veel compacter. Hij verfilmde in zijn debuut ‘Lebanon’ zijn eigen ervaringen tijdens de Eerste Israëlisch-Libanese oorlog in 1982.
Maoz wil zijn kijkers niet zozeer een verhaal vertellen als wel een ervaring meegeven: wat gebeurt er met je wanneer je als dienstplichtig groentje samen met drie andere lotgenoten opgesloten zit in een half aan flarden geschoten tank die door vijandig gebied rolt?

De vorm die hij daarvoor koos bepaalt de bijzondere kracht van deze film: 90% van de scènes speelt zich af binnen die krappe, stinkende, rammelende tank. Wat zich daarbuiten afspeelt zien ook wij uitsluitend door het vizier van de doodsbange boordschutter.

Het maakt ‘Lebanon’ tot een claustrofobische, ongemakkelijke kijkervaring. Het angstzweet, de pis, de olie, zijn nog net niet te ruiken, maar deze oncomfortabele rolprent onderga je beslist intenser dan welke 3D-film ook.

Voor wie het nog niet wist: War Ain't No Fun!

The morning after

Breaking news
Balkenende pleegt staatsgreep.

Road to nowhere

Nou allemaal veel sterkte & wijsheid vandaag.
En voor de komende jaren.