De kracht van het beeld

Iedere week wordt op de site Photos that Changed the World één foto geplaatst die een grote historische impact heeft gehad en vaak nog nagloeit in het collectief geheugen.

Hierboven zie je bijvoorbeeld een opname van Lennart Nilsson die in 1965 een ware sensatie veroorzaakte. Als één van de eersten wist hij met een endoscoop haarscherp en in kleur vast te leggen hoe het menselijk leven zich vóór de geboorte ontwikkelt. Drie jaar later zou dit beeld opnieuw opduiken in de slotscène van Kubrick’s filmklassieker ‘2001: A Space Odyssey’.

Lucky shots?
Maar veel vaker gaat het snapshots van persfotografen die op een cruciaal moment in de menselijke historie de knop van hun camera indrukten. Lucky shots als het ware, hoewel vaak niet voor de gefotografeerden zelf.
Denk aan de beroemde foto van Robert Capa uit 1936 waarop een Spaanse loyalist dodelijk getrokken ter aarde stort. Of aan de niet minder beruchte foto van het naakte Vietnamese meisje dat met napalmwonden gillend van pijn en paniek de fotograaf (en dus ons als kijker) tegemoet rent.

Nee, het merendeel van de gepresenteerde foto’s toont niet bepaald de fijne kanten van de mensheid. Maar een aantal ervan heeft zonder twijfel wel een beslissende omslag in de publieke opinie bewerkstelligd, waarmee het confronterende karakter door de geschiedenis gerechtvaardigd is.

De foto’s worden bovendien voorzien van zinnige achtergrondinfo, aanvullende Wiki-links en een reactiemogelijkheid. Dat laatste was overigens beter achterwege gelaten, want sommige reacties vol intolerantie, racisme en verregaande stupiditeit zijn minstens zo schokkend als de foto’s zelf.

Heldenroman als winterpil

The Beatles waren voor mij als prepuber het startpunt van de hedendaagse popmuziek. En zo denk ik er –nu 45 jaar later- nog steeds over.

Zeven jaar durende dollemansrit
Welke groep presteert het bijvoorbeeld heden ten dage om in amper zeven jaar tijd maar liefst dertien klassieke platen af te leveren en zichzelf in de tussentijd continu te vernieuwen? Hun officiële carrière liep van 1963 tot 1970 en kenmerkte zich als een dollemansrit vol massahysterie, schandalen, experimenteerdrift, drugs en gelukkig heel veel goeie muziek.

Iedereen had destijds een favoriete Beatle. De mijne was John Lennon. Ik bewonderde hem vooral vanwege zijn coolness en zijn soms rücksichtlose eerlijkheid om publiekelijk zijn ziel bloot te leggen.

Ongeleid projectiel
Vervulde zijn muzikale partner Paul McCartney de rol van slimme pr-functionaris, Lennon flapte er soms als sympathiek, maar ongeleid projectiel van alles uit. Zijn beruchte opmerking dat The Beatles populairder waren dan Jezus (iets waarvoor het Vaticaan hem deze week zoveel jaar na dato pas 'gratie' verleende) zorgde zelfs voor een eerste kentering in hun internationale populariteit. Desondanks werd Lennon tijdens en na zijn Beatles loopbaan de spreekbuis voor een generatie.

In 1998 -acht jaar na de moord op John- publiceerde Albert Goldman zijn vuistdikke biografie ‘The Lives of John Lennon’ waarin de schrijver zich vooral toespitste op de negatieve karaktertrekken van de ex-Beatle. De wereld reageerde furieus en deed het boek bijna in de ban; Goldman zou uit pure sensatiezucht het publieke imago van Lennon aan gruzelementen hebben geslagen.

Ontluisterd heldendom
Ik was niet echt geschokt dat mijn held ‘ontluisterd’ werd. Lennon was een kwetsbaar mens van vlees en bloed, inclusief egocentrische trekjes, onverwerkte jeugdtrauma’s en aanvallen van onzekerheid. Daar had ik Goldmans boek niet voor nodig, dat had ik al lang begrepen uit zijn songs en zijn media-optredens.

Vandaag kreeg ik van mijn lief als verjaardagscadeau de gloednieuwe definitieve biografie. Geschreven door Philip Norman, 25 jaar geleden ook al verantwoordelijk voor ‘Shout!’, dat algemeen beschouwd wordt als een standaardwerk over The Beatles. En zoiets schept natuurlijk verwachtingen.

Gimme some truth
Ik ben benieuwd wat Norman nog kan toevoegen aan mijn inmiddels behoorlijk uitgebreide kennis over het fenomeen Lennon. Ik hoop & reken op een eerlijk en compleet beeld waarbij het fileermes niet geschuwd wordt.
Tenslotte was na de split van The Beatles John zelf de eerste om op zijn solo-LP’s en in interviews de mythe van de groep door te prikken en te ontleden.

Met deze pil van 850 (!) pagina’s zit ik de komende winter in ieder geval voorlopig gebeiteld.

Jarige straatmeid

Je ziet ze helaas niet vaak meer in het Nederlandse straatbeeld, de posters van Loesje met hun prikkelende, soms poëtische, soms absurde teksten.

Loesje werd vandaag precies 25 jaar geleden geboren in Arnhem. Ouders onbekend, maar ze waren duidelijk afkomstig uit het linkse actiewezen. Nieuw was dat hun ‘dochter’ de progressieve boodschap van die tijd niet meer in schreeuwerige slogans maar in relativerende vaak humoristische statements verpakte.

Inmiddels zijn er Loesje-scheurkalenders, prentbriefkaarten, zakagenda’s en een jubileumboek op de markt. Geinig allemaal, maar die posters met al 25 jaar onveranderde, herkenbare typografie hoor je natuurlijk gewoon overal in de stad tegen te komen. Net als vroeger toen wildplakken nog bon ton en niet Eurogenormeerd was. Stukken leuker en inspirerender dan klakkeloos gesprayde gevelgraffiti.

Lang leve Loesje!

Harige foto’s

Gisteren togen wij –wind & winterse buien trotserend- in pre birthday modus naar Rotterdam, op zoek naar cultuur en een nieuwe MP3-speler. Beide gevonden, respectievelijk in de Kunsthal en bij de MediaMarkt.

In de Kunsthal pikten we de expositie ‘Glorie van Rome’ mee en een overzichtstentoonstelling van Alberto Giacometti, maar we kwamen eigenlijk voor ‘Hair’.

Zes jaar lang fotografeerde de Duitse kunstenares Herlinde Koebl overal ter wereld mensen met bijzonder haar. Het leverde een mooi coffee table boek op en een reizende tentoonstelling die de menselijke begroeiing in al zijn (of is het haar?) variëteiten toont.

Okselhaar, neushaar, schaamhaar, lang, kort, sluik, krullend haar op hoofden, ruggen, armen en benen, you name it. Koebl toont het allemaal op schitterende foto’s, die soms humoristisch, soms licht-provocerend, maar altijd stijlvol en vaak bijzonder gekaderd zijn.

In mijn hoofd hoorde ik af & toe flarden van een liedje uit mijn jeugd: de titelsong van de hippiemusical ‘Hair’. Eigenlijk had het zo als achtergrondsoundtrack bij de expositie gedraaid kunnen worden:

Gimme head with hair
Long beautiful hair
Shining, gleaming,
Streaming, flaxen, waxen.

Give me down to there hair
Shoulder length or longer
Here baby, there mama
Everywhere daddy daddy

Hair, hair, hair, hair, hair, hair, hair
Flow it, show it
Long as God can grow it
My hair.

I want it long, straight, curly, fuzzy
Snaggy, shaggy, ratty, matty
Oily, greasy, fleecy
Shining, gleaming, streaming
Flaxen, waxen
Knotted, polka-dotted
Twisted, beaded, braided
Powdered, flowered, and confettied
Bangled, tangled, spangled, and spaghettied!

Ga ik binnenkort maar weer eens op mijn nieuwe ZEN MP3-speler zetten.

Hyperpruiken & eye candy

Op de terugvlucht van Thailand, vorig jaar februari, zag ik op een klein vliegtuigschermpje al delen van ‘Marie Antoinette’ en ik was geintrigeerd. Pas recent zag ik de film eindelijk gewoon thuis op ons breedbeeldscherm. Het bleek een uitgesteld genoegen.

Ik was door recensies al gewaarschuwd: de derde speelfilm van Sofia Coppola na ‘The Virgin Suicides’ en ‘Lost in translation’ moet je vooral niet bekijken om de dramatische diepgang of voor een grondige geschiedschrijving.

Het leven van de laatste koningin van Frankrijk, gebaseerd op Antonia Fraser's omstreden biografie, was voor de regisseuse slechts een licht-anekdotische kapstok om een ronduit oogverblindende ‘kostuumfilm’ aan op te hangen. Met verve bevrijdt Coppola het genre uit het klassieke Hollywoodkeurslijf en toont de decadentie, grandeur en intriges van het Franse hof in een geheel eigen vormgeving.

Protocollen en patisserieën
De film is door de sublieme art direction niets meer en niets minder dan een regelrecht feest voor het oog. Prachtig gekaderde architectuuropnames van het monumentale Versailles en MTV-achtige scènes in een knetterend kleurengamma tonen de “nutteloosheid gevangen in protocollen en patisserieën”, zoals de Filmkrant het treffend karakteriseerde.

Barokke kijkdoos
Leegte, isolement en wereldvreemdheid worden inderdaad prachtig, soms bijna surrealistisch verbeeld, maar echt grote betrokkenheid met de hoofdrolspelers bewerkstelligt de film niet. Daarvoor is dit toch letterlijk een te barokke en afstandelijke wereld. Wie echter genoegen neemt met een mooie, kleurige kijkdoos vol fraaie tableaux vivants zal zich niet snel vervelen.

Sofie Coppola blijft een filmtalent om in de gaten te houden.

Wildplassende blowers

De coffeeshops in Nederland liggen momenteel zwaar onder vuur. Met name in de grensstreken ervaart men namelijk veel overlast van blowgrage toeristen. Eigenlijk wil het CDA en ChristenUnie contingent natuurlijk gewoon het hele gedoogbeleid afschaffen, maar je moet ergens beginnen nietwaar?

Narco City?
Vlissingen beschikt over twee coffeeshops en tegenover een daarvan -direct grenzend aan het uitgaansgebied- werk ik. Met name in het zomerseizoen zie ik dus regelmatig hordes buitenlanders bij de overburen binnenstappen en tevreden grijzend weer naar buiten komen. De aanloop is dermate groot dat je zou verwachten dat Vlissingen des zomers in een regelrechte narco stad verandert. Toch heb ik dat nooit als zodanig kunnen vaststellen.

Veelgehoorde klachten in de grensstreekgemeenten spitsen zich toe op verkeersoverlast en wildplassen. Heb ik hier ook nog nooit met eigen ogen kunnen aanschouwen. In de buurt van de twee Vlissingse coffeeshops zijn namelijk zat parkeermogelijkheden en de meeste wietshoppers doen hun aankopen hier dus te voet. Om daarna waarschijnlijk door te wandelen naar boulevard of strand en daar hun rookwaar uit te testen.

Blaasproblemen?
Ook eigenlijk nog nooit eerder gehoord dat blowen op de blaas slaat. Van bier ken ik dat verschijnsel wel uit ervaring, maar dat wordt in coffeeshops niet geschonken. Wel in de vele cafés in de binnenstad, maar die veroorzaken dan ook geen overlast.

Persoonlijk prefereer ik een tevreden blowende Belg boven een brallende Brabo vol bier (van die laatste categorie ondervind ik zelf namelijk iedere zomer veel overlast). Maar daar denkt men in Bergen op Zoom en Roosendaal duidelijk anders over.

Hou het simpel
De oplossing? Geef iedere gemeente gewoon één shop voor de eigen dope heads en open voor non-locals op het plaatselijke industrieterrein een supershop met flinke parkeerfaciliteiten. En vergeet dan ook gelijk niet wat toiletblokken erbij te plaatsen!

Python lives!

Python lives!

Dat ik het tv- en filmoeuvre van Monty Python tot de tijdloze humorklassiekers reken, moge inmiddels genoegzaam bekend zijn. In ieder blog dat ik ooit gemaakt heb komt Python namelijk wel een keer aan de orde. Hier bijvoorbeeld een paar maanden geleden nog.

Dat hun humor nog steeds springlevend is bleek uit twee berichten die deze week kort na elkaar in de media opdoken.

Volgens de Amerikaanse hoogleraar William Berg is de overbekende sketch met de dode papegaai ('ELLO POLLY!!!!!) direct geïnspireerd door een mop van de Griekse schrijver Philogelos uit de vierde eeuw na Christus. Als dat niet klassiek is, dan weet ik het niet meer.

En vandaag zoemde op Internet ineens het bericht dat de MP-leden een eigen videokanaal zijn gestart op YouTube in de strijd tegen "those crap quality videos" die iedereen daar maar online kwakt. Een loffelijk streven, want men belooft "HQ videos straight from the vault".

Alle video’s op het Monty Python channel zullen gratis te bekijken zijn, maar men wil er wel wat voor terug. “We want you to click on the links, buy our movies and TV shows, and soften our pain and disgust at being ripped off all these years."

Ze blijven leuk die mannen.

De kunst van publieksbenadering

Beroepshalve word ik regelmatig geacht persberichten van het Buro Beeldende Kunst op de gemeentelijke website Vlissingen.nl te zetten. En dat is op z’n zachtst gezegd vaak geen groot genoegen.

Laat ik vooropstellen dat op de kwaliteit van het gebodene in de expositieruimte Willem 3 weinig valt af te dingen. Het toegangsbeleid is laagdrempelig (want gratis), je kunt er bijvoorbeeld tijdens je lunchpauze binnenlopen en ongehinderd ronddwalen in de fraaie ruimtes waar tweemaandelijks de meest uiteenlopende kunstdisciplines te zien zijn.

Wartaal
Maar die persberichten lijken haaks te staan op het streven de kunstdrempels te slechten. De ene keer moet een onbegrijpelijk Engelstalig gedicht dienen als publieksinfo, een andere keer stuurt men een uitvoerig brok wartaal op. Vandaag was het weer raak:

"Monochrome kleurvelden vitaliseren de geometrische beeldordening, die van elke voorstelling van de zichtbare werkelijkheid afstand schijnt te doen en binnen de tweedimensionale vlakkenafscheiding de wet van kleur en vorm volgend een opvallende kracht ontwikkelt. In dit spanningsveld tussen post-minimalisme en anthopomorfe lijnvoering verwijst de schaduw, die onderscheidenlijke zwarte vlakken opbouwt, eenmaal meer op de toch persoonlijke en contextbetrokkene, sculpturale dimensie binnen het elementaire vormvocabulaire."

Ja, gooit u het maar in mijn pet! Het lijkt verdomme wel een cabarettekst van Koot & Bie. Op de een of andere manier sprong dan ook gelijk hun typetje Memien Holboog voor mijn geestesoog.

Kan iemand mij vertellen waarom van overheidsambtenaren terecht wordt verwacht dat zij klare taal gebruiken, terwijl anderzijds kunstcollega’s nog gewoon zulk mumbo jumbo jargon mogen blijven hanteren? Toch nog een laatste restje hardnekkig ingesleten elitarisme?

Zomerse antidepressiva

Het uit Washington afkomstige DJ/producersduo Rob Garza en Eric Hilton levert onder de naam Thievery Corporation al ruim tien jaar lang een gestage stroom cd’s af. Hoofdspecialisatie: loom swingende downtempo lounge, die overal tot zijn recht komt waar chillen & relaxen hoog in het vaandel staan.

Of je nou met een coole cocktail in de hand in een hippe nachtclub staat of met een joint in je hoofd in een hangmat in Goa ligt, bij TC is het goed heupwiegen en/of knikkebollen.

Hun zelfrelativerende naam is perfect gekozen, want de twee dubheads jatten als raven uit de ruif van de pop- en wereldmuziek en mengen de ingrediënten tot een eigen amalgaam dat inmiddels uit duizenden herkenbaar is.

Muzikale globetrotters
Doorspekten de heren de beats altijd al kwistig met multi-culti invloeden (triphop, latin, jazz, bossa en reggae) en diverse gastvocalisten, hun meest recente cd ‘Radio Retaliation’ is niets minder dan een muzikale wereldreis in vijftien nummers. Daarbij worden o.a. India, Afrika, het Midden-Oosten, Latijns Amerika, Cuba en uiteraard Jamaica aangedaan.

Zonnige muziek dus, maar ditmaal overgoten met een nadrukkelijk politiek sausje, want het duo ageert tekstueel tegen oorlog, corrupte regeringen en andere mondiale ongemakken. Maar de heren doen dat zo relaxed dat je er gelukkig met dit najaarsweer niet de barricaden voor op hoeft. Protest, okee, maar dat kan ook vanuit de lounge chair met de verwarming aan.

Discover

Startpunt
‘Radio Retaliation’ is TC’s meest gevarieerde cd tot op heden, dus een perfect startpunt voor wie de groep niet kent. En wie dit album leuk vindt, kan altijd nog verder graven naar andere pareltjes op twaalf voorgangers.

Heb zelf hun zes officiële albums, vijf remixcompilaties en twee soundtracks teruggebracht tot 70 favorites, in mijn geval goed voor dik vijf uur innerlijke herfstbestrijding.

Ook zo blij met je creditcard?

Een tijdje geleden las ik ‘Cel’ van Charles den Tex, een boek waarin digitale identiteitsroof centraal staat. Ik was er maar matig enthousiast over. Het gegeven (‘Bewijs maar eens wie je bent als iemand jouw identiteit misbruikt’) was op zich prima uitgewerkt, maar het geheel bleef steken in een polder-thriller met ongeloofwaardige figuren, modieuze zijlijnen (terrorismedreiging) en een mysterieuze romance. Beetje Saskia Noort meets The Net of zoiets.

Verbijsterd
In de reportage ‘We weten alles van u’ toetste actualiteitenrubriek NOVA gisteravond de theorieën van Den Tex aan de werkelijkheid. De uitkomst? Creditcardgegevens zijn voor een prikkie (5 dollar!) te koop via Russische sites, het Openbaar Ministerie is verbijsterd & totaal niet op de hoogte van deze praktijken, terwijl banken doodleuk doen alsof hun neuzen bloeden.

Meldingsplicht
Al met al een behoorlijk verontrustende documentaire. Schokkendst van al is wel dat creditcardmaatschappijen en banken geen enkele meldingsplicht hebben over hen bekende fraudegevallen, waardoor de ware omvang van dit probleem nadrukkelijk onder de tafel wordt gehouden.

Als NOVA één ding duidelijk maakte, dan was het wel dat zo’n meldingsplicht wettelijk moet worden afgedwongen. En een voorlichtingscampagne voor online shoppend publiek én justitiële instanties lijkt ook geen overbodige luxe.

Ik maakte al uiterst spaarzaam gebruik van mijn creditcard op Internet. Dat zal na het zien van deze reportage zeker niet toenemen.

Long time comin'

Bye bye Bush!

Meer Joep Bertrams cartoons hiero.

Historisch ijkmoment

De landing van de eerste mens op de maan, de val van de Berlijnse muur, de afschaffing van de apartheid in Zuid-Afrika, de aanslagen van 9/11, het zijn slechts een paar van de grote wereldmomenten die ik tijdens mijn leven zeer bewust heb meegemaakt.

Daar kan sinds vandaag de verkiezing van de eerste zwarte president van Amerika aan worden toegevoegd. Een unicum voor een land waar vier decennia geleden in veel staten rassenscheiding nog gemeengoed was. Onbegrijpelijk & jammer dat Barack niet Hillary Clinton als running mate heeft gekozen, dan hadden de VS nu ook de eerste vrouwelijke vice-president gehad.

Obama is voor veel Amerikanen (en ook Europeanen) het vleesgeworden symbool van hoop op verandering na acht jaar Bush-ellende. Een charismatische man met een bijna messiaanse uitstraling die de wereld wil veranderen, daar loopt het –zo leert de geschiedenis- helaas vaak slecht mee af. Zeker in de USA waar de National Rifle Association (“support gun rights, vote McCain”) een politieke macht van betekenis is.

Kortom, hopen dat de euforische droom niet vroegtijdig uiteenspat.

Even Apeldoorn bellen…

Veelvuldige STER-blokken ervaar ik met name op de commerciële zenders als irritante programmakillers. Maar echt fraaie, inventief gemaakte reclamespots, daar kan ik wel een avond lang naar kijken.

Kwam dus mooi uit dat gisteren Commercials by the Sea in de Zeelandnetstudio’s te Kamperland (by the Sea?) een avondvullend programma bood van ’s werelds beste reclamefilms, met o.a. nominaties van het gezaghebbende reclamefestival van Cannes. Personal favorite: de HBO-promo ‘Surprise’.

De avond werd gekenmerkt door een zekere knulligheid. Haperende presentaties, films op groot scherm vertonen in YouTube kwaliteit? Dat verwacht je toch niet direct in het hi-tech zenuwcentrum van onze regionale Internetprovider.

Maximaal fun moment: voordat een dame van Centraal Beheer Achmea een bezienswaardige multimedia lezing gaf over 25 jaar spraakmakende commercials, verzakte plots het bovenste deel van de publiekstribune.

Briljante timing: de slogan ‘Even Apeldoorn bellen’ zit weer voor jaren geramd in ons collectief geheugen!

To blog or not

“Dus jij bent na je bibliotheek blog nu een muziek- en videoweblog begonnen?”, vroeg iemand mij laatst.

Nou, het is niet direct een bewuste keuze, maar toevallig zijn muziek en DVD’s de dingen waar ik in mijn vrije tijd veel mee bezig ben, dus dat vindt dan zijn weerslag in dit blog. De tijd zal leren wat er hier nog meer opduikt. Mijn ervaring is dat, mits je maar lang genoeg doorgaat, een blog uiteindelijk zijn eigen vorm gaat dicteren.

Waan van de dag
Hoewel ik nog steeds een onverbeterlijke nieuwsjunk ben, heb ik -in tegenstelling tot in mijn oude blogs (check Limited Productions)- geen enkele behoefte meer om de waan van de dag te becommentariëren. Actualiteiten en meningen zijn inmiddels overal te vinden op internet en waar zou ik de pretentie vandaan halen om daar nog het mijne aan toe te voegen? Opinions are like assholes; everybody’s got one, nietwaar?

Dus ook geen scherp Q-commentaar op de huidige kredietcrisis, wat toch dé gebeurtenis van 2008 is? Nee, is al weer een blasé onderwerp en die crisis duurt nog wel even voort.

En hoe zit het met leuke, gekke nieuwsfeitjes, komen die ook niet meer voor in dit prachtblog? Nou vooruit, eentje dan, maar ik ga er geen gewoonte van maken.

Verminderde geldings- & meldingsdrang dus. Ja, vroeger was ik actueler. En leuker. Maar dat weet gelukkig niemand meer...

Gloomy business

Hij lag al een poosje in de wacht tussen mijn stapeltje nog te kijken DVD’s: ‘Control’, het filmdebuut van rockfotograaf Anton Corbijn over het korte leven van Ian Curtis, zanger/frontman van de legendarische doom wave band Joy Division.

Intensiteit
Hoewel de impact van hun twee studioalbums ‘Unknown Pleasures’ (1979) en ‘Closer’ (1980) nog steeds nagalmt in de hedendaagse rock (Interpol, Editors), beluister ik ze zelden vanwege te donker & te onheilspellend. ‘Zelfmoordmuziek’ noemde ik het altijd, maar dat zal ook gekleurd zijn doordat Curtis zich op 23-jarige leeftijd verhing.

Daarom lag ‘Control’ al tijden te verstoffen. Voor de intensiteit van Joy Division moet ik namelijk echt wel op het juiste tijdstip in the right mood zijn. Op een nevelige, kille herfstavond bijvoorbeeld.

Corbijn’s fotografische carrière nam een grote vlucht nadat hij in 1979 naar Engeland emigreerde en daar de (post)punk periode vastlegde met wat later iconische rockfoto’s zouden worden. Stijlvol en niet geheel onverwacht dus dat zijn filmische eerbetoon aan de band in strak gekaderde zwartwit beelden gegoten is.

Maalstroom
‘Control’ is een in het genre ongebruikelijke film die tegelijkertijd afstandelijk & betrokken is en geen knieval maakt voor de sex drugs & rock ’n roll clichés waardoor menige biopic gedragen wordt. Corbijn zoomt vooral in op de verscheurdheid en het geestelijk isolement van Curtis die ten ondergaat in een kortstondige, maar fatale maalstroom.

Een overmoedig gesloten jeugdhuwelijk, snel vaderschap, pillencocktails tegen epilepsie, plotselinge roem & pressie, een moordend tourschema, schuldgevoel over een stiekeme verhouding en een onvermogen tot zelfrelativering. En dat alles in het grauwe Manchester van 1980. Een mens zou van minder depressief worden…

Galmverlies
En de muziek? Die vond ik beter dan vroeger, want nu grotendeels ontdaan van die galm die producer Martin Hannett er destijds aan meende te moeten toevoegen. De Joy Division tracks worden zelfs volledig gespeeld door de acteurs zelf. Waarvoor chapeau.

Conclusie: op z’n minst is ‘Control’ een integer, ingehouden portret van een raadselachtig jong talent dat vroegtijdig tenonder ging. Op z’n best toont de film wat een compromisloze, baanbrekende muziek dat talent destijds met zijn band maakte.

Maar ga ik die muziek nu weer vaker beluisteren? Nee, gezien het jaargetijde beter maar iets ‘zonnigs’ draaien.