Hij lag al een poosje in de wacht tussen mijn stapeltje nog te kijken DVD’s: ‘Control’, het filmdebuut van rockfotograaf Anton Corbijn over het korte leven van Ian Curtis, zanger/frontman van de legendarische doom wave band Joy Division.
Intensiteit
Hoewel de impact van hun twee studioalbums ‘Unknown Pleasures’ (1979) en ‘Closer’ (1980) nog steeds nagalmt in de hedendaagse rock (Interpol, Editors), beluister ik ze zelden vanwege te donker & te onheilspellend. ‘Zelfmoordmuziek’ noemde ik het altijd, maar dat zal ook gekleurd zijn doordat Curtis zich op 23-jarige leeftijd verhing.
Daarom lag ‘Control’ al tijden te verstoffen. Voor de intensiteit van Joy Division moet ik namelijk echt wel op het juiste tijdstip in the right mood zijn. Op een nevelige, kille herfstavond bijvoorbeeld.
Corbijn’s fotografische carrière nam een grote vlucht nadat hij in 1979 naar Engeland emigreerde en daar de (post)punk periode vastlegde met wat later iconische rockfoto’s zouden worden. Stijlvol en niet geheel onverwacht dus dat zijn filmische eerbetoon aan de band in strak gekaderde zwartwit beelden gegoten is.
Maalstroom
‘Control’ is een in het genre ongebruikelijke film die tegelijkertijd afstandelijk & betrokken is en geen knieval maakt voor de sex drugs & rock ’n roll clichés waardoor menige biopic gedragen wordt. Corbijn zoomt vooral in op de verscheurdheid en het geestelijk isolement van Curtis die ten ondergaat in een kortstondige, maar fatale maalstroom.
Een overmoedig gesloten jeugdhuwelijk, snel vaderschap, pillencocktails tegen epilepsie, plotselinge roem & pressie, een moordend tourschema, schuldgevoel over een stiekeme verhouding en een onvermogen tot zelfrelativering. En dat alles in het grauwe Manchester van 1980. Een mens zou van minder depressief worden…
Galmverlies
En de muziek? Die vond ik beter dan vroeger, want nu grotendeels ontdaan van die galm die producer Martin Hannett er destijds aan meende te moeten toevoegen. De Joy Division tracks worden zelfs volledig gespeeld door de acteurs zelf. Waarvoor chapeau.
Conclusie: op z’n minst is ‘Control’ een integer, ingehouden portret van een raadselachtig jong talent dat vroegtijdig tenonder ging. Op z’n best toont de film wat een compromisloze, baanbrekende muziek dat talent destijds met zijn band maakte.
Maar ga ik die muziek nu weer vaker beluisteren? Nee, gezien het jaargetijde beter maar iets ‘zonnigs’ draaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten