Terug bij af

Mijn neus loopt, ik hoest & proest, de kou zit in mijn botten. Kortom, ik ben weer terug waar ik drie weken geleden wegging. Terug van een reisavontuur dat zich afspeelde op twee totaal verschillende vakantielocaties.

Ja, we zijn weer thuis. Er volgt ongetwijfeld nog wel iets van een nabeschouwing op dit blog. Maar vooralsnog ben ik meer bezig met het verwerken van een stortvloed aan beelden; letterlijk & figuurlijk. De eerste foto’s staan inmiddels online en die collectie zal de komende weken nog verder aangroeien.

Winter in Havana

Vandaag is het zondag en we hebben nog een paar dagen te gaan voordat we woensdagavond via Madrid terugvliegen naar winters Holland.

Beetje frisjes
Over winterse waarden gesproken: ook hier is het weer plotseling fors aan het klooien. Door een enorme storing die het zuiden van de VS al tijden in de ban houdt (men noemt het de February Fury) stromen ook hier frissere lucht & wolkenvelden van zee binnen.
Dat betekent in de praktijk dat het hier 's avonds niet zwoel maar chilly is en overdag is er soms een kortstondige plensbui & veel wind. Vandaag zit de hemel voor het eerst potdicht en lopen we in de kleren waarmee we uit Nederland zijn vertrokken. We hopen dat het de komende dagen nog een beetje bijtrekt, want dit is nou niet echt de bedoeling van een zonnnige vakantie.

Cultureel bombardement
We hebben het oude, schitterende stadshart al meerdere malen doorkruist en vele honderden foto's genomen op de prachtige plaza's waar je je ogen uitkijkt. Het stikt hier ook van de officiële bezienswaardigheden. Havana is een waar cultureel bombardement! We hebben het indrukwekkende Capitool (de voormalige regeringszetel) en het Museo de la Revolucion al bezocht, maar er zijn ook zat kleinere museumpjes en vele galerietjes met kleurige, vrolijke kunst.

Want ondanks de verpletterende armoede in vele vervallen straatjes beschikken de Habaneros over een veerkracht die bewonderenswaardig is voor ons verwende Westerlingen. Hoe is het mogelijk dat dit volk onder zulke omstandigheden danst op vrolijke salsa en niet vervalt in voor de hand liggende blues of fado-melancholie?

Nog te doen
We hebben nog een aantal ongezien zaken op het programma staan: het grote Museum voor Schone kunsten, hier vlak tegenover ons hotel, de Necropolis (de grote begraafplaats met vele monumentale gedenkstenen) en het befaamde Hotel Nacional met zijn 20-er jaren interieur, waar we een mojito in de planning hebben. Dat hotel ligt aan de Malecon, de kilometers lange stadsboulevard. Het zou te lopen moeten zijn, maar toen we er eergisteren overheen reden in een open stadsbus sloegen de golven over de zeewering, dus dat zal wel uitdraaien op een taxi.

Kortom, we hebben het fris en druk. Tot later, wij melden ons weer wel als we thuis zijn.

Cuba calling

Lange tijd nix kunnen bloggen, omdat de Internetverbindingen in Havana schaars & uitermate traag zijn. Daarom even dit korte levensteken.

Sinds woensdagmiddag bevinden wij ons dus volgens plan in het land van Fidel, en dat is -zoals verwacht- 180 graden verschillend met Jamaica. Na de chill & reggae van Negril bevinden we ons nu in de stadhectiek & salsaklanken van bruisend Havana.

Terug in de tijd
De stad zelf is één groot openluchtmuseum vol vervallen grandeur, historische architectuur en schrijnende armoede. Ook ons hotel (het oudste van Havana, uit 1875) is oude glorie. Stopcontacten die niet werken, doorzakkende vitrage en slechte waterdruk. Maar dat nemen we graag voor lief, want het interieur is fantastisch. Alsof je 50 tot 100 jaar terug in de tijd gaat, mede door de overvloed aan antieke Amerikaanse auto's voor de deur.

We bevinden ons op een prachtlocatie, vlak bij het oude hart en op loopafstand van vele bezienswaardigheden. We sjouwen hier dus heel wat af.

Uitzicht op de A58
Ook het feit dat onze kamer langs de grote verkeersader van de stad ligt, maakt het alleen maar bruisender. We staan regelmatig op ons balcon te genieten van en te koekeloeren wat zich allemaal voor ons neus afspeelt.

Kortom, we genieten bij bakken. En ook de mojito's smaken uitstekend bij al die salsa!

Zoals gezegd: ik moet het kort houden. Misschien later nog uitgebreider nieuws. Dat hangt vooral van Internetbeschikbaarheid af.

Groeten voor nu van
Peter & Marianna uit Havana

PS
Is die Elfstedentocht nou al gereden?

Jamaican Farewell

Dit wordt het laatste blogpostje vanuit Negril, the Capitol of Casual, want overmorgen zit ons Jamaicaanse avontuur erop en vliegen we door naar Cuba.

Bob is everywhere
Afgelopen zaterdag was het de verjaardag van Bob Marley en dwong ik overal respect af door rond te lopen in een van mijn hier aangeschafte Marley-shirts.
Ik ervaar het als diehard Marley-fan als behoorlijk bijzonder om op het eiland te zijn waar Bob opgegroeid en beroemd geworden is. Als er één plek is waar je zijn muziek moet horen, dan is het hier wel.

We hadden gehoord en verwacht dat er hier de nodige concerten zouden zijn ter viering, maar dat viel een beetje tegen door recente, nieuwe politieregels rond geluidsoverlast. Hebben er 's avonds heel gemakzuchtig voor gekozen Bob's birthday bij de naastgelegen bar te vieren, waar ze de hele dag en avond alleen maar Marley draaiden. Was niet druk, slechts een handjevol mensen (waaronder dhr. en mevr. Q) die lekker op het strand loom rond een fantastisch kampvuur stonden te swingen.

Bijscholingscursus rastafarisme
Overdag hebben we eindelijk eens een excursie ondernomen om toch wat meer van het eiland te zien dan alleen maar strand.
Hadden van tevoren al een goeie deal gemaakt met CC, een boom van een rasta-taxichauffeur die ons naar Mayfield Falls zou brengen. Op de anderhalf uur durende rit ernaar toe uitgebreid over reggaemuziek zitten kletsen en een bijscholingscursus in de Rastafari-leer gekregen. Kijk, zo steek je ondertussen ook nog wat op...

Jacuzzi heaven
Mayfield Falls ligt hoog in de jungle en bestaat uit een hele reeks kleine watervalletjes. Met behulp van een gids die je spullen in een waterproof box drooghoudt loop, glibber, klauter en zwem je daar door een forse, verkoelende bergstroom tegen de cascades op. Betekent dat je om de zoveel tijd in en onder een enorm krachtige natuurlijke douche annex jacuzzi zit. Een fantastisch mooie, enerverende en verfrissende tocht!

Optimale taxigenoegens
Op de terugweg met een lekker biertje, een klein ganjaatje, verfrissend windje door de open ramen en reggaemuziek op de radio terug naar Negril waar CC ons eerst nog zijn huisje in aanbouw liet zien en uitgebreid met mij op de foto ging. Leuke plaatjes: zo'n beul van een vent naast een blonde kaaskop uit Holland.

Hallelujah, praise the Lord!
Gisteren was het zowaar fors bewolkt en heeft het voor het eerst een paar keer flink geregend. Van de nood een deugd gemaakt en 's ochtends naar de kerk geweest. Jawel!
Bijzondere ervaring om een volle baptistenkerk mee te maken met een gospelband en allemaal op hun paasbest uitgedoste Jamaicanen. Hebben natuurlijk zelf ook uit volle borst Hallelujah staan roepen.

Vanmiddag en vanavond gaan we weer een keer naar de cliffs op Westend. Ook leuk om te zijn, al is er geen strand, er staat nog aanzienlijk meer wind. Je komt er ook in een iets ander sfeertje terecht met veel boozende en babbelgrage Amerikanen.
Mooiste wapenfeit van deze vakantie: een forse ploeg yankeeboozers op de foto zetten en ze in plaats van 'cheese' allemaal uit volle borst 'ganja!' late roepen :-)

Doe nog maar een cocktail!
Voor de rest kan ik me momenteel niet meer herinneren wat we allemaal gedaan en meegemaakt hebben. We doen hier over het algemeen niet veel meer dan zonnen, zwemmen, drinken en veel kletsen met locals en toeristen. Als we hier nog een week langer zouden blijven, dan zou ik nog wel eens op een andere locatie willen zitten en meer willen zien. Maar zo'n dikke week hier is prima bevallen. Jammer alleen dat geheel tegen de verwachting in hier nauwelijks lekkere, verse tropische sapjes te krijge zijn. Daardoor noodgedwongen regelmatig aan de betaalbare cocktails. We hebben nog nooit zoveel aan de bar gehangen als op deze vakantie!

Morgen nog een snorkeltochtje per boot naar een koraaleiland en dan gaan we beginnen met koffers pakken, want woensdagmorgen vertrekken we per taxi naar Montego Bay Aiport. Als alles goed is, arriveren we zo rond 15.00 uur in Havana. We hebben er zin an!

Voor nu: zonnige groeten en wij hopen ons weer te melden vanaf Cuba.

Jamaica calling again

Inmiddels zijn we al weer op de helft van ons Jamaica-avontuur en hallelujah, gisteravond zijn eindelijk onze koffers gearriveerd! Niet te beschrijven hoe blij wij waren. Hebben dat gelijk uitgebreid gevierd met meerdere cuba libres.

Het valt niet mee om hier betaalbaar en goed internet te vinden, dus ik heb zo het vermoeden dat de echte vakantieverhalen pas op dit blog zullen verschijnen als we weer thuis zijn. Maar over dat moment wil ik nu nog absoluut niet denken.

Toch een poging om iets in het kort te schrijven over dit te gekke eiland. Niet dat we daar nu al veel meer van gezien hebben dan het 11 kilometer lange strand waar wij op zitten en de cliffs om de bocht van de baai, maar toch...

Lekker windje!
Het klimaat hier is goddelijk, mits je natuurlijk van een flinke portie zon houdt. Klimatologisch is Jamaica (zeker voor mevrouw Q) een stuk aangenamer dan de vochtige hitte van bijvoorbeeld Bali.
Overdag stijgt de temperatuur al snel rond de 30 graden, maar over het algemeen is er een verkoelend windje -vooral op de kliffen- dat alles zeer draaglijk maakt. Datzelfde windje is overigens ook zeer verraderlijk, want je verbrandt hier zonder dat je er erg in hebt. Ik persoonlijk ben inmiddels van het roodgeroosterde stadium overgegaan in de afbladderfase.

Dit klimaat maakte dat ik binnen een dag al van het merendeel van mijn winterkwaaltjes verlost was. Heb me in tijden fysiek niet zo goed gevoeld. Wat doen wij onszelf toch aan in dat Hollandsche kikkerklimaat, vraag ik me iedere keer weer af.

Whitey in a black man's world
In eerste instantie is het een vreemde gewaarwording om als blanken zwaar in de minderheid te zijn tussen een pikzwarte bevolking waarbij de Afrikaanse roots nog duidelijk te zien zijn.
De mensen hier zijn trots en vriendelijk, maar als je ook maar enige extra moeite doet om met hen een praatje te maken, merk je dat ze snel verder ontdooien en krijg je de prachtigste lach als cadeautje terug.

Respect mon!
Ook het merendeel van de vaak vervaarlijk uitziende rasta's blijken vaak prima lui met wie je gewoon een aardig gesprek kunt voeren om dan met een welgemeend 'respect' en een vuistbonk afscheid te nemen. Alles draait hier om 'respect', en dan niet van de soort die onze kutmarokkaantjes thuis hanteren, maar wederzijds respect. Ik heb er geen enkele moeite mee en het heeft me al heel wat aardige ontmoetingen en gesprekken opgeleverd. Begin ook langzaam het taaltje over te nemen en net als iedereen hier iedereen aan te spreken met Ya Mon.

Something in the air
Natuurlijk probeert hier iedereen je ganja te verkopen of te laten proberen, want the weed is everywhere. Het begon al met de taxichauffeuse die ons van Montego Bay Airport afhaalde.
Dit alles resulteert in een bijzonder tropisch en relaxed sfeertje waar wij ons inmiddels aardig in thuis voelen. En overal rond je heen hoor je reggae, wat toch al bij uitstek mijn favoriete zomerse muzieksoort is. Dus nee, nix te klagen wat mij betreft, zeker nu onze spulletjes eindelijk terecht zijn.

Toch zijn hier ook ladingen mensen die zich opsluiten in superluxe (en superdure) all-inclusive resorts, mét bewaking op het strand. Voor veel geld kopen ze zo waarschijnlijk een gevoel van schijnveiligheid.
We zijn een keer het hele Seven Miles Beach overgelopen en je weet af & toe niet wat voor luxe decadentie je tegenkomt! Nee, geef ons dan maar gewoon leuke tentjes waar je ook nog in contact komt met de locals.

Ik ga er nu maar weer mee stoppen, want ik hoor de zon en de zee weer roepen. Ik zal proberen hier nog iets te updaten voordat we volgende week woensdag oversteken naar Cuba.

Greetings from
Yahman & Saaman

Greetings from Jamaica

Poging tot een snelle blogupdate op een computer met een lurp toetsenbord, dus dat zal wel niet geheel foutloos gaan.

Inmiddels zijn we gestart aan onze 3e officiele vakantiedag op Jamaica, want we arriveerden hier zaterdag na middernacht, althans volgens onze biologische klok, want hier was de avond net begonnen.
Vreemd gevoel om in zwoele temperaturen midden in de nacht ons eerste avondmaal op het strand te nuttigen. En dan zeker na een bepaald niet stressloze vlucht.

Dat begint lekker...
Door sneeuwbuien op Schiphol werd onze vlucht steeds weer uitgesteld. Liepen zodoende een paar uur vertraging op, wat leek te betekenen dat wij onze aansluitende vlucht naar Montego Bay zouden gaan missen. in het vliegtuig naar Londen vertelde men ons vlak voor de landing dat de incheck gate inmiddels gesloten was, maar we beslote n het er toch op te gokken.
Om een langverhaal kort te houden: we hebben een race tegen de klok gelopen over London Gatwick om nog net op het nippertje in het vliegtuig te kunnen stappen. ik zat toen we gingen opstijgen nog met reutelende hartkleppen en steken in mijn borst van het rennen.

De vlucht naar Jamaica verliep verder vlekkeloos, maar de grootste tegenvaller is dat door die vertraging onze koffers niet overgezet konden worden. En op die koffers wachten we nu nog steeds!

Dat laatste betekent natuurlijk een enorm ongemak, wantwe missen van alles: shag, koffie, ondergoed, strandkleding, onze toilettassen en de Lonely planet gids stampensvol van tevoren ingewonnen en aangestreepte info.
En het betekent een hoop gedoe met telefoontjes plegen en van het kastje naar de muur gestuurd worden.

Toch maar genieten
Los van deze ellende slaan we ons er toch manmoedig doorheen en proberen ons ondanks deze tegenvaller zo goed mogelijk te amuseren. En dat lukt prima hoor, want er zijn heel wat verzachtende omstandgheden voorhanden. Zoals een stralende zon, een blauwe zee, een aangename zomerse temperatuur en heel veel lome reggaemuziek.

Onze all-inclusive accommodatie bevalt prima. Prima kamer, superbedden en een lekker douche. En niet te vergeten gratis drank!
Kortom, wat wil een mensch nog meer? Eh, nou... onze koffers graag!

Ik ga er nu maar wee snel mee stoppen, want dit keyboard is een ramp. Drie kwartier over dit stukje gedaan.
Hopelijk later meer tijd vor meer info, want we hebben hier al weer de nodige leuke dingen meegemaakt. Maar het strand en de beach bar lonken nu weer heel erg.

Dag lief thuisfront, wij maken het goed hoor en zien er inmiddels roodgeroosterd en heerlijk gezond uit. Dat zien jullie later nog wel een keer op de foto's.

Voor nu: greetings in the name of Jah Rastafari.

Yahman & Saaman