Jamaica calling again

Inmiddels zijn we al weer op de helft van ons Jamaica-avontuur en hallelujah, gisteravond zijn eindelijk onze koffers gearriveerd! Niet te beschrijven hoe blij wij waren. Hebben dat gelijk uitgebreid gevierd met meerdere cuba libres.

Het valt niet mee om hier betaalbaar en goed internet te vinden, dus ik heb zo het vermoeden dat de echte vakantieverhalen pas op dit blog zullen verschijnen als we weer thuis zijn. Maar over dat moment wil ik nu nog absoluut niet denken.

Toch een poging om iets in het kort te schrijven over dit te gekke eiland. Niet dat we daar nu al veel meer van gezien hebben dan het 11 kilometer lange strand waar wij op zitten en de cliffs om de bocht van de baai, maar toch...

Lekker windje!
Het klimaat hier is goddelijk, mits je natuurlijk van een flinke portie zon houdt. Klimatologisch is Jamaica (zeker voor mevrouw Q) een stuk aangenamer dan de vochtige hitte van bijvoorbeeld Bali.
Overdag stijgt de temperatuur al snel rond de 30 graden, maar over het algemeen is er een verkoelend windje -vooral op de kliffen- dat alles zeer draaglijk maakt. Datzelfde windje is overigens ook zeer verraderlijk, want je verbrandt hier zonder dat je er erg in hebt. Ik persoonlijk ben inmiddels van het roodgeroosterde stadium overgegaan in de afbladderfase.

Dit klimaat maakte dat ik binnen een dag al van het merendeel van mijn winterkwaaltjes verlost was. Heb me in tijden fysiek niet zo goed gevoeld. Wat doen wij onszelf toch aan in dat Hollandsche kikkerklimaat, vraag ik me iedere keer weer af.

Whitey in a black man's world
In eerste instantie is het een vreemde gewaarwording om als blanken zwaar in de minderheid te zijn tussen een pikzwarte bevolking waarbij de Afrikaanse roots nog duidelijk te zien zijn.
De mensen hier zijn trots en vriendelijk, maar als je ook maar enige extra moeite doet om met hen een praatje te maken, merk je dat ze snel verder ontdooien en krijg je de prachtigste lach als cadeautje terug.

Respect mon!
Ook het merendeel van de vaak vervaarlijk uitziende rasta's blijken vaak prima lui met wie je gewoon een aardig gesprek kunt voeren om dan met een welgemeend 'respect' en een vuistbonk afscheid te nemen. Alles draait hier om 'respect', en dan niet van de soort die onze kutmarokkaantjes thuis hanteren, maar wederzijds respect. Ik heb er geen enkele moeite mee en het heeft me al heel wat aardige ontmoetingen en gesprekken opgeleverd. Begin ook langzaam het taaltje over te nemen en net als iedereen hier iedereen aan te spreken met Ya Mon.

Something in the air
Natuurlijk probeert hier iedereen je ganja te verkopen of te laten proberen, want the weed is everywhere. Het begon al met de taxichauffeuse die ons van Montego Bay Airport afhaalde.
Dit alles resulteert in een bijzonder tropisch en relaxed sfeertje waar wij ons inmiddels aardig in thuis voelen. En overal rond je heen hoor je reggae, wat toch al bij uitstek mijn favoriete zomerse muzieksoort is. Dus nee, nix te klagen wat mij betreft, zeker nu onze spulletjes eindelijk terecht zijn.

Toch zijn hier ook ladingen mensen die zich opsluiten in superluxe (en superdure) all-inclusive resorts, mét bewaking op het strand. Voor veel geld kopen ze zo waarschijnlijk een gevoel van schijnveiligheid.
We zijn een keer het hele Seven Miles Beach overgelopen en je weet af & toe niet wat voor luxe decadentie je tegenkomt! Nee, geef ons dan maar gewoon leuke tentjes waar je ook nog in contact komt met de locals.

Ik ga er nu maar weer mee stoppen, want ik hoor de zon en de zee weer roepen. Ik zal proberen hier nog iets te updaten voordat we volgende week woensdag oversteken naar Cuba.

Greetings from
Yahman & Saaman