Nog even vasthouden

Vorige week rond deze tijd stak ik met de ‘Titanic’ -een vissersbootje dat niet meer behelsde dan een drijvende plank met buitenboordmotor- over van Gili Meno naar Gili Trawangan.

Het uiterst vredige & tevreden gevoel tijdens deze mooie overtocht zou ik graag opnieuw ervaren. Maar meer dan dat moment bewust in herinnering roepen zit er niet in tijdens mijn eerste werkdag. Om het beeld compleet te maken, zit ik momenteel ook te dobberen. Van de jetlag.

Daarom nu maar naar huis om als therapeutische rouwverwerking nog wat vakantiefoto’s te uploaden naar mijn Flickr-site.

Back to reality

Aan alle goeie dingen komt een end, dus ook aan ons Bali-avontuur. Sinds afgelopen zaterdag zijn we weer thuis met een hoofd vol mooie beelden van & prettige herinneringen aan een heel bijzonder reisavontuur.

Dat we ondanks de vaak ploertige hitte (gemiddeld 35 graden met een luchtvochtigheid van 90%) toch al weer broeden op toekomstige Bali-, Lombok- en Gili-plannen voor het komend jaar, zegt genoeg.

Nu nog even van die rare jetlag afkomen. Zondagochtend al vroeg aan het onkruid wieden op ons achterplaatsje en foto’s aan het bewerken, want we schieten midden in de nacht klaarwakker.

Vandaag toch nog maar vrijgenomen om dit blog bij te werken en vooral om een eerste selectie uit de dik 600 foto’s te uploaden naar mijn fotosite. How Web 2.0 can you get?

Alles dus weer back to normal: in Huize Q snort de centrale verwarming, huisvriend Joop schooit ouderwets om aandacht, naast ons klinkt het vertrouwde geluid van de Stam van de Holenbeer en vanavond eten we bloemkool met een gehaktballetje.

Morgen wacht mijn eerste werkdag in de kantoortuin. Heb zo’n vaag vermoeden dat ik in gedachten nog regelmatig elders zal vertoeven.

Cirkeltje rond

Na opnieuw een leuke, snelle speedboattrip en een aansluitende gratis shuttlebusverbinding in Padangbai zijn we inmiddels weer beland in Seminyak. Back where we started.

Werden door de shuttlebus op ons verzoek gedropt in het centrum van Kuta, waar we ons eerst tegoed hebben gedaan aan capuccino, nicotine en chocolade fudge. En er moest ook hoognodig gepind worden, want op de Gilis zijn geen geldautomaten.

Het eerste wat ons hier weer overviel was de ploertige hitte (op de Gilis toch vaak de lichte frisheid van een zeewindje) en de enorme verkeershectiek met bijbehorende motorische herrie. Wat waren we dat prettig ontwend, de afgelopen dagen.

Maar goed, aan alles komt een eind, ook aan deze enerverende, gevarieerde vakantie. Morgen nog een dagje strand & wat shoppen in Kuta en als culinaire afsluiter hopen we op huisgemaakte tagliatelli met baby kreeftjes en truffel bij ons geliefde Gado Gado.

Nog even funshoppen
Marianne is zojuist Seminyak nog even in geweest, op zoek naar glimmers die ze tot op heden niet gevonden had. Maar nu dan eindelijk toch geslaagd op de valreep. Ikzelf ben zoals gewoonlijk weer behangen met kettinkjes en armbandjes en heb shirtsgewijs al het grootste deel van mijn zomergarderobe gescoord, alleen nog op zoek naar een paar korte broeken en dan ben ik helemaal tevreden.

Vrijdagmiddag wacht dan weer die langdradige, vervelende terugvlucht. Maar goed, we slaan ons er wel doorheen, dankbaar voor een interne harde schijf met ingebrande beelden, herinneringen en ervaringen.

Zaterdag tegen de middag hopen we in Huize Q vermoeid & verzadigd in onze Bedboot te storten. En dan weer als vanouds op de plofmobiel naar AH voor de weekendboodschappen. Een vreemd vooruitzicht...

Gili groeten

Inmiddels zitten voor de laatste volle dag op Gili Trawangan, het grootste van de drie kleine eilandjes voor de kust van Lombok.

Zondagmorgen om half 11 hier gearriveerd per superspeedboat catamaran vanuit Padangbai. Kost -naar Indonesische maatstaven- een godsvermogen, maar het leverde ons de tijdwinst op om hier aan het staartje van onze vakantie nog drie dagen in Paradijs door te brengen.

Speedrace met dolfijnen
Die Gilicat doet er krap anderhalf uur over, terwijl de normale ferry 6 uur in beslag neemt en de middeltrage toeristenverbinding dik 4 uur is. Spectaculaire speedrace in klein bootje waar maar 30 man op kunnen. En dan ook in de verte nog begeleid worden door dolfijnen, wat wil een mensch nog meer?

Anyway, we zitten hier weer in een prima aircobungalowtje en relaxen ons te pletter. Wie hier niet tot rust komt, verdient het niet en/of dient verplicht te worden opgenomen op Afdeling C.

Leuke moslims!
De drie Gilis zijn, omdat ze bij Lombok horen, Islamitisch. Maar daar merk je -afgezien van de oproep tot gebed en de milde sluierkleding- verder nix van. Dit zijn slimme moslims, die ofwel er gewoon een bestaan aan over houden of aangepast meechillen.

Gili Trawangan wordt het party island genoemd. En inderdaad er is hier ook iedere avond een dreunparty in de roulerende lijst van bars en dancings. Klinkt grootser dan het is: het is allemaal heel compact & kleinschalig hier, dus je hebt het niet over Dance Valley of White Sensation.

Where's the police?
Het kleine dorpskerntje hier beschikt over een leuke varieteit aan eetgelegenheden en dranktentjes. Bovendien zijn er ook diverse rookartikelen verkrijgbaar, zelfs de paddococktails staan hier op de menukaart. Extraleuke bijkomstigheid: er is hier geen polisi, hetgeen garant staat voor een uiterst prettig vrijstaatsfeertje. Er klinkt hier vooral veel lounge & reggae (altijd een goed teken) en er lopen mooie Indonesische dreadhoofden in het straatbeeld.

Lekker nixen
Om kort te gaan: wij amuseren ons wel op de fantastische stranden met ligbedden en hangtentjes, met lekkere hapjes (Manchego kaas!) en prettige cocktails (de Mojito is onze favorito). Maar vooral de overall sfeer is zo goddelijk onthaastend, want verder is hier nix te beleven behalve snorkelen en het openluchtbioscoopje waar iedere avond DVDs worden gedraaid.

De Gilis kennen ook geen gemotoriseerd verkeer. Het enige vervoermiddel is de fiets of de benenwagen. Of een paardenkoetsje, dat zorgt voor het enige verkeersgeluid: dat van een ouwerwetse knijptoeter.

Lekker buitje 2
Het weer hier deed de 1e en de 2e dag 's middags wat raar. Mooi dreigende wolken boven de bergen van Lombok groeiden uit tot onweersformaties en een regenbui. Gistermiddag was er zelfs weer zo'n hoosbui als op Bali, alleen kortstondiger. Een echte klassieke tropische plenzer van twee uur, inclusief stroomstoring en straten die blank stonden.

Erg van genoten, want nu zagen we hoe de lokale bevolking daar op reageert. Kinderen die dansen in de regen en mensen die zich lekker stonden te wassen. Op de Gilis beschikken de locals namelijk alleen over zout water; zoet water wordt op bestelling vanuit Lombok per bootje aangeleverd. Dus als het dan zo overvloedig uit de lucht valt...

Duo Sportivo
Gisteren ons ook nog van onze sportieve kant laten zien. In de ochtend een fiets gehuurd om het eilandje rond te fietsen. Aangezien het zo'n 3 bij 4 kilometer groot is, was het volgens informatie in een uurtje te doen. Was qua afstand ook niet gelogen, maar wat men er niet bij vertelt is dat er regelmatig stukken bij zijn waar 'de weg' overgaat in rul zand. Dus dat betekende frequent ploeteren onder de koperen ploert. Zagen eruit als ingeoliede, oververhitte cross-country deelnemers.

Aan het eind van die tocht werd onze moeite beloond door een onverwachte strandloungetent met lekkere ligbedjes, schone handdoeken, verse lime juice met mint en ovenvers bekaneelde bananentaart met een passievruchtijsgebakje. Kijk, dan weet je waar je het allemaal voor doet!

Reggae paaarty
Gisteravond was er een big electro party in de plaatselijke dance tent die tot onder de ochtend duurde. Zouden we ook gaan checken, maar bleven steken in strandtent Sama-Sama waar een errug leuk Indonesisch reggaebandje speelde en het aangenaam kleinschalig swingen was. Fantastisch sfeertje met gouden momenten.
Maar wel weer voor de zoveelste keer die dag doorweekt. Swingen & springen is hier 's avonds qua vochtigheidsbeperking niet echt aan te bevelen.

Doe ons nog maar een eilandje
Vanochtend overgestoken naar het middelste eilandje Gili Meno wat nog stukken rustiger en kleinschaliger is. Heerlijk gesnorkeld en gekletst met trekkers & locals die goed Engels spraken. Eind van de middag per miniscuul vissersbootje teruggetuft. Mooie, onvergetelijke ervaring zo in de namiddagzon.

Hier op deze eilandjes, met Lombok en Bali in de nabijheid, moet je volgens mij best een paar maanden kunnen doorbrengen. Maar dat zit er voor het moment dus niet in. Morgenochtend om 11.00 uur steken we weer terug over naar Padangbai, van waaruit we na 2 uur bussen in Seminyak eindigen waar we ook gestart zijn.

Helaas, maar jammer, onze vakantie nadert zijn einde. Vrijdagmiddag vliegen we terug. Misschien dat we ons vanuit Seminyak nog melden, misschien wordt dat vanuit Huize Q. We zien wel.

Nu eerst onze laatste Gili-avond in stijl afsluiten met sushi in veelbelovend Japans restaurant.

God (of Allah, mag ook) save the Gilis!

Daar gaan we weer...

Onze laatste vakantieweek is ingegaan. Tijd om weer eens te verkassen.

We hebben hier denk ik nog geen vijfde gezien van wat we allemaal van plan waren te bekijken & te betuffen. Maar echt erg vinden we dat niet, want er komt altijd iets onverwacht leuks voor in de plaats.

Voorbeeld: gisteren zouden we een groot rondje maken van een kilometer of 100, te beginnen bij de Git Git waterval, gevolgd door bezoeken aan een paar tempels. Maar verder dan die waterval zijn we niet gekomen.

Lekker buitje!
Na bezichtiging van de waterval werden we overvallen door een enorme tropisch hoosbui die uren duurde. Toch bijzonder om mee te maken. Een afwisseling van grijs gordijn van regen en af & toe, als het wat minder werd, wolken van condens die in de bergen hingen.
Ondertussen zaten wij hoog & droog als enige klanten te schuilen in een kleine warung waar we ontzettend liefdevol en gastvrij in de watten werden gelegd door een schat van een Balinees omaatje, die ook nog eens verdomd lekker kon koken.
Kregen van alles extra van dat lieve mensje: fruithapjes, thee, kruiden, armbandjes en ga maar door.

Toen de stortvloed na een paar uur veranderde in een regenbui, hebben we twee plastic poncho's gekocht, de stoute schoenen aangetrokken en zijn toch maar in de regen teruggereden naar Kalibukbuk.

Zodoende kwam er verder nix van onze overige bezichtigingsplannen, maar keken we evengoed terug op een heel bijzondere Bali-ervaring.

Chill out on the beach
Momenteel zitten we in de hotel lobby onder de ventilator. Om 11.00 uur vertrekken we per taxi naar het havenplaatsje Padangbai waar we voor één nachtje een accomodatie willen zoeken. Om vervolgens morgenochtend over te steken naar het Lombok eilandje Gili Trawangang voor een paar dagen chill out op het strand.

Maar voordat we vertrekken gaan we ons eerst nog even een uurtje lekker laten masseren.

We hopen vanaf Gili Trawangang weer iets van ons te laten horen.

Change of plans (2)

Sneller dan verwacht is hier al weer een miniverslagje van onze avonturen van vandaag. Dat komt omdat ik nu standaard beschik over een prima internetverbinding in het superhotel waar ik het in mijn blogpostje van gisteren al over had.

Leuk hotelletje!
Sterker nog: we zijn vanuit ons low budgethotelletje hier naar toe verkast. Scheelt een lousy 6,50 euri, maar dan heb je ook wat: fantastisch personeel, dito service, zwembad en niet te vergeten een fantastische kamer met ijskast en een balzaal van een badkamer. Kopje van dit bericht had dus eigenlijk Change of Hotel moeten zijn, want de komende twee dagen blijven we, zoals gepland, in deze regio.

Daarna nog steeds het plan om onze vakantie af te sluiten met een paar dagen op de Gili eilanden vóór Lombok. Maar daar zijn we op dit moment nog over aan het plannen.

Vanochtend vóór zonsopgang al de zee op gegaan met een vissersboot-catamaran, op zoek naar dolfijnen. We startten vanuit Kalibukbuk (het plaatsje waar we nu zitten) met een stuk of zes vaartuigjes, maar op onze tocht kregen we steeds meer gezelschap van maritiem materieel uit andere gehuchtjes op de route.

Daar heb je Flipper!
Op den duur was er een ware armada van zo'n 80 bootjes op dolfijnenjacht. En al die toeristen met hun camera's in aanslag, in de hoop eindelijk zo'n Flipper in het echt te zien & voor het thuisfront vast te leggen. Alleen de tocht met het opkomende ochtendlicht was al de moeite waard om mee te maken. Zodra er iemand iets in de verte zag drijven, scheurde heel die vloot er als een speer achterna, maar na anderhalf uur had nog niemand een dolfijn gezien.
We begonnen al te geloven dat dit weer een typische toeristen rip-off (en leuke bijverdienste voor de plaatselijke vissers) was toen ik (jawel, J. Plongelong hemzelve) een schooltje van een stuk of tien vlakbij onze boot spotte en wij dik 70 bootjes achter ons aan kregen.

Verdomd, we hadden echt een zwik dolfijnen die een tijd lang met ons bootje meezwommen! Wat een belevenis en wat voelden we ons een lucky bastards. We zaten als kinderen enthousiast te juichen dat we dit zo dichtbij konden meemaken.

Daarna op de terugtocht nog een half uurtje gesnorkeld en om half 10 zaten we al weer aan het ontbijt met nog een hele dag voor ons. En die dag kon al niet meer stuk.

Lekker buitje
Vervolgens naar de heilige heetwaterbronnen getuft en daar lekker gegeten, gerelaxed en gepoedeld in het warme water en afgekoeld onder een koude douche. Soort Indonesische variant op de Europese sauna. Voelden ons weer eventjes heerlijk schoon en toen we er ook nog een kortstondig regenbuitje overheen kregen, konden we onze lol helemaal niet meer op.

En nu dus zeer tevreden en schoon in onze nieuwe accomodatie. Hier zit een tevreden mensch, dat later weer wel nader van zich zal laten horen.

PS
Dank aan de mensen die de moeite nemen om een reactie te plaatsen op dit blog. Wordt zeer gewaardeerd en met veel plezier gelezen.

Groeten uit het noorden

Mijn nek kan na het vele tuffen zo als studie-object naar Brandwondencentrum Beverwijk, mijn darmsysteem lijkt steeds meer op een open riool, een paar nachten nogal belabberd geslapen, maar verder verloopt onze Balivakantie geheel naar wens.

Paps Paascadeau
Probleem met onbetrouwbare camera opgelost door voor een kleine 100 euri als Paascadeau een nieuwe Olympus aan te schaffen in Amlapura, waar we om te pinnen toch een paar keer naar toe moesten. Was iedere keer wel even een uurtje rijden vanuit Amed, maar niet echt een straf, want prima weg, slingerend langs panoramische vergezichten over de groene sawa's.

Inmiddels zijn we over de helft van onze vakantie en hebben we al heel wat afgetuft & gezien.

Aapjes kijken
Helemaal vergeten te melden dat we in Ubud ook nog naar het Monkey Forest geweest zijn, een stuk jungle dat tegen de stad aan geplakt zit en waar hele apenfamilies in hun natuurlijke habitat te bekijken zijn. Een bijzondere ervaring met die snelle, brutale donderstenen!

Vanuit onze uitvalsbasis Wawa-Wewe diverse tochtjes van 100 km ondernomen. O.a. fantastisch gesnorkeld in de mooie onderwaterwereld rond een Japans scheepswrak uit WO 2. Soort Finding Nemo in het echt.

Ander hoogtepunt vormden de Koninklijke Zwembaden van Tirtangang waar we heerlijk gepoedeld hebben in koel, koninklijk water.

Ploertige hitte
Tenganang vonden we een beetje tegenvallen. Geeft op zich een leuk beeld van hoe een oorspronkelijk Balinees dorp er uitziet, maar is in feite één grote souvenirshop met allemaal hetzelfde aanbod van kleedjes & tapijtjes. Bovendien was het er zo ploertig heet dat ook mevrouw Plongelong het al gauw voor gezien hield en de voorkeur gaf aan de verkoeling van Candidasa aan zee.
Op de terugweg ter compensatie in Ujung nog het Waterpaleis bezocht, maar te moe om het helemaal door te lopen en meer genoten van de vergezichten met de vulkaan Agung op de achtergrond.

Wat het weer betreft, de laatste paar dagen dreigen er regelmatig onweersbuien en we hebben zelfs af & toe een spetter regen meegemaakt. Heerlijk, heerlijk!

Inmiddels zijn we vandaag via een vroege (en opnieuw zeer betaalbare) taxiverbinding beland in de noordelijke strook Lovina waar we voor drie nachten een (ook weer zeer betaalbare) kamer in een kleinschalig hotelcomplex, vlak aan zee hebben geboekt.

Searching for the dolphins
Morgen hebben we weer voor twee dagen een scooter geregeld en gaan we kleine dagtripjes ondernemen in de regio. Morgenochtend vroeg op, want om 6.00 uur gaan we met een vissersbootje op zoek naar dolfijnen en aansluitend lekker snorkelen.

Omdat we hier al zo vroeg aangekomen zijn, zojuist een lekker middagtukje gedaan en nu zitten we in een superdeluxe hotel waar mevrouw Plongelong geniet van een heerlijke bank en kopjes capuccino. En ik dus weer aan het werk ben op een uitstekende internetverbinding om het thuisfront op de hoogte te brengen van onze Balinese belevenissen.

Best of both worlds
Die constructie passen we overigens wel vaker toe: zelf een goedkope accomodatie betrekken en dan gebruikmaken van de faciliteiten van een aanpalend luxehotel. Zo hebben we in Amed meerdere malen voortreffelijk gegeten en cocktails gedronken bij onze buren: hotel The Dancing Dragon, waar een bungalow maar liefst 120 dollar per nacht kost, maar de menukaart desondanks prettig geprijsd was.

En nu we het toch over de horeca hebben: hun Nederlandse vakgenoten zouden hier eens een maandje stage moeten lopen. Wat voel je je hier in de watten gelegd en echt te gast; daar kan men in Nederland een puntje aan zuigen!

Geldt trouwens in zijn algemeenheid ook voor de gewone Balinezen. Zo vriendelijk en behulpzaam, wat een heerlijk volk. En altijd die stralende glimlach waarmee men je tegemoet treedt. Nergens word je zo prettig afgezet als hier :-)

Tot later!

Change of plans

Inmiddels hebben wij de stadshectiek van Ubud achter ons gelaten.

Aanvankelijk was het plan daarna door te reizen naar Lovina aan de noordkust, maar om diverse redenen hebben we ons schema lichtjes omgegooid en zijn we nu beland aan de noordoostkust, op zeven kilometer afstand van het slaperige vissersdorpje Amed.

Terug in de tijd
Maar wat hebben we de dagen ervoor nou precies ook weer gedaan? Een reconstructiepoging, want echt nadenken is in deze tropische hitte een ware test.

Donderdag hebben we de hele dag doorgebracht met het verder verkennen van Ubud zelf en het nuttigen van diverse lekkere dingen in de vele cafés en restaurants die daar voorhanden zijn. Verder geshopt op de markt (yep, ik heb een sarong!), onze bezwete lijven lekker laten masseren en twee musea bezocht, het museum voor Balinese kunst en het Blanco Renaissance Museum.

De Dali van Bali
Vooral dat laatste museum was heel erg bijzonder. Een waanzinnig fantasy paleis vol kunst van Don Antonio Blanco, die niet geheel ten onrechte de Dali van Bali wordt genoemd. Je zou er een hele middag door kunnen brengen.

Mobiele gamelanorkesten
Vrijdag was weer bestemd als tufdagje. Wij trokken op onze prima scooter naar de tempel Goa Lawah aan de oostkust, via een route met af & toe extreem druk verkeer. Er zijn hier deze week en weken namelijk in alle grote tempels diverse heilige festiviteiten, dus op de weg waren er enorme troepenverplaatsingen.
Soms werden we gepasseerd door wagens met compleet spelende gamelanorkesten of hele families, op hun paasbest uitgedost voor de ceremonieën en overal hier op Bali zie je mensen met soms enorme offermanden op hun hoofd richting tempel gaan.

Toen we bij Goa Lawah aankwamen, was het dan ook een drukte van belang. Het zag er zwart (of liever: wit) van de mensen. Helaas mochten toeristen uitgerekend die dag de tempel niet in. Onze teleurstelling werd echter al snel goedgemaakt doordat er ook op het strand een bijzondere ceremonie plaatsvond waar we wel tussendoor mochten scharrelen.

Heerlijk aan het water lekker wat gegeten tussen die prachtige, lieve mensen, die je zelfs bedankten als je ze op de foto zette.

Op Goede Vrijdag vertrokken we per shuttlebus naar Amed waar we vanuit Ubud al een bungalow hadden geboekt. Daar stonden we dan ineens een paar uur later op het 'busstation' met onze koffers op een stoffig B-weggetje in the middle of nowhere, op zeven kilometer afstand van onze gereserveerde accomodatie.

Avontuur bestaat nog
Eerst maar wat drinken aan de kant van de weg en dan bedenken wat de volgende stap is. Het vervoersprobleem loste zich al snel op. Een local op een motor bood aan een vriend met scooter te bellen en ons met koffers en al voor een 2½ euri naar onze bungalow te brengen.
Je ziet hier soms mensen met z'n vieren op een brommer voorbijkomen of de meest extreme dingen op een scooter vervoeren, dus we hoefden niet lang na te denken om van het aanbod gebruik te maken. Alles beter dan zeven kilometer lopen in de plakkende hitte.

Na een 'avontuurlijke' motortocht belandden we zodoende halverwege de middag in het kleinschalige bungalowcomplex met de koddige naam Wa-wa We-we, wat zoiets betekent als Que Sera Sera. Prima huisje met airco, vlak aan het strand dat we tot dinsdag als onze uitvalsbasis zullen gebruiken.

Trouble in Paradise?
Toen we na een verkwikkend middagtukje wakker werden, bleek dat niet alleen mijn fotocamera de tropenkolder had opgelopen (electronica op hol door de hitte?), maar ook dat we allebei een tik van de Bali belly hadden opgelopen.
Gisteravond en vandaag daarom heel voorzichtig gedaan met eten en het ergste leed lijkt weer al achter de rug. Nu de problemen met die camera nog oplossen, want hier twee weken geen foto's nemen, dat zou ik als een straf ervaren. Want o, o, wat is het in deze contreien een feest voor het oog met die prachtige rijstterrassen.

Zaaalig Pasen allemaal!

Een groet uit Ubud

Hier weer een levensteken van de heer en mevrouw Plongelong.

Gisteren zijn wij gearriveerd in Ubud. Het valt me inmiddels al moeilijk om onze belevenissen van de voorgaande dagen op een rijtje te krijgen, maar toch een poging.

Vuurdoop op de A58
Volgens plan hebben we maandag voor de eerste keer een brommertje gehuurd. De bedoeling was dat we het zuidelijke schiereiland van Bali zouden rondtuffen, maar dat is er niet helemaal van gekomen.
Ten eerste kwamen we onvermoed vast te zitten op de snelweg naar Denpasar waar we een paar keer verkeerde afslagen namen, om vervolgens weer tussen de drukte van die plaatselijke A58 terecht te komen. Alles wordt hier namelijk belabberd of uiterst minimaal aangegeven.

Toen we dus eindelijk dat schiereiland bereikten, zijn we blijven steken op het idyllisch rustige strand van Jimbaran waar we heerlijk vis gegeten hebben en zo tot rust kwamen dat we de rest van het schiereiland wel voor gezien hielden. Eigenlijk hadden we naar de tempel van Uluwatu op de uiterste zuidpunt gewild, maar we besloten over te gaan tot Noodplan B.

Brutale apen
Terug via een aanzienlijk rustiger route konden we aanvankelijk ons hotelletje niet meer terugvinden (verdwalen doe je hier regelmatig), maar eenmaal gearriveerd hebben we ons snel even opgefrist en toen een taxi besteld om alsnog naar de tempel van Ulluwatu te gaan. Daar bij zonsondergang een indrukwekkende Kecak ceremonie meegemaakt (geinteresseerden Googelen dit even voor meer info) en onze dag kon, mede door een eerste kennismaking met een kolonie brutale tempel-apen, niet meer stuk.

De volgende dag dus 's morgens door naar Ubud, opnieuw per taxi, want die zijn -zoals eigenlijk alles hier op Bali- uiterst prettig betaalbaar. De chauffeur iets meer betaald om via een omweg ook nog onze eerste prachtige tempelcomplex aan te doen. Rond het middaguur arriveerden we in Ubud waar we voor vier dagen een fantastisch ingerichte bungalow hadden geboekt. Prachtige locatie in een tropische tuin, met aardige eigenaars en een heerlijk fruitontbijt.

's Avonds lopend Ubud verkend. Was tot de jaren 80 een soort kunstenaarskolonie en is sindsdien in alle richtingen aan het uitdijen tot een behoorlijk stadje, maar gelukkig met wel nog steeds een heel eigen karakter. Veel galerietjes, leuke cafeetjes en prima eettentjes. Ja, hier komen wij heus wel aan ons trekken!

Plakken en dampen
Vannacht allebei nogal matig geslapen. Onze bungalow beschikt namelijk alleen over een plafondventilator en dat is eigenlijk net te weinig, zeker als je drie nachten ervoor airco op de kamer hebt gehad. Want die tropische hitte is wel een totaal nieuwe ervaring hoor. Bij iedere beweging loop je hier al snel te plakken en te dampen. Wist niet dat ik zoveel porieën had!

Weer op de brommert
Vandaag gelijk weer een prima scooter gehuurd voor de komende drie dagen en gelijk ons eerste 'proefrondje' van een kilometertje of 90 gemaakt. Leuke route langs de knettergroene rijstvelden. Is voor mij een waar genoegen om weer eens op een echte brommert te rijden in plaats van mijn ouwelullen tufploffertje thuis.

Onderweg nog een kleine tempel bezocht en zelfs een hanengevecht meegemaakt. Uiteindelijk een flink stuk hoger in het noorden beland met prachtige panorama views op de vulkanen. Daar bleek in een belangrijk tempelcomplex net een enorme ceremonie begonnen, dus dat hebben we ook nog even meegepikt voordat we langs een andere route weer terug naar Ubud afzakten.

Kortom, wij amuseren ons wel en alles verloopt hier naar wens. Alleen die luchtvochtigheid mag wel wat minder :-)

Ik ga er weer mee kappen, want ik zit hier in een internetcafé weer al te glibberen in mijn eigen lichaamssappen. Groeten ook van mevrouw Plongelong die ondertussen op shopping tour is gegaan.

Jullie horen later vast weer meer van ons.

Bali calling

Hier dan toch onverwacht snel een kort levensteken vanaf tropisch Bali, al was het maar om iedereen gerust te stellen dat we levend & wel zijn gearriveerd na een -zoals verwacht- lange, vermoeiende vlucht. Maar inmiddels zijn we een dag verder en is alle reisleed al weer achter de rug en genieten we met volle teugen.

Lekker poedelen
We zitten in een heel aardig, kleinschalig hotelletje ruim buiten het drukke Kuta. Prima accomodatie met aardige staf, uitstekende bedden en zelfs een klein zwembad. Toen ik gistermiddag helemaal daas van de reis mijn vermoeide voeten enige verkoeling wilde bieden in het kinderbadje, gleed ik uit en zat ik -voordat ik het wist- tot mijn middel in het water. Jammer dat daar geen foto's van zijn!

Mijn spijkerbroek is overigens nog steeds niet droog, want de lucht heeft hier een veel hoger vochtigheidsgehalte. Dat laatste is natuurlijk wel even wennen, zeker als je de droge warmte van Griekenland of zelfs Goa en Thailand gewend bent.

Gado Gado!
Gisteravond na anderhalf uurtje slaap en prima avondmaal in ons hotel over het strand gelopen, op zoek naar een alcoholisch nachtmutsje. Kwamen toen bij toeval terecht in restaurant Gado Gado, dat door Lonely Planet getipt wordt als een van de top 5 culinaire belevenissen op Bali. Onder het genot van een cocktail ondertussen even de menukaart bekeken, en toen al snel besloten dat we daar vanavond eens uitgebreid gaan tafelen.

Vandaag na een heerlijke nachtrust met gratis shuttlebus en route geweest naar Kuta, voor boodschappen en pinopname.

Pasar malam in Kuta
Zoals bekend is Kuta tourist hell, maar toch had het ook wel wat. De weinige schaduw langs het uitgestrekte, mooie strand met fantastische branding bevindt zich onder een strook bomen, evenwijdig aan de 'boulevard' c.q. hoofdweg. Daar tussen die bomen is het een complete pasar malam met vreettentjes, mensen met koelboxen, massagedames en allerhande strandverkopers. Kortom, een zeer levendig sfeertje. Lekker gegeten en gezommen en de eerste rode tefallaag zit erop.

Zojuist een brommertje geregeld voor morgen. Dan gaan we op het gemakkie eens een dagtripje maken over het schiereiland onder Kuta. Vanmorgen in de shuttlebus en in de taxi terug al goed de verkeersknelpunten en wegcondities zitten bekijken, maar dat moet toch wel gaan lukken, denk ik zo.

Ik ga er nu maar weer mee stoppen, want mijn vingers slippen over het toetsenbord. En Gado Gado roept! Overmorgen door naar Ubud. Vandaaruit melden wij ons wel weer.

Groeten van Johnny Plongelong en Sari Sarong.

Bali here we come!

Het zal waarschijnlijk even duren voordat hier weer een blogpostje verschijnt. Morgen vertrekken wij namelijk voor drie weken naar zonnig Bali.

Uiteraard zal ik proberen af & toe een miniverslagje op dit blog te plaatsen, maar of dat ook lukt is en blijft afhankelijk van de Internetverbindingen daar ter plaatse. Maak het jezelf dus makkelijk en neem een RSS-abonnement, dan merk je vanzelf wanneer er hier iets nieuws verschijnt.

Voor de thuisblijvers staat hierboven een handzaam kaartje om een beetje een beeld te krijgen waar wij de komende tijd precies gaan uithangen.

Morgenmiddag om 14.00 uur vliegen we vanaf Schiphol naar Hongkong en van daaruit naar Denpasar, waar we om 14.50 uur plaatselijke tijd veilig en wel hopen te arriveren. In totaal dus gauw een kleine 24 uur onderweg uit Vlissingen. Ik zie met mijn stramme, pijnlijf niet bepaald uit naar zo’n lange vlucht, maar heb me als extra motivatie een massage-abonnement bij een Balinese blom in het vooruitzicht gesteld.

Van zaterdag tot dinsdag verblijven we in een guesthouse in Kuta, het meest vertoeristiseerde deel van Bali, maar wel lekker dicht bij het vliegveld. In theorie kunnen we ons binnen een uurtje na aankomst uitgeteld op het strand laten neerploffen.

De eerste drie dagen zullen we vooral bezig zijn met acclimatiseren, onthaasten, bijtanken en verbranden. Het plan is om maandag een brommertje te huren en op ons gemakkie het schiereland onder Kuta te verkennen.

Dinsdag vertrekken we dan per taxi naar het wat hoger gelegen Ubud, waar we voor vier dagen een bungalowtje gehuurd hebben. Vanuit Ubud willen we in een paar brommertripjes het (noord)oosten verkennen voordat we doortrekken naar de noordkust, richting Lovina. Hoe de route zich daarna verder ontwikkelt, zal de tijd leren. Misschien steken we de laatste week vanuit Padangbai nog over naar de Gili-eilanden voor de kust van het naburige Lombok, misschien ook niet.

In ieder geval hopen we zaterdag 25 april gezond & gebruind weer in Huize Q te belanden. Maar daar moeten we nu natuurlijk nog niet aan denken. Voorlopig verheugen wij ons verheugen ons op zon, strand, tempels, sawa’s, vulkanen, gado gado, apen, dolfijnen, kipsaté en andere exotische diersoorten.