De comeback van een oudere jongere

Sinds een paar jaar kennen we door Saskia Noort & co de nieuwe literaire subclassificatie ‘chiklit’. Altijd een beetje scabreus vinden klinken, die term. Ook altijd gedacht dat aan het andere eind van het literaire spectrum dan de mannelijke variant ‘dicklit’ moest bestaan. Is natuurlijk ook zo. Denk bijvoorbeeld aan Nick Hornby wiens ‘High Fidelity’ bol stond van de muziekcitaten en filosofietjes van oudere jongeren.

‘High Fidelity’ zal ongetwijfeld ook voorkomen in de boekenkast van Jerry Goossens. De Utrechtse schrijver levert met ‘Vreeland’ een oerhollandse satire af over de entertainmentindustrie, de media en BN-ers. Zeg maar een poldervariant van Hornby.

Hoofdpersonage is Brendan Thomas Vreeland, kind van beatnik-ouders, die in 1984 een dijk van een hit had met zijn nummer ‘Leap of Faith’. Bijna 25 jaar later is B.T. een uitdijende, cynische veertiger die zich nog steeds financieel kan bedruipen van de royalties die zijn one hit wonder ook na al die jaren oplevert. Maar Vreeland droomt van een comeback.

Housemix
Die media-comeback dient zich onverwachts aan wanneer B.T. tot zijn eigen stomme verbazing een relatie krijgt met Meike, het heetste soapsterretje van het moment. Zij had als kind haar kamertje vol hangen met posters van Vreeland en ziet nu een meisjesdroom in vervulling gaan. Als B.T.’s pragmatische manager de kans van het moment grijpt en een housemix van ‘Leap of Faith’ uitbrengt, staat de voormalige nederrocker ineens weer volop in de schijnwerpers.

Wraak
Dan blijkt plots B.T.’s neefje Victor, die als hulpverlener in Afghanistan werkte, bij een roofoverval gedood. Zijn oudere zus Moira eist wraak voor de moord op haar zoon en dwingt Vreeland gebruik te maken van een gruwelijk aanbod. De executie van de twee moordenaars moet namelijk volgens de Talibanrechtbank voltrokken worden door een mannelijk familielid van het slachtoffer. En dat is natuurlijk weer gefundenes Fressen voor de nationale en internationale media…

Zoekplaatje
De mooiste & leukste passages van het boek zijn te vinden in de rake flashbacks naar de jeugdjaren die Brendan Thomas met Moira doorbracht op de hippieboerderij van hun ouders.
Verder zijn er grappig-snedige beschrijvingen van het hedendaagse muziekmilieu, talkshows en leeghoofdige Bekende Nederlanders (leuk zoekplaatje: wie is wie?). Smullen!

Over de kop
Helaas gaat ‘Vreeland’ aan het eind nogal over de kop. De executie in het een voetbalstadion van Kaboel mondt uit in een volksfeest waar het aanwezige publiek massaal ‘Leap of faith’ zingt. Als het meegereisde soapsterretje dan ook nog verkiest in Afghanistan te blijven, omdat de anonimiteit van de boerka haar wel bevalt, dan weet je: dit zijn een paar metaforen te ver.

Ook het onverwachte ‘happy end’, dat ‘De vliegeraar van Kabul’ in herinnering roept, doet afbreuk aan een overigens zeer lezenswaardig, snel geschreven en lekker weghapbaar boek, voor én over ouder wordende jongens.

Eindoordeel: een 8-minnetje. En een dikke 9 voor de bijgeleverde cd met speciaal gecomponeerde soundtrack.

Muziekklassiekers in de blender

Ik ben gek op lijstjes, vooral als ze over muziek gaan, dus ook het jaarlijkse Top 2000 gebeuren mag zich in mijn belangstelling verheugen. Hoewel ik ook de eerste ben om dergelijke publieksranglijstjes weer snel te relativeren.

Zelf kan ik nog wel een zwik klassieke popsongs aller tijden ophoesten, maar ik zou de grootste moeite hebben om die dan vervolgens in een rangvolgorde te zetten.

OK, op nr. 1 staat voor mij onbetwist ‘God only knows’ van The Beach Boys, op de voet gevolgd door ‘Penny Lane / Strawberry Fields’ van The Beatles. Destijds uitgebracht als double A-sided single, dus ja dat telt.

Maar daarna wordt het moeilijk. ‘Unchained Melody’ van The Righteous Brothers moet er zeker bij, net als ‘Waterloo Sunset’ van The Kinks en ook ‘Fight for your right to party’ van The Beastie Boys. Ik doe verder geen moeite meer; er zijn inmiddels ontelbare klassiekers in al net zo ontelbare submuziekgenres.

Appels & peren
En dat is ook precies het probleem met de Top 2000 Allertijden: een criterium wordt niet gedefinieerd en er worden appels en peren in de blender gegooid. Want let’s face it: Boudewijn de Groot met ‘Avond’ op 3 en de Amazing Stroopwafels op 29, ver verheven boven ‘God only knows’ (nr. 59) en ‘Penny Lane’ (nr. 424) - zo’n lijst neemt toch geen enkele echte muziekliefhebber serieus?
Zeker als er bovendien geen spoor te bekennen is van Sandy Denny, die met ‘Who knows where the time goes’ een van de mooiste nummers allertijden schreef.

Toekomstschrikbeeld
Een Frans Bauer staat weliswaar nu nog maar op 710, maar dat is toch nog altijd 33 punten hoger dan het schandalig laag geklasseerde ‘I heard it through the grapevine’ van Marvin Gaye, om maar eens een echte klassieker te noemen.
Je houd je hart vast voor de komende jaren. Als op termijn de K3-generatie ook mee gaat stemmen, staat dan 'Blub, ik ben een vis!' ruim boven ‘One’ van U2, om maar eens een ridicuul schrikbeeld te noemen?

Het zal overigens de komende dagen mijn kijkgenoegen bij het programma van Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis beslist niet in de weg staan. Dat behoort inmiddels tot de ingewortelde eindejaarsfolklore, ook in Huize Q.

Dat duo zou ik het samenstellen van een Alternatieve Top 100 met echte classics wel toevertrouwen. Tv-idee voor 2009?

At last, de CD van het jaar?

Sommige platenlabels moet je in de gaten blijven houden. 4AD bijvoorbeeld, gespecialiseerd in vooral atmosferische muziek, heeft sinds 1980 onaards mooie dingen uitgebracht van o.a. Dead Can Dance, Cocteau Twins, Le Mystère Des Voix Bulgares en This Mortal Coil. Twee van hun meest recente acts –TV On The Radio en Bon Iver- prijken zelfs op respectievelijk nr. 1 en 8 in OOR Top Tien van 2008.

Daar kan er wat mij betreft last minute nog eentje aan toegevoegd worden, want al snuffelend in de 4AD-catalogus ontdekte ik bij toeval de cd ‘Fordlandia’ van de IJslandse componist Jóhann Jóhannsson.

De 40-jarige Jóhannsson is een veelzijdig baasje: hij schrijft muziek voor zowel theater, dans als film en brengt ook regelmatig cd’s van soloprojecten uit. Zijn vorige maand verschenen vijfde cd is een suite voor 60-koppig strijkorkest, piano, orgel, vrouwenkoor, percussie en elektronica. Klinkt intrigerend? Dat is het ook.

Verstilling & drama
Johansson combineert in ‘Fordlandia’ het mooiste van Michael Nyman, Arvo Pärt en Craig Armstrong tot een eigen muziekidioom. Klinkt nu eens als een intieme, dan weer majestueus meeslepende soundtrack voor een onbestaande film met dromerige en melancholieke ondertoon. In de zich langzaam ontwikkelende, melodieuze sfeerschilderijen vindt de componist de perfecte balans tussen (neo)klassiek en elektronica, waarbij verstilling, drama en dynamiek hand in hand gaan. Horen is geloven, dit laat zich nauwelijks met woorden beschrijven, zo mooi.

Nadat ik ‘Fordlandia’ had gedownload & beluisterd, heb ik deze betoverend mooie herfst/winter-cd gelijk besteld. Want zulke prachtmuziek dient nu eenmaal in volle glorie beluisterd te worden en niet in inferieur MP3-formaat.

Ieder heeft zo zijn dromen. Eén van de mijne is ooit IJsland te bezoeken en daar dan hopelijk het noorderlicht te zien. Als dat er ooit van komt, dan wil ik deze cd op mijn koptelefoon horen ter verheviging van mijn schoonheidsbeleving.

PS
Leuk online kerstcadeau: gezipte gratis 4AD labelpromo is hier te downloaden.

Waar doen we het voor?

Afgelopen jaar volgde ik samen met mijn bibliotheekcollega’s de training 23 Dingen. Doel was vertrouwd te raken met de belangrijkste Web 2.0 ontwikkelingen (RSS, Netvibes, Flickr e.d.) en ons publiek te laten delen in onze nieuw verworven kennis.

Inmiddels wordt er zelfs al druk gebabbeld over Web 3.0, maar blijkt uit recent Nederlands onderzoek dat het grote publiek nog vooral bezig is met de traditionele toepassingen van Web 1.0.

Vraagtekens
Behoorlijk ontmoedigend nieuws, maar ik sta er niet echt van te kijken sinds ik in de eigen vrienden- en kennissenkring voorzichtig probeerde duidelijk te maken waar ik op mijn werk mee bezig was en ben. Mijn ongewenste en onterechte status als computer nerd groeide zienderogen, maar tegelijk zag ik enorme vraagtekens in de ogen van mijn welwillende toehoorders.

Natuurlijk moeten we de bibliotheek verder ontwikkelen als digitaal kenniscentrum, maar hoe overtuigen we onze clientèle van het nut & het gemak van nieuwe internettoepassingen? Kortom, kun je mensen tegen hun zin in gelukkig maken?

Ik ben er nog niet uit. Maar er komt weer een heel nieuw jaar aan waarin we daarover kunnen brainstormen, vergaderen en filosoferen.

Een goed begin

’t Zal weer geen waar wezen: heb ik mezelf uit de naad gewerkt om een kerstreces van twee weken mogelijk te maken, start ik mijn eerste vrije dag snotterig en gammel-grieperig. Ook mevrouw Q verliet voortijdig haar werk om bleek & misselijk de echtelijke sponde te betrekken. Zelfs mijn computer vertoont onverwachte kuren...

Mijn to-do-list voor de komende periode: ontstressen, uitslapen, geestelijk & lichamelijk bijtanken, de nodige cryptogrammen oplossen, stapeltje boeken lezen, de overkill aan gedownloade muziekjes beluisteren & ordenen, mogelijkheden van Bali-vakantie onderzoeken, bijkletsen met vrienden en wellicht is er ook nog tijd voor af & toe een blogpostje.

Als ik dit zo teruglees, krijg ik het nog behoorlijk druk. Kan ik nog een weekje extra bijboeken?

Taalkundige pijngrens

De 19e editie van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal werd dit jaar voor het eerst gemaakt door een Vlaamse auteur, Kristien Hemmerechts. En dat hebben we geweten!

De tekst, doorspekt met oud-Hollandsche en uit het Frans afkomstige woorden, bleek een ware gruwel. Met name de vele woorden van katholieke oorsprong (ecclesiastisch, eau des carmes, eschatologisch, schapuliermedaille) leverden ook in Huize Q de nodige verzuchtingen & spelfouten op.

Op zoek naar logica
Meer dan ooit zochten wij (en de deelnemers met ons) naar de logica achter de laatste spellingsregels uit 2005. Wel of niet aan elkaar geschreven, met of zonder verbindingsstreepje, met hoofdletter of toch niet? Te vaak moest de jury haar toevlucht nemen tot het argument ‘Zo staat het in de Dikke Van Dale’. Wat dat betreft onderschrijf ik voor 100% het commentaar in Volkskrantblog en maakte ik precies dezelfde daarin genoemde fouten.

Vermoed trouwens dat ik in dit blogpostje ook weer de nodige spelfouten heb gemaakt. Maar gelukkig leest toch bijna niemand dit, so who cares? O ja, mevrouw Q was als mede-taalliefhebber zelfs danig aangeslagen door dit dictee. Een telefonische hulplijn was wel zo handig geweest.

PS
Mag ik hier licht off-topic nog aan toevoegen dat het van de gekke is dat Van Dale nog steeds niet in zijn totaliteit gratis online staat?

Bush, the Final Days

Tijdens een bezoek aan Bagdad kreeg Sjors Dobbeljoe deze week als afscheidscadeau twee schoenen naar z’n hoofd geslingerd door een woedende Iraakse journalist. Helaas miste het schoeisel rakelings doel (great reflexes George!), maar het gebeuren leverde al snel een stoot fijne staaltjes internethuisvlijt op. Plus op de valreep van 2008 ook nog een nieuw woord: ’haatschoen’.

De nasleep
De journalist in kwestie is inmiddels door een Libische liefdadigheidsorganisatie onderscheiden voor heldenmoed, virtueel schoenengooien is momenteel de grote hit op internet en het Iraakse schoenmerk Alaa Hadda beleeft booming orders.

Profetisch beeld

Voor zover ik weet, is er tussen alle eindejaarsstemrondes geen verkiezing van de Cartoon van 2008. Bovenstaand plaatje zou daarvoor wat mij betreft zeker in aanmerking komen.

Verscheen al in januari en heeft 11 maanden na dato helaas nog nix aan actualiteitswaarde ingeboet.

Muziek van het Jaar

De tien beste albums van 2008 volgens de kenners van OOR:

1. TV On The Radio – Dear Science
2. Fleet Foxes – Fleet Foxes
3. Vampire Weekend – Vampire Weekend
4. MGMT – Oracular Spectacular
5. Portishead – Third
6. Elbow – The Seldom Seen Kid
7. The Last Shadow Puppets – The Age Of The Understatement
8. Bon Iver - For Emma, Forever Ago
9. Santogold – Santogold
10. Voicst – A Tale Of Two Devils

Vaak kan ik mezelf niet meer herkennen in de jaarlijkse eindlijst. Dat valt dit jaar erg mee: de nummers 2, 3, 4, 6, 8 en 9 behoren ook tot mijn favorieten van 2008. Met name 2, 3 en 8 kan ik persoonlijk van harte aanbevelen. En ook 6 is een groeiplaat met heel mooie momenten.

TV On The Radio kende ik nog niet, maar ben ik terwijl ik dit blogpostje tik aan het binnenhalen. Wat ik er tussen de bedrijven door van hoor, kan me zeker bekoren. Last minute ontdekking dus.

Ik mis nog wel: Firewater (The Golden Hour), Bob Dylan (Bootleg Series vol. 8), Beck (Modern Guilt), Arcade Fire (Neon Bible), Dunkelbunt (Morgenlandfahrt), Gare du Nord (Sex ‘n’ Jazz).

PS
Beste muziekfilm-DVD: I’m not there.

Alles voor het goede doel

Nieuwsberichtje in de categorie ‘Dit verzin je toch niet’: via Internet kun je bieden op het recht om een man met een vis in het gezicht te slaan. Het slaginstrument betreft een zalm van zo'n zeven kilo.

Lijdend voorwerp van deze bijzondere actie wordt de directeur van Sweemo.com, een online marktplaats waar gebruikers zelf veilingen kunnen starten van de meest uiteenlopende zaken.

Het bod staat momenteel op dik 250 euro. Het met de veiling opgehaalde geld gaat naar een goed doel.

De winnaar mag de Sweemo-directeur op 17 december op het Londense Trafalgar Square met de vis in het gezicht slaan. Voor gratis transport wordt gezorgd, dus aardige tip voor wie zijn dagje kersthoppen in Londen nog met iets leuks wil combineren.

Ik verwacht op 18 december de eerste filmpjes op YouTube. Tot die tijd zullen we het moeten doen met bovenstaande clip van Monty Python (ja, zij weer) die het fish slapping fenomeen 40 jaar geleden al bedachten.

Smirten & swaffelen

Het is weer december, dus lijstjestijd. De beste cd, het Tv-moment van het jaar, de Persoon van het Jaar (Elvis Presley op 1?), de Gouden Loeki, de Politicus van het Jaar, er kan weer op van alles en nog wat gestemd worden.

Tot 15 december heb je nog de tijd om je stem uit te brengen op het Woord van het Jaar. Op de nominatie staan: ‘bankendomino’, ‘duyvendakken’, ‘gastroseksueel’, ‘horroropa’, ‘hufterindex’, ‘slaaprijden’, ‘smirten’, ‘swaffelen’, ‘wiiën’ en ‘zweef-tv’.

Los van het feit dat ik sommige woorden niet eens kende (nog nooit in mijn leven geswaffeld bijvoorbeeld), voorspel ik dat het merendeel in 2009 weer al vergeten zal zijn. Hoe vaak bezigt de gemiddelde Nederlander tenslotte nog het Woord van 2007, 'bokitoproof'?
Het in 2002 in Blog Land genomineerde woord 'beurtbalkje' gebruik ik voor de grap nog wel eens bij de AH-kassa. Blijkt trouwens sinds 2005 officieel in de Dikke Van Dale te staan. Maar dit terzijde.

Leuker dan die tijdelijke oudejaarsfolklore is de vasthoudendheid waarmee ene meneer (of mevrouw) Hoeksema al sinds 2001 een Woord van de Week online zet, grotendeels geput uit de vaderlandse kranten. Dat levert taalpareltjes op als ‘wokhond’, ‘Mozzarellafluisteraar’, ‘boevrouw’, ‘roeptoeter’ en ‘doorbijtmuziek’.

Meneer/mevrouw Hoeksema mag wat mij betreft worden uitgeroepen tot Persoon van het Jaar. Na Obama natuurlijk.

Pedo plaatjes?

We blijven nog even in de sector cover art.

In Groot-Britannië blijkt het niet meer mogelijk om de Wikipedia-pagina van een album van de Duitse rockers The Scorpions te bekijken.

Op de hoes van hun LP ‘Virgin Killer’ uit 1976 is een minderjarig meisje te zien dat naakt op de grond zit. Bij de Internet Watch Foundation waren binnengekomen over de foto, waarna besloten werd de pagina op de zwarte lijst te plaatsen.

Vreemd natuurlijk dat de rest van de wereld die afbeelding nog wel kan zien. Nog vreemder dat daar pas 30 jaar na dato zo’n ophef over ontstaat. Heb de hoes ooit gewoon tussen de platencollectie van een jeugdvriend zien staan en er waren in de seventies -het tijdperk dat alles moest kunnen- nog wel meer blote albumcovers op het randje. Blind Faith bijvoorbeeld of Led Zeppelin’s ‘Houses of the Holy’ (in 1974 nog genomineerd voor een Grammy Award in de category Best Album Package).

Behoeft geen betoog dat dergelijke hoezen in het huidige tijdsgewricht niet meer gemaakt zouden worden. Maar om met terugwerkende kracht de geschiedenis te censureren, gaat mijns inziens te ver. Het eind is bovendien zoek, want wat moeten we dan –om een recenter voorbeeld te noemen- met Nirvana’s ‘Nevermind’? Komt dat jochie ook op de black list?

Nog meer controversiële hoezen hiero.

Update:
koud een paar uur nadat ik bovenstaand blogpostje online had gezet, heeft de Internet Watch Foundation haar beslissing teruggedraaid. Goh, wist niet dat ik zoveel invloed had :-)

Heerlijke wansmaak

Van cover albums naar album covers is maar een klein stapje.

De 100 ergste platenhoezen aller tijden op een rijtje. Klik & huiver.

Re-make/Re-model

Een deel van mijn niet onaanzienlijke muziekcollectie staat als MP3tjes geparkeerd op mijn computer en die digitale verzameling omvat nu zo’n dikke 11.000 tracks. Als ik een maand op vakantie zou gaan en bij vertrek mijn jukebox start met ABBA, dan kan ik bij thuiskomst nog net de paar laatste nummers van ZZ Top horen spelen.

Een paar van mijn digitale mappen springen er qua vulling tussenuit: Wereldmuziek, Mixes & Mashups, Ambient & Lounge en Beatles. Omdat ik van de laatste groep inmiddels ook op bootleggebied alles wel verzameld had, begon ik ooit te zoeken naar covers van Beatles songs en die deelcollectie beslaat ook al weer vele honderden nummers.

Traditie
Later verruimde mijn zoektocht zich naar covers van klassieke popsongs in het algemeen en die muzikale submap is nog steeds groeiende. Geen wonder, want het ‘coveren’ kent een lange traditie in de muziekgeschiedenis. Beroemd vroeg voorbeeld: ‘Blue Suede Shoes’, oorspronkelijk uitgebracht door Carl Perkins, maar Presley’s versie bepaalde er de beginjaren van de rock & roll mee.
Sommige rock acts brachten/brengen zelfs hele lp’s/cd’s uit met andermans werk (Bowie deed het bijvoorbeeld met ‘Pinups’, Lennon met ‘Rock & Roll’, The Band met ‘Moondog Matinee’).

Reggaesausje
Ook leuk: tribute-albums, geheel gewijd aan één bepaalde artiest of band. Of nog gekker: hele albums die door bands in een nieuw jasje gestoken worden, met als mooiste voorbeeld The Easy Star All-Stars. Deze New Yorkse band nam in 2003 en 2006 twee klassiekers uit de popgeschiedenis onderhanden: ‘Dark Side of the Moon’ en ‘OK Computer’, dompelde ze in een effectief reggaesausje en bracht ze uit als ‘Dub Side of the Moon’ en ‘Radiodread’.

Het zijn slechts enkele voorbeelden, want de lijst is eindeloos.

Eigen draai
Maar wat maakt nu iets tot een goeie cover? Klakkeloos naspelen is natuurlijk niet genoeg, er moet wel iets van een eigen draai of visie aan het oorspronkelijke nummer worden toegevoegd.
Wat al snel werkt is het tempo omdraaien: langzame nummers snel spelen en vice versa. Eén van de beroemdste voorbeelden blijft natuurlijk Jimi Hendrix die Dylan’s akoestische ‘All along the watchtower’ omwerkte tot een gierende powertrack en zo een compleet nieuwe song creëerde, die het origineel zelfs overtrof.

Het is slechts het topje van een muzikale ijsberg. Ik blijf verder zoeken!

Terug naar Reetverdegem

Het Vlaamse gat Reetverdegem nabij Aalst vormt het decor waartegen Dimitri Verhulst zijn roman ‘De helaasheid der dingen’ laat afspelen. En dat is niet toevallig, want Verhulst bracht er zijn kinderjaren door in een milieu dat nauwelijks kon doen vermoeden dat het ooit een schrijver zou voortbrengen, laat staan een schrijver van formaat.

Tokkies op het vlakke land
‘De helaasheid der dingen’ is dan ook een autobiografische kroniek, een afrekening met een jeugd in een barakkendorp, omringd door een naaste familie van zuipschuiten, armoedzaaiers en nietsnutten. De vader en zijn drie broers wonen noodgedwongen in bij oma Maria, die niet eens meer opendoet wanneer de politie of de deurwaarder voor de zoveelste keer aan de voordeur staat. De Verhulsten zijn dan ook berucht in Reetverdegem, want hun handen zitten ook nogal los, zeker wanneer de familienaam in het geding komt.

Alcoholische pikorde
Men zou een rancuneuze terugblik à la Wolkers verwachten, maar dat is dit boek beslist niet. Nou ja, de al vroeg vertrokken moeder is volgens de jonge Dimitri en zijn pa “een loeder en een hoer”. Maar verder betreft het hier vooral een onvoorwaardelijk & bijna liefdevol portret van mensen wier blik niet verder reikt dan de rij kroegen die dagelijks dwangmatig bezocht dienen te worden om zich te bewijzen in de alcoholische pikorde van het gehucht.

Nu eens hilarisch, dan weer ontroerend, soms teder-weemoedig, maar vooral eerlijk in al zijn rauwe ontluistering, want er wordt wat afgezopen, gekotst en gerocheld. Maar een direct moreel oordeel met terugwerkende kracht hoef je bij Dimitri niet te verwachten. Een echte Verhulst zal een andere Verhulst natuurlijk nooit afvallen, zoveel maakt zijn verhaal wel duidelijk.

Alleen de allenen
De twaalf hoofdstukken laten zich bijna als afzonderlijke verhalen lezen, met als koddigste hoogtepunt ‘Alleen de allenen’ over het langverwachte comeback concert van Roy Orbison dat de mannen noodgedwongen bij een gastvrij Iraans echtpaar gaan bekijken omdat thuis de televisie is geconfisceerd door de deurwaarder. De sympathieke culture clash die hier uit voortvloeit is onnavolgbaar beschreven.

Naarmate het boek vordert, valt er minder te gniffelen, wordt de toon tragischer & wranger en blijken de onderdelen een onlosmakelijke samenhang te vertonen. Zoveel smerigheid laat natuurlijk zijn sporen op de ziel na, en voor sommige zaken dient onvermijdelijk een prijs betaald te worden.

Afscheid
Na driekwart neemt het verhaal een fikse sprong in de toekomst. Verhulst is inmiddels volwassen, heeft een ongewenst zoontje uit een stukgelopen relatie en keert terug naar zijn geboortedorp om afscheid te nemen van oma Maria, zijn inmiddels demente substituutmoeder, en om het graf van zijn vader te bezoeken.
Slechts terloops komt aan de orde dat hij ooit uit huis geplaatst is en ook nog een verleden van pleeggezinnen en tehuizen achter de kiezen heeft. In Reetverdegem liggen zijn roots, maar aarden kan hij er niet meer, daarvoor is de afstand inmiddels te groot geworden.

Verhulst is een groot nihilistisch stilist die -net als in het recent gelezen ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’- zijn in sappig Bels geschreven prachtproza regelmatig mengt met gitzwarte humor en een filosofische ondertoon.

Kan geen toeval zijn dat ik in twee maanden tijd evenzoveel mooie boeken van hem heb verslonden. Inmiddels ligt zijn novelle ‘Mevrouw Verona daalt de heuvel af’ al weer leesklaar.

Die kleine Dimmetrie uit Reetverdegem lijkt me toch nog behoorlijk goed terecht gekomen.

Nieuw: de USB Mixtape

Ik deed het vroeger heel vaak, compilatie cassettes maken; heb er nog een verhuisdoos vol van staan. Nu in het digitale tijdperk brand ik nog incidenteel cd’s met favoriete nummers en geef die soms aan vrienden. Om er vervolgens nix meer over te horen. Werkt niet echt motiverend en stimulerend…

Origineel kerstcadeau
Het Engelse bedrijf Suck UK, gespecialiseerd in kekke design gifts & gadgets, combineert nu the best of both worlds met hun geinige USB Mixtape kit.

Mixtip
Voor wie het allemaal teveel moeite vindt om zelf mixtapes te maken is er de site Baroquedub, vol coole kant & klaar mixes die zich –zoals de sitenaam al doet vermoeden- met name concentreren op dubby electro en ouwe reggae. Ook leuk als podcast voor op de IPod trouwens.

Vette kunst

Had de Limburgse kunstenares Mieke Smits toch zo’n leuke website gemaakt waarin ze niet alleen het lichamelijke schoonheidsideaal becommentarieert, maar ook een optimale wereldvoedselproductie als issue op de kaart zet. En dan gaan mensen ineens zo raar reageren.

De afgelopen dagen ontving Smits naar eigen zeggen bijna 100 aanvragen van mensen die vet wilden laten wegzuigen om dat ter beschikking stellen aan hongerende medemens in de Derde Wereld. ''Zij wilden uitgehongerde zwartjes hun buik laten vullen met hun gedoneerd overtollig vet'', aldus de kunstenares. ''Schokkend'', noemde Smits die reacties. ''Mensen geloofden dat mijn project op realiteit berustte!”.

Schokkend? Door internet (en laten we John de Mol’s ideeëngoed ook niet vergeten) zijn inmiddels de meest idiote & platte zaken gemeengoed geworden. Dan moet je dus niet gek staan te kijken dat er mensen zijn die een gratis liposuctie t.b.v. het goede doel wel zien zitten. Truth is stranger than fiction, nietwaar?
Schokkend misschien voor de mensen in Darfur, maar die hebben toch geen internet.

Als cynisch commentaar op de hedendaagse wereld is er nix mis met die site, maar of je dit kunst mag noemen waag ik te betwijfelen. En als het dan toch kunst is, waarom klaag je dan dat er eindelijk mensen zijn die je werk serieus nemen? Publiciteitsstunt om je statistiekjes op te krikken? Of gewoon een kwestie van vette pech?

Finito in 2008

Nog een paar weken te gaan, maar de lijst met bekende en minder bekende wereldburgers die in 2008 het aardse met het eeuwige verwisselden is nu al indrukwekkend eindeloos.

In de culturele hoek ontvielen ons bijvoorbeeld bluesgitarist Jeff Healy (41), acteur Paul Newman (83), schrijver Hugo Claus (78), ‘vijfde Beatle’ Neil Aspinall (66), ex-Zappa drummer Jimmy Carl Black (70), Dubliners-oprichter Ronnie Drew (73), Pink Floyd toetsenist Richard Wright (65), voormalig Hendrix-drummer Mitch Mitchell (61) en de Vlaamse zanger/dichter Wannes Van de Velde (71). Stuk voor stuk inmiddels six feet under.

Hé, een bruggetje
En nu we het daar toch over hebben… Kwam er vorig jaar na zes tv-seizoenen een eind aan The Sopranos, in 2008 ging ook die andere monumentale HBO-serie ter ziele.

‘Six Feet Under’ heeft ons sinds de start in 2001 ruim 60 afleveringen lang aangenaam aan de buis gekluisterd met de bizarre verwikkelingen binnen begrafenisonderneming Fisher & Sons. Een wonderlijke mix van familiedrama, sitcom en tragi-komedie met de Dood als rode draad die beslist uniek in zijn soort is/was. Of op z’n minst toch eigenzinnig, grotesk & compromisloos.

Roken is dodelijk
Iedere episode startte steevast met het overlijden van een personage dat dan later in de kelder van Huize Fisher uitvaartfähig werd gemaakt. Het allereerste sterfgeval in de pilot aflevering was al gelijk bijzonder: de pater familias van het bedrijf die in zijn gloednieuwe lijkwagen geramd wordt door een stadsbus, terwijl hij zijn zoveelste sigaret probeert aan te steken. Zo zie je maar: van roken ga je dood.

Vader Fisher duikt in de loop van de serie gelukkig nog regelmatig plotseling op om ongevraagd (en vaak cynisch) commentaar te leveren bij de handel en wandel van zijn weduwe, zijn twee zoons Nate en David en puberdochter Claire die stuk voor stuk worstelen met de dingen van het leven. En met de dood, die in Huize Fisher dagelijkse gast is.

Kwaad in de kist
Het surrealistische theatertrucje om doden onverwacht weer levend op te voeren wordt nog wel vaker gehanteerd. Bijvoorbeeld met overledenen die vanuit hun kist nog een paar laatste, rake woorden of hun kwaadheid uitspreken over hun voortijdige einde.
Halverwege dreigde de serie zelfs even kopje onder te gaan aan te veel absurdisme en surrealisme, maar gelukkig herstelde zich dat weer. Met name het vijfde en laatste seizoen was net zo sterk als de eerste twee en behoort tot het beste tv-drama dat ik ooit gezien heb.

Killer ending
Startte de serie ooit met de onverwachte dood van Fisher senior, de slotaflevering begint toepasselijk met de vroegtijdige geboorte van diens kleindochter.
Wanneer Claire uiteindelijk definitief het ouderlijk huis verlaat en letterlijk haar volwassenheid tegemoet rijdt, zien we haar autorit doorsneden met beelden uit de toekomst. Meer bepaald met de overlijdensmomenten van alle hoofdpersonages. Om in 2085 te eindigen met de dood van Claire zelf.

Wij blijven na het verscheiden van ‘Six Feet Under’ achter in een rouwproces. Dit was inderdaad –zoals de HBO-slogan luidde- ‘tv to die for’.

Onder water

Onder water zijn alle lege flessen vol.
De stilte verblijft er geluidloos
als in een oud kasteel achter glas.
Als een gedroogd viooltje in een woordenboek.

Soms word je door een lichte bries gestreeld,
als blies er iemand even tegen je wangen.
Ook voel je soms een koele zachtheid
als van een verre waaier afkomstig.

Onder water ben je steeds alleen,
maar eenzaam nooit. Een man van zout
zou er pijnloos, spoorloos kunnen smelten.

Zelfs voor een koning op zijn diepgezonken troon
is het er aangenaam en draaglijk.
Onder water wegen kronen immers minder zwaar.

Paul Snoek (uit de bundel ‘Schildersverdriet’)

De kracht van het beeld

Iedere week wordt op de site Photos that Changed the World één foto geplaatst die een grote historische impact heeft gehad en vaak nog nagloeit in het collectief geheugen.

Hierboven zie je bijvoorbeeld een opname van Lennart Nilsson die in 1965 een ware sensatie veroorzaakte. Als één van de eersten wist hij met een endoscoop haarscherp en in kleur vast te leggen hoe het menselijk leven zich vóór de geboorte ontwikkelt. Drie jaar later zou dit beeld opnieuw opduiken in de slotscène van Kubrick’s filmklassieker ‘2001: A Space Odyssey’.

Lucky shots?
Maar veel vaker gaat het snapshots van persfotografen die op een cruciaal moment in de menselijke historie de knop van hun camera indrukten. Lucky shots als het ware, hoewel vaak niet voor de gefotografeerden zelf.
Denk aan de beroemde foto van Robert Capa uit 1936 waarop een Spaanse loyalist dodelijk getrokken ter aarde stort. Of aan de niet minder beruchte foto van het naakte Vietnamese meisje dat met napalmwonden gillend van pijn en paniek de fotograaf (en dus ons als kijker) tegemoet rent.

Nee, het merendeel van de gepresenteerde foto’s toont niet bepaald de fijne kanten van de mensheid. Maar een aantal ervan heeft zonder twijfel wel een beslissende omslag in de publieke opinie bewerkstelligd, waarmee het confronterende karakter door de geschiedenis gerechtvaardigd is.

De foto’s worden bovendien voorzien van zinnige achtergrondinfo, aanvullende Wiki-links en een reactiemogelijkheid. Dat laatste was overigens beter achterwege gelaten, want sommige reacties vol intolerantie, racisme en verregaande stupiditeit zijn minstens zo schokkend als de foto’s zelf.

Heldenroman als winterpil

The Beatles waren voor mij als prepuber het startpunt van de hedendaagse popmuziek. En zo denk ik er –nu 45 jaar later- nog steeds over.

Zeven jaar durende dollemansrit
Welke groep presteert het bijvoorbeeld heden ten dage om in amper zeven jaar tijd maar liefst dertien klassieke platen af te leveren en zichzelf in de tussentijd continu te vernieuwen? Hun officiële carrière liep van 1963 tot 1970 en kenmerkte zich als een dollemansrit vol massahysterie, schandalen, experimenteerdrift, drugs en gelukkig heel veel goeie muziek.

Iedereen had destijds een favoriete Beatle. De mijne was John Lennon. Ik bewonderde hem vooral vanwege zijn coolness en zijn soms rücksichtlose eerlijkheid om publiekelijk zijn ziel bloot te leggen.

Ongeleid projectiel
Vervulde zijn muzikale partner Paul McCartney de rol van slimme pr-functionaris, Lennon flapte er soms als sympathiek, maar ongeleid projectiel van alles uit. Zijn beruchte opmerking dat The Beatles populairder waren dan Jezus (iets waarvoor het Vaticaan hem deze week zoveel jaar na dato pas 'gratie' verleende) zorgde zelfs voor een eerste kentering in hun internationale populariteit. Desondanks werd Lennon tijdens en na zijn Beatles loopbaan de spreekbuis voor een generatie.

In 1998 -acht jaar na de moord op John- publiceerde Albert Goldman zijn vuistdikke biografie ‘The Lives of John Lennon’ waarin de schrijver zich vooral toespitste op de negatieve karaktertrekken van de ex-Beatle. De wereld reageerde furieus en deed het boek bijna in de ban; Goldman zou uit pure sensatiezucht het publieke imago van Lennon aan gruzelementen hebben geslagen.

Ontluisterd heldendom
Ik was niet echt geschokt dat mijn held ‘ontluisterd’ werd. Lennon was een kwetsbaar mens van vlees en bloed, inclusief egocentrische trekjes, onverwerkte jeugdtrauma’s en aanvallen van onzekerheid. Daar had ik Goldmans boek niet voor nodig, dat had ik al lang begrepen uit zijn songs en zijn media-optredens.

Vandaag kreeg ik van mijn lief als verjaardagscadeau de gloednieuwe definitieve biografie. Geschreven door Philip Norman, 25 jaar geleden ook al verantwoordelijk voor ‘Shout!’, dat algemeen beschouwd wordt als een standaardwerk over The Beatles. En zoiets schept natuurlijk verwachtingen.

Gimme some truth
Ik ben benieuwd wat Norman nog kan toevoegen aan mijn inmiddels behoorlijk uitgebreide kennis over het fenomeen Lennon. Ik hoop & reken op een eerlijk en compleet beeld waarbij het fileermes niet geschuwd wordt.
Tenslotte was na de split van The Beatles John zelf de eerste om op zijn solo-LP’s en in interviews de mythe van de groep door te prikken en te ontleden.

Met deze pil van 850 (!) pagina’s zit ik de komende winter in ieder geval voorlopig gebeiteld.

Jarige straatmeid

Je ziet ze helaas niet vaak meer in het Nederlandse straatbeeld, de posters van Loesje met hun prikkelende, soms poëtische, soms absurde teksten.

Loesje werd vandaag precies 25 jaar geleden geboren in Arnhem. Ouders onbekend, maar ze waren duidelijk afkomstig uit het linkse actiewezen. Nieuw was dat hun ‘dochter’ de progressieve boodschap van die tijd niet meer in schreeuwerige slogans maar in relativerende vaak humoristische statements verpakte.

Inmiddels zijn er Loesje-scheurkalenders, prentbriefkaarten, zakagenda’s en een jubileumboek op de markt. Geinig allemaal, maar die posters met al 25 jaar onveranderde, herkenbare typografie hoor je natuurlijk gewoon overal in de stad tegen te komen. Net als vroeger toen wildplakken nog bon ton en niet Eurogenormeerd was. Stukken leuker en inspirerender dan klakkeloos gesprayde gevelgraffiti.

Lang leve Loesje!

Harige foto’s

Gisteren togen wij –wind & winterse buien trotserend- in pre birthday modus naar Rotterdam, op zoek naar cultuur en een nieuwe MP3-speler. Beide gevonden, respectievelijk in de Kunsthal en bij de MediaMarkt.

In de Kunsthal pikten we de expositie ‘Glorie van Rome’ mee en een overzichtstentoonstelling van Alberto Giacometti, maar we kwamen eigenlijk voor ‘Hair’.

Zes jaar lang fotografeerde de Duitse kunstenares Herlinde Koebl overal ter wereld mensen met bijzonder haar. Het leverde een mooi coffee table boek op en een reizende tentoonstelling die de menselijke begroeiing in al zijn (of is het haar?) variëteiten toont.

Okselhaar, neushaar, schaamhaar, lang, kort, sluik, krullend haar op hoofden, ruggen, armen en benen, you name it. Koebl toont het allemaal op schitterende foto’s, die soms humoristisch, soms licht-provocerend, maar altijd stijlvol en vaak bijzonder gekaderd zijn.

In mijn hoofd hoorde ik af & toe flarden van een liedje uit mijn jeugd: de titelsong van de hippiemusical ‘Hair’. Eigenlijk had het zo als achtergrondsoundtrack bij de expositie gedraaid kunnen worden:

Gimme head with hair
Long beautiful hair
Shining, gleaming,
Streaming, flaxen, waxen.

Give me down to there hair
Shoulder length or longer
Here baby, there mama
Everywhere daddy daddy

Hair, hair, hair, hair, hair, hair, hair
Flow it, show it
Long as God can grow it
My hair.

I want it long, straight, curly, fuzzy
Snaggy, shaggy, ratty, matty
Oily, greasy, fleecy
Shining, gleaming, streaming
Flaxen, waxen
Knotted, polka-dotted
Twisted, beaded, braided
Powdered, flowered, and confettied
Bangled, tangled, spangled, and spaghettied!

Ga ik binnenkort maar weer eens op mijn nieuwe ZEN MP3-speler zetten.

Hyperpruiken & eye candy

Op de terugvlucht van Thailand, vorig jaar februari, zag ik op een klein vliegtuigschermpje al delen van ‘Marie Antoinette’ en ik was geintrigeerd. Pas recent zag ik de film eindelijk gewoon thuis op ons breedbeeldscherm. Het bleek een uitgesteld genoegen.

Ik was door recensies al gewaarschuwd: de derde speelfilm van Sofia Coppola na ‘The Virgin Suicides’ en ‘Lost in translation’ moet je vooral niet bekijken om de dramatische diepgang of voor een grondige geschiedschrijving.

Het leven van de laatste koningin van Frankrijk, gebaseerd op Antonia Fraser's omstreden biografie, was voor de regisseuse slechts een licht-anekdotische kapstok om een ronduit oogverblindende ‘kostuumfilm’ aan op te hangen. Met verve bevrijdt Coppola het genre uit het klassieke Hollywoodkeurslijf en toont de decadentie, grandeur en intriges van het Franse hof in een geheel eigen vormgeving.

Protocollen en patisserieën
De film is door de sublieme art direction niets meer en niets minder dan een regelrecht feest voor het oog. Prachtig gekaderde architectuuropnames van het monumentale Versailles en MTV-achtige scènes in een knetterend kleurengamma tonen de “nutteloosheid gevangen in protocollen en patisserieën”, zoals de Filmkrant het treffend karakteriseerde.

Barokke kijkdoos
Leegte, isolement en wereldvreemdheid worden inderdaad prachtig, soms bijna surrealistisch verbeeld, maar echt grote betrokkenheid met de hoofdrolspelers bewerkstelligt de film niet. Daarvoor is dit toch letterlijk een te barokke en afstandelijke wereld. Wie echter genoegen neemt met een mooie, kleurige kijkdoos vol fraaie tableaux vivants zal zich niet snel vervelen.

Sofie Coppola blijft een filmtalent om in de gaten te houden.

Wildplassende blowers

De coffeeshops in Nederland liggen momenteel zwaar onder vuur. Met name in de grensstreken ervaart men namelijk veel overlast van blowgrage toeristen. Eigenlijk wil het CDA en ChristenUnie contingent natuurlijk gewoon het hele gedoogbeleid afschaffen, maar je moet ergens beginnen nietwaar?

Narco City?
Vlissingen beschikt over twee coffeeshops en tegenover een daarvan -direct grenzend aan het uitgaansgebied- werk ik. Met name in het zomerseizoen zie ik dus regelmatig hordes buitenlanders bij de overburen binnenstappen en tevreden grijzend weer naar buiten komen. De aanloop is dermate groot dat je zou verwachten dat Vlissingen des zomers in een regelrechte narco stad verandert. Toch heb ik dat nooit als zodanig kunnen vaststellen.

Veelgehoorde klachten in de grensstreekgemeenten spitsen zich toe op verkeersoverlast en wildplassen. Heb ik hier ook nog nooit met eigen ogen kunnen aanschouwen. In de buurt van de twee Vlissingse coffeeshops zijn namelijk zat parkeermogelijkheden en de meeste wietshoppers doen hun aankopen hier dus te voet. Om daarna waarschijnlijk door te wandelen naar boulevard of strand en daar hun rookwaar uit te testen.

Blaasproblemen?
Ook eigenlijk nog nooit eerder gehoord dat blowen op de blaas slaat. Van bier ken ik dat verschijnsel wel uit ervaring, maar dat wordt in coffeeshops niet geschonken. Wel in de vele cafés in de binnenstad, maar die veroorzaken dan ook geen overlast.

Persoonlijk prefereer ik een tevreden blowende Belg boven een brallende Brabo vol bier (van die laatste categorie ondervind ik zelf namelijk iedere zomer veel overlast). Maar daar denkt men in Bergen op Zoom en Roosendaal duidelijk anders over.

Hou het simpel
De oplossing? Geef iedere gemeente gewoon één shop voor de eigen dope heads en open voor non-locals op het plaatselijke industrieterrein een supershop met flinke parkeerfaciliteiten. En vergeet dan ook gelijk niet wat toiletblokken erbij te plaatsen!

Python lives!

Python lives!

Dat ik het tv- en filmoeuvre van Monty Python tot de tijdloze humorklassiekers reken, moge inmiddels genoegzaam bekend zijn. In ieder blog dat ik ooit gemaakt heb komt Python namelijk wel een keer aan de orde. Hier bijvoorbeeld een paar maanden geleden nog.

Dat hun humor nog steeds springlevend is bleek uit twee berichten die deze week kort na elkaar in de media opdoken.

Volgens de Amerikaanse hoogleraar William Berg is de overbekende sketch met de dode papegaai ('ELLO POLLY!!!!!) direct geïnspireerd door een mop van de Griekse schrijver Philogelos uit de vierde eeuw na Christus. Als dat niet klassiek is, dan weet ik het niet meer.

En vandaag zoemde op Internet ineens het bericht dat de MP-leden een eigen videokanaal zijn gestart op YouTube in de strijd tegen "those crap quality videos" die iedereen daar maar online kwakt. Een loffelijk streven, want men belooft "HQ videos straight from the vault".

Alle video’s op het Monty Python channel zullen gratis te bekijken zijn, maar men wil er wel wat voor terug. “We want you to click on the links, buy our movies and TV shows, and soften our pain and disgust at being ripped off all these years."

Ze blijven leuk die mannen.

De kunst van publieksbenadering

Beroepshalve word ik regelmatig geacht persberichten van het Buro Beeldende Kunst op de gemeentelijke website Vlissingen.nl te zetten. En dat is op z’n zachtst gezegd vaak geen groot genoegen.

Laat ik vooropstellen dat op de kwaliteit van het gebodene in de expositieruimte Willem 3 weinig valt af te dingen. Het toegangsbeleid is laagdrempelig (want gratis), je kunt er bijvoorbeeld tijdens je lunchpauze binnenlopen en ongehinderd ronddwalen in de fraaie ruimtes waar tweemaandelijks de meest uiteenlopende kunstdisciplines te zien zijn.

Wartaal
Maar die persberichten lijken haaks te staan op het streven de kunstdrempels te slechten. De ene keer moet een onbegrijpelijk Engelstalig gedicht dienen als publieksinfo, een andere keer stuurt men een uitvoerig brok wartaal op. Vandaag was het weer raak:

"Monochrome kleurvelden vitaliseren de geometrische beeldordening, die van elke voorstelling van de zichtbare werkelijkheid afstand schijnt te doen en binnen de tweedimensionale vlakkenafscheiding de wet van kleur en vorm volgend een opvallende kracht ontwikkelt. In dit spanningsveld tussen post-minimalisme en anthopomorfe lijnvoering verwijst de schaduw, die onderscheidenlijke zwarte vlakken opbouwt, eenmaal meer op de toch persoonlijke en contextbetrokkene, sculpturale dimensie binnen het elementaire vormvocabulaire."

Ja, gooit u het maar in mijn pet! Het lijkt verdomme wel een cabarettekst van Koot & Bie. Op de een of andere manier sprong dan ook gelijk hun typetje Memien Holboog voor mijn geestesoog.

Kan iemand mij vertellen waarom van overheidsambtenaren terecht wordt verwacht dat zij klare taal gebruiken, terwijl anderzijds kunstcollega’s nog gewoon zulk mumbo jumbo jargon mogen blijven hanteren? Toch nog een laatste restje hardnekkig ingesleten elitarisme?

Zomerse antidepressiva

Het uit Washington afkomstige DJ/producersduo Rob Garza en Eric Hilton levert onder de naam Thievery Corporation al ruim tien jaar lang een gestage stroom cd’s af. Hoofdspecialisatie: loom swingende downtempo lounge, die overal tot zijn recht komt waar chillen & relaxen hoog in het vaandel staan.

Of je nou met een coole cocktail in de hand in een hippe nachtclub staat of met een joint in je hoofd in een hangmat in Goa ligt, bij TC is het goed heupwiegen en/of knikkebollen.

Hun zelfrelativerende naam is perfect gekozen, want de twee dubheads jatten als raven uit de ruif van de pop- en wereldmuziek en mengen de ingrediënten tot een eigen amalgaam dat inmiddels uit duizenden herkenbaar is.

Muzikale globetrotters
Doorspekten de heren de beats altijd al kwistig met multi-culti invloeden (triphop, latin, jazz, bossa en reggae) en diverse gastvocalisten, hun meest recente cd ‘Radio Retaliation’ is niets minder dan een muzikale wereldreis in vijftien nummers. Daarbij worden o.a. India, Afrika, het Midden-Oosten, Latijns Amerika, Cuba en uiteraard Jamaica aangedaan.

Zonnige muziek dus, maar ditmaal overgoten met een nadrukkelijk politiek sausje, want het duo ageert tekstueel tegen oorlog, corrupte regeringen en andere mondiale ongemakken. Maar de heren doen dat zo relaxed dat je er gelukkig met dit najaarsweer niet de barricaden voor op hoeft. Protest, okee, maar dat kan ook vanuit de lounge chair met de verwarming aan.

Discover

Startpunt
‘Radio Retaliation’ is TC’s meest gevarieerde cd tot op heden, dus een perfect startpunt voor wie de groep niet kent. En wie dit album leuk vindt, kan altijd nog verder graven naar andere pareltjes op twaalf voorgangers.

Heb zelf hun zes officiële albums, vijf remixcompilaties en twee soundtracks teruggebracht tot 70 favorites, in mijn geval goed voor dik vijf uur innerlijke herfstbestrijding.

Ook zo blij met je creditcard?

Een tijdje geleden las ik ‘Cel’ van Charles den Tex, een boek waarin digitale identiteitsroof centraal staat. Ik was er maar matig enthousiast over. Het gegeven (‘Bewijs maar eens wie je bent als iemand jouw identiteit misbruikt’) was op zich prima uitgewerkt, maar het geheel bleef steken in een polder-thriller met ongeloofwaardige figuren, modieuze zijlijnen (terrorismedreiging) en een mysterieuze romance. Beetje Saskia Noort meets The Net of zoiets.

Verbijsterd
In de reportage ‘We weten alles van u’ toetste actualiteitenrubriek NOVA gisteravond de theorieën van Den Tex aan de werkelijkheid. De uitkomst? Creditcardgegevens zijn voor een prikkie (5 dollar!) te koop via Russische sites, het Openbaar Ministerie is verbijsterd & totaal niet op de hoogte van deze praktijken, terwijl banken doodleuk doen alsof hun neuzen bloeden.

Meldingsplicht
Al met al een behoorlijk verontrustende documentaire. Schokkendst van al is wel dat creditcardmaatschappijen en banken geen enkele meldingsplicht hebben over hen bekende fraudegevallen, waardoor de ware omvang van dit probleem nadrukkelijk onder de tafel wordt gehouden.

Als NOVA één ding duidelijk maakte, dan was het wel dat zo’n meldingsplicht wettelijk moet worden afgedwongen. En een voorlichtingscampagne voor online shoppend publiek én justitiële instanties lijkt ook geen overbodige luxe.

Ik maakte al uiterst spaarzaam gebruik van mijn creditcard op Internet. Dat zal na het zien van deze reportage zeker niet toenemen.

Long time comin'

Bye bye Bush!

Meer Joep Bertrams cartoons hiero.

Historisch ijkmoment

De landing van de eerste mens op de maan, de val van de Berlijnse muur, de afschaffing van de apartheid in Zuid-Afrika, de aanslagen van 9/11, het zijn slechts een paar van de grote wereldmomenten die ik tijdens mijn leven zeer bewust heb meegemaakt.

Daar kan sinds vandaag de verkiezing van de eerste zwarte president van Amerika aan worden toegevoegd. Een unicum voor een land waar vier decennia geleden in veel staten rassenscheiding nog gemeengoed was. Onbegrijpelijk & jammer dat Barack niet Hillary Clinton als running mate heeft gekozen, dan hadden de VS nu ook de eerste vrouwelijke vice-president gehad.

Obama is voor veel Amerikanen (en ook Europeanen) het vleesgeworden symbool van hoop op verandering na acht jaar Bush-ellende. Een charismatische man met een bijna messiaanse uitstraling die de wereld wil veranderen, daar loopt het –zo leert de geschiedenis- helaas vaak slecht mee af. Zeker in de USA waar de National Rifle Association (“support gun rights, vote McCain”) een politieke macht van betekenis is.

Kortom, hopen dat de euforische droom niet vroegtijdig uiteenspat.

Even Apeldoorn bellen…

Veelvuldige STER-blokken ervaar ik met name op de commerciële zenders als irritante programmakillers. Maar echt fraaie, inventief gemaakte reclamespots, daar kan ik wel een avond lang naar kijken.

Kwam dus mooi uit dat gisteren Commercials by the Sea in de Zeelandnetstudio’s te Kamperland (by the Sea?) een avondvullend programma bood van ’s werelds beste reclamefilms, met o.a. nominaties van het gezaghebbende reclamefestival van Cannes. Personal favorite: de HBO-promo ‘Surprise’.

De avond werd gekenmerkt door een zekere knulligheid. Haperende presentaties, films op groot scherm vertonen in YouTube kwaliteit? Dat verwacht je toch niet direct in het hi-tech zenuwcentrum van onze regionale Internetprovider.

Maximaal fun moment: voordat een dame van Centraal Beheer Achmea een bezienswaardige multimedia lezing gaf over 25 jaar spraakmakende commercials, verzakte plots het bovenste deel van de publiekstribune.

Briljante timing: de slogan ‘Even Apeldoorn bellen’ zit weer voor jaren geramd in ons collectief geheugen!

To blog or not

“Dus jij bent na je bibliotheek blog nu een muziek- en videoweblog begonnen?”, vroeg iemand mij laatst.

Nou, het is niet direct een bewuste keuze, maar toevallig zijn muziek en DVD’s de dingen waar ik in mijn vrije tijd veel mee bezig ben, dus dat vindt dan zijn weerslag in dit blog. De tijd zal leren wat er hier nog meer opduikt. Mijn ervaring is dat, mits je maar lang genoeg doorgaat, een blog uiteindelijk zijn eigen vorm gaat dicteren.

Waan van de dag
Hoewel ik nog steeds een onverbeterlijke nieuwsjunk ben, heb ik -in tegenstelling tot in mijn oude blogs (check Limited Productions)- geen enkele behoefte meer om de waan van de dag te becommentariëren. Actualiteiten en meningen zijn inmiddels overal te vinden op internet en waar zou ik de pretentie vandaan halen om daar nog het mijne aan toe te voegen? Opinions are like assholes; everybody’s got one, nietwaar?

Dus ook geen scherp Q-commentaar op de huidige kredietcrisis, wat toch dé gebeurtenis van 2008 is? Nee, is al weer een blasé onderwerp en die crisis duurt nog wel even voort.

En hoe zit het met leuke, gekke nieuwsfeitjes, komen die ook niet meer voor in dit prachtblog? Nou vooruit, eentje dan, maar ik ga er geen gewoonte van maken.

Verminderde geldings- & meldingsdrang dus. Ja, vroeger was ik actueler. En leuker. Maar dat weet gelukkig niemand meer...

Gloomy business

Hij lag al een poosje in de wacht tussen mijn stapeltje nog te kijken DVD’s: ‘Control’, het filmdebuut van rockfotograaf Anton Corbijn over het korte leven van Ian Curtis, zanger/frontman van de legendarische doom wave band Joy Division.

Intensiteit
Hoewel de impact van hun twee studioalbums ‘Unknown Pleasures’ (1979) en ‘Closer’ (1980) nog steeds nagalmt in de hedendaagse rock (Interpol, Editors), beluister ik ze zelden vanwege te donker & te onheilspellend. ‘Zelfmoordmuziek’ noemde ik het altijd, maar dat zal ook gekleurd zijn doordat Curtis zich op 23-jarige leeftijd verhing.

Daarom lag ‘Control’ al tijden te verstoffen. Voor de intensiteit van Joy Division moet ik namelijk echt wel op het juiste tijdstip in the right mood zijn. Op een nevelige, kille herfstavond bijvoorbeeld.

Corbijn’s fotografische carrière nam een grote vlucht nadat hij in 1979 naar Engeland emigreerde en daar de (post)punk periode vastlegde met wat later iconische rockfoto’s zouden worden. Stijlvol en niet geheel onverwacht dus dat zijn filmische eerbetoon aan de band in strak gekaderde zwartwit beelden gegoten is.

Maalstroom
‘Control’ is een in het genre ongebruikelijke film die tegelijkertijd afstandelijk & betrokken is en geen knieval maakt voor de sex drugs & rock ’n roll clichés waardoor menige biopic gedragen wordt. Corbijn zoomt vooral in op de verscheurdheid en het geestelijk isolement van Curtis die ten ondergaat in een kortstondige, maar fatale maalstroom.

Een overmoedig gesloten jeugdhuwelijk, snel vaderschap, pillencocktails tegen epilepsie, plotselinge roem & pressie, een moordend tourschema, schuldgevoel over een stiekeme verhouding en een onvermogen tot zelfrelativering. En dat alles in het grauwe Manchester van 1980. Een mens zou van minder depressief worden…

Galmverlies
En de muziek? Die vond ik beter dan vroeger, want nu grotendeels ontdaan van die galm die producer Martin Hannett er destijds aan meende te moeten toevoegen. De Joy Division tracks worden zelfs volledig gespeeld door de acteurs zelf. Waarvoor chapeau.

Conclusie: op z’n minst is ‘Control’ een integer, ingehouden portret van een raadselachtig jong talent dat vroegtijdig tenonder ging. Op z’n best toont de film wat een compromisloze, baanbrekende muziek dat talent destijds met zijn band maakte.

Maar ga ik die muziek nu weer vaker beluisteren? Nee, gezien het jaargetijde beter maar iets ‘zonnigs’ draaien.

Gemak dient den Mensch

Sinds kort browsergewijs definitief aan het overstappen van Internet Explorer naar Mozilla Firefox. En dat is een aanrader die ik iedereen van harte kan aanbevelen.

Explorer is qua internet safety zo lek als een mandje en met het stukken veiliger Firefox kun je bovendien veel meer dingen die je digitale leven nóg aangenamer maken. Kleine browseruitbreidingen, zogeheten addons, kunnen het surfgenoegen zeer versimpelen. Ter illustratie twee inmiddels onmisbare addons: Foxmarks en Lastpass.

Terug naar één wachtwoord
Na installatie van Foxmarks is het mogelijk je Favorieten tussen meerdere pc’s te synchroniseren en automatisch synchroon te houden. Lastpass is zo mogelijk nog handiger: het versleutelt de op je computer ingevoerde wachtwoorden, versleutelt ze en zet ze op een beveiligde server die je met 1 master password kunt benaderen.

Door de combinatie van Foxmarks en Lastpass lopen nu mijn Favorieten en ingevoerde wachtwoorden op mijn werkcomputer en mijn thuispc’s volledig synchroon. Al mijn verschillende accounts openen nu overal automatisch zonder dat ik een lijstje moet raadplegen of -bij gebrek daaraan- steeds mijn hoofd moet breken over welke login naam/wachtwoordcombinatie ik ooit heb ingevoerd.

Het is even een klein beetje voorbereidend werk, maar die diepte-investering verdient zich qua tijd snel terug!

(Met dank aan blogcollega en Firefox onderzoekster Bea)

Herfstpoëzie (2)

Voor Gerard Reve

De dag doet mij de dampen aan,
maar 's avonds met de lampen aan
maakt Koning Alcohols bewind,
dat ik het niet zo erg meer vind.

(Jan Boerstoel uit 'Drinken doet een beetje zeer')

Nieuw: de Q-Jukebox

Recent ontdekt: de Deezer muzieksite. Soort LastFM en je kunt er natuurlijk weer van alles mee: profiel aanmaken, muziek delen, radiostations beluisteren, muzikaal verwante ‘vrienden’ uitnodigen en nog veel meer. Ga ik allemaal niet doen.

Deezer heeft een groot voordeel boven Last FM. Kun je bij de laatste slechts 30 seconden van een nummer beluisteren, bij Deezer zijn alle tracks volledig beluisterbaar. Ook mooi: de mogelijkheid om onbeperkt (?) eigen MP’s te uploaden, daarvan een playlistje te maken en die dan in een compact Flash playertje afspeelbaar in je blog te presenteren. En dat laatste zocht ik nou precies.

Daarom met ingang van heden in de rechterbalk met onregelmatige regelmaat presentaties van leuke muziekjes die frequent in Huize Q draaien.

Verzoeknummers worden welwillend in overweging genomen.

Hersenscheten & multitasking

Toeval bestaat niet. Ben je net aan een nieuw weblog begonnen en dan staat er in je eigen regionale krant een groot artikel onder de fraaie kop ‘Iedere hersenscheet op het internet’.

Daarin zet de Provinciale Zeeuwse Courants zoveel jaar na de eerste grote blog hausse nog eens ten overvloede de verschillende soorten weblogs op een rijtje: van lifelog tot linkdump, van shocklog tot reisblog.

Passie en vasthoudendheid
Essentie van het artikel is dat bijna niemand die enthousiast aan een weblog begint dat op de lange termijn volhoudt. “Passie en vasthoudendheid” zijn volgens een van de geciteerde experts de sleutelwoorden voor een lang blogleven. Mag ik daar uit eigen ervaring ook de niet onbelangrijke factor Tijd aan toevoegen?

Want zelfs al zou ik het ambiëren om van iedere brain fart een blog postje te maken, ik zou er niet aan toekomen. Ik heb namelijk ook nog wel andere dingen te doen.

Modern multitasken
Zoals daar o.a. zijn: het labellen & ordenen van mijn immer uitdijende muziekcollectie, het scannen & retoucheren van oude jeugdfoto’s t.b.v. mijn Flickrsite, het ontdekken van de zojuist geinstalleerde Adobe Master Collection CS3 (de multimediale Doos van Pandora), het oplossen van ettelijke cryptogrammen en het bekijken & beluisteren van een niet onaanzienlijke stapel nieuwe DVD’s en CD’s. En dan wil ik ook op z’n tijd nog wel eens een boek lezen.
Niet zo verwonderlijk dat door al dit multitasken mijn hersenprocessor soms oververhit raakt.

O ja, er moet ook nodig nog gesnoeid worden om ons tuintje winterklaar te maken. Bovendien moet ik nu ook snel eens gaan onderzoeken of we in februari nog op wintervakantie gaan, en waar naar toe – Goa of Sri Lanka? Het liefst zou ik eigenlijk onder mijn dekbed kruipen om er na een winterslaap van een half jaar in de lente weer onder vandaan te herrijzen.

Nee, verwacht hier dus vooral geen overvloed aan nodeloze hersenscheten. Af & toe een blogpoepje, als ik er tijd voor heb…

Huishoudelijke mededeling

Het zal oplettende lezertjes niet ontgaan zijn: Son of Q-Blog is sinds kort aan het experimenteren met afspeelbare muziekjes. Wie Quicktime op de pc geïnstalleerd heeft staan, komt onder sommige blogpostjes een mini-spelertje tegen waarmee een MP3-tje kan worden beluisterd.

De MP3tjes in kwestie worden opgehaald vanaf een andere server, dus het kan soms even duren voordat ze afspeelbaar zijn. Hangt van de Internetverbinding af. Neem ondertussen gewoon de tijd om het bijbehorende tekstje te lezen en klik daarna pas op play.

Hoe meer muziekjes ik op dit blog plaats, hoe trager het door het ophalen van de MP3tjes zal worden. Betekent dus dat ik daar selectief mee om moet gaan en dat ik in de toekomst sommige wellicht weer zal verwijderen.

In de tussentijd veel luisterplezier gewenscht!

Mashen & Mixen

Begin deze week was de slotmanifestatie van 23 Dingen, de bibliotheektraining rond Web 2.0 waaraan ik (en vele collega’s met mij) sinds april hebben deelgenomen. Eén van de inmiddels meest ingeburgerde Web 2.0 ontwikkelingen bleef echter buiten de picture: mashups.

Combi info
Mashups zijn internetapplicaties die nieuwe informatie genereren door gegevens van minstens twee externe internetbronnen aan elkaar te koppelen. Goed voorbeeld is de combinatie van data uit de geografische kaartendienst Google Maps met gegevens uit allerlei mogelijke andere databases zoals bijvoorbeeld politierapporten of huizenadvertenties.
Zo kun je bijvoorbeeld ook letterlijk in kaart brengen welke Nederlandse bibliotheken inmiddels met 23 Dingen bezig zijn of waren.

Muzikale mashups
Ik kende de term mashup al eerder in een andere context. Toen ik in 2001 voor het eerst begon te bloggen, ontdekte ik tijdens mijn grote ontdekkingsreis op het Internet het toen nog prille fenomeen muziekmashups, tegenwoordig ook wel aangeduid als ‘bastard pop’.
En dat werkte destijds al en nu nog steeds volgens hetzelfde principe: het over elkaar heen leggen van in dit geval twee (of meer) songs, zodat iets totaal nieuws ontstaat. Want de Engelse term ‘mash’ betekent niets meer dan ‘mengen’ of zo u wilt ‘door elkaar klutsen’.

Luister hieronder naar Party Ben’s ‘Every car you chase’ door The Snow Police, de perfecte samensmelting van Snow Patrol’s ‘Chasing cars’ en ‘Every breath you take’ van The Police.


Een van de pioniers in die sector was Engelsman Mark Vidler die zijn mashup van Blondie’s ‘Rapture’ met ‘Riders on the storm’ van The Doors later zelfs bekroond zag als officiële single release ter gelegenheid van een Best of Blondie cd.

Van underground naar mainstream
Wat zes-zeven jaar geleden nog een ondergronds muziekgebeuren was, is inmiddels een mainstream verschijnsel geworden, zeker toen het door MTV bovengronds werd gehaald. Er is inmiddels een stortvloed aan mashup blogs, podcasts en ook video mashups verschenen. En in sommige steden vinden regelmatig club nights plaats waar DJ’s hun mashes live voor het publiek mixen.

Toch hebben door voor de hand liggende juridische zaken als muziekrechten nog maar heel weinig mashups officieel het licht gezien. Het merendeel is nog steeds uitsluitend in de schemerzone van Internet te vinden. Hier bijvoorbeeld en hiero. Met een beetje googelen (download mp3 mashup) zijn er zat MP’s te vinden die een leuke aanvulling kunnen zijn op je reguliere muziekcollectie.

I love Juno

Ik beken: ik val sinds kort op 16-jarige meisjes.

Voordat ik als oudere man de zedenpolitie op m’n dak krijg, wil ik dit graag even nader nuanceren. Eigenlijk klopt de meervoudsvorm al niet, want ik val maar op één meisje uit die leeftijdscategorie: de Amerikaanse scholiere Juno, in de gelijknamige filmhit trefzeker & naturel neergezet door het -overigens 20-jarige- filmtalent Ellen Page.

Vlekkeloos
‘Juno’ (recensie & trailer hiero) is een even charmante als hilarische highschool comedy over een tienermeisje dat ongepland zwanger wordt, voorzien van een uitstekend script, een vlekkeloze cast en een sympathieke soundtrack.

Ellen Page als Juno is cute rebels, op een onvolwassen manier volwassen, down to earth, eigenzinnig en behept met een aanstekelijk gevoel voor humor.

Tegendraads & levensecht
Wat net zo makkelijk zou kunnen uitdraaien op een belegen tienerkomedie met moralistisch einde wordt onder regie van Jason Reitman (wiens debuut 'Thank You For Smoking' ook al prettig tegendraads was) een warme kijkervaring vol verrassingen en levensechte personages.

Het bekt allemaal even lekker, de one-liners vliegen je rond de oren, de levenslust spat er vanaf en nergens gaat de film over de top.

‘Juno’ is de ultieme good time movie, en als ze zo gemaakt worden is daar niets op tegen.

Evolutie in sneltreinvaart

Door drukte kwam ik er even niet echt aan toe, maar eindelijk heb ik het uit: het verpletterende boek ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’ van Dimitri Verhulst.

Een razende vertelling –zonder plot, zonder hoofdpersonages, zonder namen of jaartallen- over de wordingsgeschiedenis van de mensheid, waar de research tussen de regels doordruipt.

Verwacht geen Geert Mak, maar eerder een soort Céline meets Kerouac in België. Donker & vol vaart dus, met prachtig beeldend en nadrukkelijk Vlaams taalgebruik, regelmatig verluchtigd met cynische humor.

Boek wat je eigenlijk in 1 ruk moet uitlezen met een amfetaminepil in je systeem. Nog beter: uitgeven als luisterboek, voorgelezen door de schrijver zelf. Maar dat mag ook Jan Decleir zijn.

Verplichte kost in deze duistere tijden!

---------------------------------------------
Update
In bovenstaand postje nog maar koud de wens uitgesproken dat dit als luisterboek dient te verschijnen en ik kom ‘m als zodanig tegen in de betere boekhandel. Natuurlijk gelijk aangeschaft. Vijf cd’s met dik vijf uur luistergenoegen voor nog geen 19 euri.
Gingen al mijn wensen maar zo snel in vervulling…

Vleeskaart

Tegenwoordig kunnen gortdroge onderzoeksdata ook à la web 2.0 gepresenteerd worden.

Twee Amerikaanse kunstenaars, gespecialiseerd in ‘data visualisering’, onderzochten welke menselijke lichaamsdelen per muziekstijl het meest bezongen worden. Het nut ervan ontgaat me, maar het is wel een geinige manier van presenteren. In ieder geval wordt je niet verveeld met saaie staaf- of taartpuntdiagrammen.

Het muziekgenre Country komt -niet echt verrassend- nog het zedigst uit de bus. Het wekt natuurlijk ook geen verwondering dat de maddefokkers van de Hiphop het hoogst scoren in de onderste lichaamsregionen.

Nedervleesjes
Wie doet er trouwens eens een dergelijk vleesonderzoek in de geschiedenis van de 50-jarige Nederpop?
Son of Q-Blog geeft alvast een voorzetje: De Neus (Herman van Veen), Als het gras twee kontjes hoog is (Hydra), Je loopt je l*l achterna (Doe Maar), Met je poes in de Playboy (Luie Hond), Bloedend Hart (De Dijk), Poep in je hoofd (De Raggende Manne), Twee reebruine ogen (De Selvera’s) en K*marokkanen (Raymzter).

Iemand nog aanvullingen? Gebruik het reactieknoppie.

Terug uit het klooster

Zoals nog in mijn vorige blog aangekondigd, togen wij gisteren naar het voormalige klooster De Roepaen bij Milsbeek voor het concert van Firewater.

Het weer viel tegen (grijze herfstdeken), net als de publieksopkomst (30 man). Toch maakte het concert alles goed. De zes man sterke band speelde in een intiem vestzaktheatertje een gedreven & swingende set met naast zanger Tod E glansrollen voor een scheurende trombonist en een Pakistaanse trommelaar die opzwepende bhangra ritmes van het podiumpje liet rollen.

Het had iets van een privéhuis kamerconcert. Zaterdagavond swingden wij nog in de huiskamer van Huize Q op hun muziek, nu stonden ze in wat ooit de keuken van het klooster was live voor onze neuzen. Gogo girl Marianne greep haar kans en danste opnieuw de planken uit de vloer.

Iedereen die er niet was, heeft iets heel leuks & bijzonders gemist.

Heren op leeftijd

Dik 27 jaar naar hun baanbrekende sampleklassieker ‘My Life in the Bush of Ghosts’ doken electropionier/geluidsmagiër Brian Eno en ex-Talking Headszanger & -frontman David Byrne weer eens de studio in. Nou ja, dat laatste is een beetje figuurlijk gesproken, want het merendeel van de songs kwam heel modern tot stand door ideeën via Internet uit te wisselen.

Sferische combi
Het resultaat heet ‘Everything that happens, will happen today’, en zo is ‘t maar net. Twee mannen op leeftijd leveren weer iets onverwacht moois af, wat in geen andere combi zo zou kunnen klinken & waar menig young artist een bescheiden moord voor zou doen.
Byrne zingt met zijn onmiskenbare stem over de melodieën van Eno die er ook soms spaarzaam, soms nadrukkelijker zijn handelsmerk ‘atmospherics’ overheen legt.

Songs met kop en staart
Verwacht dus geen Bush of Ghosts no. 2; dit is bijna 180 graden anders dan de hectische sfeerexperimenten uit 1981, door Byrne ooit tongue in cheek omschreven als ‘electronic gospel’. Ditmaal staat de klassieke songstructuur centraal in liedjes met een kop, een staart en een refrein. En die songs klinken alleszins toegankelijk, vaak luchtig, soms licht-melancholisch en altijd voorzien van spoortjes uit het rijke verleden van beide heren.

Slechts één jammerpuntje: Eno had best vaker harmony mogen zingen, want dat hij z’n stem op schitterende manier met een andere kan combineren bewees hij eerder in 1990 met een gelijksoortig duoproject ‘Wrong Way Up’ met John Cale.

Die laatste ga ik ook maar weer eens draaien. En dan doe ik er als toetje mijn eigen best of Talking Heads achteraan.

Ik ben mijn eigen radiostation.