De comeback van een oudere jongere

Sinds een paar jaar kennen we door Saskia Noort & co de nieuwe literaire subclassificatie ‘chiklit’. Altijd een beetje scabreus vinden klinken, die term. Ook altijd gedacht dat aan het andere eind van het literaire spectrum dan de mannelijke variant ‘dicklit’ moest bestaan. Is natuurlijk ook zo. Denk bijvoorbeeld aan Nick Hornby wiens ‘High Fidelity’ bol stond van de muziekcitaten en filosofietjes van oudere jongeren.

‘High Fidelity’ zal ongetwijfeld ook voorkomen in de boekenkast van Jerry Goossens. De Utrechtse schrijver levert met ‘Vreeland’ een oerhollandse satire af over de entertainmentindustrie, de media en BN-ers. Zeg maar een poldervariant van Hornby.

Hoofdpersonage is Brendan Thomas Vreeland, kind van beatnik-ouders, die in 1984 een dijk van een hit had met zijn nummer ‘Leap of Faith’. Bijna 25 jaar later is B.T. een uitdijende, cynische veertiger die zich nog steeds financieel kan bedruipen van de royalties die zijn one hit wonder ook na al die jaren oplevert. Maar Vreeland droomt van een comeback.

Housemix
Die media-comeback dient zich onverwachts aan wanneer B.T. tot zijn eigen stomme verbazing een relatie krijgt met Meike, het heetste soapsterretje van het moment. Zij had als kind haar kamertje vol hangen met posters van Vreeland en ziet nu een meisjesdroom in vervulling gaan. Als B.T.’s pragmatische manager de kans van het moment grijpt en een housemix van ‘Leap of Faith’ uitbrengt, staat de voormalige nederrocker ineens weer volop in de schijnwerpers.

Wraak
Dan blijkt plots B.T.’s neefje Victor, die als hulpverlener in Afghanistan werkte, bij een roofoverval gedood. Zijn oudere zus Moira eist wraak voor de moord op haar zoon en dwingt Vreeland gebruik te maken van een gruwelijk aanbod. De executie van de twee moordenaars moet namelijk volgens de Talibanrechtbank voltrokken worden door een mannelijk familielid van het slachtoffer. En dat is natuurlijk weer gefundenes Fressen voor de nationale en internationale media…

Zoekplaatje
De mooiste & leukste passages van het boek zijn te vinden in de rake flashbacks naar de jeugdjaren die Brendan Thomas met Moira doorbracht op de hippieboerderij van hun ouders.
Verder zijn er grappig-snedige beschrijvingen van het hedendaagse muziekmilieu, talkshows en leeghoofdige Bekende Nederlanders (leuk zoekplaatje: wie is wie?). Smullen!

Over de kop
Helaas gaat ‘Vreeland’ aan het eind nogal over de kop. De executie in het een voetbalstadion van Kaboel mondt uit in een volksfeest waar het aanwezige publiek massaal ‘Leap of faith’ zingt. Als het meegereisde soapsterretje dan ook nog verkiest in Afghanistan te blijven, omdat de anonimiteit van de boerka haar wel bevalt, dan weet je: dit zijn een paar metaforen te ver.

Ook het onverwachte ‘happy end’, dat ‘De vliegeraar van Kabul’ in herinnering roept, doet afbreuk aan een overigens zeer lezenswaardig, snel geschreven en lekker weghapbaar boek, voor én over ouder wordende jongens.

Eindoordeel: een 8-minnetje. En een dikke 9 voor de bijgeleverde cd met speciaal gecomponeerde soundtrack.

Muziekklassiekers in de blender

Ik ben gek op lijstjes, vooral als ze over muziek gaan, dus ook het jaarlijkse Top 2000 gebeuren mag zich in mijn belangstelling verheugen. Hoewel ik ook de eerste ben om dergelijke publieksranglijstjes weer snel te relativeren.

Zelf kan ik nog wel een zwik klassieke popsongs aller tijden ophoesten, maar ik zou de grootste moeite hebben om die dan vervolgens in een rangvolgorde te zetten.

OK, op nr. 1 staat voor mij onbetwist ‘God only knows’ van The Beach Boys, op de voet gevolgd door ‘Penny Lane / Strawberry Fields’ van The Beatles. Destijds uitgebracht als double A-sided single, dus ja dat telt.

Maar daarna wordt het moeilijk. ‘Unchained Melody’ van The Righteous Brothers moet er zeker bij, net als ‘Waterloo Sunset’ van The Kinks en ook ‘Fight for your right to party’ van The Beastie Boys. Ik doe verder geen moeite meer; er zijn inmiddels ontelbare klassiekers in al net zo ontelbare submuziekgenres.

Appels & peren
En dat is ook precies het probleem met de Top 2000 Allertijden: een criterium wordt niet gedefinieerd en er worden appels en peren in de blender gegooid. Want let’s face it: Boudewijn de Groot met ‘Avond’ op 3 en de Amazing Stroopwafels op 29, ver verheven boven ‘God only knows’ (nr. 59) en ‘Penny Lane’ (nr. 424) - zo’n lijst neemt toch geen enkele echte muziekliefhebber serieus?
Zeker als er bovendien geen spoor te bekennen is van Sandy Denny, die met ‘Who knows where the time goes’ een van de mooiste nummers allertijden schreef.

Toekomstschrikbeeld
Een Frans Bauer staat weliswaar nu nog maar op 710, maar dat is toch nog altijd 33 punten hoger dan het schandalig laag geklasseerde ‘I heard it through the grapevine’ van Marvin Gaye, om maar eens een echte klassieker te noemen.
Je houd je hart vast voor de komende jaren. Als op termijn de K3-generatie ook mee gaat stemmen, staat dan 'Blub, ik ben een vis!' ruim boven ‘One’ van U2, om maar eens een ridicuul schrikbeeld te noemen?

Het zal overigens de komende dagen mijn kijkgenoegen bij het programma van Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis beslist niet in de weg staan. Dat behoort inmiddels tot de ingewortelde eindejaarsfolklore, ook in Huize Q.

Dat duo zou ik het samenstellen van een Alternatieve Top 100 met echte classics wel toevertrouwen. Tv-idee voor 2009?

At last, de CD van het jaar?

Sommige platenlabels moet je in de gaten blijven houden. 4AD bijvoorbeeld, gespecialiseerd in vooral atmosferische muziek, heeft sinds 1980 onaards mooie dingen uitgebracht van o.a. Dead Can Dance, Cocteau Twins, Le Mystère Des Voix Bulgares en This Mortal Coil. Twee van hun meest recente acts –TV On The Radio en Bon Iver- prijken zelfs op respectievelijk nr. 1 en 8 in OOR Top Tien van 2008.

Daar kan er wat mij betreft last minute nog eentje aan toegevoegd worden, want al snuffelend in de 4AD-catalogus ontdekte ik bij toeval de cd ‘Fordlandia’ van de IJslandse componist Jóhann Jóhannsson.

De 40-jarige Jóhannsson is een veelzijdig baasje: hij schrijft muziek voor zowel theater, dans als film en brengt ook regelmatig cd’s van soloprojecten uit. Zijn vorige maand verschenen vijfde cd is een suite voor 60-koppig strijkorkest, piano, orgel, vrouwenkoor, percussie en elektronica. Klinkt intrigerend? Dat is het ook.

Verstilling & drama
Johansson combineert in ‘Fordlandia’ het mooiste van Michael Nyman, Arvo Pärt en Craig Armstrong tot een eigen muziekidioom. Klinkt nu eens als een intieme, dan weer majestueus meeslepende soundtrack voor een onbestaande film met dromerige en melancholieke ondertoon. In de zich langzaam ontwikkelende, melodieuze sfeerschilderijen vindt de componist de perfecte balans tussen (neo)klassiek en elektronica, waarbij verstilling, drama en dynamiek hand in hand gaan. Horen is geloven, dit laat zich nauwelijks met woorden beschrijven, zo mooi.

Nadat ik ‘Fordlandia’ had gedownload & beluisterd, heb ik deze betoverend mooie herfst/winter-cd gelijk besteld. Want zulke prachtmuziek dient nu eenmaal in volle glorie beluisterd te worden en niet in inferieur MP3-formaat.

Ieder heeft zo zijn dromen. Eén van de mijne is ooit IJsland te bezoeken en daar dan hopelijk het noorderlicht te zien. Als dat er ooit van komt, dan wil ik deze cd op mijn koptelefoon horen ter verheviging van mijn schoonheidsbeleving.

PS
Leuk online kerstcadeau: gezipte gratis 4AD labelpromo is hier te downloaden.

Waar doen we het voor?

Afgelopen jaar volgde ik samen met mijn bibliotheekcollega’s de training 23 Dingen. Doel was vertrouwd te raken met de belangrijkste Web 2.0 ontwikkelingen (RSS, Netvibes, Flickr e.d.) en ons publiek te laten delen in onze nieuw verworven kennis.

Inmiddels wordt er zelfs al druk gebabbeld over Web 3.0, maar blijkt uit recent Nederlands onderzoek dat het grote publiek nog vooral bezig is met de traditionele toepassingen van Web 1.0.

Vraagtekens
Behoorlijk ontmoedigend nieuws, maar ik sta er niet echt van te kijken sinds ik in de eigen vrienden- en kennissenkring voorzichtig probeerde duidelijk te maken waar ik op mijn werk mee bezig was en ben. Mijn ongewenste en onterechte status als computer nerd groeide zienderogen, maar tegelijk zag ik enorme vraagtekens in de ogen van mijn welwillende toehoorders.

Natuurlijk moeten we de bibliotheek verder ontwikkelen als digitaal kenniscentrum, maar hoe overtuigen we onze clientèle van het nut & het gemak van nieuwe internettoepassingen? Kortom, kun je mensen tegen hun zin in gelukkig maken?

Ik ben er nog niet uit. Maar er komt weer een heel nieuw jaar aan waarin we daarover kunnen brainstormen, vergaderen en filosoferen.

Een goed begin

’t Zal weer geen waar wezen: heb ik mezelf uit de naad gewerkt om een kerstreces van twee weken mogelijk te maken, start ik mijn eerste vrije dag snotterig en gammel-grieperig. Ook mevrouw Q verliet voortijdig haar werk om bleek & misselijk de echtelijke sponde te betrekken. Zelfs mijn computer vertoont onverwachte kuren...

Mijn to-do-list voor de komende periode: ontstressen, uitslapen, geestelijk & lichamelijk bijtanken, de nodige cryptogrammen oplossen, stapeltje boeken lezen, de overkill aan gedownloade muziekjes beluisteren & ordenen, mogelijkheden van Bali-vakantie onderzoeken, bijkletsen met vrienden en wellicht is er ook nog tijd voor af & toe een blogpostje.

Als ik dit zo teruglees, krijg ik het nog behoorlijk druk. Kan ik nog een weekje extra bijboeken?

Taalkundige pijngrens

De 19e editie van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal werd dit jaar voor het eerst gemaakt door een Vlaamse auteur, Kristien Hemmerechts. En dat hebben we geweten!

De tekst, doorspekt met oud-Hollandsche en uit het Frans afkomstige woorden, bleek een ware gruwel. Met name de vele woorden van katholieke oorsprong (ecclesiastisch, eau des carmes, eschatologisch, schapuliermedaille) leverden ook in Huize Q de nodige verzuchtingen & spelfouten op.

Op zoek naar logica
Meer dan ooit zochten wij (en de deelnemers met ons) naar de logica achter de laatste spellingsregels uit 2005. Wel of niet aan elkaar geschreven, met of zonder verbindingsstreepje, met hoofdletter of toch niet? Te vaak moest de jury haar toevlucht nemen tot het argument ‘Zo staat het in de Dikke Van Dale’. Wat dat betreft onderschrijf ik voor 100% het commentaar in Volkskrantblog en maakte ik precies dezelfde daarin genoemde fouten.

Vermoed trouwens dat ik in dit blogpostje ook weer de nodige spelfouten heb gemaakt. Maar gelukkig leest toch bijna niemand dit, so who cares? O ja, mevrouw Q was als mede-taalliefhebber zelfs danig aangeslagen door dit dictee. Een telefonische hulplijn was wel zo handig geweest.

PS
Mag ik hier licht off-topic nog aan toevoegen dat het van de gekke is dat Van Dale nog steeds niet in zijn totaliteit gratis online staat?

Bush, the Final Days

Tijdens een bezoek aan Bagdad kreeg Sjors Dobbeljoe deze week als afscheidscadeau twee schoenen naar z’n hoofd geslingerd door een woedende Iraakse journalist. Helaas miste het schoeisel rakelings doel (great reflexes George!), maar het gebeuren leverde al snel een stoot fijne staaltjes internethuisvlijt op. Plus op de valreep van 2008 ook nog een nieuw woord: ’haatschoen’.

De nasleep
De journalist in kwestie is inmiddels door een Libische liefdadigheidsorganisatie onderscheiden voor heldenmoed, virtueel schoenengooien is momenteel de grote hit op internet en het Iraakse schoenmerk Alaa Hadda beleeft booming orders.

Profetisch beeld

Voor zover ik weet, is er tussen alle eindejaarsstemrondes geen verkiezing van de Cartoon van 2008. Bovenstaand plaatje zou daarvoor wat mij betreft zeker in aanmerking komen.

Verscheen al in januari en heeft 11 maanden na dato helaas nog nix aan actualiteitswaarde ingeboet.

Muziek van het Jaar

De tien beste albums van 2008 volgens de kenners van OOR:

1. TV On The Radio – Dear Science
2. Fleet Foxes – Fleet Foxes
3. Vampire Weekend – Vampire Weekend
4. MGMT – Oracular Spectacular
5. Portishead – Third
6. Elbow – The Seldom Seen Kid
7. The Last Shadow Puppets – The Age Of The Understatement
8. Bon Iver - For Emma, Forever Ago
9. Santogold – Santogold
10. Voicst – A Tale Of Two Devils

Vaak kan ik mezelf niet meer herkennen in de jaarlijkse eindlijst. Dat valt dit jaar erg mee: de nummers 2, 3, 4, 6, 8 en 9 behoren ook tot mijn favorieten van 2008. Met name 2, 3 en 8 kan ik persoonlijk van harte aanbevelen. En ook 6 is een groeiplaat met heel mooie momenten.

TV On The Radio kende ik nog niet, maar ben ik terwijl ik dit blogpostje tik aan het binnenhalen. Wat ik er tussen de bedrijven door van hoor, kan me zeker bekoren. Last minute ontdekking dus.

Ik mis nog wel: Firewater (The Golden Hour), Bob Dylan (Bootleg Series vol. 8), Beck (Modern Guilt), Arcade Fire (Neon Bible), Dunkelbunt (Morgenlandfahrt), Gare du Nord (Sex ‘n’ Jazz).

PS
Beste muziekfilm-DVD: I’m not there.

Alles voor het goede doel

Nieuwsberichtje in de categorie ‘Dit verzin je toch niet’: via Internet kun je bieden op het recht om een man met een vis in het gezicht te slaan. Het slaginstrument betreft een zalm van zo'n zeven kilo.

Lijdend voorwerp van deze bijzondere actie wordt de directeur van Sweemo.com, een online marktplaats waar gebruikers zelf veilingen kunnen starten van de meest uiteenlopende zaken.

Het bod staat momenteel op dik 250 euro. Het met de veiling opgehaalde geld gaat naar een goed doel.

De winnaar mag de Sweemo-directeur op 17 december op het Londense Trafalgar Square met de vis in het gezicht slaan. Voor gratis transport wordt gezorgd, dus aardige tip voor wie zijn dagje kersthoppen in Londen nog met iets leuks wil combineren.

Ik verwacht op 18 december de eerste filmpjes op YouTube. Tot die tijd zullen we het moeten doen met bovenstaande clip van Monty Python (ja, zij weer) die het fish slapping fenomeen 40 jaar geleden al bedachten.

Smirten & swaffelen

Het is weer december, dus lijstjestijd. De beste cd, het Tv-moment van het jaar, de Persoon van het Jaar (Elvis Presley op 1?), de Gouden Loeki, de Politicus van het Jaar, er kan weer op van alles en nog wat gestemd worden.

Tot 15 december heb je nog de tijd om je stem uit te brengen op het Woord van het Jaar. Op de nominatie staan: ‘bankendomino’, ‘duyvendakken’, ‘gastroseksueel’, ‘horroropa’, ‘hufterindex’, ‘slaaprijden’, ‘smirten’, ‘swaffelen’, ‘wiiën’ en ‘zweef-tv’.

Los van het feit dat ik sommige woorden niet eens kende (nog nooit in mijn leven geswaffeld bijvoorbeeld), voorspel ik dat het merendeel in 2009 weer al vergeten zal zijn. Hoe vaak bezigt de gemiddelde Nederlander tenslotte nog het Woord van 2007, 'bokitoproof'?
Het in 2002 in Blog Land genomineerde woord 'beurtbalkje' gebruik ik voor de grap nog wel eens bij de AH-kassa. Blijkt trouwens sinds 2005 officieel in de Dikke Van Dale te staan. Maar dit terzijde.

Leuker dan die tijdelijke oudejaarsfolklore is de vasthoudendheid waarmee ene meneer (of mevrouw) Hoeksema al sinds 2001 een Woord van de Week online zet, grotendeels geput uit de vaderlandse kranten. Dat levert taalpareltjes op als ‘wokhond’, ‘Mozzarellafluisteraar’, ‘boevrouw’, ‘roeptoeter’ en ‘doorbijtmuziek’.

Meneer/mevrouw Hoeksema mag wat mij betreft worden uitgeroepen tot Persoon van het Jaar. Na Obama natuurlijk.

Pedo plaatjes?

We blijven nog even in de sector cover art.

In Groot-Britannië blijkt het niet meer mogelijk om de Wikipedia-pagina van een album van de Duitse rockers The Scorpions te bekijken.

Op de hoes van hun LP ‘Virgin Killer’ uit 1976 is een minderjarig meisje te zien dat naakt op de grond zit. Bij de Internet Watch Foundation waren binnengekomen over de foto, waarna besloten werd de pagina op de zwarte lijst te plaatsen.

Vreemd natuurlijk dat de rest van de wereld die afbeelding nog wel kan zien. Nog vreemder dat daar pas 30 jaar na dato zo’n ophef over ontstaat. Heb de hoes ooit gewoon tussen de platencollectie van een jeugdvriend zien staan en er waren in de seventies -het tijdperk dat alles moest kunnen- nog wel meer blote albumcovers op het randje. Blind Faith bijvoorbeeld of Led Zeppelin’s ‘Houses of the Holy’ (in 1974 nog genomineerd voor een Grammy Award in de category Best Album Package).

Behoeft geen betoog dat dergelijke hoezen in het huidige tijdsgewricht niet meer gemaakt zouden worden. Maar om met terugwerkende kracht de geschiedenis te censureren, gaat mijns inziens te ver. Het eind is bovendien zoek, want wat moeten we dan –om een recenter voorbeeld te noemen- met Nirvana’s ‘Nevermind’? Komt dat jochie ook op de black list?

Nog meer controversiële hoezen hiero.

Update:
koud een paar uur nadat ik bovenstaand blogpostje online had gezet, heeft de Internet Watch Foundation haar beslissing teruggedraaid. Goh, wist niet dat ik zoveel invloed had :-)

Heerlijke wansmaak

Van cover albums naar album covers is maar een klein stapje.

De 100 ergste platenhoezen aller tijden op een rijtje. Klik & huiver.

Re-make/Re-model

Een deel van mijn niet onaanzienlijke muziekcollectie staat als MP3tjes geparkeerd op mijn computer en die digitale verzameling omvat nu zo’n dikke 11.000 tracks. Als ik een maand op vakantie zou gaan en bij vertrek mijn jukebox start met ABBA, dan kan ik bij thuiskomst nog net de paar laatste nummers van ZZ Top horen spelen.

Een paar van mijn digitale mappen springen er qua vulling tussenuit: Wereldmuziek, Mixes & Mashups, Ambient & Lounge en Beatles. Omdat ik van de laatste groep inmiddels ook op bootleggebied alles wel verzameld had, begon ik ooit te zoeken naar covers van Beatles songs en die deelcollectie beslaat ook al weer vele honderden nummers.

Traditie
Later verruimde mijn zoektocht zich naar covers van klassieke popsongs in het algemeen en die muzikale submap is nog steeds groeiende. Geen wonder, want het ‘coveren’ kent een lange traditie in de muziekgeschiedenis. Beroemd vroeg voorbeeld: ‘Blue Suede Shoes’, oorspronkelijk uitgebracht door Carl Perkins, maar Presley’s versie bepaalde er de beginjaren van de rock & roll mee.
Sommige rock acts brachten/brengen zelfs hele lp’s/cd’s uit met andermans werk (Bowie deed het bijvoorbeeld met ‘Pinups’, Lennon met ‘Rock & Roll’, The Band met ‘Moondog Matinee’).

Reggaesausje
Ook leuk: tribute-albums, geheel gewijd aan één bepaalde artiest of band. Of nog gekker: hele albums die door bands in een nieuw jasje gestoken worden, met als mooiste voorbeeld The Easy Star All-Stars. Deze New Yorkse band nam in 2003 en 2006 twee klassiekers uit de popgeschiedenis onderhanden: ‘Dark Side of the Moon’ en ‘OK Computer’, dompelde ze in een effectief reggaesausje en bracht ze uit als ‘Dub Side of the Moon’ en ‘Radiodread’.

Het zijn slechts enkele voorbeelden, want de lijst is eindeloos.

Eigen draai
Maar wat maakt nu iets tot een goeie cover? Klakkeloos naspelen is natuurlijk niet genoeg, er moet wel iets van een eigen draai of visie aan het oorspronkelijke nummer worden toegevoegd.
Wat al snel werkt is het tempo omdraaien: langzame nummers snel spelen en vice versa. Eén van de beroemdste voorbeelden blijft natuurlijk Jimi Hendrix die Dylan’s akoestische ‘All along the watchtower’ omwerkte tot een gierende powertrack en zo een compleet nieuwe song creëerde, die het origineel zelfs overtrof.

Het is slechts het topje van een muzikale ijsberg. Ik blijf verder zoeken!

Terug naar Reetverdegem

Het Vlaamse gat Reetverdegem nabij Aalst vormt het decor waartegen Dimitri Verhulst zijn roman ‘De helaasheid der dingen’ laat afspelen. En dat is niet toevallig, want Verhulst bracht er zijn kinderjaren door in een milieu dat nauwelijks kon doen vermoeden dat het ooit een schrijver zou voortbrengen, laat staan een schrijver van formaat.

Tokkies op het vlakke land
‘De helaasheid der dingen’ is dan ook een autobiografische kroniek, een afrekening met een jeugd in een barakkendorp, omringd door een naaste familie van zuipschuiten, armoedzaaiers en nietsnutten. De vader en zijn drie broers wonen noodgedwongen in bij oma Maria, die niet eens meer opendoet wanneer de politie of de deurwaarder voor de zoveelste keer aan de voordeur staat. De Verhulsten zijn dan ook berucht in Reetverdegem, want hun handen zitten ook nogal los, zeker wanneer de familienaam in het geding komt.

Alcoholische pikorde
Men zou een rancuneuze terugblik à la Wolkers verwachten, maar dat is dit boek beslist niet. Nou ja, de al vroeg vertrokken moeder is volgens de jonge Dimitri en zijn pa “een loeder en een hoer”. Maar verder betreft het hier vooral een onvoorwaardelijk & bijna liefdevol portret van mensen wier blik niet verder reikt dan de rij kroegen die dagelijks dwangmatig bezocht dienen te worden om zich te bewijzen in de alcoholische pikorde van het gehucht.

Nu eens hilarisch, dan weer ontroerend, soms teder-weemoedig, maar vooral eerlijk in al zijn rauwe ontluistering, want er wordt wat afgezopen, gekotst en gerocheld. Maar een direct moreel oordeel met terugwerkende kracht hoef je bij Dimitri niet te verwachten. Een echte Verhulst zal een andere Verhulst natuurlijk nooit afvallen, zoveel maakt zijn verhaal wel duidelijk.

Alleen de allenen
De twaalf hoofdstukken laten zich bijna als afzonderlijke verhalen lezen, met als koddigste hoogtepunt ‘Alleen de allenen’ over het langverwachte comeback concert van Roy Orbison dat de mannen noodgedwongen bij een gastvrij Iraans echtpaar gaan bekijken omdat thuis de televisie is geconfisceerd door de deurwaarder. De sympathieke culture clash die hier uit voortvloeit is onnavolgbaar beschreven.

Naarmate het boek vordert, valt er minder te gniffelen, wordt de toon tragischer & wranger en blijken de onderdelen een onlosmakelijke samenhang te vertonen. Zoveel smerigheid laat natuurlijk zijn sporen op de ziel na, en voor sommige zaken dient onvermijdelijk een prijs betaald te worden.

Afscheid
Na driekwart neemt het verhaal een fikse sprong in de toekomst. Verhulst is inmiddels volwassen, heeft een ongewenst zoontje uit een stukgelopen relatie en keert terug naar zijn geboortedorp om afscheid te nemen van oma Maria, zijn inmiddels demente substituutmoeder, en om het graf van zijn vader te bezoeken.
Slechts terloops komt aan de orde dat hij ooit uit huis geplaatst is en ook nog een verleden van pleeggezinnen en tehuizen achter de kiezen heeft. In Reetverdegem liggen zijn roots, maar aarden kan hij er niet meer, daarvoor is de afstand inmiddels te groot geworden.

Verhulst is een groot nihilistisch stilist die -net als in het recent gelezen ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’- zijn in sappig Bels geschreven prachtproza regelmatig mengt met gitzwarte humor en een filosofische ondertoon.

Kan geen toeval zijn dat ik in twee maanden tijd evenzoveel mooie boeken van hem heb verslonden. Inmiddels ligt zijn novelle ‘Mevrouw Verona daalt de heuvel af’ al weer leesklaar.

Die kleine Dimmetrie uit Reetverdegem lijkt me toch nog behoorlijk goed terecht gekomen.

Nieuw: de USB Mixtape

Ik deed het vroeger heel vaak, compilatie cassettes maken; heb er nog een verhuisdoos vol van staan. Nu in het digitale tijdperk brand ik nog incidenteel cd’s met favoriete nummers en geef die soms aan vrienden. Om er vervolgens nix meer over te horen. Werkt niet echt motiverend en stimulerend…

Origineel kerstcadeau
Het Engelse bedrijf Suck UK, gespecialiseerd in kekke design gifts & gadgets, combineert nu the best of both worlds met hun geinige USB Mixtape kit.

Mixtip
Voor wie het allemaal teveel moeite vindt om zelf mixtapes te maken is er de site Baroquedub, vol coole kant & klaar mixes die zich –zoals de sitenaam al doet vermoeden- met name concentreren op dubby electro en ouwe reggae. Ook leuk als podcast voor op de IPod trouwens.

Vette kunst

Had de Limburgse kunstenares Mieke Smits toch zo’n leuke website gemaakt waarin ze niet alleen het lichamelijke schoonheidsideaal becommentarieert, maar ook een optimale wereldvoedselproductie als issue op de kaart zet. En dan gaan mensen ineens zo raar reageren.

De afgelopen dagen ontving Smits naar eigen zeggen bijna 100 aanvragen van mensen die vet wilden laten wegzuigen om dat ter beschikking stellen aan hongerende medemens in de Derde Wereld. ''Zij wilden uitgehongerde zwartjes hun buik laten vullen met hun gedoneerd overtollig vet'', aldus de kunstenares. ''Schokkend'', noemde Smits die reacties. ''Mensen geloofden dat mijn project op realiteit berustte!”.

Schokkend? Door internet (en laten we John de Mol’s ideeëngoed ook niet vergeten) zijn inmiddels de meest idiote & platte zaken gemeengoed geworden. Dan moet je dus niet gek staan te kijken dat er mensen zijn die een gratis liposuctie t.b.v. het goede doel wel zien zitten. Truth is stranger than fiction, nietwaar?
Schokkend misschien voor de mensen in Darfur, maar die hebben toch geen internet.

Als cynisch commentaar op de hedendaagse wereld is er nix mis met die site, maar of je dit kunst mag noemen waag ik te betwijfelen. En als het dan toch kunst is, waarom klaag je dan dat er eindelijk mensen zijn die je werk serieus nemen? Publiciteitsstunt om je statistiekjes op te krikken? Of gewoon een kwestie van vette pech?

Finito in 2008

Nog een paar weken te gaan, maar de lijst met bekende en minder bekende wereldburgers die in 2008 het aardse met het eeuwige verwisselden is nu al indrukwekkend eindeloos.

In de culturele hoek ontvielen ons bijvoorbeeld bluesgitarist Jeff Healy (41), acteur Paul Newman (83), schrijver Hugo Claus (78), ‘vijfde Beatle’ Neil Aspinall (66), ex-Zappa drummer Jimmy Carl Black (70), Dubliners-oprichter Ronnie Drew (73), Pink Floyd toetsenist Richard Wright (65), voormalig Hendrix-drummer Mitch Mitchell (61) en de Vlaamse zanger/dichter Wannes Van de Velde (71). Stuk voor stuk inmiddels six feet under.

Hé, een bruggetje
En nu we het daar toch over hebben… Kwam er vorig jaar na zes tv-seizoenen een eind aan The Sopranos, in 2008 ging ook die andere monumentale HBO-serie ter ziele.

‘Six Feet Under’ heeft ons sinds de start in 2001 ruim 60 afleveringen lang aangenaam aan de buis gekluisterd met de bizarre verwikkelingen binnen begrafenisonderneming Fisher & Sons. Een wonderlijke mix van familiedrama, sitcom en tragi-komedie met de Dood als rode draad die beslist uniek in zijn soort is/was. Of op z’n minst toch eigenzinnig, grotesk & compromisloos.

Roken is dodelijk
Iedere episode startte steevast met het overlijden van een personage dat dan later in de kelder van Huize Fisher uitvaartfähig werd gemaakt. Het allereerste sterfgeval in de pilot aflevering was al gelijk bijzonder: de pater familias van het bedrijf die in zijn gloednieuwe lijkwagen geramd wordt door een stadsbus, terwijl hij zijn zoveelste sigaret probeert aan te steken. Zo zie je maar: van roken ga je dood.

Vader Fisher duikt in de loop van de serie gelukkig nog regelmatig plotseling op om ongevraagd (en vaak cynisch) commentaar te leveren bij de handel en wandel van zijn weduwe, zijn twee zoons Nate en David en puberdochter Claire die stuk voor stuk worstelen met de dingen van het leven. En met de dood, die in Huize Fisher dagelijkse gast is.

Kwaad in de kist
Het surrealistische theatertrucje om doden onverwacht weer levend op te voeren wordt nog wel vaker gehanteerd. Bijvoorbeeld met overledenen die vanuit hun kist nog een paar laatste, rake woorden of hun kwaadheid uitspreken over hun voortijdige einde.
Halverwege dreigde de serie zelfs even kopje onder te gaan aan te veel absurdisme en surrealisme, maar gelukkig herstelde zich dat weer. Met name het vijfde en laatste seizoen was net zo sterk als de eerste twee en behoort tot het beste tv-drama dat ik ooit gezien heb.

Killer ending
Startte de serie ooit met de onverwachte dood van Fisher senior, de slotaflevering begint toepasselijk met de vroegtijdige geboorte van diens kleindochter.
Wanneer Claire uiteindelijk definitief het ouderlijk huis verlaat en letterlijk haar volwassenheid tegemoet rijdt, zien we haar autorit doorsneden met beelden uit de toekomst. Meer bepaald met de overlijdensmomenten van alle hoofdpersonages. Om in 2085 te eindigen met de dood van Claire zelf.

Wij blijven na het verscheiden van ‘Six Feet Under’ achter in een rouwproces. Dit was inderdaad –zoals de HBO-slogan luidde- ‘tv to die for’.

Onder water

Onder water zijn alle lege flessen vol.
De stilte verblijft er geluidloos
als in een oud kasteel achter glas.
Als een gedroogd viooltje in een woordenboek.

Soms word je door een lichte bries gestreeld,
als blies er iemand even tegen je wangen.
Ook voel je soms een koele zachtheid
als van een verre waaier afkomstig.

Onder water ben je steeds alleen,
maar eenzaam nooit. Een man van zout
zou er pijnloos, spoorloos kunnen smelten.

Zelfs voor een koning op zijn diepgezonken troon
is het er aangenaam en draaglijk.
Onder water wegen kronen immers minder zwaar.

Paul Snoek (uit de bundel ‘Schildersverdriet’)