Mens Machine

Echt origineel is het natuurlijk al lang niet meer om de mensch met een autonoom functionerende machine te vergelijken. Ouwe koek, kijk maar naar deze poster van Fritz Kahn uit 1927.

Maar het is wel weer helemaal van deze tijd om zo’n plaat prachtig te animeren. De Duitse ontwerper Henning Lederer deed het en zette het resultaat online.

Wel full-screen bekijken; nog mooier.

Eindelijk, na 40 jaar wachten!

Toeval bestaat niet. Of toch?

Had ik vorige week nog een gesprek met collega-muziekliefhebber P. over legendarische concerten die nu toch eindelijk wel eens op DVD mogen verschijnen. Daarbij noemde ik als voorbeeld het optreden van Leonard Cohen op het Isle of Wight Festival 1970 , waarvan tot op heden alleen een prachtregistratie van ‘Suzanne’ op de festivalcompilatie-DVD ‘Message to Love’ beschikbaar was.

Op mijn wenken bediend
Loop ik in Amsterdam muziekwinkel Concerto binnen en waarop valt als eerste mijn gretige oog? Yes, de net verschenen DVD/CD van dat roemruchte concert! Wat een onverwacht genoegen om dit nu eindelijk eens integraal te kunnen zien, en dan ook nog eens met prima beeld & geluid.

Cohen’s set is in de muziekgeschiedenis net zo roemrucht als het festival zelf, dat de Engelse pendant van Woodstock moest worden. De derde editie van wat drie jaar daarvoor als mini-festival met 10.000 bezoekers was begonnen overtrof inderdaad alle mogelijke verwachtingen, maar dan vooral ook in negatieve zin.

Concentratiekamp
Er kwamen naar schatting 800.000 hippies op af waarvan een geradicaliseerd deel de toegangsprijs uit ideologische principes weigerde te betalen, zich terugtrok, op de heuvels boven het festivalterrein en van daaruit de omheiningen bestookte. In hun ogen was het muziekfeest een ‘psychedelisch concentratiekamp’ en een commerciële sell-out.

Toen de organisatie –gedwongen door de chaos en het geweld- uiteindelijk na enige tijd zwichtte en een ‘free festival’ proclameerde, was het leed al geschied. Er bleef een grimmige atmosfeer heersen: slecht hoorbare singer-songwriters werden bekogeld en uitgejouwd, politiek bevlogen activisten beklommen het podium om een statement af te leggen. Kortom, lekker sfeertje; love & peace, weetjewel…

Cool in de chaos
Ver na middernacht was dan eindelijk de beurt aan Cohen, die als voorlaatste artiest van de slotdag geprogrammeerd stond. Vóór hem had Jimi Hendrix nog gespeeld met vlammen in de nok van het podium. Toen Leonard hoorde dat er geen orgel en piano meer waren (in de fik gestoken en de bühne afgemieterd) meldde hij dat ie een tukje ging doen en dat ze hem maar moesten waarschuwen wanneer er vervangende instrumenten waren. Kijk, dat noem ik cool.

Kippenvel
Wat uiteindelijk volgde was een 70 minuten durende set vol kippenvelmomenten. De 32-jarige Canadese dichter/zanger, die een jaar geleden zijn tweede album ‘Songs from a room’ had uitgebracht, betrad de stikdonkere arena en betoverde de enorme menigte met een intiem en bevlogen concert. Ondersteund door een geconcentreerde backing group hypnotiseerde hij zijn publiek met prikkelende improvisaties, gedichten en gloednieuwe songs van zijn nog te verschijnen album ‘Songs of Love and Hate’.

Prachtig om dit magische optreden bijna 40 jaar na dato comfortabel vanaf de huiskamerbank te kunnen aanschouwen. De tijd dat ik moeiteloos modder en nachtelijke kou kon doorstaan ligt inmiddels namelijk ver achter mij.

Historische registratie
Dit is klassiek materiaal, DVD van het Jaar in de categorie Historische Registraties, wat mij betreft. Cohen beconcurreert trouwens zichzelf, want ook ‘Live in London’ -de dit voorjaar verschenen concertregistratie van de inmiddels 75-jarige bard- is een onbetwist monument.

Dat je voor 20 euri tegenwoordig nog zoveel moois kan krijgen. Wat nou crisis?

Hoe ik mijn verjaardag vierde

Als voortijdig verjaardagscadeau tracteerde Mevrouw Q mij op een culinair-cultureel weekendje Amsterdam.

Het onbetwiste hoogtepunt (naast het fantastische diner in De Kersentuin en de ontdekking van de beste Mojito ter wereld) was het concert van Shantel en zijn Bucovina Club Orkestar in Paradiso.

Balkan beats
De Duitse producer Stefan Hantel begon zijn muzikale carrière als dance DJ, maar herontdekte begin 2000 de muzikale roots van zijn Roemeense voorouders. Sindsdien populariseerde hij die volksmuziek door de aanstekelijke ‘Bucovina Club’ remix-compilaties vol hedendaagse Balkan beats maar ook middels eigen cd’s als ‘Disko Partizani’ (2007) en ‘Planet Paprika’ (2009).

Door zijn pionierswerk volgde al snel een stortvloed aan nieuwe acts zoals Dunkelbunt en Balkan Beat Box, die samples uit pure volksmuziek koppelden aan hedendaagse ritmes waarbij het onmogelijk stil zitten is.

Feedbackende viool
Dat gold ook voor Paradiso waar Shantel aantrad met een superenthousiaste band waaraan twee nieuwe zangeressen waren toegevoegd. Vanaf het allereerste nummer vlamde het zevenkoppige orkest en stond de zaal compleet op z’n kop.
Een van de climaxen was de solo van een van de violisten die zijn snaren compleet aan flarden speelde en à la Hendrix zijn instrument gierend liet feedbacken door ‘m bij een van de speakers te houden.

Wat een band! Wat een publiek! Wat een feest! Mijn verjaardag, die pas over vier weken is, kan nu al niet meer stuk. Hier kan ik nog wel een maand (of langer) op teren.

Een goed najaar

De vruchten zijn verkocht.
De boeren betalen de pacht aan de Heren.
De vliegen vallen dood op tafel.
Het regent gulzig en de bieten glanzen.
De akkers verteren hun moederkoek
en stijf in de wolken nadert de winter.
Morgen koop ik zeven kannen olie
en een nieuwe bril om in het boek te lezen.
Deze winter ga ik nog niet dood.

Paul Snoek
uit: Gedichten 1954-1968.

Oh my God!

Door herfstige weeromstandigheden helaas gedwongen meer binnenshuis te verblijven. Maar dan kom je eindelijk ook eens aan die lang uitgestelde thuisklusjes toe. Zoals daar zijn: het (re)organiseren van mijn muziekcollectie, en meer in het bijzonder het beluisteren en ordenen van al die gedownloade muziekjes van de afgelopen maanden.

En dan kan het voorkomen dat je daartussen soms haastig-halfbeluisterde albums tegenkomt die met terugwerkende kracht pareltjes blijken te zijn.

Neem bijvoorbeeld ‘Oh My God, Charlie Darwin’, de tweede cd van de Amerikaanse ‘folkband’ The Low Anthem.
Al een tijdje uit, maar nu pas valt in Huize Q het muntje: dit is een onbetwiste kandidaat voor het cd-eindejaarlijstje.

Het trio opereert in hetzelfde alt country en americana hoekje, waar vergelijkbare geesten als Great Lake Swimmers en Iron & Wine ook actief zijn. Dat betekent dus breekbare, vaak verstilde nummers met soms hemelse harmonieën en veel atmosfeer; luistermuziek met een extra laagje.

Wat goed is, komt nooit te laat. Perfect najaarsplaatje!

Huishoudelijke mededeling

Zoals ik ooit al eerder meldde, komt het merendeel van mijn bezoekers bij toeval terecht op dit prachtblog, omdat ik verder nergens iets aan promotie doe. Ja, ik zet een klein bannertje mét clicklink onderaan mijn privé mailberichten, maar blijkbaar vindt mijn kennissenkring het aanklikken daarvan teveel moeite. Of ze snappen gewoon niet waar het voor dient. Fijne kennissenkring, maar dit terzijde.

Uit een analyse van mijn statistiekjes blijkt dat bijna 20% van mijn recente bezoekers op zoek is naar ‘pedo plaatjes’. Het lijkt erop dat alle hitsige badmeesters van Nederland via die zoekterm hier terechtkomen.

Het was natuurlijk vragen om moeilijkheden toen ik ooit dit opiniërend stukje op mijn blog plaatste, maar toch… Ik zeg het nog 1 keer voor alle duidelijkheid: DIT IS GEEN PEDOBLOG. Opdonderen of ik geef jullie IP-adressen door aan de Pedo Politie!

Maar juist door het feit dat ik deze woorden hier neertik, zal ik onder de zweminstructeurs alleen maar hoger in de Google-ranking eindigen.

It’s a sick and crazy world…

Onleuke feel good film

Wat precies feel good movies zijn, daarover valt te discussiëren. En al helemaal over wat een echt goeie feel good movie is.

Voor mij zijn de enige echte criteria dat er een intelligent script moet zijn, met kop-en-staart, dat er het nodige te lachen valt, maar dat er ook een dramatische ontwikkeling is én dat ik de film nog meerdere malen kan en wil herbekijken.

Ter illustratie zo maar een vijftal willekeurige favorieten: ‘Amélie’, ‘Forrest Gump’, ‘Groundhog Day’, ‘Four Weddings and a Funeral’ en ‘Juno’.

Gemakzuchtige mix
Aangelokt door een leuke cast, een leuk gegeven (het wel en wee op een piratenstation in de sixties) en zeker ook door de reputatie van schrijver/regisseur Richard Curtis, bekeek ik afgelopen weekend ‘The Boat That Rocked’.
Na drie kwartier had ik het wel gezien. De film voldeed op geen enkele manier aan mijn hierboven geformuleerde criteria. Wat een gemakzuchtige mix van platte humor, onderbroekenlol en clichés!

Dit is (vergeef mij de woordspeling) een ronduit stuurloze film, en daar kan zelfs de sterrencast met o.a. Philip Seymour Hoffman en Kenneth Branagh en een leuke soundtrack nix aan veranderen.

Tip: koop/leen een verzamelbox met radiohits uit de sixties en verzin er zelf de beelden bij.

Ikzelf gooi binnenkort mijn all-time favourite ‘The Big Lebowsky’ maar weer eens voor de 10e keer in de DVD-la.

Mooie plaatjes

Van luister- naar kijkplaatjes is in dit blog maar een kleine stap met dit overzicht van de fraaiste landschaps- en dierenfoto’s, uitgekozen door National Geographic.

Nog veel meer fotomoois hiero.