Leuke huisvlijt

Stel, je hebt een aardige muziekcollectie én tijd teveel, plus ook nog een fascinatie voor Terry Gilliamachtige animaties. Dan frutsel je toch zelf een multimediaal fillumpie in elkaar?

Mooie jatlinks

Het is zeker niet de bedoeling om links die ik in andermans blogs tegenkom weer in het mijne te recyclen. Maar voor een uitgebreid overzicht van echt inventieve reclame maak ik graag een uitzondering.

Daarom hierbij de top 500 van street marketing en guerilla reclame in twee delen: hiero & hiero. Happy scrolling!

via Edwin

Ik wil ‘m, ik wil ‘m!!!

Ik ben waarschijnlijk een van de laatste wereldburgers die wel een mobieltje heeft, maar dat zelden tot nooit gebruikt.

Nee, dan de Sumsing Turbo 3000 Xi Multitask, daar kan je pas echt wat mee!

(Met dank aan Ellen)

Supersize me!

In het land waar overconsumptie a way of life is, kunnen mensen die een patatje Afghanistan maar kiddy stuff vinden hun lekkere trek nu bestrijden met de meest calorierijke hamburger van de planeet. De burger, te koop in het baseballpark van Michigan, kost zo'n 20 dollar en bevat een slordige 4800 calorieën; grofweg het dubbele van de dagelijks aanbevolen hoeveelheid.

Het 'snackje' bestaat uit vijf lapjes rundsvlees, vijf sneetjes kaas, frietjes, chilisaus, zure room en een broodje gemaakt van 2,2 kilo deeg. Dat is goed voor 300 gram vet, 744 milligram cholesterol en meer dan 10.000 milligram sodium. Maar er werd ook aan de gezondheid gedacht: enkele blaadjes sla en een paar sneetjes tomaat maken het geheel af. En natuurlijk neem je er voor de balans een diet coke bij om de boel weg te spoelen.

Wie het broodje hartvervetting in één keer naar binnen weet te krijgen, ontvangt trouwens als bonuspremie een gratis T-shirt. Maat XXL waarschijnlijk.

Bonus
Leuk filmpie met dieettips.

Positieve overkill

De veelvuldig bekroonde Britse filmregisseur Mike Leigh heeft naam gemaakt met sobere, aangrijpende portretten van de Engelse onderklasse (‘Secrets and Lies’, ‘Naked’, ‘Vera Drake’). Onbetwist mooie cinema, maar bepaald geen vrolijke filmpies. Dat de als Sombermans bekend staande Leigh zich aan een feelgood movie zou wagen, had dan ook niemand kunnen of durven verwachten.

Roze bril
In zijn ‘Happy-Go-Lucky’ draait alles rond Poppy, een schooljuf die met een roze bril op geboren lijkt. "Jammer dat ik geen afscheid heb kunnen nemen.", verzucht ze grinnikend wanneer ze ontdekt dat haar dure fiets is gestolen. Dit dertigjarige lachebekje lijkt door niets van haar stuk te brengen. Giebelend, glimlachend, grijnzend en vaak gierend lacht ze het leven tegemoet.

Leigh’s films komen altijd zonder script, al improviserend met de acteurs tot stand. Is nooit een probleem geweest, maar nu levert het een stuurloze film zonder echt verhaal op. Poppy ìs het verhaal. Sally Hawkins zet haar neer als een volwassen versie van Pippie Langkous op speed, die al haar leuk bedoelde zinnetjes steevast vooraf laat gaan door een hoogst irritante giechel.

Love it or hate it
Dit is typisch zo’n you love it or hate it film. Je loopt met het hoofdpersonage weg of je loopt er voor weg. In Huize Q deden wij het laatste. Na drie kwartier werkte Poppy ons met haar überpositieve naiviteit dusdanig op de zenuwen dat we op zoek gingen naar zware verdovingsmiddelen.

Reclameslogans als ‘De Brits Amélie’ zijn dan ook volkomen misplaatst. Amelie sprak vooral met haar ogen, Poppy is een verbale mitrailleur die gewild grappig blijft doorratelen. ADHD? Een verkeerd gen? Geflipt? Of gewoon hysterisch? Je weet het niet, en na een tijdje wil je het niet eens meer weten.

Wie Sally Hawkins gewoon in een mooie bijrol aan het werk wil zien in een superieure Leigh-rolprent checke de voorganger van ‘Happy-Go-Lucky’: het prachtdrama ‘Vera Drake’ over een huisvrouw die in de vijftiger jaren als aborteur werkzaam is. Geef ons maar Sombermans!

Dubbel feest

Vandaag hangt bij ons de vaderlandsche driekleur te wapperen en worden in Huize Q de nodige champagneflessen ontkurkt.

De reden voor deze exorbitante feestvreugde? Omdat dit op de kop af het 100e postje in dit prachtblog is. Op zich natuurlijk al aanleiding tot spontane feestelijkheden, maar er is meer. Laat dit heuglijke feit nu exact samenvallen met nog veel imposanter cijfersmateriaal: vandaag overschreedt één van de foto’s (zie hierboven) uit mijn Flickr-collectie de magische grens van 10.000 clicks.

In tegenstelling tot dit blog, dat druppelsgewijs bezocht wordt, heb ik over publieke belangstelling op mijn fotosite geen reden tot klagen. De totaalteller is inmiddels de 60.000 gepasseerd.

Is alleen wel tijden geleden dat ik nieuwe foto’s geupload heb. Maar daar wordt aan gewerkt. Over precies 14 dagen loop ik wild rond me heen klikkend op Bali. Eind april mag de fotografische weerslag van onze vakantie in een nieuw mapje op Flickr verwacht worden.

Ongehoorde muziekjes

Het stikt op internet van de interactieve wedstrijden, van ‘Verzin een foto-ondertitel’ tot Photoshop contests en alles wat daar verder tussenin zit.

Op Facebook is nu een ‘wedstrijd’ gestart onder de titel ‘Make your Own Album Cover for your Own Fake Band’, waarbij uit drie willekeurige bronnen een cd-cover van een onbestaande rock act samengesteld moet worden.

Zo moet de naam van de band het eerste artikel zijn dat je tegenkomt op Random Articles van de Wikipedia, en de titel van cd dient te bestaan uit de laatste vier of vijf woorden van de onderste quote op www.quotationspage.com/random. Tot slot dient de derde foto die je aantreft op www.flickr.com/explore/interesting/7days als basis voor de cover art.

Dat hele random copy/paste gebeuren levert bijzonder leuke resultaten op, mede doordat sommige inzenders er ook nog fictieve muziekinfo aan toevoegen.

Hoewel ik zelf niet op Facebook zit, kon ik het niet nalaten zelf even de proef op de som te nemen en het resultaat is boven dit blogpostje te zien.

Voldoend aan de voorwaarden belandde ik op de Wikipedia bij Tacrolimus (blijkt een immunosuppresief medicijn te zijn), de laatste vier woorden komen uit de random quote van de mij onbekende meneer Frank Deford: (“I believe that professional wrestling is clean and everything else in the world is fixed”) en van wie die Flickr foto was ben ik helaas even kwijt.

Lezersopgave: staar geconcentreerd naar het cd-frontje en verzin er nu zelf de muziek bij!

Tot slot nog wat aanvullende cd-info ter inspiratie:

This is the long-awaited debut album by Swedish DJ and techno producer Tacrolimus (a.k.a. Bjørn Søderborg) who was responsible for international floorfillers like ‘Smörgåsbord Avenue’ and ‘Malmö Calling’.
With its multi-layered atmospherics of organic instruments and electronics, its cross-rhythm dynamics and its intelligent ethno grooves ‘The World Is Fixed’ is an undisputed dance classic album for the next decade.

Eurobetutteling, deel ?

Een paar decennia geleden stonden dames in tuinbroeken er al voor op de bres: sekseneutrale taal. Het idiootste voorstel dat me uit die tijd nog steeds is bijgebleven was hun idee om het woord timmerman te vervangen door de geslachtsloze ambachtsterm ‘timmer’.

Dertig jaar later. De wereld kraakt in zijn voegen door de kredietcrisis. Het Europarlement stelt haar prioriteiten met een harde normeringsactie: in officiële parlementaire documenten mogen voortaan geen woorden meer staan "die als vooringenomen, discriminerend of denigrerend geïnterpreteerd kunnen worden door te suggereren dat een van de geslachten beter is dan het andere".

Een paar praktijkvoorbeelden: brandweerman wordt brandbestrijder, zakenman wordt zakenpersoon of ondernemer en weerman moet weervoorspeller worden.
De brochure, ter hand gesteld aan alle 785 Europarlementariërs, is in de Britse media al met hoongelach en verontwaardiging ontvangen. Een Schotse EP-er betitelde de missive als "political correctness gone mad."

En zo is het maar net. Want wat bijvoorbeeld te doen met woorden als gastheer (ontvangstpersoon?), vroedvrouw (perssteun?), toiletjuffrouw (sanitaire bijstand?) of stewardess (luchthulp?). Lijkt me weer iets voor een nieuwe Eurocommissie.

Zucht.

Variaties op een thema

Het is een soort bonus bij de betere tv-series (‘The Sopranos’, ‘Six Feet Under’): met zorg uitgekozen, dikwijls verrassende muziek die de scènes ondersteunt of er juist mee contrasteert. Zo kom je als muziekliefhebber vaak terloops weer op het spoor van minder bekende, obscure songs & artiesten uit de rijke pophistorie.

Het bovenstaande is zeker ook het geval in de eerder door mij bejubelde tv-serie ‘Weeds’. De soundtrack is een merkwaardige melange van mij veelal onbekende singer-songwriters & indie acts, hiphop, reggae, vijftiger jaren calypso en comedy tunes.

Maar ik wil dit blogpostje vooral wijden aan één specifiek nummer: ‘Little Boxes’, de goed gekozen titeltrack die de openingstrailer van iedere aflevering begeleidt. Ik had het in een ver verleden wel eens gehoord in een uitvoering van good ole Pete Seeger, maar de song is oorspronkelijk van folkzangeres en politiek activiste Malvina Reynolds, die het in 1962 schreef. Kijk, zo leer je toch weer wat bij.

Extra leuke vondst is om vanaf seizoen 2 de Weeds-episodes steeds te laten beginnen met een andere versie van dit nummer, uitgevoerd door de meest uiteenlopende artiesten waaronder bekende namen als Randy Newman, Elvis Costello, Linkin Park en Billy Bob Thornton.

Spaanse disco?
Dat levert soms heel verrassende versies op, die stuk voor stuk eer bewijzen aan het oorspronkelijke nummer van Reynolds, maar er toch een persoonlijke variant op zijn. En zo hoort het ook bij echt goeie covers. Een van de mooiste voorbeelden (en een van mijn persoonlijke favorieten) is de Franstalige cover van Kate & Anna McGarrigle, maar er is ook een Spaanstalige discoversie, een hiphopvariant en zelfs een uitvoering in het Russisch.

Dat je het merendeel van de soundtrack online kunt beluisteren is natuurlijk een prima service, maar de nummers zijn helaas niet downloadable. Gelukkig biedt het gratis progje Freecorder uitkomst. Daarmee kun je alles opnemen wat je op je pc hoort.

En dat heeft bovenstaand Little Boxes tracklistje opgeleverd met 17 uiteenlopende covers, voorafgegaan door het origineel van Malvina Reynolds. For your listening pleasure.

Putting the Herb in the Suburb

In de States is men inmiddels toe aan seizoen 5 en zijn er al 50 afleveringen uitgezonden van de spraakmakende comedy ‘Weeds’, terwijl hier in Nederland (bijna) niemand deze fantastische serie kent. En dat is op z’n zachtst gezegd errug jammer.

Ooit zond Talpa er een paar afleveringen van uit en vorig jaar schijnt RTL 8 het eerste seizoen alsnog te hebben uitgezonden. Waarom de VARA, VPRO, NPS of Canvas ‘Weeds’ niet in hun programmering hebben opgenomen blijft een kosmisch raadsel. Maar gelukkig schiep God de DVD-box. Voor 40 euri koop je seizoen 1 & 2 en zit je in ieder geval 22 afleveringen gebeiteld.

Dit is zonder twijfel een van de origineelste Amerikaanse comedyreeksen van de afgelopen jaren, al was het alleen maar door de weinig voor de hand liggende onderwerpkeuze: een zwarte komedie over drugs in suburbia (?!). Maar ‘Weeds’ heeft gelukkig nog meer pluspunten in de aanbieding: een intelligent script, dialogen waar de vonken vanaf vliegen, verrassende verhaalwendingen, licht geschifte, maar innemende personages, perfect ensemblespel, leuke muziek en vooral heel veel clevere humor.

‘Weeds’ speelt zich af in een fictieve voorstad van Los Angeles, Agrestic, waar niet alleen de villa’s prefab lijken, maar ook het merendeel van de bewoners. Rust, properheid, orde en regelmaat zijn hier de kernwaarden. Maar juist in zo’n perfect ogende community is vaak niets wat het lijkt.

Hoofdpersonage is huismoeder Nancy Botwin (naturel en sympathiek neergezet door Mary-Louise Parker) die na de plotselinge dood van haar man achterblijft met twee opgroeiende zoons en grote financiële zorgen. Ze gaat noodgedwongen dealen in wiet, en met succes: in de geestdodende omgeving van de saaie suburbs kan iedereen natuurlijk wel iets geestverruimends gebruiken…

En nu maar hopen & bidden dat seizoenen 3 t/m 6 ook ooit de Nederlandse markt bereiken, want dit smaakt absoluut naar meer. Of om de slogan ‘Addicted to Weeds?’ te beantwoorden: nou & of! Top-tv van de bovenste plank.

My party crash moment

Vandaag is het op de dag af nog vier weken voordat wij afreizen naar zonnig Bali, maar gek genoeg zat ik de laatste tijd regelmatig terug te verlangen naar een andere vakantiebestemming: Goa.

Nu heb ik die weemoed de afgelopen wintermaanden wel meer ervaren, maar er is momenteel een meer directe aanleiding, namelijk een nummer dat ik bij toeval downloadde en dat hier in Huize Q de laatste tijd veelvuldig op repeat draait:

Hangmatsfeertje
De track is gemaakt door de Londense producer Gaudi van wie ik wel meer leuke nummers in de jukebox heb. Maar vooral ‘Sufani’ riep bij mij een zeer herkenbaar Goa hangmatsfeertje op en heeft heel in de verte wel iets weg van een favoriete song uit de soundtrack van ‘Monsoon Wedding’:

Scroll alert
Bovenstaand nummer draaiden we destijds in India trouwens veelvuldig op de walkman en heeft ook nog een anekdotische waarde die ik graag met u allen wil delen. Tis voor dit blog een behoorlijk lang verhaal, dus bij deze scroll alert!

Picture this. Op het strand waar wij de eerste dagen herstelden van onze jetlag bevond zich achter onze favoriete beach shack een luxueus hotelcomplex, uiteraard voorzien van een behoorlijke omheining.
Op een middag was men daar druk bezig met het uittesten van een niet onaanzienlijke geluidsinstallatie en het klaarzetten van partytenten. We hadden er al eerder dure feestelijkheden zien plaatsvinden, dus besteedden er niet veel aandacht aan.

Muziek in de verte
’s Avonds voelde mevrouw Q zich niet helemaal 100%, dus besloten we de avond onder de sterrenhemel op het dakterras van ons hotelletje door te brengen. Toen weerklonk plotseling in de verte overduidelijk onze Monsoon Wedding favoriet. Waar men zulke muziek draait, daar willen wij zijn, kwakkelig, moe of niet.

In het stikkedonker reden wij snel op de brommert richting party sound – af & toe stoppend om ons te oriënteren op de geluidsbron. U voelt ‘m al, het feest in kwestie bleek plaats te vinden in de hoteltuin achter ons strandje. Licht nerveus, maar tegelijkertijd zelfverzekerd liepen we doodleuk in toch behoorlijk opvallende Goa kledij langs de bewaking het terrein op.

Bierfeest
We betraden een goedgevuld feestveld waar een Indiase biermerkfabrikant zijn jaarlijkse personeeluitje georganiseerd had. Er was een klein muziekpodium met videoschermen, er was een planken dansvloer, er waren eetkraampjes en er was volop bier. De sfeer zat er door de gratis alcoholica al goed in bij de uitbundig dansende, voornamelijk uit mannen bestaande party crowd.

Aanvankelijk hielden we ons nadrukkelijk op de achtergrond om zo min mogelijk op te vallen, totdat we onszelf plotseling meer dan levensgroot op de videoschermen zagen. Dit dankzij een cameraman die de opdracht had sfeerbeelden tussen het publiek vast te leggen.

Dancing Queen
Onze ‘ontmaskering’ leverde verrassend hartelijke reacties op van de aanwezige feestgangers. We kregen flessen bier in de handen gedrukt en vele mannen verdrongen zich om met Mevrouw Q de dansvloer te betreden.
Voldaan en vol bier verlieten wij na middernacht dit onverwachte feestgelag en zwaaiden natuurlijk nog even vriendelijk naar de security bij de poort.

Dat soundtracknummer kan ik nu nog steeds niet horen zonder dat ik in gedachten terugflits naar mijn eerste en enige party crash ervaring in Goa. That’s the power of music for ya.

Ik neem een goedgevulde Ipod mee naar Bali en daar zullen ook de nodige ‘Goa-nummers’ tussen zitten, want ik zie me nog niet zo gauw swingen op een gamelan plongelong party. Ze hebben daar toch wel hangmatten hoop ik?

Viersterrenboek

‘Het Diner’, de nieuwste roman van Herman ‘Jiskefet’ Koch, staat momenteel in het middelpunt van de belangstelling en dat is volkomen terecht.
Eindelijk weer eens een oer-Nederlands boek met vaart, humor, spanning, een goeie plot, en vooral helder en trefzeker geschreven. Het zuigt je vanaf de eerste bladzijde naar binnen en laat je 300 pagina’s niet meer los.

Fileren tot op het bot
Twee echtparen, waarvan de mannen broers zijn, hebben een dinerafspraak in een duur sterrenrestaurant, want er moet iets ernstigs besproken worden, zo blijkt al snel.
Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Paul, een voormalig geschiedenisleraar. Hij haat zijn oudere broer Serge, een succesvol politicus die de gedoodverfde nieuwe minister-president van Nederland is.
De eerste helft van het boek is het vooral veel gniffelen om de cynische manier waarop Paul de restaurantcultus becommentarieert en zijn broer genadeloos tot op het bot fileert. Maar er is meer, er sluimert en broeit iets tussen de regels door…

Niet alleen blijken de zoons van Paul en Serge betrokken bij een zeer ernstig incident, gaandeweg wordt ook duidelijk dat de verteller zelf de nodige geestelijke kwetsures heeft die een wezenlijke rol spelen in het zich ontrafelende drama.

Hoe minder je verder over ‘Het Diner’ weet, hoe verrassender deze roman zich ontwikkelt. Jammer dat in sommige media al veel teveel wordt weggegeven over de plot. Daarom het advies: lees zo min mogelijk recensies en begin blanco aan dit meeslepende boek!

Bloggen in de marge

“Loopt dat blog van jou nou een beetje?” informeerde onlangs iemand geïnteresseerd. “Nou, het loopt in de zin dat ik er met regelmaat wat op zet, maar ik neem aan dat je het over bezoekers hebt. Nee, in die zin loopt het niet echt storm”, was mijn antwoord.

Dat laatste is trouwens ook niet erg en al zeker niet verwonderlijk. In tegenstelling tot eerdere edities heb ik dit blog nergens aangemeld, ik vermeld ook geen blogvrienden en ik reageer zelden op andermans blogs. Dat zijn nou niet bepaald de randvoorwaarden die hoge kijkcijfers genereren. Ja, ik maak het mezelf graag moeilijk…

Openheid van zaken
Via een stiekem statistiekprogje krijg ik enig inzicht in mijn beperkte blogpubliek. In het kader van de Digitale Transparantie hierbij wat harde cijfertjes.

In totaal is dit blog sinds het oktober vorig jaar online ging een kleine 700 keer bezocht en zijn er zo’n 1400 blogpostjes bekeken. Ik heb zo’n 20 regelmatige lezertjes, waarvan er vijf zelfs tot de erecategorie Trouwe Bezoekers gerekend mogen worden. Als er dagelijks tien echt geïnteresseerde mensen langskomen, gaat hier in Huize Q de feestverlichting aan en trakteer ik op rumbonen.

Wildplassex?
Maar toch, 1400 pageviews, da’s evengoed zo’n 350 per maand, zou je zeggen. Ik ben zelf de eerste om de waarde daarvan weer in twijfel te trekken.
Want wat moet je met bezoekers die op dit blog belanden via zoektermen als ‘wildplassex’, ‘benen waxen vlissingen’ of ‘speelfilm okselhaar’? Dat is nou niet bepaald het lezerspubliek dat ik ambieer.

Nog een ontluisterend voorbeeld. Met enige regelmaat zie ik dat mijn vorige blog merkwaardige heroplevingen ondervindt van zo’n 60 bezoekers per dag, verspreid over deez’ gehelen aardkloot.
Blijken dat stuk voor stuk enkelvoudige & kortstondige bezoekjes te zijn van verveelde wereldburgers die de Blogger bovenbalk aanklikken en hier bij stom toeval terechtkomen. Om vervolgens opnieuw op mijn bovenbalk te klikken en na een seconde of twee weer te verdwijnen. Virtuele belletjestrekkers!

Zo zie je maar weer, alles is relatief, ook kijkcijfers. Dus daar moet ik het vooral niet voor doen. Waarvoor dan wel? In de eerste plaats voor mijn eigen genoegen om later terug te lezen waar ik een tijd geleden zoal mee bezig was.

Moet wel leuk blijven
Bovendien blijf ik het na zoveel jaren nog steeds fascinerend vinden hoe door mij ingetypte woorden materialiseren in een publiek Internet format. Als dan iemand dat ook nog leest is dat leuk meegenomen, maar teveel aanloop hoeft ook weer niet. Voordat je het weet zit je als blogger in de val om geforceerd te voorzien in een dagelijkse publieksbehoefte. Been there, done that.

Dus blijf allemaal gewoon lekker weg. En wie dit blog toch regelmatig bezoekt, realisere zich dat hij/zij tot een klein en wel heel exclusief clubje behoort :)

PS
Tip voor beginnende bloggers: schrijf een postje over ‘boobies’, en je dagbezoek verviervoudigt!

BOOBIEZ!!!

Dit blog stelt zich beslist niet ten doel de zoveelste verzameling funclicklinks te bieden. Vele andere sites voorzien tenslotte al overvloedig in die publieksbehoefte.

Toch maak ik graag een uitzondering voor de berichtgeving over NOS-presentatrice Eva ‘Boobies’ Jinek. Iedereen heeft de beelden natuurlijk al lang gezien, want het is/was de hit van de dag in de media en op Internet, in de categorie Luchtig Leedvermaak.

Blijft intrigerend hoe snel zulk soort dingen steevast op Internet belanden en direct ook weer de nodige spinoffs veroorzaken. Zo zijn er inmiddels een Boobies Ringtone, een kort vergelijkend warenonderzoek en een Special Boobiez Remix van DJ Marcel.

Zin in nog meer Journaal Bloopers? Klik hiero.

Freeze Frame

De hal van Grand Central Station in New York krioelt dagelijks van de mensen. Wat er gebeurt als 200 mensen op exact hetzelfde moment ophouden met krioelen en ter plekke bevriezen in hun acties, is te zien in bovenstaand beeldverslag over wat een nieuwe variant lijkt van de aloude flash mob.

Het is slechts één van de vele publieksontregelende missies van het ‘prank collective’ Improv Everywhere. Kijk, dat is nou nog eens leuke reality tv.

Gedenkdag

Lieve kaart. Leuk plaatje.

Kreeg ik van mevrouw Q ter gelegenheid van ons twaalfjarig jubileum. Wou ik gewoon even blogsgewijs vastleggen. Yep, I’m a sentimental fool.

Poetry in motion

Tis weer wel eens tijd voor poëzie. In dit geval het gedicht ‘Forgetfulness’ van Billy Collins. Niets zo mooi als wanneer een dichter zijn eigen werk voorleest. Nog mooier wanneer dat weer begeleid wordt met een associatief gemaakt animatiefilmpje.

Ook mooi volgens hetzelfde principe, en van dezelfde dichter: 'The Dead'.